Τα δήθεν "λάθος" κουλουράκια

Εδώ και χρόνια δε χρησιμοποιώ τη λέξη «λάθος», μαθαίνοντας πως δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος», αλλά «χρήσιμο», «αναγκαίο», «λειτουργικό», «ευεργετικό», «ωφέλιμο» απ’ τη  μια πλευρά, ή «δυσλειτουργικό», «ανατρεπτικό», «αποκρουστικό», «ενάντιο», «μη απαραραίτητο» από την άλλη.

Η εμπέδωση του μαθήματος δεν είναι εύκολη ούτε στιγμιαία, αναγνωρίζω όμως πως όλα είναι θέμα επιλογής (σε επίπεδο συνειδητό ή ασυνείδητο, επιλογή μυαλού, καρδιάς ή δόνησης), και ο χαρακτηρισμός «σωστού» και «λάθους» έχει ως αφετηρία να κρίνει με το «εξ’ ιδίων τα αλλότρια» και να κατακρίνει (αναλόγως τη στιγμή,τον άνθρωπο, τις μαζικές πεποιθήσεις, την κοινωνική - θρησκευτική ηθική ή τα πολιτικά- κοινωνικά συμφέροντα), συμπεριφορές και ανθρώπους.

 Για όλα τις χυδαία, απάνθρωπα και βίαια εγκλήματα  που αυτόματα η καρδιά και το στόμα μας χαρακτηρίζουν «λάθος» , εγώ με  σφιγμένο το στομάχι μου και την καρδιά, τα λέω (κλαίγοντας πολλές φορές) «χυδαία», «απάνθρωπα», «βίαια», και σκέφτομαι τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί για να τα εξαλείψουμε, και να προστατευτούμε ενάντια στο έγκλημα, κι ενάντια στο φόβο που γεννάει αυτό.

Ωστόσο, μισή ώρα πριν, κι ενώ ετοίμαζα τα χιλιοδοκιμασμένα μου κούκις σοκολάτας, έριξα με απόλυτη βεβαιότητα και σίγουρο χέρι, 600 γραμμάρια αλεύρι (θεωρώντας πως αυτή είναι η «ορθή» αναλογία), αντί για 500 γρ., κι όταν το κατάλαβα είπα: «ας βάλω λίγο βουτυράκι παραπάνω να το διορθώσω», μετά το βουτυράκι είπα :«ας βάλω κι ένα αυγουλάκι να το διορθώσω» και μετά το αυγουλάκι «λίγη βανίλια », «και λίγα κομματάκια ροζ σοκολάτας» (γιατί αυτήν πήρε το μάτι μου στο ψυγείο).

Και όπως έπλαθα  άσπρο-ροζ κουλουράκια και  τα έψηνα, το μυαλό μου έδινε ήδη τίτλο στην καινούρια μου ανάρτηση (αφού το αποφάσισα να εκτεθώ και να ξεμπροστιαστώ) «Τα λάθος κουλουράκια».

Τα ΛΑΘΟΣ κουλουράκια; Ορίστε; Τι έγινε τώρα δηλαδή; Τζάμπα η εκπαίδευση τόσων χρόνων πάνω στη μή χρήση "σωστού" και "λάθους"; Δηλαδή εγώ μαθαίνω στο μυαλό μου την κατανόηση του καινούριου και το στόμα μου λαλεί (εκ παραδρομής;) το συνηθισμένο, το παραδοσιακά αποδεκτό και το μεμαθημένο;

Ε, όχι λοιπόν! Πιστή στο καινούριο, θα βαφτίσω τα κουλούρια μου "Τα δήθεν «λάθος» κουλούρια" .

Με σάτιρα και γέλιο ξορκίζω το παλιό, τού βγάζω τη γλώσσα και μού κλείνω το μάτι!

 

Τα δήθεν "λάθος" κουλούρια

Για μπόλικα

 

600 γρ, αλεύρι

200γρ. ζάχαρη

200γρ. βούτυρο (και λίγο παραπάνω)

3 αυγά

1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας

1 κουταλάκι γλυκού μαγειρική σόδα

Κομματάκια ρόζ σοκολάτα (ή candy ή φουντούκια ή ό,τι πάρει το μάτι σας)

 

Ε(χ)τέλεση

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F.

Χτυπάμε το βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου με τη ζάχαρη κι όταν αφρατέψουν ρίχνουμε ένα ένα τ' αυγά και συνεχίζουμε το χτύπημα. Προσθέτουμε στο μείγμα τη βανίλια, και ύστερα το αλεύρι ανακατεμένο με τη σόδα. Στο τέλος προσθέτουμε τα κομματάκια ροζ σοκολάτας.

(ή ό,τι αποφασίσετε να βάλετε).

