Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Κεκάκια με καρύδα και κακάο και "Sliding Doors"

Στην ταινία "The sliding doors" με την Γκουίνεθ Πάλτροου, βλέπουμε δυο σενάρια της ίδιας ιστορίας σαν παράλληλες πραγματικότητες, ανάλογα με το αν η "ηρωίδα- Γκουίνεθ" προλάβει ή δεν προλάβει να μπει στο τρένο μέσα από τα sliding doors που κλείνουν εκείνη τη στιγμή.

Τη θυμήθηκα το πρωί, την ώρα που ετοιμαζόμουνα να βάλω στο φούρνο τα coconut squares (κεκάκια με καρύδα) που μου' στειλε  μια καινούρια φίλη, η Lydia από την Ελβετία. Με αφορμή τα "Sliding doors" που ανοιγοκλείνουν και μπορεί και να σ' αφήσουν "στην απέξω", άρχισα να σκέφτομαι όλες τις πιθανότητες, τα σενάρια, τις ιδέες που μπορεί να μην προλάβουνε να μπουν μέσα απ' τα sliding doors του μυαλού μας και να μείνουν κι αυτά στην απέξω της ζωής. Χτυπούν την πόρτα μας ως επισκέπτες, κι εμείς, ρίχνοντας μια ματιά απ' το "ματάκι", ρωτάμε καχύποπτα τον απρόσκλητο, "who's this?", και τις πιο πολλές φορές, πριν καν ακούσουμε την απάντηση, πετάμε ένα "thank you very much, I'm not interested" και γυρίζουμε να βάλουμε το χοιρινό στο φούρνο, να ράψουμε ένα κουμπί ή να αποτελειώσουμε το 50ο επεισόδιο από τα "Φιλαράκια" (που εντωμεταξύ το βλέπουμε για 50η φορά).

Κι αναρωτήθηκα την ώρα που άναβα το φούρνο στους 200C:
Πώς θα' ταν αν ανοίγαμε τα sliding doors του μυαλού μας  στον τρυποκάρυδο- πλασιέ μιας σκέψης "της στιγμής";

Τι θα γινόταν αν εμείς, μετά το χτύπημα της πόρτας, δεν τρέχαμε στους γνωστούς διαδρόμους της ζωής και δεν ξεχνιόμασταν, δεν φοβόμασταν, δεν βαριόμασταν αλλά δίναμε στον νοερό επισκέπτη, την ευκαιρία ενός "ραντεβού στα τυφλά";


Πού θα'μασταν σήμερα αν όλες μας οι φαεινές ιδέες και τα όνειρα, περνούσαν απ' τα sliding doors του προθάλαμου του φόβου ή της αδιαφορίας μας  στο σαλόνι τής αποφασιστικότητας και της δράσης μας;


Θα'τανε σήμερα φίλη μου η Lydia αν την παίρναγα για Ελβετίδα;


Θα' χα δει το μεσαιωνικό χωριό Kilkenny αν η Lydia κρατούσε στα χέρια ένα βιβλίο γαλλικό;


Τι γλυκό θα πόσταρα σήμερα αν αποφάσιζα να μην της μιλήσω;

Flash back ένα μήνα πριν:
Αεροδρόμιο Γενεύης: Στέκομαι  μπαφιασμένη στην ουρά για επιβίβαση με προορισμό το Δουβλίνο, μετά από πολύωρη καθυστέρηση λόγω τεχνικού προβλήματος του αεροσκάφους.  Δεν έχω καταλάβει αν τελικά λύθηκε το πρόβλημα κι αν θα πετάξουμε κανονικά, ή θα "μας πετάξουν" μέσω άλλων πτήσεων στο Δουβλίνο. Μπροστά μου στέκεται μια κοπέλα που κρατάει στα χέρια ένα βιβλίο στα αγγλικά. Εγώ θέλω να κάνω την ερώτηση "Τελικά επιβιβαζόμαστε;" αλλά όχι σε μια Ελβετίδα. Οι Ελβετίδες μιλούν γαλλικά ή γερμανικά, (εγώ τίποτε απ' τα δύο), είναι ευγενικά αποστασιοποιημένες, (εγώ πάλι όχι), και προτιμώ τη φιλικότητα και την ομιλητικότητα μιας  Ιρλανδέζας.
Η κοπέλα μπροστά μου κρατάει ένα βιβλίο στα αγγλικά και πάει στο Δουβλίνο. 
"Ιρλανδέζα μού μοιάζει. Θα της μιλήσω."

