Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Η τουρνέ των τεσσάρων (ερωτήσεων)/ My writing process blog tour

Μάλιστα λοιπόν, εδώ είμαστε να παίρνω τη σκυτάλη σε μια blogo-τουρνέ και να απαντώ σε τέσσερις ερωτήσεις. Η πρόσκληση μού έγινε από το πολύ όμορφο blog theveggiesisters: Η Μανουσίνα και η Λένια είναι αδερφές, έχουν πάθος για τη μαγειρική, μαγειρεύουν υπέροχα χορτοφαγικά πιάτα και αποδεικνύουν πως το χορτοφαγικό μπορεί να είναι εκτός από υγιεινό και πολύ πολύ νόστιμο.
Πάμε τώρα να τα πούμε και να κεραστούμε και το κάτι τις μας απ' την κοπελιά στις φωτογραφίες μας!

1) Πάνω σε τι δουλεύεις αυτή τη στιγμή;
Επειδή όπως έχω ξαναπεί είμαι ηθοποιός, που αγαπάω να γράφω και να ψήνω, σάς λέω πως για την επόμενη χρονιά δουλεύω πάνω στο μουσικοθεατρικό ανέβασμα της "Κλυταιμνήστρας ή το έγκλημα" της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, κρατάω σημειώσεις για το βιβλίο μου τα "Παραμύθια των φίλων μου" και έχω στον πάγκο μου φωτογραφίες για μια σοκολατένια τάρτα με κεράσια χωρίς ψήσιμο.

2) Σε τι διαφέρει η δουλειά σου απ' τους άλλους του είδους;
Στο ότι η δική μου δουλειά ως blogger είναι εντελώς ερασιτεχνική και χωρίς καμία σταθερότητα.
Ψήνω κατά βάση γλυκά και αναρτώ μόνο όταν βρίσκω χρόνο ή όταν θέλω τόσο αφυκτικά να μιλήσω που δημιουργώ την 25η ώρα για να πω αυτά που έχω να πω.
                                    
3) Γιατί γράφεις αυτό που κάνεις;
Γιατί αν δεν τα έγραφα δεν θα'μουνα εγώ. Γιατί από μικρή γράφω ημερολόγια, όνειρα, νουβέλλες, περνάω τρίμηνες ασκήσεις καθημερινής τρισέλιδης γραφής για να απελευθερώσω τον καλλιτέχνη μέσα μου, άρα είναι έξω από κάθε λογική να ψήσω κάτι και να μην το γράψω.

4) Πώς λειτουργεί η όλη διαδικασία του γραψίματος;
Αυθόρμητα και παρορμητικά. Αφορμή μου μπορεί να είναι ένα πολύ ωραίο μπισκότο που πήρε το μάτι μου ας πούμε σ' ένα super market. Το φωτογραφίζω, ψάχνω τη συνταγή στο internet, ύστερα κατεβάζω κατσαρολικά για να το ψήσω και τέλος κατεβάζω ιδέες για να γράψω κάτι σχετικό. Πάει όμως κι ανάποδα: Μπορεί να μου'ρθει ας πούμε η φράση στο μυαλό, "Αν βιάζεσαι πολύ, κατέβασε ταχύτητα", κι αυτό να γίνει τίτλος της επόμενης ανάρτησής μου, με σχετική συνταγή (όπου κατεβάζω την ταχύτητα στο μίξερ). Το γράψιμο εντωμεταξύ εξελίσσεται, ξεδιπλώνεται, αποκαλύπτεται κι εγώ διαβάζω και πετώ και διορθώνω και περνάνε ώρες μέχρι να πατήσω το τελικό κλικ της δημοσίευσης. Είναι πάντως μια διαδικασία θεραπευτική και εξαιρετικά απολαυστική. 

Το παιχνίδι θα συνεχίσει την ερχόμενη Δευτέρα, αναμείνατε στο ακουστικό σας να ανακοινωθεί ο επόμενος παίχτης...Εντωμεταξύ κρατείστε ίσια το κορμί, ψηλά τη διάθεση και χαμογελάστε!!!

Here we are, accepting a very special invitation from the wonderful blog theveggiesisters to take part in a blog tour and answer four questions: Manousina and Lenia are sisters, they live in the Greek island of Zakynthos, they love cooking healthy, delicious, vegetarian and energizing recipes and want to prove that healthy food was never soooo yummy!

Now it's time to start, and this beautiful lady in the pictures will treat us a little something afterwards!!!

1) What are you working on?
As I mentioned again, I am an actress who loves to write and bake, therefore for this coming year I am working on a music-theater staging of "Clytemnestra or Crime" by Marguerite Yourcenar, I am taking notes on my book "My friends' stories" and I already have several pictures of a "no bake chocolate tart with cherries"on my desk to be done.

2) How does your work differ from others of its genre?
Because my work as a blogger is amateur and on a non regular basis.
I bake and post only when I have some time, or when my need to talk is so demanding that I create the 25th hour to talk.

3) Why do you write what you do?
Because if I didn't write, that wouldn't be me. Because, since I was a kid, I 've been writing diaries, dreams, novels, three pages on a daily basis for three months as an exercise to release the artist inside me, therefore, baking without writing would be completely out of the question for me.

