Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

...and a happy New year!

Κοντεύει η ώρα να ευχηθούμε να πάει στο καλό ο πρώην και να'ρθει ο επόμενος.
Όχι ο γκόμενος καλέ, ο νέος χρόνος. Ο δύο χιλιάδες δέκατος τέταρτος, μεγάλη η χάρη του. Και πού να πήγαν άραγε οι 2013 προηγούμενοι; Πού πάει οτιδήποτε περνάει και χάνεται; Όλες οι στιγμές του παρελθόντος μας πού πάνε; Πού πάνε οι μνήμες μας; Πού πάνε τα παλιά τα όνειρά μας; Πού πάνε οι άνθρωποι που φεύγουνε για αλλού; Για άλλους πλανήτες; Για άλλους γαλαξίες; Που είναι αυτό που πια δεν είναι ορατό, δεν είναι τωρινό, δεν είναι απτό; Πού είναι αυτό που πια δεν είναι εδώ;

Άγιε μου Βασίλη,
εσύ που είσαι άγιος κι αιώνιος,
κι ακούς σ' όλες τις γλώσσες κι είσαι πάντα και παντού,
χάρη σού ζητώ, μάθε με σε παρακαλώ να δέχομαι και να αγαπώ όσα είναι και δεν είναι. Μάθε με να μ' αγαπώ για όσα είμαι και δεν είμαι. Μάθε με στην αγάπη δίχως φόβο.

Έτσι όπως μετράν τα τελευταία λεπτά ενός κύκλου 365 ημερών και κάνω προς τα μέσα μου να δω ποια είμαι και τι κάνω, βλέπω πως όταν σχετίζομαι εξ αποστάσεως  νιώθω ασφαλής. Δείχνω άνετη, χαλαρή και "βολεμένη". Έχω τη δύναμη και τον έλεγχο της απόστασης. Μα μόλις η απόσταση γεφυρωθεί, κι η σχέση γίνει σύνδεση, εκεί να δεις το πανηγύρι των φόβων που στήνω εντός μου! Αρχίζουνε τα χτυποκάρδια, οι εκνευρισμοί, γίνομαι μια σταλιά μικρή κι αδύναμη, ένα κουβάρι γίνομαι που μπερδεύεται, ανακατεύεται, χάνει τον έλεγχο, και δεν πιστεύει τίποτε. Για όλα αμφιβάλλω εκτός απ' την αναμονή του τέλους: "Τώρα θα μου'ρθει, τώρα θα μου'ρθει...τώρα. Δε θα κρατήσει για πολύ, δε γίνεται. Θα γίνω γκρινιάρα, φωνακλού, πιεστική κι οι άλλοι φυσικά θα κουραστούν, θα βαρεθούν, κάτι καλύτερο θα βρουν, κάτι πιο ήσυχο και πιο νορμάλ και θα την κάνουνε. Κι εγώ θα μείνω μόνη μου να κλαίω."