"Τελικά επιβιβαζόμαστε;" ρωτάω αγγλικά με ελληνική προφορά.

"Μαλλον", μου απαντάει αγγλικά αλλά με μια προφορά που δεν είναι αναγνωρίσιμη βρεττανική, ούτε αυστραλέζικη, ούτε αμερικάνικη, ούτε (φευ) ιρλανδέζικη.
Η φιλικότατη και ομιλητικότατη κοπέλα μού απάντησε  με προφορά ελβετική ως γνήσια Ελβετίδα που ήταν (μπαρντόν;;;), με πρώτη γλώσσα τα γερμανικά και μετά τα γαλλικά, (γκλουπ) και μεγάλη αγάπη για την Ιρλανδία (Ανάσταση!!!) Έμεινε στο Kilkenny της Ιρλανδίας για πέντε χρόνια δουλεύοντας σε μια ιρλανδέζικη οικογένεια που έγινε οικογένειά της.
Κι από τότε πάει και τους βλέπει κάθε χρόνο (καλή ώρα).

Περάσαμε τις δύο ώρες της πτήσης μιλώντας. Μου' πε πως μαγειρεύει κι εγώ της χάρισα το ημερολόγιό μου (στα αγγλικά) με τα γλυκά και τις ιστορίες μου. Της είπα πως στη Γενεύη δεν πρόλαβα να φάω ελβετική σοκολάτα κι εκείνη μου χάρισε μια Ελβετική "Οβομαλτίνη". Στο Δουβλίνο χαιρετιστήκαμε και μού έδωσε το τηλέφωνό της.

"Μπορεί να  έρθω να σε βρω στο Kilkenny", της είπα και το' κανα.
Ήπιαμε Quinness σε ιρλανδέζικη pub, γυρίσαμε με αυτοκίνητο στις εξοχές, πήραμε τσάϊ με την ιρλανδέζικη οικογένειά της και μου πρόσφερε coconut squares που φούρνισε εκείνο το πρωί με κακάο και καρύδα. 

Και σήμερα το πρωί καθώς τα φούρνιζα με τη σειρά μου σκέφτηκα:

"Τι θα' φτιαχνα σήμερα αν τα sliding doors του μυαλού μου δεν μ' άφηναν να μιλήσω σε μια κοπέλα γιατί κράταγε στα χέρια ένα βιβλίο στα γαλλικά;"
Coconut squares

225 γρ. βούτυρο μαλακωμένο

375 γρ. ψιλή άσπρη ζάχαρη
2 κουταλιές σούπας κακάο
1 φακελάκι βανίλια
3 αυγά
120 γρ. γάλα
350 γρ. αλεύρι
2 κουταλάκια του γλυκού μπέκιν πάουντερ

Γλάσο

60 γρ. μαλακωμένο βούτυρο
250 γρ. κανονική ζάχαρη
4 κουτάλια της σούπας καφέ (φίλτρου)
2 κουτάλα της σούπας κακάο
1 φακελλάκι βανίλια

2-4 κουτάλια της σούπας νερό
ινδοκάρυδο για πασπάλισμα 

Ε(χ)τέλεση

Για το κέηκ
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200C/ 392 F.
Ενώνουμε το λιωμένο βούτυρο με την ψιλή ζάχαρη, το κακάο, τη βανίλια και τα αυγά.
Προσθέτουμε προσεχτικά το γάλα, και ανακατεύουμε. Ύστερα ρίχνουμε το αλεύρι με το μπέκιν πάουντερ.
Στρώνουμε ένα μακρύ ταψί 30εκ.x 40εκ. με αντικολλητικό χαρτί και ρίχνουμε μέσα το μείγμα.
Ψήνουμε το κέηκ για 20-25 λεπτά. Στο μεταξύ ετοιμάζουμε το γλάσο.