4) How does your writing process work?
Spontaneously and impulsively. The impulse to write can be given by a delicious cookie in a super market. I take a picture of it, I search the internet to find the recipe, then I get my baking pans and finally I get the idea to write a story related to the cookie. Or it might be the exact opposite way: I can hear a phrase in my mind, like: "if you are in a hurry, slow down". This will be the title of my next post, and I will then find a recipe to adjust (where I might have to lower the mixer speed, for example ).
My writing is being evolving, unfolding, revealing and I go back and forth reading and re-reading and correcting and it's been hours before I click the "publish" button. But writing, after all, is a therapeutic process and a very delightful one.

The writing process blog tour will keep going. I'll keep you posted for the next blogger who'll take the pen and answer the questions on this tour.
Meanwhile, hold up your head, bring your shoulders back, sit up and smile!

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Τα ξεχασμένα μας κι όχι τα παραπεταμένα μας και μπισκότα με αμυγδαλόπαστα

Είναι κάτι πράγματα ξεχασμένα.
Σκέψεις που δε βγάλαμε. Ρούχα που δε βάλαμε. Βιβλία που δεν διαβάσαμε. Μουσικές που δεν παίξαμε. (Ταξίδια που δεν κάναμε, άνθρωποι που δε γνωρίσαμε, ζωές που δε ζήσαμε και πάει λέγοντας και όχι κάνοντας...)

Όταν δεν είμαι πολύ κουρασμένη ή πολύ θλιμμένη, πάω στο κρεβάτι με ένα βιβλίο, ή περιοδικό αναλόγως τη στιγμή μου. Προχτές η στιγμή μου κλήρωσε ένα βιβλίο με γλυκά που μου δωρίσανε
πριν 4 χρόνια. Το πήρα, έκανα μεγάλη χαρά τότε, το ξεφύλλισα και ύστερα το ξέχασα.
Γιατί ξεχνιέται κάτι και γιατί (και πότε) το ανασύρει η μνήμη μας, ούτε που ξέρω ούτε και είναι της παρούσης να το βρω.

Προχτές λοιπόν που ανέσυρε η σκέψη μου το ξεχασμένο βιβλίο, το πήρα μαζί μου στο κρεβάτι, το άνοιξα και βούτηξα σε μια φωτογραφία με κάτι μπισκότα βουτηγμένα στη λευκή σοκολάτα και ξαναβουτηγμένα σε φυστίκι αιγίνης. Έμεινα στη βούτα ώρα πολύ και χάζευα τις παραλλαγές με κακάο, με μαρμελάδα, σε σχήμα στρογγυλό, σε σχήμα καρδιάς, με άσπρη σοκολάτα, με μαύρη σοκολάτα, με άσπρη και μαύρη σοκολάτα..Την ίδια στιγμή ο νους μου σκάναρε τα υλικά στο ψυγείο μου  "Αμυγδαλόπαστα γιοκ...Να πάρω; Μμμμ...Φυστίκι ελάχιστο...Να πάρω; Μμμμ..."
Έμεινα στο γράμμα "μμμμ..." , άλλο γράμμα δεν έπιασα, άλλη σελίδα δε γύρισα και πήρα ακαριαία την απόφαση: ΑΥΤΟ Μ' ΑΡΕΣΕΙ, ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΚΑΝΩ!!!

Αυτό το "ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ " είναι για Ζυγίνα παραπάνω από Εντυπωσιακό, είναι Ανεπανάληπτο  (και ελπίζω να γίνει επαναλαμβανόμενο και πέραν των βουτημάτων)
Πήγα στο super market, φλέρταρα με ένα σωληράριο αμυγδαλόπαστας, το βρήκα αδιακιολόγητα ακριβό, απέστρεψα το βλέμμα και έπαψα να του την πέφτω.

Στο τέλος μιας γκρίζας μέρας με βροχές και πανωφόρια, μπήκα στην κουζίνα μου, ξαλάφρωσα τα χέρια από τσάντες στο σαλόνι, κι ύστερα μπήκα στην κουζίνα να ξαλαφρώσω κι από άγχη, γιατί εκεί το κάνω εύκολα. Άνοιξα το ξεχασμένο βιβλίο, άνοιξα και τα ντουλάπια και μέχρι τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, ανακάτευα αμυγδαλόπαστες
(χωρίς εσάνς πικραμυγδάλου αλλά βανίλιας, χωρίς καθαρά αμύγδαλα αλλά ωμά και με τη φλούδα), 
έτριβα μαύρη κουβερτούρα, έλιωνα άσπρη σοκολάτα, έπλενα κατσαρολικά, έτριβα ξηροκάρπια, έπλενα, άπλωνα, μάζευα, κι έπεφτα για ύπνο με τη λαχτάρα να ξυπνήσω σήμερα με ήλιο πολύ, να φωτογραφήσω, να δοκιμάσω, να γράψω (ΑΧΧΧΧΧ....ΝΑΙΙΙΙ!!!! ΝΑ ΓΡΑΨΩ) και να σας τα δείξω.

Κι όταν άνοιξα το computer μου να γράψω τι χαρά έκανα που ανακάλυψα στα ξεχασμένα ράφια της βιβλιοθήκης μου αυτά τα μπισκότα, βρήκα γραφή από ένα φίλο ξεχασμένο απ' τα παλιά, έναν μάγκα φίλο που'χω να του μιλήσω μπορεί και είκοσι χρόνια. Κι έκανα ακόμα μεγαλύτερη χαρά!
                             
ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΜΕ ΑΜΥΓΔΑΛΟΠΑΣΤΑ
Για 12-15 κομμάτια

150γρ.βούτυρο
150γρ.καστανή ζάχαρη
1 αυγό
250γρ. αλεύρι
100γρ. αμυγδαλόπαστα
100γρ. κουβερτούρα τριμμένη
80γρ. λευκή σοκολάτα

Ε(χ)τέλεση
Ζεσταίνουμε το φούρνο στους 180-190C/ 350-360F και στρώνουμε το ταψί μας με αντικολλητικό χαρτί. Χτυπάμε πρώτα το βούτυρο με τη ζάχαρη, ύστερα προσθέτουμε το αυγό και τελευταία ανακατεύουμε το αλεύρι. Ανοίγουμε τη ζύμη σε αλευρωμένο πάγκο εργασίας σε πάχος 5 χιλιοστά, κόβουμε δισκάκια (και με ποτήρι γίνεται) διαμέτρου 8 εκατοστών. Απλώνουμε τα μισά δισκάκια στο ταψί, βάζουμε πάνω λίγη αμυγδαλόπαστα, από πάνω ρίχνουμε τριμμένη κουβερτούρα
και κλείνουμε με τα άλλα μισά δισκάκια. Πιέζουμε καλά τις άκρες να κλείσουν και τα ψήνουμε για 12-13 λεπτά. Τα αφήνουμε να κρυώσουν, τα βουτάμε σε λίγη λιωμένη άσπρη σοκολάτα και πασπαλίζουμε με κοπανισμένα φυστίκια (ή ό,τι άλλο αγαπάμε)

Αμυγδαλόπαστα (Σπιτική)
Για 283 γραμμάρια 

1 κούπα λευκό αμύγδαλο (εγώ είπαμε τι έβαλα)
1/4 κούπα λευκή ζάχαρη
1 ασπράδι αυγού
2 κουταλιές σούπας (28γρ.) μαλακωμένο βούτυρο
1 κουταλάκι εσάνς πικραμυγδάλου (εγώ είπαμε τι έβαλα)

Τρίβουμε τα αμύγδαλα, ρίχνουμε στη σειρά τη ζάχαρη, μετά το βούτυρο, το ασπράδι και τέλος την εσάνς πικραμυγδάλου (εγώ είπαμε τι έβαλα). 
Γίνεται μια ωραία πάστα, χρησιμοποιούμε όση θέλουμε και την υπόλοιπη τη διατηρούμε τυλιγμένο σε μεμβράνη στο ψυγείο.
Παιδιά, ανοίχτε τα ντουλάπια σας, τα ράφια σας, ανοίχτε την καρδιά σας, θυμηθείτε, φωτίσετε τα ξεχασμένα σας, ανασύρετέ τα απ' τη λήθη και βγάλτε τα στο φως!!! Φεύγει ο καιρός! Όρτσα και φύγαμε!!! Πάμε να ζήσουμε πια!!!

"Μες στο δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
και ξαναχάστο, ξαναβρέστο, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου"

https://www.youtube.com/watch?v=MqPdWsf4Bvk

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Γιατί όλα τα ξέρουμε απ' την αρχή

Αυτά που είναι να γενούν, γίνονται αβίαστα, εύκολα και στρωτά.
Σαν να' ναι όλα κουρδισμένα να γεννήσουν αρμονία.
Δε λείπει τίποτε, τα υλικά υπάρχουν, είναι οι πάγκοι καθαροί, τα σκεύη διαθέσιμα, η όρεξη μεγάλη,
και one-two-three όλα τελειώνουνε πριν καν το καταλάβεις, και το αποτέλεσμα είναι ηδονικά τέλειο.

