Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Λεμονόπιτα με ολόκληρο λεμόνι/ Whole Lemon Bars

Οι λεμονόπιτες είναι κλεφτρόνια! Κλέβουν καρδιές!
Νόμιζα πως η σοκολάτα είναι η βασίλισσα των γλυκών, αλλά το λεμόνι μπαίνει δυνατά απ' τα πορτοπαράθυρα της καρδιάς και "θερίζει". 
Σοκολάτα και λεμόνι δεν αναμετρήθηκαν σε εκλογές , σε δημοψήφιμα ή σε debate.
Είμαι εγώ που προσκλήθηκα δύο φορές με τα καλούδια μου: μία σε έκθεση καλλιτεχνών της Ελληνικής παροικίας και μία στον εορτασμό του Sant Antonio Abate της Ιταλικής παροικίας.

Το Martha's Kitchenette σέρβιρε γλυκά, διαφορετικά κάθε μέρα ανάλογα με τις ορέξεις μου και τις αντοχές μου. Φαίνεται όμως πως η lemon pie δεν σήκωνε αλλαγές γιατί ζητιόταν κάθε μέρα.
Κι άλλη να'χα κι άλλη θα'δινα.

Την πρωτοδοκίμασα κανά δυο χρόνια πριν σκαλίζοντας τις συνταγές του αγαπητού David Lebovitz και μου'κανε εντύπωση που είδα να χρησιμοποιεί ολόκληρο λεμόνι, με τη φλούδα στην κρέμα του.
Την έκανα και άρεσε απ' την πρώτη φορά και με την πρώτη ματιά. Η συνταγή ζητήθηκε στη Σαλονίκη που την πρόσφερα σε φίλους, πήραν και στο σπίτι μετά από τραπέζωμα στη ΝΥ, και τώρα πουλούσε και ξεπουλούσε. Ε,δε θέλω περισσότερο για να τη βγάλω και παραέξω.
Εδώ τη βλέπετε σε στρογγυλή φόρμα όπως την έκανα παλιότερα. Θαρρώ όμως πως τα τετράγωνα ταψιά της πάνε περισσότερο.
Κάντε μία δόση για μια μικρή φόρμα 20εκ x 20εκ. Για μεγαλύτερη μακρόστενη φόρμα 35εκ x 28 εκ, που έκανα στην έκθεση έβαλα τετραπλή δόση για τη βάση και διπλή για την κρέμα. Αν δοκιμάσετε να τριαπλασιάσετε την κρέμα θα βγει η λεμονόπιτα πολύ ψηλή. Αλλά πάλι γούστα είναι αυτά, μπορεί να σας αρέσει μια πίτα με ύψος. 

Στην έκθεση της Sant Antonio με φιλοξένησε το ελληνοαυστραλέζικο εστιατόριο Thirsty Coala που σέρβιρε τάκο με καγκουρό. Τη δεύτερη μέρα, που κατέβαινα με καινούρια γλυκά, με πήρανε τηλέφωνο από το εστιατόριο να μου πούνε να πάω λεμονόπιτα γιατί ήδη έμπαινε κόσμος και τη ζήταγε. Λάτρεψαν την κρέμα και  τη βάση της, από την πρώτη κι όλας μέρα.
Well, χάρισμά σας!

Η φωτογραφία από τον David Lebovitz

Λεμονόπιτα με ολόκληρο λεμόνι
από το David Lebovitz

Για τη βάση
140γρ. αλεύρι (Μία κούπα)
50γρ. ζάχαρη (1/4 της κούπας)
1/4 από ένα κουταλάκι αλάτι
115γρ. λιωμένο ανάλατο βούτυρο
1/2 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας

Κρέμα λεμονιού
Ένα ολόκληρο βιολογικό λεμόνι
200γρ. ζάχαρη (Μία κούπα)
45γρ.(3 κουταλιές της σούπας) χυμό λεμονιού
3 μεγάλα αυγά σε θερμοκρασία δωματίου
4 κουταλάκια κορν φλάουρ
1/4 από ένα κουταλάκι αλάτι
45γρ λιωμένο ανάλατο βούτυρο