Πλάθουμε μπαλλίτσες και τις αραδιάζουμε στη λαμαρίνα, στρωμένη με αντικολλητικό χαρτί και ψήνουμε περίπου για 13-14 λεπτά (αν είναι μικρές οι μπαλλίτσες. Διαφορετικά προσθέστε κανά δυο λεπτά ψησίματος.

Καλή σας όρεξη στα αφράτα και νόστιμα , δήθεν "λάθος" κουλουράκια σας! 

 

Καλή χρονιά με τη Σαρλότ της Ελένης για τα γενέθλια του Ευθύμη

Αυτό κι αν είναι τρίπλεξ.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς κι αρχή καλός μας χρόνος, κι εκεί που οι φυσιολογικοί άνθρωποι ποστάρουν βασιλόπιτες, εγώ ποστάρω μια Σαρλότ (έτσι τη βάφτισα μονάχη μου, δε με βοήθησε κανείς) που έφαγα πριν 15 μέρες και τρελλάθηκα, κι όπως την έβαζα στο ψυγείο, αποφάσισα να την αφιερώσω στα σημερινά γενέθλια του ανηψούλη μου και να τρατάρω τους φίλους μου τρώγοντας στην υγειά του.

Στην υγειά λοιπόν του πολυαγαπημένου μου ανηψιού, του ένα και μοναδικού, που τον λένε Ευθύμη και σήμερα γίνεται 23 χρονών.
Δεν είναι εδώ ο Ευθύμης να τον κεράσω, είναι στην Αθήνα, αλλά τι πειράζει;
Δεν μπορώ να κεράσω για χάρη του και να γιορτάσω έτσι το παιδί;
Τι παιδί δηλαδή, ολόκληρος άντρας είναι πια! Άντρας ομορφονιός, λεβέντης, μάλαμα.
"Μάλαμα"! Σαν το όνομα της γιαγιάς του!
Αλλά και το δικό του όνομα φωνάζει φως και καλό θυμικό!
Τον λένε Ευ-θύμη Φωτεινό κι εγώ η θεία του τον αγαπάω και το λέω!

Από μικρούλη τού είχα μεγάλη αγάπη και μεγάλη σύνδεση.
Έχω κρατήσει μια φωτογραφία να τον βουτώ σε νεροχύτη, να τον πλένω με τενεκεδάκι και να γελάμε. Ακόμα γελάμε με τον Ευθύμη, και δε χρειάζεται πια γι' αυτό να τον βουτώ στους νεροχύτες.

(Ευθύμη μου έκανα ό,τι μπόρεσα να φωτογραφήσω τη φωτογραφία να τη δεις αλλά μετά από 30 φορές, αυτό είναι ό,τι καλύτερο κατάφερα.)

Είμαι πολύ χαρούμενη που είναι γυιος της αδερφής μου και αίμα μου, κι είμαι πολύ περήφανη για όλα τα βήματα που κάνει στη ζωή του!

Χρόνια σου πολλά ανήψι αγαπημένο, και ν' ακολουθείς πάντα την καρδιά σου που είναι μεγάλη, και δεν λαθεύει!!!

Η Σαρλότ της Ελένης

Δοκίμασα το φοβερό αυτό γλυκό σε μια γιορτή στο σπίτι μιας φίλης, φτιαγμένο από τα χεράκια μιας φίλης της φίλης, που τη λένε Ελένη. Κι επειδή αποφάσισα, πριν τη δοκιμάσω, να πάρω τη συνταγή, ήξερα ήδη πως θα την αναρτούσα ως "Η Σαρλότ της Ελένης".
Και αυτό κάνω τώρα ξημέρωμα τελευταίας μέρας του 2012.

Η Σαρλότ της Ελένης δεν ψήνεται, μόνο παγώνει, και αποτελείται από στρώσεις σαβαγιάρ (lady's fingers), κρέμας χτυπημένης από κρέμα γάλακτος, τυρί Φιλαδέλφεια, ζάχαρη και κονιάκ, έτοιμη γέμιση φρούτων που χρησιμοποιούμε σε τάρτες (εγώ έβαλα γέμιση μήλο) και καβουρδισμένα αμύγδαλα. Η Ελένη την έκανε με ολόκληρα αποφλοιωμένα αμύγδαλα που τα καβούρδισε κι ήταν ΦΟΒΕΡΑ, εγώ βαρέθηκα και τα έριξα  αναποφλοίωτα καβουρδισμένα και ελπίζω να είναι επίσης ΦΟΒΕΡΑ!

