Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Ζουμερό κέηκ με νιφάδες βρώμης και ροδάκινα

Τα ροδάκινα είναι από πολύ αγαπημένα μου φρούτα. Τα απολαμβάνω σκέτα, σε κομπόστα, σε μαρμελάδα, σε παγωτό, σε όλα! Όπως καταλαβαίνετε, ήταν εύκολο να παρασυρθώ από τη συνταγή του Παρλιάρου με τίτλο "Ζουμερό κέηκ με νιφάδες βρώμης και ροδάκινα" που βρήκα στο Γαστρονόμο Ιουλίου και μόλις έπιασα φιλόξενο σπίτι με ελευθερία κίνησης στην κουζίνα, μπήκα και στρώθηκα στη δουλειά. Δεν είχα μεζούρες, δούλεψα με το μάτι και με μέτρημα ανά κουτάλι συμβουλευόμενη το διαδίκτυο. Δεν έβαλα βούτυρο αγελάδος αλλά βιτάμ που είχε το φιλόξενο ψυγείο. Και βγήκε ένα όμορφο κέηκ, ζουμερό, ελαφρύ και ροδακινάτο και επιπλέον gluten free χωρίς να το συνειδητοποιήσω καθώς δεν είχε καθόλου αλεύρι. Λόγια τέλος, πάμε γραμμή στα δια ταύτα και μετά τρώμε να συνέλθουμε:

Ζουμερό κέηκ με νιφάδες βρώμης και ροδάκινα
Συνταγή του Στέλιου Παρλιάρου 

Για 10 μερίδες
150γρ. βούτυρο αγελάδος
60 γρ. καστανή ζάχαρη και 1 κουτ.σούπας επιπλέον για το ταψί
60 γρ. μέλι
370γρ. νιφάδες βρώμης
1 κουταλάκι γλυκού μπέκιν πάουντερ
350γρ. ώριμα ροδάκινα καθαρισμένα και πολτοποιημένα +
3 ροδάκινα κομμένα στη μέση

Ε(χ)τέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F.Βουτυρώνουμε ένα ταψί διαμέτρου 24εκ και πασπαλίζουμε με τη 1 κουταλιά καστανή ζάχαρη. Απλώνουμε τα μισά ροδάκινα με την εσωτερική πλευρά προς τα κάτω, ώστε να καλύψουν όλη την επιφάνεια (εμένα μου περίσσεψε λιγάκι). Το αφήνουμε στην άκρη.
Λιώνουμε το βούτυρο, τη ζάχαρη και το μέλι ανακατεύοντας με μια σπάτουλα σε μπεν μαρί, δηλαδή σε ένα μεταλλικό μπολ που στερεώνουμε πάνω σε μεγαλύτερη κατσαρόλα με λίγο νερό που βράζει. Αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε τις νιφάδες βρώμης, το μπέκιν πάουντερ και τον πολτό ροδάκινου. Ανακατεύουμε να αναμειχθούν καλά και αδειάζουμε το μείγμα στο ταψί πάνω από τα ροδάκινα. Ψήνουμε περίπου 25-30 λεπτά. Το κέηκ είναι σχετικά υγρό εξαιτίας του πολτού του ροδάκινου και της βρώμης. Το αφήνουμε ένα μισάωρο να κρυώσει και το αναποδογυρίζουμε σε πιατέλα.
Κυρίες μου και κύριοι, καλοφάγωτο!!!

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Ένας χρόνος με χρώματα και γεύσεις

"Το φεγγάρι πάνω Θεέ μου!" που θα' λεγε κι ο Πουλόπουλος μια τέτοια μέρα!
Kαι τι φεγγάρι! Ολόγιομο!
Μεσούρανα τ' Αυγούστου, το ξέρω, δεν τα΄χασα, ξέρω, δεν είμαστε στα τέλια του Δεκέμβρη, δεν είναι ώρα για ημερολογιακές αναφορές. Μα εγώ, διάγω βίον διακοπίστικο, και τώρα που ήρθε η έμπνευση και με βρήκε για έναν χρόνο πολύχρωμο, είπα  να του κάνουμε ένα preview μαζί.

Για κάθε μήνα στρώνω ένα τραπέζι στο χρώμα που μου πάει, και σερβίρω ένα γλυκό ομοιόχρωμο.
Οι επιλογές χρωμάτων και γεύσεων είναι προσωπικές και φέρω εγώ και μόνον εγώ την ευθύνη!

                                                             Ιανουάριος/ Λευκό


Τραπέζι στα λευκά...


...κι άσπρες ατομικές παβλόβες!

Φεβρουάριος/ Ροζ



Ροζ πιτσιλιές...


...και ροζ μαρμελάδα γκρέηφρουτ!


Μάρτιος/ Πράσινο


Πράσινο setting..


...και πράσινα cake pops!


Απρίλιος/ Χρυσό


                                                                     Χρυσά σκεύη...
                                                                                                                     

...και χρυσαφένια ινδοκάρυδα!