Για το γλάσο
Ενώνουμε όλα τα υλικά μαζί.
Όταν βγάλουμε το κέηκ το αφήνουμε να κρυώσει δέκα λεπτά και απλώνουμε από πάνω το γλάσο.
Ύστερα σκορπίζουμε πάνω του νιφάδες ινδοκάρυδου. Κόβουμε σε τετράγωνα.
Τρώγονται ιδανικά παρακολουθώντας την ταινία "Sliding doors" 
(Προβλήθηκε στην Ελλάδα ως "Απρόσμενος Έρωτας")

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Πρόσκληση σε δείπνο

Μού' κανα το τραπέζι και με κάλεσα σε δείπνο.
Χτες ήσαντε απ' τις λίγες, λιγοστές φορές που μ' έπιασε η προκοπή να μαγειρέψω,
και το στομάχι μου το εκλεκτό πεθύμησε γεμιστά.
Το χέρι μου το ασπρουλό έπλυνε δυο πιπερίτσες κόκκινες, δυο πράσινες, δυο κίτρινες,
κι εκεί που τεντωνόμουνα ν' ανοίξω  το ντουλάπι να βγάλω το ρύζι,
έπιασε η άκρη του ματιού μου ένα ανοιγμένο σακκουλάκι κουσκούς κι ένα κονσερβάκι καλαμπόκι.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ανακάτεψα κίτρινα, κόκκινα , πράσινα, μπιλάκια κους κους, σπόρους καλαμποκιού, φλίδες από καρότο, τζιτζίρησα στο κρεμμυδάκι, βάφτισα στη ντομάτα, μοσχοκύλησα στο δυόσμο και στο μαϊντανό, αλατοπιπέρωσα, φταρνίστηκα, και τα'βαλα όλα στα "εντόσθια" των κόκκινων, κίτρινων και πράσινων πιπεριών.
Ό,τι περίσσεψε, το'βαλα με μεγάλη ευχαρίστηση στο ευρύχωρο στόμα μου κι από κει το κύλησα στο φιλόξενο στομάχι μου.
Και για επιδόρπιο ξανα-ανακάτεψα ρικότα, κρέμα γάλακτος και ζάχαρη, βανίλιες και κονιάκ (πολύ μου'πεσε το κονιάκ γι' αυτό κι εγώ δε δίνω συνταγή μέχρι να σιγουρέψω πόσο έπρεπε να βάλω)
το πάγωσα, το ζούπηξα σε ποτηράκι χαμηλό, σφηνάκι, του'ριξα μια βροχή κουβερτούρας,
έδωσα μια πινελιά κόκκινη με κερασάκι γλασέ,
και το ρούφηξα σα σιρόπι για το βήχα. Μια και κάτω!
Καλή μου χώνεψη, και εις άλλα με υγεία.
(Ποιος ξέρει πότε θα με ξανακαλέσω σε δείπνο;)

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Scones με αχλάδια και σοκολάτα /Έρωτας με την πρώτη ματιά

Μόλις τα είδα, φτερούγισαν στο στομάχι μου πεταλουδίτσες,
και είδαν τα ματάκια μου ουράνια τόξα κόκκινα, κίτρινα, πράσινα.
Ύστερα ανέβηκαν οι χτύποι της καρδιάς μου,
ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι μου, αναψοκοκκίνησα,
κι εκείνα που με είδαν και κατάλαβαν τον έρωτά μου,
ήρθαν και κατοικοεδρεύσαν στο κεφάλι μου  και δεν το κούναγαν από κει πέρα,  εκτός κι αν τα'κανα δικά μου.
Και τ' απέκτησα μια Κυριακή πρωί κι αποζημιώθηκα.
Δεν ήτανε ξερακιανά, είχανε τα πιασιματάκια τους,
δεν ήταν μονόχνωτα και μούρτζουφλα, είχανε χρώμα και περιεχόμενο.
Δεν ήταν επιθετικά, είχανε μια ισορροπημένη γευστική αρμονία.
Με χόρτασαν χωρίς να με μπουκώσουν,
με γλύκαναν χωρίς να με λιγώσουν,
μού προσφέρθηκαν ανιδιοτελώς χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα,
και εθελουσίως χωρίς πίεση καμιά.
Ήτανε έρωτας με την πρώτη ματιά.
Scones με ψητά αχλάδια και κομμάτια σοκολάτα
Για 8 στρουμπουλά scones
Από το smittenkitchen.com

2 αχλάδια (255 γραμμάρια)
190 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
50 γρ. ζάχαρη άσπρη
1 1/2 κουταλάκι baking powder
1/2 κουταλάκι αλάτι
85 γρ. κρύο ανάλατο βούτυρο σε κομματάκια
60 γρ. κρέμα γάλακτος (έβαλα γάλα συμπυκνωμένο)
85. γρ. κομματάκια σοκολάτα υγείας
1 αυγό

Πριν τα ψήσουμε, τα αλείφουμε με ένα χτυπημένο αυγό και τα πασπαλίζουμε με μια κουταλιά ζάχαρη.