Κι έτσι επιλέγω να ανοίγω τις βαλβίδες ασφαλείας μου και να κλείνω τις σχέσεις μου. Επελέγω να κλαίω μόνη μου όχι γι' αυτό που έχασα, αλλά γι' αυτό που δεν υπάρχει. Να κλαίω για ένα ιδανικό, για ένα όνειρο, για μια απουσία. Όχι για μια απόρριψη. Είναι αυτό αγάπη;
Πριν από δεκαέξι χρόνια είδα ένα όνειρο.
Ήμασταν, λέει, σε αγώνα δρόμου, εγώ κι η αδερφή μου, με τέρμα ένα άσπρο σπίτι, και το έπαθλο ήταν ένας άντρας που μας περίμενε στο σπίτι αυτό.
Και φτάνω πρώτη εγώ. Λαχανιασμένη, αποκαμωμένη γυρίζω το πόμολο και μπαίνω στο άδειο σπίτι, κλείνω την πόρτα πίσω μου και προχωρώ."Τα κατάφερα"!
Μπαίνω σε ένα δωμάτιο να βρω τον άντρα και τον βρίσκω ξαπλωμένο με τα μάτια κλειστά. Είναι νεκρός. Κοκκαλώνω. "Νεκρός; Τόσος αγώνας γιατί; Για ποιον έτρεχα εγώ τόση ώρα; Και τώρα;"
Τώρα δεν έχει νόημα να συνεχίσω να ζω, σκέφτομαι. Θα ξαπλώσω δίπλα του να πεθάνω.
Και κάνω δίπλα του να δω, και βλέπω το παιδικό μου κρεβατάκι με τα άσπρα καγκελάκια. Μπαίνω μέσα να ξαπλώσω, κι είμαι πια γριά στα μαύρα, με ζαρωμένο πρόσωπο. Κι όπως σηκώνω το χέρι να σβήσω το φως..."Όχι ακόμη", λέω και σηκώνομαι. "Όχι ακόμη. Θα έρθει κόσμος. Θα δει. Πρέπει να ξέρει τι έγινε και γιατί."
Και πιάνω ένα χαρτί να γράψω. Και γράφω, και κλαίω, κι όπως πέφτουνε τα δάκρυα στο χαρτί, σβήνει γραμμή γραμμή όλο το γράμμα, όλα τα "γιατί" αυτών που έγιναν. Όλα εκτός από το τελευταίο. "Για να μάθω να αγαπώ!" γράφω στο τέλος , κι αυτό μένει καθαρό.
Ακουμπώ το χαρτί στο στήθος του άντρα και κάνω να ξαπλώσω τον ύπνο του θανάτου.
Και ξυπνώ.

Άγιε μου Βασίλη,
εφέτος ένα δώρο θέλω μόνο, αλλά με αλκαλική μπαταρία διάρκειας ζωής!
Βόηθα με να μάθω να αγαπώ και κέρασμά σου όλη η βασιλόπιτα κι άλλες τόσες!
Βασιλόπιτα
από το Στέλιο Παρλιάρο

Μια βασιλόπιτα  που φούσκωσε, θέριεψε και σπόρπισε στο σπίτι μυρωδιές κι αρώματα που αδύνατον να αποτυπώσω στο χαρτί

260 γρ. πορτοκάλι πούλπα
250 γρ. λιωμένο βούτυρο
400 γρ. ζάχαρη
500 γρ. αλεύρι
5 αυγά
13 γρ. μπέκιν πάουντερ
1/2 κ.γ κανέλλα
1/4 κ.γ γαρύφαλλο

Ε(χ)τέλεση
Παίρνουμε 2-3 πορτοκάλια, τα πλένουμε και τα βράζουμε για μία ώρα. Τα κόβουμε σε κομμάτια, αφαιρούμε τα κουκούτσια και τα πολτοποιούμε πολύ καλά. Χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη, προσθέτουμε ένα ένα τα αυγά, ύστερα ρίχνουμε τη ζυγισμένη πούλπα του πορτοκαλιού και τελευταίο προσθέτουμε το αλεύρι, το μπέκιν, την κανέλα και το γαρύφαλο. Αδειάζουμε το μείγμα σε ένα βουτυρωμένο και αλευρωμένο τσέρκι 20 εκ., και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180C/ 350F, μία ώρα περίπου. (Εμένα μου πήρε λίγο παραπάνω). Αφήνουμε τη βασιλόπιτα να κρυώσει και είτε πασπαλίζουμε με άχνη, είτε περνάμε λίγη μαρμελάδα (περγαμόντο έβαλα εγώ) αραιωμένη σε λίγο νεράκι, και κολλάμε επάνω σπόρους ροδιού.
Και του χρόνου με πολλή αγάπη!

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικος μπουφές και καλά μπερεκέτια

Χριστούλη μου, πέρασε κι όλας ένας μήνας!
Τον κατάλαβα, δεν μπορώ να πω, αλλά το τρέξιμο των ημερών ήταν παλαβό.
Πέρασε κι ένας χρόνος!
Κι αυτόν τον κατάλαβα δεν μπορώ να πω, με πέρα δώθε μαθήματα, δώθε κείθε γραψίματα, ψησίματα, μετακομίσεις και πρόβες.