Μάϊος/Μωβ


Γεμίζουμε βάζα με λουλούδια μωβ...


...και σερβίρουμε μωβ macaroons


Ιούνιος/Κίτρινο


Τραπεζώνουμε με κίτρινες πετσέτες και χρυσάνθεμα...


...και σερβίρουμε νυφιάτικα τούρτα διακοσμημένα με κίτρινα άνθη


Ιούλιος/ Γαλάζιο


Απέραντο γαλάζιο το τραπέζι μας...


...κι ένα χωνάκι γαλάζιο παγωτό!


Αύγουστος/ Πορτοκαλί


Πορτοκαλένια νότα του Αυγούστου...



...και μία δροσερή μους πορτοκαλιού!


Σεπτέμβριος/ Καραμελί


Σε τόνους καραμέλας το φθινοπωρινό τραπέζωμα...


...και καραμελωμένα μηλαράκια για το τέλος!


Οκτώβρης/ Καφέ


Καφέ παλτό και κουκουνάρια τον Οκτώβρη...


και ένα σκούρο καφέ γλύκισμα σοκολατένιας λάβας!


Νοέμβριος/ Βυσσινί


Τα κεντρικά κομμάτια στο τραπέζι του Νοέμβρη είναι βυσσινί ...


και προσφέρουμε μπάλλες παγωτό βύσσινο!


Δεκέμβριος/ Κόκκινο


Τα Χριστούγεννα στρώνουμε τα κόκκινα...


και φοράμε κόκκινους σκούφους στα σοκολατένια muffins!

Εσείς βάλτε τις δικές σας πινελιές στο χρόνο σας. Στρώστε, ξεστρώστε τραπέζια, ανακατέψτε χρώματα ή βάλτε τα κι όλα μαζί!





Δεν δεχόμαστε περιορισμούς σε διαθέσεις και σε γούστα!
Να'μαστε καλά και καλά να περνάμε! 


Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Πρόσκληση σε κουρά

Σαλάτα με γλυστρίδα, μυζήθρα, ελιές, ντομάτες, βραστές πατάτες και κολοκυθάκια! Όνειρο!

Στην περιπλάνησή μου στην Ελλάδα ξεκίνησα απ' την Κρήτη. Είμαι Σαλονικιά μοιρασμένη ανάμεσα Σαλονίκη- Αθήνα και στην Κρήτη περνούσα πάντα ξώφαλτσα-τουριστικά, με λόγο βασικά θεατρικό, για μια παράσταση που θα δίναμε στα πλαίσια των καλοκαιρινών φεστιβάλ. Φέτος όμως αποφάσισα να πάω στον τόπο αυτό μόνη μου κι έξω από θέατρα για να τον γυρίσω, να τον μυρίσω, να τον γνωρίσω μιλώντας με τους ανθρώπους του, δοκιμάζοντας τα πιάτα του, ονειρευάμενη πολλές φορές να μένω κάπου εκεί, σ' ένα χωριό δίπλα στη θάλασσα.

Στην Κρήτη συνάντησα και δύο φίλες μέσα από τό μαγειρικό μας διαδίκτυο:
την Έλενα από το aromakouzinas.blogspot.gr στα Χανιά 
και την Βαγγελιώ από το cretangastronomy.blogspot.gr στο Ηράκλειο. 
Είχα τη μεγάλη χαρά να βρεθώ μπροστά σε γυναίκες καλλιεργημένες, δραστήριες, κεφάτες, γεμάτες ζωή, πολύ ευγενικές και πολύ φιλόξενες.
Ήρθαν με δώρα, με τραταρίσματα, ίδιες κι απαράλλαχτες όπως και το νησί τους που σε κερνάει μονίμως τα καλούδια αυτής της εύφορης κι ευλογημένης γης . 
Στα μαγαζιά σε τρατάρουνε ρακή και μεζέ, αν πιάσεις κουβεντούλα στα ζαχαροπλαστεία ξερογλείφεσαι λουκουμάδες και ξεροτήγανα, κι αν έχεις την τύχη να προσκληθείς σε κουρά, τότε τρως και πίνεις έναν σκασμό.

Εγώ δεν ήξερα τι είναι κουρά και αν δεν ξέρετε κι εσείς σας λέω πως είναι η τελετή του κουρέματος των προβάτων τους. Με προσκάλεσαν την τέταρτη μόλις μέρα που ήμουνα στο νησί με τρόπο ανέλπιστο και αναπάντεχο.
Κοιμόμουν σε σκηνή στη Σούγια, είχαμε από πάνω ένα δρομί κι απάνω απ' το δρομί ένα καφενείο. Τα προηγούμενα βράδια δεν καλοκοιμόμουνα από την περατζάδα και τα χάχανα των ξενύχτηδων που μίλαγαν σ' όλες τις γλώσσες του Θεού. Εκείνο το βράδυ φαινόταν ήσυχο, έπεσα κι εγώ κατά τις 11μμ, άναψα το φακό κι άρχισα να διαβάσω το βιβλίο μου για να νυστάξω. Στις 11.15μμ μου'ρθαν απ' τα μεγάφωνα του καφενείου Ανωγειανά τραγούδια με συνοδεία βροντερές φωνές και γέλια. Περίμενα υπομονετικά μετρώντας μισάωρο το μισάωρο μέχρι τη 1.30 το πρωί. Τόσο άντεξα. 