Υλικά
2 κουτιά φρούτου για γέμιση τάρτας
1 μεγάλο πακέτο σαβαγιάρ
226 γραμμάρια τυρί Φιλαδέλδφεια
1 κουτί σαντιγύ  (περίπου 225 γραμμάρια)
1/2 κούπα ζάχαρη
1 μικρό ποτηράκι κονιάκ
Μπόλικα καβουρδισμένα αμύγδαλα ολόκληρα ή χοντροκομμένα
(εγώ χοντροκομμένα, η Ελένη ολόκληρα)

Ε(χ)τέλεση
Χτυπάμε μαζί κρέμα γάλακτος, τυρί Φιλαδέλφεια, ζάχαρη και κονιάκ να γίνουν σαντιγύ.
Αλοίφουμε τον πάτο μιας φόρμας που ανοίγει με δαχτυλίδι λίγη σαντιγύ.

Βουτάμε την άκρη μερικών σαβαγιάρ στη σαντιγύ και αρχίζουμε να τα στήνουμε ορθια σαν καγκελάκια. Μετά καλύπτουμε τον πάτο της φόρμας με σαβαγιάρ.
Από πάνω ρίχνουμε τη μισή σαντιγύ που έχουμε,

από πάνω ένα κουτί με φρούτα,

και τέλος καβουρδισμένα αμύγδαλα.

Επαναλαμβάνουμε με μία ακόμη στρώση από σαβαγιάρ, σαντιγύ, φρούτα και αμύγδαλα,
και γραμμή στο ψυγείο.

Ξεφορμάρουμε και στολίζουμε με κορδελάκι μετά από μπόλικες ώρες. Το αφήνουμε, αν έχουμε υπομονή (που εγώ δε διαθέτω) να διανυκτερεύσει στο ψυγείο. Γίνεται ελαφρύ και εγγυημένα πεντανόστιμο !

Χρόνια πολλά σε όλους μας,
και είθε η χρονιά που έρχεται σε ένα 24ωρο, να μας φερθεί πλουσιοπάροχα και καλοσυνάτα!

Αμήν!

Χριστουγεννιάτικο κέηκ ροδιού και γράμμα στο Santa

Dear Santa,
(Βασίλη ή Νικόλα, το ίδιο κάνει, ξέρεις ότι μιλώ σε σένα).
Άρχισα να σού γράφω παραμονή Χριστουγέννων, με βρήκε το βραδινό ρεβεγιόν, διέκοψα για να βγω και τελείωσα  αισίως ανήμερα Χριστούγεννα.
Αυτό το γράμμα, όπως αντιλαμβάνεσαι, δεν πρόλαβα να στο στείλω εγκαίρως.
Κι αυτό το "εγκαίρως" είναι που με κάνει να επικοινωνώ τώρα μαζί σου διαστασιακά.
Δε θέλω δώρο, ευχαριστώ.
(Και να'θελα δηλαδή, τώρα είσαι με το Ρούντολφ και βουτάς στις καμινάδες.)
Θέλω μόνο να ζητήσω να βάλεις ένα χεράκι εσύ, κι ένα ο Θεούλης (γιατί τα δυο δικά μου δε φτάνουνε), για να προλαβαίνω "εγκαίρως" τα πράγματα, και να μη φτάνω λίγο μετά τη λήξη του χρόνου, ξέπνοη, αγχώδης και ατελής.

Για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι:
Θέλω,  ας πούμε, να κάνω ένα τραπέζι, έτσι; Το σκέφτομαι καιρό, ψάχνω τα καλούδια μου καιρό, μαζεύω συνταγές, ψωνίζω υλικά, και κατά το απογευματάκι του τραπεζιού που έχω αποφασίσει να' χει για κεντρικό θέμα το ρόδι, κι ενώ σπάω τα ρόδια που' χω εντωμεταξύ προνοήσει να πάρω, τα βρίσκω σάπια. Βγαίνω περιπατητή στα μαγαζιά (αφού δεν οδηγώ χρόνια τώρα), χαιρετώ κόσμο, ψωνίζω, επιστρέφω, σπάω τα ρόδια, τα ρίχνω σε τουρτίτσες και σαλατικά, βάζω στο τραπέζι το λικέρ ρόδι που έχω προνοήσει- προγραμματίσει- προετοιμάσει σαράντα μέρες πριν, και πιάνω να ζυμώνω κουραμπιέδες. Βούτυρα εντάξει, αμύγδαλα αρκετά, κονιάκ ούτε το 1/4 δε βγαίνει. Ξαναβγαίνω τρεχαλητή πια στα μαγαζιά, ξαναγυρίζω μία ώρα μετά αφού έχω ξαναχαιρετήσει-μιλήσει-ευχηθεί σε διάφορους που γνωρίζω και δεν γνωρίζω, και βλέποντας το ρολόϊ να στριφογυρνάει τους δείκτες πιο γρήγορα απ' το κανονικό, σκαρφαλώνω στην καρέκλα να ανεβάσω τα μπωλ στα ντουλάπια. Πέφτει το αγαπημένο μου και σπάει σαν καρπούζι στα δύο. Σπάζει η καρδούλα μου στα χίλια, σπάνε τα νευράκια μου και γίνονται τσατάλια, σπάζομαι και με τους δείκτες του ρολογιού που γυρίζουν πια σαν τρελλοί, και γρηγορεύω τις κινήσεις μου. Πιάνω να κάνω τη γέμιση με κάστανα, αλλά στην τρεχάλα τη ρίχνω στο ρηχό τηγάνι, κι όπως ανακατεύω βιαστικά, χύνω το μισό ζουμί πάνω στο μάτι, περνάει από τις τρύπες και βουτάει μέσα στην κουζίνα. Κάνω πως δεν το βλέπω, δε βρίζω, αφήνω να καθαρίσω αργότερα και συνεχίζω! Μιά ωρίτσα πριν χτυπήσει το προσκλητήριο, δεν έχω βάλει ηλεκτρική, δεν έχω κάνει μπάνιο, δεν έχω στρώσει τραπεζομάντηλο, και στο πρώτο χτύπημα ανοίγω με βρεγμένα μαλλιά και το make up στο χέρι. Λέω ψύχραιμα και χαρωπά "Merry Christmas ho ho ho!", προσφέρω κρασί με μισή ώρα καθυστέρηση, γιατί δε βρίσκω το ανοιχτήρι, βάζω μουσική και τρέχω να τυλίξω τα δωράκια. Στο τέλος της γιορτής βρίσκω να περισσεύουν τρία, που έχω εντωμεταξύ ξεχάσει να δώσω σε τρεις καλεσμένους.