Και δυο μέρες πριν απ' τα Χριστούγεννα, βρίσκω το χρόνο να κάτσω. Έξω βρέχει! Το θερμόμετρο χτύπησε χτες 22C, αύριο πέφτει στους -4C κι εμείς δεν ξέρουμε αν τα Χριστούγεννα πέφτουνε άνοιξη ή χειμώνα. Είναι όμως απίστευτα ωραία η αίσθηση να κάθεσαι χωρίς να κουδουνίζουνε τηλέφωνα, δίχως να αγωνιάς να προλάβεις 42 πράγματα σε 2 ώρες και χωρίς να ξεχειλίζει η to do list σου στα πολύχρωμα χαρτάκια που κρέμονται απ' το γραφείο σου. Να βάζεις ένα ποτήρι κρασί, να κάθεσαι κοντά στο παράθυρο να ακούς τη βροχή, και να μιλάς μετά από καιρό σε αγαπημένους ανθρώπους.

Το μήνα της απουσίας μου έγιναν πολλά, αλλά κεντρική θέση είχε το ανέβασμα της "Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας" του Ντίκενς στις 8 Δεκεμβρίου στο Πολιτιστικό Κέντρο της ΝΥ. Έκανα τη θεατρική διασκευή του έργου κι έγραψα τους στίχους των τραγουδιών πριν από χρόνια αλλά αυτή τη φορά ήθελα να το παρουσιάσω σε μια συντομευμένη μορφή, με μένα αφηγητή και μια διαδρομή στο έργο ζωντανεμένο από 7 ηθοποιούς που θα ζωντάνευαν τους ρόλους και τα τραγούδια της παράστασης.
Στις 8 Δεκεμβρίου γέμισε η αίθουσα μικρούς και μεγάλους που πολύ χάρηκαν το μουσικοθεατρικό ανέβασμα της μεταμόρφωσης του μίζερου Σκρουτζ σε έναν φιλεύσπαχνο Λονδρέζο! Στο τέλος της παράστασης κατέβηκαν οι ηθοποιοί στο κοινό και με καλαθάκια στα χέρια μοίρασαν σπιτικά καλούδια απ' τα χεράκια μου (ξεπατώθηκα είναι η αλήθεια αλλά πολύ το φχαριστήθηκα). Κι όταν στο τέλος ανοίξαμε την πόρτα να φύγουμε, είδαμε να χιονίζει κι όλοι νιώσαμε Χριστούγεννα. Ήρθε και η αγαπημένη Τζενούλα από το my-kitchen-diary.blogspot.com κι ήταν σαν να'φερε μαζί της όλη την παρέα των bloggers.
Κανά δυο μέρες μετά την παράσταση μου έφτασε πεσκέσι απ' τη Ζάκυνθο. Η γλυκειά μου Χαρά από το kantomagapi.blogspot.com μου έστειλε δώρα και κάρτες που φυσικά τα έκανε με αγάπη, και σακκούλια με ζακυνθινά παξιμάδια που μοσχοβόλαγαν Ελλάδα και κανέλλα. Να'σαι καλά βρε Χαρά για τη χριστουγεννιάτικη χαρά που μου έδωσες!

Και η καλή μου η νονούλα, η πολυτάλαντη Πηνελόπη απ' το aromavanillias.blogspot.com πάντα θυμάται το βαφτιστήρι της και μού στέλνει τις καλύτερες ευχές.
Ευχαριστώ κι όλους εσάς για τα μηνύματα και τις ευχές που μου αφήσατε στο blogόσπιτο. Είναι μεγάλη χαρά να ξέρεις πως υπάρχει κόσμος που σε σκέφτεται, σε νοιάζεται και περιμένει να σ'ακούσει!