Στη 1.30 ακριβώς μάζεψα τα κουράγια μου, τυλίχτηκα το παρεό μου  και βγήκα ξυπόλητη να πω να χαμηλώσουν τα μεγάφωνα στο πάρτυ του καφενείου. Και βρέθηκα μπροστά σε δυο ασπρομάλληδες Κρητικούς κάποιας περασμένης δεκαετίας που πίνανε ρακή, μιλούσαν και γελάγανε έξω φωνή κι έξω καρδιά. Μαγκώθηκα.Κατάφερα να ψελλίσω με ευγένεια την παρατήρησή μου κι εκείνοι έκλεισαν αμέσως τα μεγάφωνα." Δίκιο" είπε ο ένας ασπρομάλλης που προφανώς δεν είχε αίσθηση της περασμένης ώρας και της βροντερής φωνής του που λυγούσε σίδερα. "Ευχαριστώ, και πάλι συγγνώμη" είπα και γύρισα να φύγω. "Κάτσε να πιείς μια ρακή" με πρόλαβε αυτός πού'πε το "δίκιο". "Είναι αργά, είμαι έτοιμη για ύπνο". "Δεν έχεις πιει πουθενά τέτοια ρακή, την έκανα εγώ με μανταρίνι", είπε ο άλλος και τράβηξε την καρέκλα.
Να φέρω αντίρρηση σε Κρητικό; Αποκλείεται. Πόσο μάλλω σε δυο ασπρομάλληδες Κρητικούς περασμένης δεκαετίας. Έκατσα λοιπόν κι εκείνοι γιόμιζαν και ξαναγιόμιζαν το ποτήρι μου με ρακή από μανταρίνι κι εγώ απολάμβανα να τους ακούω να τραγουδούν και ν' αποκρίνονται αντικρυστά με στιχάκια μέχρι που πήγε 3 η ώρα το πρωί. Τώρα γινόμουνα κι εγώ συνεργός στο ξύπνημα όλων των σκηνών.
"Αύριο θα πάμε σε κουρά. Σε καλούμε να'ρθεις κι εσύ μαζί μας. Αν θες, να είσαι εδώ στις 8.45 το πρωί να σε πάρουμε μαζί μας"
Να φέρω αντίρρηση σε Κρητικό που με καλεί σε κουρά; Μα τι λέτε τώρα;

Στις 8.45 κόρναρε ένα  μικρό, χωρίς πόρτες τζιπάκι, κι εγώ πήδαγα μέσα άπλυτη και χωρίς να'χω πιει καφέ. Σκαρφαλώσαμε τις στροφές για το χωριό Κουστογέρακο και βρεθήκαμε στο βουνό, όπου καμιά εικοσαριά Κρητικοί ξαλάφρωναν τα πρόβατα απ' το πολύ μαλλί κρατώντας μεγάλα ψαλίδια. 
Ύστερα, μπογιατισμένα στη ράχη για να τα γνωρίζουν, τα ξαμόλαγαν και πάλι στο βουνό!
Εντελώς "ελευθέρας βοσκής". Εγώ δε μίλαγα. Μόνο το'παιζα paparazzi με τη μηχανή μου κι έμοιαζα σαν τη μύγα μες στο γάλα.

Όταν τελειώσανε πήραν μαζί τους τη μύγα, (δηλαδή εμένα ) και με στρογγυλοκάθησαν σε τραπέζια στρωμένα με κρέατα ψητά, βραστά, τσιγαριαστά, γαμοπίλαφα, πατάτες τηγανιτές, σαλάτες κι άρχισα να τρώω στις δέκα το πρωί με μια όρεξη λες κι είχα κουρέψει μόνη μου εβδομήντα προβατίνες. "Μάρθα κέρνα" θυμάμαι να μου λένε κι εγώ γέμιζα τα ποτήρια ολωνών (και το δικό μου) ανάλογα: ρακές, κρασιά και μπύρες μέχρι που έγκωσα! 
Ευτυχώς που γύρισα στη σκηνή πριν αρχίσουνε τις κούπες, δηλαδή να πίνουν τα κρασιά σε νεροπότηρα.
Κατέβηκα στην παραλία ευτυχής, ευλογημένη, γεμάτη από φαί, από πιοτί κι από Κρητική ευδαιμονία κι έπιασα να τραγουδώ: 
"Όμορφη που'ναι η Κρήτη, όμορφη,
ε, και να'μουνα αετός
να την καμάρωνα απ' την κορφή του αγέρα"

Θα τηνε καμαρώσω πάλι, αυτό είναι σίγουρο, μα πότε; Θα φανεί!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...