Dear Santa, βοήθεια!
Bοήθησέ με, please, να προλαβαίνω!
Βοήθησέ με να κάνω τα πράγματα λίγο πριν τη στιγμή που είναι να συμβούν, κι ύστερα να κάθομαι πανέτοιμη και χαλαρή να τα απολαμβάνω!
Γιατί δηλαδή όλες οι καλές κυρίες της blog-ογειτονιάς, καιρό τώρα, να προλαβαίνουν να στολίσουνε τις σελίδες τους με μπαλλίτσες και φωτάκια, να βάλουνε τα εορταστικά μενού, να στείλουν ευχές, κι εγώ να το παίζω μουγκοθόδωρος και να απέχω γιατί τρέχω;

Για να καταλάβεις δηλαδή,  μια εορταστική χριστουγεννιάτικη τουρτίτσα με ρόδι έχω αποφασίσει να βάλω για την προπαραμονή που την έχω μπανίσει μήνες τώρα.
Κι έρχεται η προπαραμονή και ξεμένω, όπως είπαμε από ρόδια, ύστερα βλέπω πως δεν έχω χώρο στο ψυγείο για την τούρτα, την αρπάζω και τρέχω στο ψυγείο της γειτόνισσας, έρχεται το βράδυ η γειτόνισσα αλλά ξεχνάει την τούρτα, και με τα πήγαιν' έλα δώθε κείθε, κόβω την τούρτα (τη σωστή στιγμή) αλλά ξεχνώ να τη φωτογραφήσω ολόκληρη πριν την ματσακονίσουν τα δοντάκια των φίλων. Το θυμάμαι στη μέση της κοπής (και της τούρτας) κι αρχίζω να τραβώ φωτογραφίες, έχοντας πατήσει (φυσικά) λάθος κουμπί στα settings κι έτσι βγάζω τις μισές θολές.
Πού ώρα και διάθεση μετά για προπαραμονιάτικες αναρτήσεις;
Dear Santa,
αυτά είχα να σου πω και να σού ζητήσω,
σού εύχομαι κλείνοντας καλές γιορτές σε σένα, στην κυρία σου και στα χαριτωμένα ξωτικά σου,
να έχεις την αντοχή να γυρίζεις όλη νύχτα στις γειτονιές του κόσμου,
την ανοχή να ακούς τις επιθυμίες μας,
και τη γενναιοδωρία να τις πραγματοποιείς.
Με φιλικό χαιρετισμό,
Μάρθα

Υ.Γ. Σού στέλνω και τη συνταγή μήπως θελήσεις να την τρατάρεις σήμερα στην κυρία Santa.
Τσέκαρε τα ρόδια σου και κάνε χώρο στο ψυγείο.

Χριστουγεννιάτικο κέηκ ροδιού

1 φλυτζάνι γάλα
6 ασπράδια αυγών
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
2 και 1/4 φλυτζάνια αλεύρι
1 και 3/4 φλυτζάνια ζάχαρη
4 κουταλάκια μπέκιν πάουντερ
1 κουταλάκι αλάτι
3/4 φλυτζανιού βούτυρο μαλακωμένο

Ε(χ)τέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F.
Βουτυρώνουμε δύο ταψάκια 23 εκατοστά και τα στρώνουμε με αντικολλητικό χαρτί που επίσης περνάμε με λίγο βουτυράκι και αλευρώνουμε πολύ ελαφρά.