Άχνη ζάχαρη για πασπάλισμα

Ε(χ)τέλεση
Για τη βάση
Ζεσταίνουμε το φούρνο στους 180C/ 350F.
Στρώνουμε με αλουμινόχαρτο ένα τετράγωνο ταψάκι 20εκ x 20εκ. Το στρώνουμε καλά και το βουτυρώνουμε ελαφρώς.
Σ' ένα μπωλ ανακατεύουμε όλα τα υλικά της βάσης να γίνουν μια μαλακή ζύμη.
Στρώνουμε τη ζύμη στο ταψάκι και την ισιώνουμε με το χέρι ή με την ανάποδη μιας σπάτουλας.
Ψήνουμε τη βάση για 25 περίπου λεπτά έως ότου να χρυσίσει ελαφρώς.
Ενώ ψήνεται η βάση, ετοιμάζουμε τη γέμιση λεμονιού.

Για την κρέμα λεμονιού
Κόβουμε το λεμόνι στη μέση, αφαιρούμε τα σπόρια, και ύστερα το κόβουμε σε μικρά κομματάκια και το ρίχνουμε στο μπλέντερ μαζί με τη ζάχαρη και το χυμό λεμονιού. Ύστερα προσθέτουμε τα αυγά, το κορν φλάουρ, το αλάτι και το βούτυρο και το χτυπάμε να ενωθούν όλα τα υλικά. Αν μείνουν μερικά μικρά κομματάκια λεμονιού στο μείγμα, δεν μας πειράζει καθόλου.

Όταν βγάλουμε τη βάση απ' το φούρνο, μειώνουμε τη θερμοκρασία στους 150C/ 300F. Ρίχνουμε την κρέμα λεμονιού πάνω απ' τη βάση και ψήνουμε άλλα 25 λεπτά περίπου, ή έως ότου δούμε να δένει ελαφρώς η κρέμα. Μπορεί να χρειαστούν πέντε λεπτά ακόμη.

Βγάζουμε απ' το φούρνο και αφήνουμε να κρυώσει εντελώς. Κόβουμε σε τετράγωνα κομμάτια, πασπαλίζουμε με άχνη ζάχαρη και όποιος πρόλαβε πρόλαβε!

Μπορούμε να τη διατηρήσουμε σε αεροσταγές δοχείο για τρεις μέρες, ή στο ψυγείο ένα μήνα.

                                                     Photo by David Lebovitz

Whole Lemon Bars΄
By David Lebovitz

Crust
1 cup (140g) flour
1/4 cup (50g) sugar
1/4 teaspoon salt
8 tablespoons (115g) melted unsalted butter
1/2 teaspoon vanilla extract

Lemon Topping
1 lemon, organic or unsprayed
1 cup (200g) sugar
3 tablespoons (45ml) freshly squeezed lemon juice
3 large eggs, room temperature
4 teaspoons corn starch
1/4 teaspoon salt
3 tablespoons (45g) melted unsalted butterOptional: powdered sugar, for serving

Instructions
Preheat the oven to 350ºF (180ºC).

Overturn an 8-inch square pan on the counter and wrap the outside snugly with foil, shiny side up. Remove the foil, turn the pan over, and fit the foil into the pan, pressing to nudge the foil into the corners. Then smooth it as best you can. Lightly butter or spray the surface of the foil with nonstick spray.

In a medium bowl, mix the flour, 1/4 cup (50g) sugar, 1/4 teaspoon salt, 8 tablespoons (115g) melted butter, and vanilla, stirring just until smooth.

Smooth the batter into the bottom of the pan, using your hands or a small offset spatula to get it as level as possible.

Bake the crust for 25 minutes, or until it’s deep-golden brown.

While the crust is cooking, cut the lemon in half, remove the seeds, and cut the lemon into chunks.

Put the chunks of lemon in a food processor or blender along with the sugar and lemon juice, and let it run until the lemon is completely broken up. Add the eggs, corn starch, 1/4 teaspoon of salt, and 3 tablespoons (45g) melted butter, and blend until almost smooth. (A few tiny bits of lemon pieces are normal and encouraged.)