Ε(χ)τέλεση
Ανάβουμε το φούρνο στους 190C/ 375F να ζεστάνει.
Καθαρίζουμε τα αχλάδια, τα κόβουμε κομματάκια και τα βάζουμε σε λαμαρίνα στρωμένη με αντικολλητικό χαρτί να ψηθούν για 20 λεπτά περίπου.Τα βγάζουμε και τα φήνουμε να κρυώσουν.
Εντωμεταξύ ανακατεύουμε το αλεύρι, τη ζάχαρη, το μπέκιν παόυντερ και το αλάτι και κατόπιν ρίχνουμε το κρύο βούτυρο σε κομματάκια. Το τρίβουμε μέσα στο μείγμα με το αλεύρι, προσθέτουμε το αυγό, την κρέμα γάλακτος, ύστερα τα κομματάκια το αχλάδι και τελευταία τη σοκολάτα.
Ρίχνουμε τη ζύμη σε καλά αλευρωμένη επιφάνεια και την ανοίγουμε σε παχουλό δίσκο, τον αλείφουμε με ένα χτυπημένο αυγό και πασπαλίζουμε με μία κουταλιά ζάχαρη.
Κόβουμε το δίσκο σε οχτώ μεγαλούτσικα κομμάτια,
τα βάζουμε σε απόσταση το ένα απ' το άλλο σε ταψί στρωμένο με αντικολλητικό χαρτί
και ψήνουμε στους 350F/180C για 30 λεπτά περίπου.
Τρώγεται και σκέτο (πιο διαιτητικά) και φυσικά, κλασσικά με βούτυρα και μαρμελάδες.
Πρόλαβα να φάω ένα μισακό κομμάτι.
 
 

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Λεμονάτο γλυκό με ινδοκάρυδο

Κύριε Βαλεντίνε, γεια σου,
με λένε Μάρθα, δε νομίζω να με ξέρεις, αλλά και να με γνώρισες κάποτε, πού να θυμάσαι σήμερα ο χριστιανός (;;;) και στην ηλικία σου (???) τόσoυς ανθρώπους και τόσα ονόματα.
Ξέρω πως το δικό σου όνομα είναι γνωστό τοις πάσι, και ξέρω επίσης πως είναι πολλοί αυτοί που αύριο θα ρθούν να σε τρατάρουν σοκολάτες και μακρύτσωνα τριαντάφυλλα, όπως στην αρχαιότητα τρατάραν τους θεούς χοές.

Εγώ δεν θα σου φέρω σοκολατένιες καρδιές, δε θα σου γράψω κάρτες και ποιήματα, δε θα λιποθυμήσω μπρος στο παραθύρι σου (ούτε πού μένεις, ξέρω άλλωστε), εγώ δεν είμαι Βαλεντινικιά,  με τις λατρείες και τις  προσωπολατρείες δεν τα πήγαινα καλά, εξ' από ανέκαθεν.
Αγαπώ βεβαίως τις σοκολάτες, αγαπώ και τις παραδόσεις, αλλά προτιμώ τις παραδοσιακές σούβλες πολύ περσότερο απ' τις σοκολατένιες καρδιές, και τις πασχαλιές της περιφοράς του Επιτάφιου πολύ περσότερο απ' τα μακρύτσωνα κόκκινα τριαντάφυλλα που θα περιφέρονται αύριο στα χέρια κορασίδων εφήβων.
Κύριε Βαλεντίνε,
είδα πως στο ημερολόγιο λέει πως αύριο είναι η ονομαστική σου γιορτή και όχι η δικιά μου, αλλά λέω να γιορτάσω εμένα και αύριο, και να με χαρώ και να κάνω ό,τι τραβάει η ορεξούλα μου κι ό,τι αγαπάει η ψυχή μου και να μην ακολουθήσω τα καλέσματα και τις ορεξούλες αλλωνών, ας είναι κι οι δικές σου. Μεγαλύτερός μου είσαι, δε λέω, και σου χρειάζεται σεβασμός, αλλά τιμώντας με δε σε τιμώ; Δείχνοντας σεβασμό σε μένα, δε σε σέβομαι;
Λοιπόν, καλά να φας, καλά να πιεις, καλά να το γιορτάσεις αύριο στις γειτονιές που θα'σαι καλεσμένος, κι αν τύχει και βρεθείς απ' τα λημέρια μου, άσε τα τόξα σου όξω απ' το σπίτι , μη μάς βγάλεις κανά μάτι όπως θα περνάς. Αν πάλι έχεις καούρες και σοκολατένια μπουκώματα, άνοιξε το ψυγείο μου και τσίμπα λίγο απ' το λεμονάτο μου γλυκό.