Σε ένα μπωλ  χτυπάμε για λίγο το γάλα, τα αυγά και τη βανίλια.  Σ' ένα άλλο μπωλ ενώνουμε το αλεύρι, το μπέκιν πάουντερ και το αλάτι. ύστερα προσθέτουμε το μαλακωμένο βούτυρο και τα χτυπάμε ελαφρά να γίνουν ως υγρή άμμος. Ρίχνουμε το μισό μείγμα των αυγών στο μείγμα του αλευριού και χτυπάμε. ύστερα προσθέτουμε και το υπόλοιπο μισό και χτυπάμε για κανέναν λεπτό ακόμη χωρίς αν το παρακάνουμε.
Μοιράζουμε το μείγμα στα δύο ταψάκια και ψήνουμε για 30-35 λεπτά. Τα αφήνουεμ να κρυώσουν εντελώς πριν ρίξουμε το σιρόπι.

Σιρόπι ροδιού

2 φλυτζάνια χυμό ρόδι

1 φλυτζάνι ζάχρη

 

Ρίχνουμε το χυμό και τη ζάχαρη σε ένα κατσαρολάκι και το βάζουμε στο μάτι σε μέτρια θερμοκρασία μέχρι να λιώσει η ζάχαρη καιμόλις αρχίσει να κάνει φουσκάλες, χαμηλώνουμε και αφήνουμε να σιγοβράσει για περίπου 25 λεπτά μέχρι να δέσει το σιρόπι.
Το αφήνουμε να κρυώσει ελαφρά και χρησιμοποιώντας ένα πινέλο το απλώνουμε πάνω στα δύο παντεσπάνια. Ύστερα ανοίγουμε τρυπο΄λες στα κέηκς, με τη λαβή ενός ξύλινου κουταλιού και αδειάζουμε όλο το υπόλοιπο σιρόπι . Τα αφήνουμε να κρυώσουν περίπου 15 λεπτά πρίν βάλουμε το frosting.

Frosting

4 κούπες ζάχαρη άχνη

226 γραμμάρια βούτυρο μαλακωμένο

453 γρ. τυρί Φιλαδέλφεια

1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλια

Σ' ένα μπωλ χτυπάμε τη ζάχαρη και το βούτυρο. Προσθέτουμε το τυρί κρέμα και τη βανίλια και συνεχίζουμε το χτύπημα. Όταν το frosting δέσει και γίνει παχυ το απλώνουμε στις βάσεις και διακοσμούμε με ρόδια ζαχαρωμένα ή απλά σπόρια όπως έκανα εγώ.

Χρόνια μας πολλά, καλά κι αγαπησιάρικα,

και νάχουμε πάντα στην ώρα μας, ό,τι λαχταράει η ψυχή μας!

Κούκις (Cookies) με νιφάδες βρώμης και σταφίδες μαστιχωτά

Μύρισαν Χριστούγεννα και νιώθω ευγνωμοσύνη για τα δώρα της ζωής και για τους ανθρώπους που στέκονται δίπλα μου με αγάπη.

Μύρισαν Χριστούγεννα κι αρχίσαμε φίλοι παλιοί, και νέοι φίλοι αγαπημένοι, να απλώνουμε μαζί το χέρι στον καημό, να σιγοντάρουμε ο ένας με τον άλλον το τραγούδι στη χαρά, να κάνουμε αντάμα ενισχυτικές ενέσεις στην ελπίδα, και να γελάμε δυνατά όλοι μαζί για να ξορκίσουμε τους φόβους μας.

Μύρισαν Χριστούγεννα κι αφού καθάρισα το σπίτι μου, αφού έστρωσα τα γιορτινά τραπεζομάντηλα, κρέμασα τις αγιοβασιλιάτικες κάλτσες και στόλισα τις χρυσοπράσινες γιρλάντες, έπιασα να καθαρίζω και το μέσα σπίτι της ψυχής, να στρώνω τα πατάκια της συμπόνιας, να κρεμώ τις κουρτίνες της προσφοράς, και ν' ανάβω τα λαμπάκια της φροντίδας και της αλληλεγγύης .

Μύρισαν Χριστούγεννα κι έστειλα δώρα στη βαφτιστήρα, ζωγράφισα κάρτες για τους φίλους, άφησα κουλούρια σε εξώπορτες γειτόνων, άρχισα τα  "χρόνια πολλά" στο μανάβη, στο χασάπη, στο ασανσέρ, στον μουτρωμένο κύριο που μ' έσπρωξε στο λεωφορείο, στον ελληνοαμερικανό που μου απάντησε με προφορά "κρόνια πολλά", σ' αυτούς που ξέρω και που δεν ξέρω, της Ελλάδας και της διασποράς, σ' όλους εμάς που τείνουμε να ξεχνάμε πως μάς συνδέουν όχι μόνο δεσμοί αίματος ή φιλίας αλλά αόρατα νήματα ανθρωπιάς που γνωρίζουν την ενότητα και όχι το διαχωρισμό.

