Αν δεν ιδρώσει ο κώ...ς σου, ούτε τσουρέκια γίνονται, ούτε προκοπή. Έτσι δε λένε;
Κι αν δεν ιδρώσουν τα χεράκια σου, βραβείο δεν έχει.
Γι' αυτό κι εγώ θα τα ιδρώσω τα χεράκια μου, θα απαντήσω στις εννιά μαγικές ερωτήσεις που μου' στειλε η φίλη μου η mookies http://mookiesbaker.blogspot.com και θα πάρω το βραβείο μου .
1) Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;
Ήταν μια βροχερή μέρα του χειμώνα κι έξω μπουμπούνιζε. Άνοιξα το laptop κι αντί να πατήσω s.o.s, πάτησα blog.
2) Ποιο το θέμα του blog σας/με τι ασχολείται;
Με ό,τι βρει μπροστά του.
3) Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;
Την ποια;
4) Σχεδιάζετε από πριν το περιεχόμενο του blog σας;
Άντε καλέ, εγώ είμαι "ό,τι βρέξει ας κατεβάσει"!
5) Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;
Εμένα οι ιδέες μου, νέες και παλιές, μπαινοβγαίνουν in and out.
6) Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;
3,5 λεπτά ημερησίως.
7) Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για να δημιουργήσετε;
Στις 3.15 μετά τα μεσάνυχτα που η φύσις ησυχάζει.
8) Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;
Τα εν Οίκω μη εν Δήμω. Κι όσα λιγότερα ξέρει ο Νίκος και ο Δήμος τόσο καλύτερα.
9) Ποια είναι τα χόμπι σας;
Μαζεύω πεταλούδες τη νύχτα.
Και τώρα που παίξαμε το παιχνίδι "πείτε ό,τι σας κατέβει στο κεφάλι", θα παίξουμε και το παιχνίδι "πείτε την αλήθεια", για να ανέβει το επίπεδο και να πάρουμε το βραβείο.
- Είχα αρκετό καιρό στο νου να αρχίσω ένα blog, αφού πέρασα κανά χρόνο χωμένη στις
blog-ογειτονιές, ελληνικές και ξένες, καταγράφοντας συνταγές ελληνικές και ξένες, και θαυμάζοντας τις ελληνικές και ξένες ιστορίες τους . Τελικά, τον Μάρτιο του 2012 χωρίς να έχω (κι ακόμα δεν έχω δηλαδή) καθόλου τεχνικές γνώσεις για πώς στήνεται ένα blog, άνοιξα το blog μου, άνοιξα και το στόμα μου και είπα "Όμως εγώ θα πω", εννοώντας:"Μ' ακούει κανείς;;;" Όταν γράφεις είναι σαν να κλείνεις ένα μήνυμα σ' ένα μπουκάλι, να το πετάς στη θάλασσα και να περιμένεις κάποιος να το βρει και να σε βρει.
Ο χρόνος όμως είναι μέγεθος σχετικό. Το ίδιο και η επικοινωνία. Μπορεί να στέλνεις μήνυμα προς τα έξω αλλά τελικά να μιλάς στον ίδιο σου τον εαυτό, κρατώντας δημόσια ένα ημερολόγιο.
- Το "Κουζινάκι της Μάρθας" ψήνει γλυκά και γράφει ιστορίες, γιατί η κυρά ιδιοκτήτρια αγαπούσε (και ακόμα αγαπάει) να μιλάει. Μια παρλαπιπίαση την έχει.
Αφού η καημένη η μαμά της δεν ήθελε να πηγαίνει στο Δημοτικό σχολείο να παίρνει τους βαθμούς της γιατί οι δάσκαλοι μαζί με το "καλό παιδί, καλή μαθήτρια" της έλεγαν πάντα και το "αλλά". "Αλλά μιλάει πολύ".