Προχτές έκανα ένα χριστουγεννιάτικο κάλεσμα φίλων και βρήκα την ευκαιρία να ανοίξω κατσαρόλες, να φορτώσω και να ξεφορτώσω το καρότσι μου  με ψώνια καμιά δεκαριά φορές και να πακετάρω άλλες τόσες φορές δωράκια για τα φιλαράκια μου.
Πήρα μικρά φυτά για τον καθένα, τα τύλιξα όμορφα όμορφα και τους τα πρόσφερα μαζί με ένα βαζάκι χαλαρωτικά βότανα για ρόφημα που δυστυχώς δεν φωτογράφησα.

Φέτος για πρώτη φορά δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να στολίσω χριστουγεννιάτικο δέντρο, ήθελα να βρω καραβάκι να του βάλω φωτάκια. Βρήκα καραβάκι στο διαδίκτυο, κι ας μην ήτανε ελληνικό, το παρήγγειλα, ήρθε μία μέρα πριν το κάλεσμα και να'το:
Τελικά ο χρόνος μου πέφτει πάντα ένα- δύο νούμερα στενότερος των προγραμματισμών μου κι όταν φτάνει η μέρα της γιορτής εγώ έχω τον πανικό της σβούρας που τρέχει να αποτελειώσει το άναμμα των κεριών, το dressing στις σαλάτες, το τηγάνισμα των πατατοκροκέτων που καθόλου δεν θέλω να το κάνω και το φορτώνω στην πρώτη καλεσμένη και φίλη μου. Όμως τέλος καλό όλα καλά και ιδού το μενού που σκαρφίστηκα και προσέφερα στους καλεσμένους μου για την ημέρα:

- Dip παντζαριού (αχτύπητο, υπέροχο πολίτικο) με κριτσίνια. Ακολουθεί η συνταγή

- Πατατοκροκέτες με φασκόμηλο και ταραμά (εγώ δεν πρόλαβα ούτε να τις τηγανίσω, τις τηγάνισε η φίλη μου, ούτε να τις δοκιμάσω, ούτε και να τις φωτογραφήσω)

- Μπαλλίτσες με ελιά και παρμεζάνα (δια πολλών επαίνων Χρυσαυγής από το Food for Thought εδώ)


- Κιμαδόπιτα πολίτικη (πρόλαβα να φάω κάτι ψίχουλα γέμισης και φύλλου). Ακολουθεί η συνταγή

- Σπανακόπιτα (της φίλης που τηγάνισε τις πατατοκροκέτες αλλά δεν πήρα ούτε μυρωδιά)

- Μικρά κοτοπουλάκια ψημένα πάνω σε φύλλα μανταρινιών μαριναρισμένα σε χυμό πορτοκαλιών (έλιωναν στο στόμα)

- Μανιτάρια φρικασέ (της αλησμόνητης, υπέροχης Εύης Βουτσινά που τα έκανα αφενός για να συνοδέψω τα πουλερικά και αφετέρου για να τιμήσω την μνήμη της)

- Πλιγούρι με κουκουνάρια, κάστανα και σταφίδες (κιμπάρικο και πολίτικο επίσης)
- Και πολλά σοκολατάκια,
κουραμπιεδάκια,

και χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια από την Κική μας της Μικρής Κουζίνας εδώ
για τον επιδόρπιο μπουφέ .

Κι εδώ θα σας μοιραστώ δύο μικρασιάτικες συνταγές του μπουφέ μου που βρήκα σε παλιότερα και νεότερα τεύχη του Γαστρονόμου.

Dip (Ή Πουρές) παντζαριού με καρύδια
της Νίκης Χρυσανθίδου

6-7 παντζάρια τους βολβούς πλυμένους με τη φλούδα
250 γρ. γιαούρτι στραγγιστό
150 γρ. μαγιονέζα
100 γρ. καρύδια τριμμένα σε σκόνη και λίγα χοντροσπασμένα για το στόλισμα
1/2 ματσάκι άνηθος, όχι τα κοτσάνια
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
3 κ. σ ξύδι (όποια γεύση μας αρέσει)
αλάτι, πιπέρι
Ε(χ)τέλεση
Σε μια κατσαρόλα βράζουμε τα παντζάρια σε άφθονο αλατισμένο νερό για περίπου 40 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν. Τα σουρώνουμε, τα καθαρίζουμε και τα πολτοποιούμε στο μπλέντερ. Προσθέτουμε και όλα τα υπόλοιπα υλικά και ανακατεύουμε καλά με ένα κουτάλι. Βάζουμε τον πουρέ σε ένα μπολ, πασπαλίζουμε με λίγο extra άνηθο και χοντροσπασμένα καρύδια και σερβίρουμε συνοδευμένα με κριτσίνια.