Μύρισαν Χριστούγεννα και μάς έφτιαξα κούκις με νιφάδες βρώμης και σταφίδες.

Κούκις (Cookies) με νιφάδες βρώμης και σταφίδες μαστιχωτά και επιτυχημένα
Με βάση μια συνταγή από το Smitten Kitchen
Για καμιά εικοσαριά κούκις (cookies)- Αν θέλετε πιο πολλά διπλασιάστε τη δόση
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
115 γρ. βούτυρο μαλακωμένο
125 γρ. καστανή ζάχαρη
1 μεγάλο αυγό
1/2 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
95 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 κουταλάκι μπέκιν σόδα
1/2 κουταλάκι κανέλλα
1/4 κουταλάκι αλάτι
120 γρ. νιφάδες βρώμης
120 γρ. μαύρες σταφίδες

Ε(χ)τέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 350F/ 180C.
Χτυπάμε μαζί το βούτυρο, τη ζάχαρη, το αυγό και το εκχύλισμα βανίλιας.
Σε χωριστό μπωλ έχουμε ανακατέψει το αλεύρι με τη σόδα, την κανέλα και το αλάτι και το ενσωματώνουμε κι αυτό στο μείγμα με το βούτυρο και τη ζάχαρη.
Στο τέλος προσθέτουμε τις νιφάδες της βρώμης και τις σταφίδες.
Αν θέλουμε να πετύχουμε ένα μαστιχωτό μείγμα, το βάζουμε για λίγο στο ψυγείο, κανένα μισάωρο δε βλάφτει.

Ύστερα ρίχνουμε κουταλιές σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί και φροντίζουμε να έχουν σχετική απόσταση μεταξύ τους γιατί θα απλώσουν. Εγώ έβαλα δύο μικρά κουταλάκια για κάθε κούκι (cookie).
Ψήνουμε για 10-12 λεπτά, μέχρι να χρυσίσουν γύρω γύρω οι άκρες του κούκι (cookie).
Αν έχουμε κρυώσει το μείγμα πριν ψήσουμε, υπολογίζουμε κανα δυο λεπτά ψήσιμο παραπάνω.
Τα βγάζουμε, τα αφήσουμε κανένα πεντάλεπτο να κρυώσουν μέσα στο ταψί και μετά τα βάζουμε πάνω σε σχάρα να κρυώσουν.
Τα φυλάμε κλεισμένα σε αεροστεγές μεταλλικό κουτί ή γυάλινο βάζο.

Μύρισαν Χριστούγεννα! 

Ώ έλατο, ώ έλατο, μ' αρέσεις με καρύδα!!!

Καλή σας μέρα, ώ φίλοι,
καταπώς λέμε "ώ έλατο, ώ έλατο",
ώ, τι όμορφη μέρα και τούτη
ώ τι χαρά η σημερνή (χωρίς -ι-)
ω-σαννά εν τοις υψίστοις
και όλα τα σχετικά επουράνια "ω" που μπορούν να συνοδέψουν την προχριστουγεννιάτικη ετούτη ανάρτηση.

Καταπολεμάμε την κούραση, το άγχος ή  την πεσμένη ενέργεια των ημερών δια της μεθόδου της μετατόπισης. Μετατοπίζουμε το ενδιαφέρον μας εκτός της καθημερινής ρουτίνας,
εκτός των πραγμάτων που μάς φορτίζουν και μάς φορτώνουν κούραση, άγχος ή πεσμένη ενέργεια.
Παίρνουμε ένα ελαφρύ και οικονομικό lunch  εκτός σπιτιού,
φτιάχνουμε δέντρο με χαρτί αντί του κλασσικού ρετσινάτου δενδρύλλιου με τα λαμπάκια, στολίζουμε καράβι ελληνικό, παίρνουμε τα χιονισμένα βουνά, κι αν δεν τα φτάνουμε, τα φτιάχνουμε με δυο τρία απλά και ταπεινά υλικά, και τα σκορπίζουμε σ' ένα  χρυσαφένιο δίσκο ή στον πορφυρό δίσκο του στομάχου μας.

Μια άλλη Martha τα συνέλαβε, και τα πρότεινε μάλλον σε μέρα που έκανε κι εκείνη μετατόπιση πεσμένης ενέργειας, και μια άλλη Martha, εγώ, τα εκτέλεσα σήμερα το πρωί που η κούραση, το άγχος και η πεσμένη ενέργεια μου ζήταγαν "μετατόπιση".
Όχι μόνο μαγειρέματα, ψησίματα, τρεξίματα, υπόγειο, κόσμο που φωνάζει, και σπρώχνει, και τρέχει να προλάβει. Σσσσ, ησυχία παιδιά.