When the crust comes out of the oven, reduce the heat of the oven to 300ºF (150ºC). Pour the lemon filling over the hot crust and bake for 25 minutes or just until the filling stops jiggling and is barely set.

Remove from the oven and let cool completely. Once cool, carefully lift out the bars grasping the foil. Cut the bars into squares or rectangles. Sift powdered sugar over the top just before serving, if desired.

Storage: The bars will keep in an airtight container at room temperature up to three days. You can freeze the lemon bars as well for up to one month, letting them come to room temperature before serving.
                                                           Photo by David Lebovitz

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Κοτοσαλάτα σε κρουασάν χωρίς λογοκρισία

Το ταπεινό κρουασανάκι της φωτο είναι δικό μου
Ρεπόρτερ:
Απευθείας μετάδοση από τη βροχερή Νέα Υόρκη. Μικρόφωνο στη Μάρθα που τη βλέπουμε στο γραφείο της να τρώει κρουασάν με κοτοσαλάτα και να κοιτάζει τη βροχή .

Μάρθα:
Όταν τρώμε δεν μιλάμε, λέμε! Περιμένετε μισό να καταπιώ!
Κατάπια! Γεια σας, τι κάνετε; Καλά;
Eντός, εκτός κι επί τ' αυτά, καλά;
Εμείς εδώ στα ίδια. Μούλια! Παπαριάσαμε, λέμε! Την καταδίκη μου! Βροχοκαλόκαιρο να σού τύχει! Καλέ τι τραβάτε το μικρόφωνο; Βροχοκαλόκαιρο είπα, δεν είπα "σκατοκαλόκαιρο"!
Ε, κι επειδή είναι σκατο...κωλο...βροχο-καλόκαιρο, το ρίξαμε κι εμείς στο φαί να μας περάσει η μουριέλα!  You know "μουριέλα"; Σπαρίλα; Οξεία βαρεμάρα; Τεμπελίτιδα; Τίποτε; Ε, τι σκατά ξέρετε σ' αυτή τη χώρα;
Cut!

Μ' έκοψε η λογοκρισία των αμερικάνων.
Γι' αυτό κι εγώ θα πω ελεύθερα ό,τι θέλω εκτός μικροφώνου...
Θα πω για κρουασάν με κοτοσαλάτα.
Θα πω για τη βόλτα μου στο Manhattan, χτες.
Θα πω για τη βροχή. Θα πω τραγούδια.
Θα πω και για το γούστο των αμερικάνων, που απέχει μακράν του δικού μου και του ευρύτερου ευρωπαϊκού, και δε θα με λογοκρίνει κανείς.

H φωτογραφία από το www.sunset.com

Είπα χτες να σεργιανίσω στο Manhattan και να κάνω μερικά ψώνια. Δεν πήρα ομπρέλλα. Είχε ήλιο. Αλλά ...
"Μ' έπιασε βροχή στο δρόμο, 
μα εγώ δε στάθηκα, 
σαν πουλί στην αγκαλιά σου 
ήρθα και ζεστάθηκα..." 
Κρατείστε μόνο τους δύο πρώτους στίχους. Μ' έπιασε μεν βροχή στο δρόμο, αρνήθηκα δε να αγοράσω μία ακόμη ομπρέλα, να την βάλω παρέα με τις άλλες τρεις  που αγοράστηκαν στους δρόμους "με την πρώτη σταγόνα της βροχής", και είπα στον εαυτό μου : Μάρθα...
"Πάρε τον ηλεκτρικό,
έχω αγωνία 
στη Νέα Ιωνία,
έλα, σ' αγαπώ"
Κρατείστε τους δύο πρώτους στίχους. Πήρα τον ηλεκτρικό για να κατέβω από τους 55 δρόμους  (Rockefeller Center) στους 14 (Union Square). Δυστυχώς το τρενάκι δε σταμάταγε στους 14 κι έτσι βγήκα στους 34 (Macy's), ελπίζοντας να'χει περάσει η βροχή. Αμ δε;;;
Τώρα πώς περπατούν 20 blocks;
"Όχι, όχι μη με παρατάς, 
όχι όχι κι ας μη μ' αγαπάς",
είπε το μυαλό μου κι αμέσως το παράλλαξε σε...
"Όχι, όχι μην τα παρατάς..."
Έτσι την ώρα που η βροχή έκανε ένα μικρό διάλειμμα, εγώ, παρέα με το Μπιθικώτση τραγουδήσαμε πρίμο σεκόντο το...
"Η ζωή τραβάει την ανηφόρα,
με σημαίες και με ταμπούρλα"!