Κιμαδόπιτα σμυρνέϊκη
από τη Νένα Ισμυρνόγλου

2 χωριάτικα φύλλα για πίτα, το ένα ελαφρώς μεγαλύτερο από το άλλο
100 γρ. ελαιόλαδο
1 κ. σ μαυροκούκι
1 κ.σ σουσάμι απλό

Για τη γέμιση
1 κιλό κιμάς μοσχαρίσιος
2 δαφνόφυλλα
2 μέτρια ξερά κρεμμύδια κομμένα σε ψιλά καρεδάκια
70 ml ελαιόλαδο
1 κ.γ αλάτι
φρεσκοτριμμένο πιπέρι
1 κ.γ τριμμένο μπαχάρι
1/2 κ.γ τριμμένο μοσχοκάρυδο
1/4 κ.γ τριμμένο γαρύφαλλο
1 κ.γ κόλιανδρο
1/4 κ.γ κακουλέ
3 αυγά χτυπημένα
τα φύλλα από ένα ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένα

Ε(χ)τέλεση
Για τη γέμιση: Ζεσταίνουμε χωρίς καμία λιπαρή ουσία μια μεγάλη και φαρδειά κατσαρόλα σε δυνατή φωτιά μέχρι να κάψει. Ρίχνουμε τον κιμά με τα φύλλα δάφνης και τα κρεμμύδια και τον καβουρδίζουμε με ξύλινη κουτάλα για 7-8 λεπτά να γίνει σπυρωτός. Ύστερα ρίχνουμε το ελαιόλαδο και συνεχίζουμε το σωτάρισμα για άλλα 3 λεπτά πάντα σε δυνατή φωτιά  ανακατεύοντας δυνατά. Προσθέτουμε ένα νεροπότηρο χλιαρό νερό, χαμηλώνουμε τη φωτιά σε μέτρια ένταση, μισοσκεπάζουμε την κατσαρόλα και σιγομαγειρεύουμε για 20 λεπτά μέχρι να μείνει ο κιμάς με ελάχιστο υγρό. Προσθέτουμε όλα τα μπαχαρικά, ρίχνουμε αλάτι και πιπέρι και ανακατεύουμε για 1 λεπτό. Τέλος ρίχνουμε τον ψιλοκομμένο μαϊντανό, ανακατεύουμε και αποσύρουμε από τη φωτιά. Όταν το μείγμα του κιμά γίνει χλιαρό ρίχνουμε και τα αυγά και ανακατεύουμε.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 160C/325F . Στρώνουμε το μεγαλύτερο φύλλο στον πυθμένα ενός λαδωμένου ταψιού κι από πάνω στρώνουμε το μείγμα της γέμισης. Σκεπάζουμε με το δεύτερο φύλλο χωρίς να χαράξουμε για να διατηρήσουμε τη γέμιση ζουμερή. Πασπαλίζουμε την πίτα με τα δύο είδη σουσαμιού και ψήνουμε για 45-55 λεπτά μέχρι να ροδίσει.

Άντε και "Καλά Μπερεκέτια", όπως εύχονται στην Πόλη για αφθονία και πλουσιοπάροχη ζωή!
Και από μένα πολλές ευχές για χρόνια πολλά, καλά κι ευλογημένα με πολλή αγάπη, άκρατη υγεία και ειρήνη εντός εκτός κι επί τ' αυτά! Ευφραίνεσθε κι αγάλλεσθε!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...