Υπογραφή,
εγώ η Μάρθα που δεν με ξέρεις.
Το λεμονάτο μου γλυκό και όχι το σοκολατένιο του Βαλεντίνου

1 και 1/2 κούπα τριμμένα μπισκότα (είχα μερικά σοκολατένια και τα αποτέλειωσα)
114 γρ. βούτυρο λιωμένο
1 κούπα κρέμα λεμονιού
Καβουρδισμένο ινδοκάρυδο

Έτριψα τα μπισκοτάκια μου, τα ανακάτεψα με το λιωμένο βούτυρο και τ' άπλωσα σε μικρό ταψάκι να το ψήσω 10 λεπτά στους 180C/ 350F.
Έβγαλα το ταψάκι, το άφησα να κρυώσει, άπλωσα πάνω του την κρέμα λεμονιού, το'βαλα στο ψυγείο και το πάγωσα μερικές ώρες. Ύστερα έτριψα καβουρδισμένο ινδοκάρυδο και το πασπάλισα, έκοψα ένα κομμάτι, το φωτογράφισα, κι ύστερα το'φαγα.
Ύστερα, (πολύ πιο ύστερα), θα πάω στο κρεβάτι μου, θα πάρω κοντά μου το καινούριο μου βιβλίο
"Chicken soup for the soul" , θα διαβάσω μια ιστορία και θ' αποκοιμηθώ. Και θα δω στον ύπνο μου πως κόβω λεμόνια απ' τη λεμονιά που' χω έξω απ' το σπίτι μου, πως τα πλένω στη θάλασσα που είναι μπροστά στο σπίτι μου κι ύστερα μπαίνω (στο σπίτι μου) να φτιάξω λεμονάδα και λεμονάτα γλυκά.
Καληνύχτα.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Τάρτα Brazil

Για την Ολυμπία που πάει στη Βραζιλία
Γιατί όλα ως γνωστόν στη ζωή γίνονται με κάποια αφορμή,
(σημαντική ή ασήμαντη, δεν έχει καμμία σημασία).
Κάποιος φεύγει, κάποιος έρχεται, κάποιος γιορτάζει, κάποιος ρεμβάζει,
κάτι διάβασες, κάτι άκουσες, ή βαριέσαι, αφού κι η βαρεμάρα μπορεί να αποτελέσει αφορμή δημιουργίας, για κάποιο λόγο  τέλος πάντων ξεσηκώνεσαι, και σηκώνεσαι να φτιάξεις το κατιτίς σου.

Το δικό μου σημερινό σήκωμα-ξεσήκωμα έγινε στις 5 το πρωί με την αυγούλα (γιατί εκεί που η φύσις ησυχάζει η Μαρθούλα γίνεται "ανήσυχη"), και με αφορμή την Ολυμπία που θα πάει στη Βραζιλία, αποφάσισα το κατιτίς μου να είναι η ομώνυμη συνταγή (όχι τάρτα Ολυμπία, αλλά τάρτα Βραζιλία), την έπιασα λοιπόν και της άλλαξα τον αδόξαστο, στην κυριολεξία όμως. Γιατί έτσι κι ανακαλύψεις στις 5 το πρωί πως δεν έχεις άσπρο αλεύρι που απαιτεί η συνταγή που σού κόλλησε στην κεφαλή, τι κάνεις;
Εκδοχή πρώτη: Την ξαναρίχνεις στον ύπνο (Δεν το έκανα)
Εκδοχή δεύτερη: Βγαίνεις με τις παντόφλες πηδώντας τα χιονοβουναλάκια να αγοράσεις αλεύρι απ' το 24ωρης βάσης supermarket (Ούτε αυτό έκανα)
Εκδοχή τρίτη: Παραμένεις ξυπνή, αλλά αφήνεις το γλυκό για αργότερα.
(Αν νομίζετε ότι αυτό έκανα, πλανάστε πλάνην οικτρά)
Εκδοχή τέταρτη: Κάνεις άλλο γλυκό χωρίς αλεύρι (Πριτς;)
Εκδοχή πέμπτη: Ανακαλύπτεις ένα σακκούλι με αλεύρι ολικής αλέσεως που έχεις και το βάζεις στην τάρτα σου ( Ε, λοιπόν αυτό έκανα)
Αυτό έκανα και μετά το πέταξα το "αυτό" ολόκληρο , και καλά να πάθω για να μάθω να μην πειραματίζομαι το αξημέρωτο με τα αλεύρια.