Είναι σαν κάτι μέρες που σηκώνεσαι απ' το κρεβάτι με τα μάτια ορθάνοιχτα, δε νυστάζεις, δε βαρυγκομάς. Χαμογελάς. Πετάγεσαι, ανοίγεις τα παράθυρα, τα ραδιόφωνα, ανοίγεις τα νερά να τρέχουν στη μπανιέρα, κάνεις καφέ, βρίσκεις πανεύκολα τι ρούχα θα φορέσεις, όλα είναι καθαρά, σιδερωμένα (;;;), νιώθεις όμορφη, τα μαλλιά στρώνουνε με τη μία, το καινούριο make up σε κάνει κούκλα. Ορεξάτη και φουριόζα, χαμογελαστή, βγαίνεις στο δρόμο κι όλοι σου χαμογελούν. Με το που φτάνεις στη στάση έρχεται το λεωφορείο, η κάρτα σου έχει λήξει αλλά ο οδηγός χαμογελάει και σου λέει "it's ok". Περνάς, βρίσκεις θέση, κάθεσαι, οι δρόμοι είναι ανοιχτοί, φτάνεις σε πέντε λεπτά, "thank you" λες στον οδηγό κι εκείνος σού γελάει ξανά "and have a great day", λέει και κατεβαίνεις. Διασχίζεις το πάρκο, πας (πάλι) να χαθείς, μα πριν προλάβεις να διαλέξεις κάποιον να ρωτήσεις, σε σταματάει μια ωραία κυρία μ' ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά:"Από πού είσαι;" σε ρωτάει, "Απ' την Ελλάδα" λές εσύ, "Οpa", σου κάνει εκείνη, "Αυτό ήταν εύκολο", της λές, "What about ανάσταση νεκρών;" σου λέει τότε και μένεις κόκκαλο, "Αυτό ήταν καλό, μα πρέπει να φύγω. Από δω είναι η 7η λεωφόρος;" "Ναι" λέει, γελάει κι είναι όμορφη. Είσαι όμορφη κι εσύ, όλα είναι όμορφα εκεί έξω, μυρίζει καλοκαίρι, αναπνέεις μυρωδιές-χαμόγελα-χρώματα και ξέρεις πως αυτή είναι η μέρα σου. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αρκεί να κάνεις ό,τι θέλεις κι ό,τι είναι δικό σου.
Γιατί δεν είναι όλα για μας, δεν είναι όλα στα μέτρα μας φτιαγμένα. Χρειάζεται μόνο να βάζουμε τ' αυτί ν' ακούσουμε πώς ψιθυρίζει η καρδιά μας, ν' ανοίγουμε τα μάτια να κοιτάμε προς τα πού βλέπουνε τα μάτια μας, και it's ok αν η εικόνα μας δεν είναι και πολύ εντυπωσιακά μοδάτη, it's ok αν τα θέλω μας δεν είναι κραυγαλέα και του συρμού. Είναι όμως τα δικά μας, τα μοναδικά μας, και τιμή και δόξα να τους δίνουμε το χώρο και το χρόνο για να γεννηθούν και να γενούν.

Τα ξέρουμε αυτά που είναι δικά μας, τα γνωρίζουμε.
Κι αυτά που δεν είναι δικά μας τα γνωρίζουμε επίσης, αλλά για κάποιο λόγο πρόκλησης, επιβεβαίωσης και ρίσκου ή ίσως και για κλείσιμο παλιών λογαριασμών, παλεύουμε να'ρθούνε στα χωράφια μας, στα μέτρα, στα νερά μας, κι εκείνα ξεχειλίζουνε, φουσκώνουν, ή στερεύουνε. Και κουρασμένοι εμείς αρχίζουμε απ' την αρχή, και πάλι απ' την αρχή, και μέσα μας το ξέρουμε πως για ένα καλό τέλος θέλει μια χαρούμενη αρχή. Τα κουρασμένα "πάμε πάλι" δεν έχουνε ποτέ τους happy end.
Διαλέγω με χαρά για σήμερα αυτή τη μους με σοκολάτα και μπανάνα που την είδα, τη γεύτηκα νοερά κι ήτανε τέλεια. Κι όταν τη γεύτηκα και φυσικά, ήτανε πάλι τέλεια. Γιατί όλα τα ξέρουμε απ' την αρχή.
http://theveggiesisters.gr/banana-mousse/


Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Sex στο ταψί

Μετά από αποχή τριών μηνών, λογικό είναι να σε πιάνει διάθεση να κάνεις sex μες στη νύχτα.
Η ώρα βεβαίως παίζει ανάλογα με τις διαθέσεις του καθενός.
Άλλος είναι πιο αποδοτικός τη μέρα, άλλος τη νύχτα.
Άλλος αφήνεται στο φως του ήλιου, κι άλλος λειτουργεί στα σκοτάδια.
Και τα βοηθητικά σκεύη που χρησιμοποιούμε ποικίλλουν επίσης.
Μπορεί να είναι ένα ταψί, ένα πυρέξ, μία μπωλιέρα.
Με ό,τι βολευόμαστε, αρκεί να χωράει το sex.

Εμένα μου'ρθε γύρω στα μεσάνυχτα,
και όπως το στερητικό μου ήταν μεγάλο,
καθώς οι φωνές φίλων και γνωστών πίεζαν "καν'το πια, καν'το"
ήρθα και λύγισα η γυναίκα και το'κανα.
Δε μου πήρε πολύ, καμιά ωρίτσα μόνο.
Τώρα το παγώνω να το φάω αύριο.
Εσείς δεν περιμένετε; Εσείς τού την πέφτετε με τη μία;
Συγγνώμη δηλαδή, για τι πράγμα μιλάμε τόση ώρα;
Σας λέω: έκανα "sex στο ταψί", δηλαδή ένα γλυκό ψυγείου και το έβαλα σε στρώσεις στο ταψάκι.
Το έκανα στις 12 τα μεσάνυχτα, γιατί τότε ησυχάζω.
Φυσικά είχα πάθει στερητικό μετά από τρεις μήνες που είχα να κάνω ανάρτηση,
και φυσικά οι φίλοι κι οι γνωστοί μου φώναζαν "αμάν πια, καν'το, κάντο" (κάνε ανάρτηση δηλαδή).
Και τώρα που τέλειωσα με το "sex στο ταψί" και το' βαλα στο ψυγείο να παγώσει, κάνω ανάρτηση.
Αμάν πια οι ασυνενοησίες μας οι ανθρώποι! Αμάν!