H φωτογραφία από το www.heb.com

Εγώ πήρα την κατηφόρα, δίχως σημαίες, και με ταμπούρλα που έπαιζε το στόμα μου, αφού είπαμε: το στόμα μου ή θα μιλάει, ή θα τραγουδάει η θα τρώει. Τελευταία δε, ανακάλυψα  πως απευθύνομαι στον εαυτό μου μεγαλόφωνα και σκέφτομαι έξω φωνή. Είμαι ας πούμε στο μανάβικο μπροστά στα αβοκάντο: "Αυτό είναι υπερώριμο, καλύτερα να  πάρουμε (εμείς οι Μάρθες) το διπλανό το σφριγηλό που έχει πιο λεία σάρκα." Ύστερα ρίχνουμε (εμείς οι Μάρθες) το σφριγηλό στο καρότσι και λέμε από μέσα μας :"το σφριγηλό το σώμα πότε θα το κάνουμε άραγε;"
Την ίδια ώρα λέμε απέξω μας:  "θα κάνουμε μια ωραία πράσινη σαλάτα" (σε silence μαζί με μια μπωλάρα τσις και μια πιατούγκα κοτοσαλάτα με μαγιονέζα). Ύστερα συνεχίζουμε το δρόμο μας  απτόητες και φλύαρες όπως πάντα.

Έτσι απτότητη και τραγουδιστά φλύαρη έφτασα στο Union Square, μπαφιασμένη απ' το περπάτημα, και μπήκα στο Tj maxx . Ανέβηκα τις κυλιόμενες σκάλες και περίμενα με ανακούφιση την ώρα που θα ριχνόμουνα στα καναπεδάκια της εισόδου να ξαποστάσω. Αμ δε; Πώς το θέλετε; Τίγκα τα καναπεδάκια από άλλες ξεγοφιασμένες κυρίες .
Έκανα ένα μεγάλο...
"αμάν, δεν έχω σπίτι πίσω για ναρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ..."
αφού όντως το σπίτι μου'πεφτε πολύ μακριά, κι ούτε κρεβάτι ούτε καναπέ είχα εύκαιρο, και μ' αυτό το "αμάν" τράβηξα για το section  με τα παπούτσια. Βρήκα ένα σκαμπό και σωριάστηκα. Οι άλλοι δοκίμαζαν παπούτσια, εγώ δοκίμαζα τις αντοχές μου! Παρατηρούσα τον κόσμο γύρω μου, τόσο αγαπημένη απασχόληση!  Είδα ένα ξανθό κορίτσι να ισορροπεί πάνω σε κάτι γαλαζομπορντώ γόβες ύψους 30 εκατοστών, μ' ένα μεγάλο φιόγκο από πάνω που έκανε για χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα, να λέει με φωνή εξιταρισμένη στη φίλη της "Oh, my God,oh my God,  I'm so in love with these shoes"
Με τις υγείες σου παιδάκι μου, τι να πω κι εγώ;

Δεν το'πα, μόνο γύρισα το κεφάλι απ' την άλλη, και είδα...
"...την Ξανθούλα, την είδα ψες αργά..."