Παίρνω μια τζούρα καφέ, τσιμπώ μερικές μπουκιές κρητικό ντάκο που άλλος έφτιαξε κι εγώ καταναλώνω, κι ακούγοντας μια διασκευασμένη "Michelle" των Beatles , σας προσφέρω χιονισμένα ελατάκια ινδοκάρυδου.

Χιονισμένα ελατάκια ινδοκάρυδου
Από τη Martha Stewart
Για 15-18 δεντράκια

2 και 1/2 κούπες ινδοκάρυδο
3/4 κούπας λευκή ζάχαρη
2 ασπράδια αυγού ελαφρά χτυπημένα
5 κουταλάκια εκχύλισμα βανίλιας
Λίγο αλάτι
Ζάχαρη άχνη για το πασπάλισμα

Ε(χ)τέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F.
Ρίχνουμε ινδοκάρυδο, ζάχαρη, ασπράδια, βανίλια και αλάτι σε ένα μπωλ και ενώνουμε με τα χέρια.
Ρίχνουμε σε ταψί στρωμένο με αντικολλητικό χαρτί δύο κουταλάκια από το μείγμα (το ένα πάνω στο άλλο) και με τα δάχτυλα τούς δίνουμε το σχήμα μικρού δέντρου.

Τα ψήνουμε 12-14 λεπτά μέχρι να χρυσαφίσουν οι άκρες τους. Τα βγάζουμε, τα αφήνουμε να κρυώσουν 15 περίπου λεπτά σε σχάρα και μετά τα πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη να χιονιστούν. Και καλοφάγωτα.

Υ.Γ Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες εσάς τις φίλες, γιατί έτσι σάς θεωρώ πια, που μού γράφετε emails, μού παραγγέλνετε το ημερολόγιο, ποστάρετε το ημερολόγιό μου στο blog σας , και μού στέλνετε καρτούλες με νερατζόπιτες Χίου. Νονά, είσαι απίστευτη!

 

Καλά Χριστούγεννα

                                   

  Σκαλίζοντας χαρτιά, βρήκα ένα κείμενο που έγραψα για την εδώ εφημερίδα Greek News το 2004 και το φοράω σήμερα στη σελίδα μου να ευχηθώ τα πρώτα "Χρόνια πολλά" γιατί έχω σκοπό να ξαναευχηθώ, και να ματα-ξανα-ευχηθώ ίσαμε 2013 φορές άμα προλάβω!

 

"Μ’άρεσαν τα Χριστούγεννα από μικρή.

Έτσι όπως μπουσούλαγα και τεντωνόμουν να στολίσω το  δέντρο κι έσπαγα τις περισσότερες μπάλες, έτσι όπως ξύπναγα με τη μυρωδιά των μελομακάρονων της μάνας μου στο φούρνο, και τά’τρωγα αμέλωτα ακόμη, «περίμενε παιδάκι μου, δεν τέλειωσα ακόμη»!

Έτσι όπως χτύπαγαν τα κουδούνια απ’τις 7 το πρωί κι ανοίγαμε την πόρτα στα αγουροξυπνημένα παιδιά που βιάζονταν να μας πούνε τα πρώτα κάλαντα, να εισπράξουν το μεγαλύτερο μπουναμά, κι ο μπαμπάς μου είχε από βραδίς ετομάσει το σωρό με τα ψιλά στο τραπέζι, «να μη διώξετε κανένα παιδάκι σήμερα, όλα θα μας πούνε τα κάλαντα», κι έβγαινε κι εκείνος και τραγούδαγε μαζί τους στην πόρτα με την κιθάρα του.

                           

Μ’ άρεσαν τα Χριστούγεννα και μεγαλύτερη, τότε που μαζευόμασταν παρέα στο σπίτι μου να παίξουμε 21, ποντάροντας με μισόφραγκα, και τόμπολα, παίζοντας με φασόλια, μπουκωμένοι κουραμπιέδες, βασιλόπιτες και μπακλαβά.

Κι όταν έφτιαξα το πρώτο δικό μου σπιτικό, πάλι τα Χριστούγεννα είχαν για μένα τη δική τους μυρωδιά. Τη μυρωδιά της γαλοπούλας που ξέφευγε από την καθιερωμένη «μαμαδίσια» γέμιση με ρυζάκι και κιμά, γινότανε διεθνής, με ανανά και ρόδια, «δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά τα γλυκόξινα», πάλι γκρίνιαζε η μάνα μου, «κάνε τα δικά μας, τα δοκιμασμένα, αυτά που ξέρουμε».

Σαν πήγαινα στο σινεμά τέτοιες μέρες, χάζευα  τις σκηνές των χιονισμένων Χριστουγέννων στο μακρινό Manhattan, έβλεπα ζευγάρια να σέρνουν το δέντρο στο χιόνι και να το στολίζουν σε σαλόνια με παιδιά, με δώρα σε πολύχρωμο χαρτί περιτυλίγματος και μουσικές από «White Christmas».