Και τώρα , απογευματιάτικο, η "ανήσυχη" (σχεδόν πάντα) Μαρθούλα, που άμα της κολλήσει κάτι έχει τον αξεκόλλητο άμα δεν εκπληρωθεί, έχει βγει, έχει αγοράσει άσπρο αλεύρι, έχει ξαναβάλει στο φούρνο την τάρτα Βραζιλία για την Ολυμπία, που ανάθεμα κι αν ξέρει γιατί τη λένε βραζιλιάνικη, αλλά έλα που έτσι την έχει καταγράψει στα κιτάπια της το πάλαι ποτέ, κι άντε να θυμηθεί τώρα απ' τις πάλαι ποτέ αναμνήσεις της, τι αναφορά έκανε στη Βραζιλία το περιοδικό όπου βρήκε καταγραμμένη τη συνταγούλα και την αντέγραψε κι αυτή.
Αλλά ήρθε και βρήκε τη στιγμή η συνταγή,
τώρα που η φίλη Ολυμπία πάει στη Βραζιλία,
κι έτσι η Μαρθούλα
θυμήθηκε τη συνταγούλα,
ζύμωσε την ταρτούλα,
κι αφού τής έβαλε μαρμελάδα βερύκοκο, και μήλο, και καφέ,
τις ανακήρυξε σε εθνικές γεύσεις της Βραζιλίας.
Τάρτα Βραζιλία
Για την Ολυμπία ...και άλλους 7
(Κοινώς, μερίδες 8)

Για τη ζύμη
250 γραμ. (άσπρο) αλεύρι (και μην κάνετε πειράματα εκτός κι αν έχετε όρεξη για πετάγματα)
120 γρ. μαλακωμένο βούτυρο
100 γρ. ζάχαρη
2 κρόκους αυγών
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
Λίγο αλάτι

Για τη γέμιση
40 γρ. ζάχαρη
2 κουταλάκια στιγμιαίο καφέ (μην το παρακάνετε)
100 γρ.αλεύρι
70 γρ. βούτυρο

100 γραμ. μαρμελάδα βερύκοκο
1 μήλο γκόλντεν κομμένο σε λεπτές φέτες.

Ε(χ)τέλεση
Ε(χ)τελούμε πρώτα τη ζύμη για να'ναι έτοιμη για να τη βάλουμε στο ψυγείο να κρυώνει.
Σ' ένα μπωλ φτιάχνουμε ένα βουναλάκι απ' το αλεύρι και στο κέντρο του ρίχνουμε τη ζάχαρη, τους κρόκους, το αλάτι, τη βανίλια και το μαλακωμένο βούτυρο και ανακατεύουμε να φτιάξουμε μια ωραία ζύμη, να την τυλίξουμε σε πλαστική μεμβράνη και να την ξαπλάρουμε στο ψυγείο να πάρει μια δροσιά για κανένα μισάωρο. Μην μας πουντιάσει κι όλας.
Εντωμεταξύ εμείς ε(χ)τελούμε τη γέμιση, απλώς ανακατεύοντας σε ένα μπωλάκι το αλεύρι με το λιωμένο βούτυρο, σε άλλο μπωλάκι τη ζάχαρη με τον καφέ, και ύστερα όλα αυτά αναμεταξύ τους και φτιάχνουμε άλλη μια ωραία ζύμη, ελαφρώς πουά από τους κόκους του καφέ.
Καθαρίζουμε και το ωραίο μας χρυσό (γκόλντεν) μηλαράκι σε λεπτές φετούλες, ζυγίζουμε και τη μαρμελάδα μας σε γραμμάρια 100, και είμαστε έτοιμοι να ξεπουντιάσουμε τη ζύμη απ' το ψυγείο, να την απλώσουμε στον πάτο μιας ταρτιέρας με διάμετρο 24 εκ, φυλάγοντας ένα μικρό κομμάτι να το πλάσουμε κορδόνι και να το βάλουμε γύρω γύρω από τη ζύμη που κάλυψε τον πάτο (της ταρτιέρας εννοώ και κανενός άλλου).
Κατόπιν απλώνουμε τη λιγοστή μας μαρμελάδα ίσα για μυρωδιά,
ύστερα τις φετούλες του μήλου ίσα για δεύτερη μυρωδιά,
και από πάνω σκορπίζουμε (σαν scrubble) κομματάκια κομματάκια το μείγμα με τον καφέ για την τρίτη μυρωδιά.
Ο φούρνος μας εντωμεταξύ έχει προθερμανθεί στους 200 C/περίπου 400 F, και βάζουμε το γλυκάκι μας να ψηθεί για 35 λεπτά (όχι παραπάνω μη μας γκαργκανιάσει)
Όταν κρυώσει, ρίχτε του και λίγη άχνη για μυρωδιά και χρώμα.
Τώρα είμαστε όλοι έτοιμοι για τη Βραζιλία, ώ Ολυμπία!!!