SEX ΣΤΟ ΤΑΨΙ 
Υλικά
Για τη βάση
1 κούπα καρύδια πεκάν χοντροκομμένα (εγώ έβαλα καρύδια κανονικά)
1 κούπα αλεύρι
3 κουταλιές σούπας άσπρη ζάχαρη
1/2 κούπα βούτυρο μαλακωμένο

Για τη στρώση με το cream cheese
1 πακέτο cream cheese
1 κούπα ζάχαρη άχνη (έβαλα λιγότερο να μην είναι πολύ γλυκό)
1 κούπα σαντιγύ

1 πακέτο κρέμα άνθος αραβοσίτου με γεύση βανίλια
(3 φλυτζάνια γάλα και 5-6 κουταλιές ζάχαρη)

1 πακέτο κρέμα άνθος αραβοσίτου με γεύση σοκολάτα
(3 φλυτζάνια γάλα και 5-6 κουταλιές ζάχαρη)

2 φλυτζάνια σαντιγύ

τριμμένη σοκολάτα
Ε(χ)τέλεση

Για τη βάση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/ 350F.
Λαδώνουμε πολύ ελαφρά ένα τετράγωνο ταψάκι.
Ανακατεύουμε όλα τα υλικά της βάσης. Τα απλώνουμε στο ταψί και ψήνουμε για 20 λεπτά περίπου.

Για τη στρώση cream cheese
Αφήνουμε τη βάση λίγο να κρυώσει.
Έχουμε εντωμεταξύ χτυπήσει το cream cheese με τη σαντιγύ και τη ζάχαρη άχνη και απλώνουμε το μείγμα πάνω στη βάση

* Για τις κρέμες βανίλια-σοκολάτα ακολουθούμε τις οδηγίες του φακέλου.

* Απλώνουμε πρώτα την κρέμα σοκολάτα πάνω από το μείγμα του cream cheese, από πάνω ρίχνουμε την κρέμα βανίλια,τελευταία τη σαντιγύ και πασπαλίζουμε με τριμμένη σοκολάτα
Τώρα πλάκα πλάκα, δε σας κάνω πλάκα.
"Sex in a pan"το λένε το γλυκό,
κι ήταν η καλύτερη αφορμή να ξαναβρώ το κέφι μου, να ξαναβρώ διάθεση για γλυκά και αναρτήσεις να σας ξαναβρώ κι εσάς που τόσον καιρό σας είχα χάσει!
Κάντε κι εσείς sex στο ταψί , κάν'τε το όσες φορές αγαπάτε,
καν'τε το με τους φίλους σας, καν'τε το για τους φίλους σας,
καν'τε το όλες τις ώρες και απολαύστε το δροσερό δροσερό την επομένη.
Φιλούθκια σας και να μη χανόμαστε, έτσι;
  

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Γλυκό με γεμιστά μπισκότα και..ό,τι κάνεις, κα'ντο με αγάπη και στο φως!

Κάποτε γνώρισα έναν make up artist που έβαφε τους καλλιτέχνες στο Μέγαρο Μουσικής πριν από την παράσταση. Τον έλεγαν Μανώλη αλλά εγώ τον φώναζα Μανόλο. Όσο με έβαφε, χαμογελούσε και δε βιαζότανε καθόλου. Άπλωνε τις σκιές, διόρθωνε τις γραμμές με πολύ μαλακές και λεπτές κινήσεις σαν να μην έβαζε καθόλου χρώμα και σαν να μην περίμενε άλλος κανείς να βαφτεί. Όταν τέλειωνε, με έβρισκα πάντα πολύ όμορφη .«Πώς το κάνεις αυτό βρε Μανόλο;» τον ρώταγα. «Με αγάπη», μού έλεγε ο Μανόλο και χαμογελούσε .«Εγώ δεν μπορώ να με βάψω έτσι», γκρίνιαζα.«Κάντο με αγάπη», απαντούσε ο Μανόλο με το χαμόγελο. «Όταν παντρευτώ, θα με βάψεις εσύ;» τον ρώτησα ένα βράδυ κι εκείνος ένευσε «ναι» και χαμογέλασε.
                             
Κάποτε διάβασα στο βιβλίο της θεραπεύτριας Ιωάννας Γκολφινοπούλου «Προφητεία από το μπλε φως» τη φράση του Γιόνα, ενός πνευματικού δασκάλου που μιλάει μέσα από το διάμεσο Χάσκα Χάρισον: «Ό,τι κάνεις, κα’ ντο στο φως»

Ο Γιόνα είναι φως, ο Μανόλο έχει πάει στο φως και δεν με έβαψε ποτέ εκτός Μεγάρου. Αλλά όταν φοβάμαι και κρύβομαι, θυμάμαι το Γιόνα και λέω δυνατά: «Ό,τι κάνεις, κα’ ντο στο φως». Κι όταν η ζωή με ξεπερνάει, όταν με βρίσκω μικρή κι αδύναμη και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, θυμάμαι το Μανόλο και λέω: «Ό,τι κάνεις, κά’ντο με αγάπη».
Και φεύγουν τα σκοτάδια, ξαναβρίσκω το χαμόγελο και στέκομαι όρθια.
Γλυκό με γεμιστά μπισκότα
Βασισμένο σε συνταγή του Στέλιου Παρλιάρου