- Το θέμα μιας ανάρτησής μου μπορεί να είναι μια ομελέτα με χωριάτικα καφέ αυγά που με εντυπωσίασε το μακρόστενο σχήμα τους,
μια γενέθλια τούρτα που έκατσε, μια γενέθλια τούρτα που δεν έκατσε, ένα ταξίδι, ένας θυμός, μια φωτογραφία, μια μνήμη, ένα θέλω ή ένα δε θέλω της ημέρας. Η έμπνευση δεν είμαι σίγουρη αν θα μου'ρθει. Θα μου'ρθει σίγουρα να γράψω και γράφω πολλή ώρα πριν πατήσω publish. Πολλές φορές δεν ξέρω πού θα με βγάλει η γραφή, κι αυτό είναι το συνηθισμένο μου. Στη στροφή μιας φράσης σκάει μύτη μια σκέψη, στην παρακάτω άλλη μια, κι αν στην τελευταία στροφή σκάσει μύτη κι η έπνευση, τότε καλώς να ορίσει!
- Όπως καταλάβατε γενικά δεν είμαι άνθρωπος του "σχεδιάζω" αλλά του "αυτοσχεδιάζω".
Είμαι παρορμητική και ενθουσιώδης, και της στιγμής, και μάλιστα τις περισσότερες φορές της τελευταίας στιγμής, και φυσικά υπό την πίεση της τελευταίας στιγμής είμαι πολλές φορές πιο δημιουργική και αποτελεσματική απ' ό,τι αν προετοιμάζομαι και προγραμματίζω.
- Νέες ιδέες για το blog μου δεν έχω, όχι, παρόλο που διαβάζω άρθρα για το τι χρειάζεται ένα blog, μιλάω για τα do's και τα don'ts
γυρνοβολώ στις blog- ογειτονιές, αλλά πιο πολύ για τη χαρά του χαζεύειν παρά για τη δουλειά του διορθώνειν και στήνειν κάτι καινούριο. Αν έρθει το νέο, θα ενταχθεί στο παλιό, κι όλοι μαζί θα είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.
- Αστεία αστεία περνώ αρκετό χρόνο στο blog, γιατί για κάθε καινούρια ανάρτηση , που μπορεί να είναι μια ή δύο φορές την εβδομάδα, θέλω το λιγότερο ένα τετράωρο με το γράψε-σβήσε. Κι αν μπω στον κόπο να μεταφράσω και στα αγγλικά, που δεν με βλέπω να το κάνω με σύστημα, τότε βράσε όρυζα.
Κάθε ανάρτηση μετά τη γραφή έχει και τη χαρά του επόμενου πρωϊνού ξυπνήματος να δω τι μου γράψαν τα παιδάκια, κι ύστερα να απαντήσω στα παιδάκια...και...καταλάβατε τώρα τι εννοώ;
- Όταν φέγγει έξω, φέγγει και στο μυαλό μου. Κι άμα είναι πρωί, ας πούμε εφτά και είμαι ήδη καθισμένη στο γραφείο, πριν γεμίσουν οι δρόμοι και τα σπίτια με φωνές, ακόμα καλύτερα. Η μέρα με βοηθάει γενικώς.
Μπορώ να βροντοκοπήσω τις κατσαρόλες μου, να φωτογραφήσω τα καμάρια που βγάζουν οι κατσαρόλες μου, να βγω να αγοράσω υλικά να διορθώσω τα καμάρια μου αν δε βγουν καμαρωτά απ' τις κατσαρόλες μου,κι άλλα τέτοια ευχάριστα...
- Τι θέλω να ξέρει ο κόσμος για μένα; Ό,τι θέλω να ξέρει, τού το λέω . Κι ό,τι δε θέλω να ξέρει, δεν τού το λέω.
Απλά είναι τα πράγματα!
- Αν θεωρήσουμε πως χόμπυ είναι αυτό που κάνουμε τις ελεύθερες ώρες μας, τότε εγώ περπατάω πολύ, διαβάζω αρκετά, διαλογίζομαι όσο μπορώ,
ψήνω μπόλικα, και γράφω μπολικότερα. Γράφω όνειρα, θεατρικές διασκευές, παιδικές ιστορίες, στίχους, γενικά...γράφω (αλλά δεν σας γράφω).