Η φωτογραφία των tea sandwiches με κοτοσαλάτα από τη Glory Albin

Όχι καλέ, ένα μαυρούλη είδα, 25 χρονώ ήτανε δεν ήτανε, με ακουστικά κρεμασμένα στο λαιμό, τσάντα στον ώμο, να βγάζει από μια πλαστική σακούλα ένα πράσινο γυαλιστερό αμάνικο φόρεμα Calvin Klein και να το κρατάει για ώρα  πάνω από ένα ζευγάρι γόβες που είχε ακουμπισμένο στο πάτωμα. Ήθελε να δει αν ταιριάζουν. Ασημενολαμέ διώροφα τα παπούτσια, με μαύρη λωρίδα στον κάτω τους όροφο,τακούνι θεόψηλο και θεόλεπτο, Παναγία βόηθα ήτανε! Εγώ παρατηρώ εντυπωσιασμένη το γούστο του αλλά και την υπομονή του να ταιριάζει αργά αργά το φόρεμα με τις γόβες. Έστηνε ψηλά το φουστάνι, ύστερα το πλησίαζε σιγά σιγά στα παπούτσια, ύστερα πάλι το ανέβαζε, δραμαμίνη ήθελα με τόσο ανέβα- κατέβα των ματιών μου. Ύστερα ο νέος πήρε δεύτερο ζευγάρι και το'βαλε δίπλα στο πρώτο. Ανοιχτά πέδιλα, χρυσά! Έχει και χειρότερα, σκέφτηκα!!!
Έπιασε το φόρεμα και ξανάρχισε το ανέβα κατέβα με τα χέρια: "Μην τα πάρεις καλέ" έλεγα μέσα μου, "άστα πίσω ".

Δεν τα άφησε, αλλά πήρε τρίτο ζευγάρι και το'βαλε δίπλα στο δεύτερο που ήταν δίπλα στο πρώτο. Κλειστές γόβες, απλές (δεν μπορώ να πω) γαλάζιες σαν την θάλασσα. Ο νέος τώρα άρχισε να μετακινεί το φουστάνι μια πάνω απ' τα γαλάζια τα πατούμενα, μια πάνω από τα χρυσά, μια πάνω απ' τα ασημένια. Ζαλίστηκα....

H συνταγή από το www.honeydewdonuts.com

"Ποια να πάρω;" γυρίζει και μου λέει και μου κόβεται η μαγκιά.
Που το κατάλαβες καλέ πως σε βλέπω τόσην ώρα;
"Βρήκα τα τέλεια παπούτσια πριν λίγο", συνεχίζει, "αλλά δυστυχώς ήταν χαλασμένο το λουράκι τους και δεν τα πήρα"
(Τιγρέ θα ήταν, σκέφτομαι αλλά δεν μιλώ)
"Μμμμ", κάνω μόνο και κερδίζω χρόνο.  "Πόσο χρονών είναι η γυναίκα που θα βάλει το φουστάνι;"ρωτώ.
"Πενήντα τρία", μού λέει.
Ωχ Παναγία μου, θα βάλει πενηντατριάχρονη το γυαλιστερό πράσινο φόρεμα της σαύρας με τα ασημολαβέ τριαντάποντα;
"Οκ", λέω, "όμως φοράει τόσο ψηλά παπούτσια;"
"Ναι, ναι, της αρέσουν", λέει χαλαρά ο νέος.
Χαμογελώ . Τι να πω; Περί ορέξεως ουδείς λόγος.
"Και θέλει το φουστάνι να το βάλει σε γάμο. Ποια παπούτσια να πάρω;"επιμένει.
"Δε νομίζω τα χρυσά..." λέω μαλακά.
"Ναι, ναι, ούτε κι εγώ" λέει ο μικρός και τα βάζει πίσω .
"...ούτε τα γαλάζια..."
"Μμμμ, ναι..." λέει ο μικρός και τα βάζει πίσω.
Πιάνει στα χέρια του τα ασημολαμέ, τα κοιτάει, τα στριφογυρνάει από δω, τα στριφογυρνάει από κει...
"Καλά είναι", λέω (Παναγία μου) αλλά δε νομίζω πως είναι ο τέλειος συνδυασμός...".
Και συνεχίζω:
"Πότε είναι ο γάμος;"
"Την Παρασκευή"
"Έ, έχεις λίγο χρόνο ακόμη. Συνέχισε να ψάχνεις, να βρεις τον καλύτερο συνδυασμό.".
Και φεύγω χαμογελώντας, ενώ εκείνος αφήνει πίσω τα ασημολαμέ λέγοντας "ναι, ναι, κι εγώ δε νομίζω..."