120γρ. βούτυρο
50 γρ. ζάχαρη άχνη
400 γρ γεμιστά μπισκότα oreo (ή σοκολάτα)
100 γρ. κρέμα γάλακτος
60 γρ. φυστίκι αιγίνης
340 γρ. λευκή σοκολάτα
Ε(χ)τέλεση
Χτυπάμε το βούτυρο με την άχνη. Προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος και ανακατεύουμε. Στη συνέχεια ρίχνουμε μέσα τη λιωμένη λευκή σοκολάτα (σε μπεν μαρί), ύστερα διπλώνουμε μέσα τα μπισκότα που έχουμε σπάσει σε κομμάτια και τα φυστίκια ολόκληρα. Αδειάζουμε το μείγμα σε φόρμα που έχουμε στρώσει με αντικολλητικό χαρτί. Σκεπάζουμε και αφήνουμε στο ψυγείο. Στολίζουμε με μισά γεμιστά μπισκότα όποιας γεύσης μας αρέσει. Εγώ έβαλα τα αγαπημένα μου λεμόνια.
Κόβουμε σε φέτες και...αλλελούϊα!!!
                              
Καλημέρα με αγάπη και στο φως!

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Σοκολατένια μπισκότα για την απουσία

Με το καλησπέρα σας, να πω σχωράτε με που απουσίαζα ένα μήνα και πως γι' αυτό θα γράψω κάτι για την απουσία! Στο σχολείο δεν υπήρξα ποτέ απουσιολόγος αλλά όμως δεν απουσίαζα σχεδόν ποτέ.
Ήμουνα πάντοτε παιδί της παρουσίας, της εργασίας και του καθήκοντος.
Τώρα απουσιάζω πιο συχνά. Απουσιάζω απ' το σπίτι, απ' την Ελλάδα, κατά διαστήματα απουσιάζω κι απ' το θέατρο. Μόλις η παρουσία πάει να με πνίξει...την κάνω.

Θα πω όμως τώρα για την απουσία όχι με την έννοια της αποχής αλλά με την έννοια της λαχτάρας και της στέρησης. Γι' αυτή που λείπει και σού λείπει, γι' αυτή που όταν δεν είναι εκεί πονάς, αυτή που θές να είναι εκεί αλλά δεν είναι...Δεν είναι πια, δεν είναι ακόμη, δεν την έχεις βρει, αυτή που σού αφήνει μία τρύπα στην ψυχή και ένα μπούκωμα. Αυτή που έχει όνομα, το ξέρεις αλλά δεν το λες. Γιατί αν το πεις πονάει παραπάνω. Αυτή που σκάει μπροστά σου ξαφνικά σ' ένα τραγούδι, μια ρεκλάμα, μία διαφήμιση, σε βρίσκει χαλαρή και σε ρωτά: "Πόσον καιρό θα λείπω ακόμη; Δεν κουράστηκες ακόμη απ' την απουσία μου;"
"Καλά τα λες. Λοιπόν; Τι λες;"
(Το'πα εγώ. Σκάει μπροστά σου απροειδοποίητα... )
"Τι να πω; Εγώ μιλάω για την απουσία γενικά..."
"Στο -γενικά κι αόριστα- και στο -άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε- διακρίνω μια υπεκφυγή;"
"Δεν αφήνεις τώρα την ψυχανάλυση να μ' αφήσεις να μιλήσω ;"
"Σ' αφήνω. Μίλα. Τί θα πεις;"
"Για την απουσία. Για ...σένα."
"Αν πεις για μένα, θα πεις και για σένα. Είσαι έτοιμη γι' αυτό ή θα γράψεις πάλι δοκίμιο;"
"Τι δοκίμιο ρε παιδί μου; Τι λες;"
"Λέω ό,τι δε λες εσύ. Λέω να πεις για τη δική σου απουσία κι όχι του κόσμου όλου. Να πεις γι' αυτό που λείπει Σ' ΕΣΕΝΑ. Μίλα για σένα, λέω."
"Τι' ναι αυτό με σένα ρε παιδάκι μου; Μη με δεις να πάρω θέση γραψίματος! Έρχεσαι και μου κατσικώνεσαι."
"Σού κάθομαι στο σβέρκο δηλαδή;"
"Παντού μου κάθεσαι. Στο σβέρκο, στο στομάχι, στην καρδιά..."
"Αποφάσισε λοιπόν τι θέλεις. Την απουσία και τη στέρηση ή την παρουσία και την πληρότητα;"
"Το δεύτερο. Αν και καμιά φορά έχει και τα ευχάριστά της η απουσία."
"Ποια είναι αυτά;"
"Να...Δεν έχεις κανέναν να σε ρωτάει πού, και πώς, και με ποιον,δεν έχεις κανέναν να σου περιορίζει την ελευθερία σου"
"Από πού έρχεται η πεποίθηση πως η παρουσία κάποιου σημαίνει απουσία της ελευθερίας σου;"
"Μπορώ να πάρω τη βοήθεια του κοινού;"
"Πήγαινε να πιεις λίγο νερό και έλα πάλι. "
"Yes sir!"
"Madame!"
"Ό,τι πεις!"
Μόνο νερό δεν ήπια. Μπουκώθηκα δυο χούφτες φουντούκια, τρία τυροπιτάκια και ένα παγωτό. Weight watchers. Μάλλον θα κάνω ανάρτηση περί παρουσίας λίπους και απουσίας δίαιτας.
"Καλύτερα;"
"Ε;"
"Λέω...Είσαι καλύτερα μετά τα φουντούκια και τα παγωτά;"
"Ένα παγωτάκι έφαγα.Weight watchers."
"Πείναγες;"
"Όχι. Αλλά όταν αγχώνομαι τρώω"
"Μπουκώνεσαι δηλαδή για να μη νιώθεις το κενό της απουσίας!"
"Θα το πιάσουμε από κει που το αφήσαμε;
"Από πού να το πιάσουμε;"
"Να σου πω: εγώ απουσίαζα ένα μήνα απ' τη στήλη και ήθελα να γράψω κάτι σχετικά μ' αυτό!"
"Αυτό κάνουμε."
"Ναι, αλλά εσύ με σπρώχνεις να μιλήσω προσωπικά."
"Δε σε σπρώχνω. Αλλά μόνο όταν μιλάς προσωπικά έχει ουσία αυτό που λες. Η έλλειψη ουσίας σημαίνει απουσία."
"Να πάω μια βόλτα και να ξανάρθω;"
"Καλά να περάσεις."
............................
...........................
...........................
Ωραία είναι να περπατάς στα χιόνια. Πας λίγο αργά αλλά μέσα σε ωραίο τοπίο.
Χώνεψα και μερικά φουντουκάκια και επέστρεψα.
............................
Μμμμ....Ας βράσω ένα ...ελαφρύ ψαράκι.
...Ωραία!...Να βάλω και λίγο κρασάκι...Τώρα νιώθω  πολύ καλύτερα.