                                     

 Ήθελα κι εγώ να σύρω το δικό μου δεντράκι στο χιόνι, έτσι όπως το’ βλεπα στο σινεμά, να μπω σε σαλόνια φωτισμένα με τραγούδια, παιδικές φωνές και πακέτα ...Κι όταν το’φερε η ζωή και έφτασα στο μακρινό Manhattan, κι ήρθαν Χριστούγεννα, τράβηξα γραμμή στους μικροπωλητές, δεν είχα όμως λεφτά για δέντρα και μπαλάκια, στολίδια και φώτα...Έσυρα λοιπόν εντελώς «κινηματογραφικά», έτσι όπως το θυμόμουνα απ’ τις ταινίες, ένα ελάτινο κλαδί, το κατέβασα στο «πολυτελές» υπόγειο που έμενα, έβαλα το Sinatra να παίζει, έφτιαξα με το κλαδί ένα στεφάνι, το στόλισα  καραμέλες και γλειφιτζούρια, το κρέμασα στην πόρτα μου, και μ’ένα ποτήρι κρασί ευχήθηκα σε μένα και σ’ όλο τον κόσμο «Καλά Χριστούγεννα».

                                     

Καλά Χριστούγεννα σε όλους λοιπόν, γνωστούς και άγνωστους...

Σ’ αυτούς των υπογείων και στους άλλους, της Park Avenue.

Σ’ αυτούς των ζεστών σπιτικών, και στους άλλους, τους άστεγους, που τους βρίσκει η βροχή και το χιόνι να κοιμούνται σε χαρτόκουτα.

Σ’ αυτούς των οικογενειακών τραπεζιών και στους άλλους, τους μόνους τους, τους ξενιτεμένους, τους χωρισμένους, τους θαλασσοδαρμένους.

Σ’ αυτούς που στολίζουνε δεντράκι και στους άλλους που στολίζουνε καράβι.

Σ’ αυτούς που δίνουν στα κάλαντα λεφτά, και στους άλλους που πληρώνουνε με κάστανα και μήλα.

                          

Σ’ όσους γιορτάζουν και σ’ όσους πενθούν.

Σ’ όσους μιλιούνται και στους άλλους, τους παρεξηγημένους και τους θυμωμένους, που δεν θα σηκώσουν το τηλέφωνο να ευχηθούν.

Στα παιδιά που θα ξυπνήσουν κάτω από πουπουλένια παπλώματα, και στα άλλα τα ορφανεμένα και τα άρρωστα, των χαρακωμάτων και των δημόσιων ιδρυμάτων.

Καλά Χριστούγεννα στους έγχρωμους και στους λευκούς.

Στους ζευγαρωμένους και στους μόνους τους.

Να’ ναι οι μέρες μας άσπρες και γιορτινές, το τραπέζι μας στρωμένο με ένα παραπανίσιο πιάτο για τον ξενωμερίτη, κι η καρδιά μας να  φορέσει τα καλά της να ευχηθεί  υγεία, αγάπη και ειρήνη σ’ όλο το ντουνιά."

 

 

"Τα θαύματα θυμώνουν άμα δεν τα πιστεύεις" και κλήρωση

Καλημέρα, καλό Σαββατοκύριακο, καλό μήνα και καλές γιορτές!

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη, είμαι συγκινημένη, μπαινοβγαίνω, ψήνω κουλούρια, κλαίω, ξαναψήνω, ξανακλαίω.
Είμαι πολλά χρόνια ηθοποιός, αλλά αυτό που λέμε "διασημότητες" δε συνάντησα στο δρόμο μου. Τουλάχιστον όχι, διεθνείς.

Και τώρα που έγραψα το πρώτο μου ημερολόγιο, το "Γλυκά και Ιστορίες 2013" είχα τη χαρά να συναντήσω την δικιά μας Ολυμπία Δουκάκη, που βρέθηκε μπροστά μου, βρέθηκα μπροστά της, είδε το ημερολόγιό μου και το αγόρασε.

Νιώθω ευγνώμων για το καλό μου αστέρι, ευχαριστώ και προχωρώ.

Στη χτεσινοβραδινή κλήρωση για το ημερολόγιό μου, νικήτρια βγήκε η Τζενούλα απ' το my-kitchen-diary.blogspot.com/, που ήταν η 11η αναγνώστρια που άφησε το σχόλιό της. Τζενούλα. Θέλεις να στο στείλω ή να στο δώσω στις 9 Δεκεμβρίου που θα βρεθούμε στο Κυπριακό Προξενείο;

Σας φιλώ, σας χαιρετώ και θυμίζω και σε μένα και σε σάς,
πως τα πράγματα συμβαίνουν αν τα επιτρέπεις,
και τα θαύματα θυμώνουν άμα δεν τα πιστέψεις.