Τώρα όμως θα σας γράψω μια συνταγή που δοκίμασα τρεις τέσσερις φορές κι έμειναν όλοι χορτασμένοι, γλυκαμένοι και πανευτυχείς. Είναι ένα φουσκωτό κουλουράκι που έχει γέμιση παστελιού, καταγωγή από τη Σαντορίνη και μαμά την Εύη Βουτσινά, γιατί αυτή μου τα σύστησε. Τα λένε παστελωτά, ή κουλουράκια φουσκωτά με γέμιση παστέλι. Όπως και να τα λένε είναι σκέτη απόλαυση, και τρώγονται σκέτα ή με την απόλαυση παρέας.
Κουλουράκια Σαντορινιά με γέμιση παστέλι
(για περίπου 60 κουλουράκια)
4 κανονικά αυγά (κρατείστε ένα ασπράδι για τη γέμιση)
250 γρ. βούτυρο (γάλακτος ακόμα καλύτερα)
250 γρ. ζάχαρη
Χυμός 1 πορτοκαλιού
Ξύσμα ενός μικρού λεμονιού (ακέρωτο παρακαλώ)
1/2 κουταλάκι κανέλλα
1/4 κουταλάκι γαρύφαλλο σε σκόνη
1/2 κουταλάκι μπέκιν πάουντερ
1/2 κουταλιά σούπας σόδα διαλυμένη σε
1/2 φλυτζανάκι του καφέ κονιάκ
750 γρ. αλεύρι περίπου
Για τη γέμιση
1/4 κιλό σουσάμι αλεσμένο
1/2 κιλό μέλι
75 γρ. αμύγδαλα ψιλοκομμένα
1/2 κουταλάκι κανελογαρύφαλα σε σκόνη
100 γρ. τριμμένη φρυγανιά
1 απράδι αυγού χτυπημένο σε μαρέγκα (αυτό που έχετε κρατήσει)
Ε(χ)τέλεση
Χτυπάμε στο μίξερ το βούτυρο με τη ζάχαρη να ασπρίσουν . Προσθετουμε ένα ένα τα αυγά και στη συν'εχεια τις κανέλες, τα γαρύφαλα,το ξύσμα λεμονιού, το χυμό πορτοκαλιού, τη σόδα διαλυμένη στο κονιάκ και το μπέκιν με το μισό αλεύρι. Τα ανακατεύουμε όλα να γίνουν ένα λείο μείγμα και σιγά σιγά προσθέτουμε το υπόλοιπο αλεύρι (όσο πάρει για να γίνει μια αφράτη και απαλή ζύμη) ζυμώνοντας συνεχώς. Την αφήνουμε σκεπασμένη να ησυχάσει λίγο.
Για τη γέμιση: Σε μια λεκανίτσα ανακατεύουμε όλα τα υλικά να ενωθούν καλά
Πλάσιμο: Παίρνουμε μικρά κομμάτια της ζύμης ίσαμ' ένα μικρό αυγό , τα πλάθουμε λίγο μακροστενα και μετά τα πατάμε να πλατύνουν. Βάζουμε ένα κουταλάκι γέμιση κατά μήκος της ζύμης και πιάνουμε από τος άκρες για να κλείσει γύρω από τη γέμιση. Αυτό το γεμισμένο κορδόνι που έχουμε σχηματίσει το στρίβουμε σα σαλιγκάρι και είτε κολλάμε τις δύο άκρες του να ενώσουν είτε τις στερεώνουμε με ένα γαρυφαλλάκι.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 350F/180C.
Απλώνουμε με λίγη απόσταση μεταξύ τους τα φουσκωτά κουλουράκια σε ταψιά στρωμένα με λαδόκολλα και τα ψήνουμε γύρω στα 22-25 λεπτά.
Την άλλη φορά θα τα κλείσω καλύτερα.
Το στόμα μου όμως δε θα το κλείσω...μπα!!!