Μωρέ...παραπέρασε η ώρα...να μη σας κουράσω άλλο!!!
Να σας χαιρετήσω σιγά σιγά ...κι αν άφησα στη μέση μια κουβέντα, συγχωράτε με! Μήπως δεν είναι έτσι κι η ζωή; Ένα κεφάλαιο ανοιχτό. Γράφουμε, διακόπτουμε, μετά από μήνες επιστρέφουμε, ούτε θυμόμαστε πια πού μείναμε, βάζουμε άλλες δυο γραμμές, κάνουμε τρεις μουτζούρες, πετάμε το στυλό, παίρνουμε ένα κόκκινο και συνεχίζουμε ...αναλόγως τη διάθεση. Αλλάζει ο καιρός, αλλάζει η γραφή, ο χαρακτήρας, η παρέα μας, ο τόπος μας, και το κεφάλαιο της ζωής αλλάζει και αυτό. Μπορεί να γράφεται σε τρίτο πρόσωπο, σε πρώτο, μπορεί σε α' πληθυντικό.
Μπορεί κι εγώ να είπα άλλα απ' αυτά που ήτανε να πω.
Μπορεί κι η συνταγή να΄πρεπε να'χει κάποια απουσία:
Βουτύρου ας πούμε για να'ναι νηστίσιμη
Ή αλεύρου για να'ναι gluten free
Ή σοκολάτας για να'ναι καλή για τους απεξαρτημένους chocoholics
Το θέμα "απουσία" δεν τελείωσε, το ξέρω. Και ξέρω πως η εν λόγω madame θα μού τη σκάσει πάλι ξαφνικά μέχρι να πω τα δικά μου τα κρυμμένα και τ' ανείπωτα. Aν με ακούει πάντως, της λέω πως προτιμώ τη συνεδρία να την κάνουμε στον ύπνο μου. Εκεί που θάβρει το υποσυνείδητό μου ν΄αγρυπνά και το μυαλό μου (ευτυχώς Θεέ μου) να κοιμάται. Γιατί δεν υποφέρεται με τέτοιον έλεγχο που μου ασκεί σε όλα.
"Over!"

Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά!
Πάρτε και μερικά μπισκότα σοκολάτας (με απουσία σοκολάτας, για να υποστηρίξουμε το θέμα μας) 
κι άντε γεια!

Σοκολατένια Μπισκότα
Για δύο ντουζίνες
Βασισμένη σε συνταγή της sprinklebakes.com

228γρ. βούτυρο (μαλακωμένο)
1 κούπα ζάχαρη και δύο κουταλιές της σούπας ακόμη
1 αυγό
1 κουταλάκι του τσαγιού εκχύλισμα βανίλιας
2 φλυτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις και 1 κουτάλι της σούπας ακόμη
1 κοφτό φλυτζάνι σούπας κακάο (περίπου 80 γρ)
Λίγο αλάτι
Ε(χ)τέλεση
Χτυπάμε στο μίξερ το βούτυρο με τη ζάχαρη. Όταν αφρατέψει, προσθέτουμε το αυγό και το εκχύλισμα βανίλιας. Έχουμε εντωμεταξύ ανακατέψει σε ένα μπωλ το αλεύρι με το κακάο και το  αλάτι. Το αδειάζουμε κι αυτό στο μείγμα με το βούτυρο. Το απλώνουμε σε λαδόκολλα, του δίνουμε το σχήμα μπαστουνιού και το βάζουμε καμιά ώρα στο ψυγείο. Το βγάζουμε, κόβουμε φέτες, τις απλώνουμε σε ταψί στρωμένο με λαδόκολλα και τις ξαναβάζουμε στο ψυγείο άλλο ένα μισάωρο. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F και ψήνουμε γύρω στα 18 λεπτά. Αφήνουμε να κρυώσουν σε σχάρα. 
Τα γλασάρετε κατά βούληση αλλά και σκέτα είναι μπουκιά και συχώριο!