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Πες πως...

 
"Επήγα"

"Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.”
 
Κωνσταντίνος Καβάφης
 -        Πες, πως μια μέρα ακολουθείς και πάλι το όνειρο, το ένστικτο, «τη φωνή», την καρδιά, ή τη φωνή της καρδιάς  και παίρνεις το δρόμο για το ταξίδι.

-        Πες, πως βγάζεις ένα εισιτήριο για μέρη που δεν θυμάσαι να’χεις πάει παλιά, τουλάχιστον όχι παλιά στη ζωή ετούτη.

-        Πες πως περπατάς , σε χρόνο παρόντα, εκεί που ονειρευόσουνα  σε χρόνο παρελθόντα πως θα περπατούσες σε χρόνο μέλλοντα.

 -        Πες πως έφτασες.  Πως είσαι. Πες πως βλέπεις, μυρίζεις, αγγίζεις, γεύεσαι αυτά που διάβαζες μόνο στους οδηγούς, και άκουγες μόνο απ’ τους οδηγούς σου.

 -        Και πες πώς είναι όλο αυτό;
Πώς είναι να κινείσαι απ’ την καρδιά και να σου λένε οι άλλοι πως δεν έχεις μυαλό, πως ζεις εκτός πραγματικότητας, πως τα πόδια σου δεν πατάνε τη γη;

-     Λοιπόν, λέω:
Είναι πολύ ωραία.
Είναι πολύ ωραία να βρίσκεσαι μακριά απ’ τον τόπο σου, το σπίτι σου, τους φίλους και τους οικείους σου, και να νιώθεις πως είσαι στο σπίτι σου με φίλους και οικείους σου.
Λέω επίσης πως πέρα απ’ την αίσθηση του «ωραία που είναι εδώ», η κίνηση της καρδιάς γεννάει ένα ωραιότερο «εδώ». Το «εδώ το ενάντια στο φόβο». Αυτό που έρχεται όταν ακολουθώντας το «θέλω» σου, σπάσεις το φόβο του ξεβολέματος από γνωστές περιοχές και κάνεις μια μοναχική διαδρομή σε χώρους άγνωστους, πάρεις ρίσκα, πάρεις στροφές σε δρόμους αδιέξοδους και γυρίσεις πίσω, και χαθείς, και βραχείς, και κουραστείς, αλλά στο τέλος της μέρας δεις πως έχεις γεμίσει μια σελίδα στο βιβλίο σου, κατάδική σου, πως έχεις βάλει μια πετρούλα στο μονοπάτι σου , κατάδική σου, πως έχεις ζωγραφίσει στην παλέτα της ζωής ένα ουράνιο τόξο με χρώματα κατάδικά σου.
Το «εδώ» που δημιουργεί η κίνηση της καρδιάς ενάντια στο φόβο είναι πολύ προσωπικό, είναι πολύ- χρωμο και πολυ-δύναμο.
Είναι ωραίο, πολύχρωμο και δυνατό γιατί σε κάνει δημιουργό, σε κάνει αυτόνομο, ανεξάρτητο, σού δίνει πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, σε γεμίζει αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. 
 Είναι το «εδώ» που σε κάνει ελεύθερο. 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...