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Καρύδες στους -31C

Το νούμερο που βλέπω στο κινητό μου δεν το καταλαβαίνει ο νους μου.
Όχι το νούμερο του τηλεφώνου μου, αυτό είναι βατό, επταψήφιο και συνηθισμένο.
Αυτό το μονοψήφιο 6F that feels like -24F δεν καταλαβαίνω.
Παρόλο που έμαθα αριθμητική και προπαίδεια, διδάχτηκα τα πρόσημα συν (+) και πλην (-), γνωρίζω γενικώς και αορίστως να κάνω μετατροπές από την ίντσα στο εκατοστό, από το pound στο γραμμάριο, από το μίλι στο χιλιόμετρο, άντε κι από το πόδι στο τετραγωνικό( Αμάν αυτή η χώρα! Όλα πια αλλιώτικα πρέπει να τα κάνει;), παρόλ' αυτά, τούτο το 6F that feels like -24 F και αντιστοιχεί σε -31C δεν το χωράει ο νους μου. Το κοιτώ και δε σαλεύω. Ούτε απ' την πολυθρόνα μου, ούτε απ' την οικία μου, πράγμα πολύ δύσκολο  για την υπερκινητική μου φύση που μόνο εν κινήσει εμπνέεται, αποτοξινώνεται και ανανεώνεται.
Ο ήλιος λάμπει και χαμογελά αλλά δεν τολμώ να σκάσω μύτη προς τα έξω γιατί το χαμόγελο θα μου γίνει αυτοκόλλητο. Μπαινοβγαίνω λοιπόν απ' το γραφείο στην κουζίνα, απ' το καθιστικό στο γραφείο και πάλι απ' την αρχή. Βάζω βγάζω τη ζακέτα μου, ανοίγω κλείνω το computer μου, αναρωτιέμαι πώς τη βγάζουν οι μεγάλοι άνθρωποι στο σπίτι μέρες και νύχτες συνεχόμενες, κι εκεί εν μέσω Παπαδιαμαντικών αναγνώσεων και μουσικοθεατρικής προετοιμασίας, σηκώνομαι και ψήνω καρύδες. Γιατί αν δεν κουνηθώ θα σκάσω! Κι αν τις φάω όλες μόνη μου πάλι θα σκάσω! Αλλά πολύ μοσχοβολούν οι άτιμες το ινδοκάρυδο, το λεμονάκι και την τριμμένη αμυγδαλόψιχα!
Άντε καλά, πάρτε κι εσείς καμιά!  Καλά να μείνω μέσα να γίνω μονόχνωτη! Αλλά να γίνω και μονοφαγού δε λέει!

Καρύδες
Για 13-15 περίπου

130γρ. ινδοκάρυδο
40γρ. αμυγδαλόψιχα
40γρ. ασπράδια αυγών
80γρ. ζάχαρη άχνη
1 κ.γ ξύσμα λεμονιού (από 1 λεμόνι)
1 κ.γ εκχύλισμα βανίλιας
1/4 κ.γ αλάτι
Μερικές σταγόνες χυμό λεμονιού
2 κ.σ ηλιέλαιο
Ε(χ)τέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 170C/ 340F
Χτυπάμε τα ασπράδια με λίγο αλάτι και μερικές σταγόνες χυμό λεμονιού να γίνουν αφιχτή μαρέγκα.
Ρίχνουμε λίγη λίγη τη ζάχαρη άχνη και συνχίζουμε να χτυπάμε. Στη συνέχεια προσθέτουμε το ινδοκάρυδο, την αμυγδαλόψιχα, το ξύσμα λεμονιού και το εκχύλισμα βανίλιας. Απλώνουμε λαδοκολα σε ταψί. Αλείφουμε τα χέρια μας με λίγο ηλιέλαιο, παίρνουμε μικρά κομμάτια ζύμης, πλάθουμε μικρές μπαλλίτσες και τις ακουμπάμε στο ταψί. Τις αφήνουμε πέντε λεπτά να φουσκώσουν. Ύστερα πατάμε ελαφρά το κέντρο τους με το δάχτυλό μας και στην εσοχή που δημιουργήσαμε βάζουμε είτε ένα μαρασκίνο είτε λίγη μαρμελάδα. Εγώ έβαλα τη δική μου μαρμελάδα φράουλα. Ψήνουμε 18 περίπου λεπτά. Τις αφήνουμε να κρυώσουν καλά και τις φυλάμε σκεπασμένες με πλαστική μεμβράνη.
Αν αύριο δεν αλλάξει το νούμερο στο κινητό μου και μείνω κι άλλο εικοσιτετράωρη εσώκλειστη, στα σίγουρα θα αλλάξει το νούμερο στη ζυγαρίτσα μου. Κι ύστερα θα λιποθυμήσω με μια καρύδα στο στόμα!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...