H φωτογραφία από τη Glory Albin

Τι τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά ενώ έξω βρέχει κι εγώ μέσα τρώω κρουασάν με κοτοσαλάτα;
Λες "φάε φάε" να'ρθω "ν'ανοίξω-ανοίξω" και  γίνω σαν αυτές τις extra plus size μαυρούλες του Νότου; Κι ύστερα να τρέχω στα πενηντατρία μου ν' αγοράζω ασημολαβέ γόβες και πρασινοσαυρέ φουστάνια για τους γάμους των φίλων μου;
Cut. Ξυπνώ!

Μπορεί βέβαια η αισθητική των αμερικανών να μην είναι πολύ υψηλή, πάντως η κοτοσαλάτα στα κρουασάν είναι  εμπνευσμένη από μια αμερικανίδα που εκτιμώ πολύ και το γούστο και την αισθητική. Είναι η Glory Albin από το www.glorioustreats.com και μπορείτε να απολαύσετε την ίδια και τη συνταγή της εδώ.
Δικιά μου η φωτό και φαίνεται, έτσι;

Καλό σας βράδυ και μην αφήνετε κανένα να σας λογοκρίνει!

Y.Γ Χίλια ευχαριστώ στη Σιλένα από το http://aromakouzinas.blogspot.com/ για το βραβείο που μου χάρισε . Το δέχομαι με χαρά, αλλά λέω να μη σας ξαναζαλίσω με σχόλια για την αφεντιά μου αφού το ξανάκανα! Πόσο ν' αντέξετε πια;


Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Γλυκά σε παραλλαγή και Λεμονάτο Cheesecake χωρίς ψήσιμο

Ή αλλιώς:  "Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε το βρακί του (μπορεί και όλα του τα ρούχα) αλλιώς".
Εδώ δε θα μιλήσουμε για ρούχα και βρακιά, αλλά για γλυκά.

Την πρώτη φορά που έφτιαξα το συνδυασμό red velvet cake με κρέμα cream cheese , το μοίρασα σε ποτήρια με βατόμουρα.

Τη δεύτερη φορά το έβαλα όλο σε μεγάλο μπωλ και έριξα επάνω ποικιλλία φρούτων.

Η συνταγή εδώ.

Ύστερα ήρθε η σειρά του γλυκού που διάλεξα για τη γιορτή μου, ένα λεμονάτο cheesecake με βατόμουρα. Πολύ ελαφρύ, πολύ εύκολο, πολύ νόστιμο και χωρίς ψήσιμο. Συνταγή που ήρθε η ώρα να τη μοιραστώ δείχνοντας  φυσικά και τις δύο παραλλαγές της.

Λεμονάτο cheesecake με βατόμουρα χωρίς ψήσιμο
Για 6 μερίδες


Για τη βάση
3/4 - 1 φλυτζάνι θρυμματισμένα μπισκότα digestive
3 κουταλιές (42 γρ) της σούπας βούτυρο λιωμένο

Για τη γέμιση
2/3  της κούπας ζάχαρη
Ξύσμα 2 λεμονιών
1 πακέτο (226 γρ) κρημ τσηζ σε θερμοκρασία δωματίου να μαλακώσει
2 κουταλάκια χυμό λεμονιού
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
226 γρ σαντιγύ
1 κουπάκι φρέσκα βατόμουρα που τα λιώνουμε ελαφρά με πηρούνι

Ε(χ)τέλεση
Σε ένα μπωλ ανακατεύουμε τα θρυμματισμένα μπισκότα με το λιωμένο βούτυρο και το μοιράζουμε σε έξι ποτήρια (ατομικά μπωλάκια)

Σε άλλο μπωλ ρίχνουμε τη ζάχαρη και το ξύσμα λεμονιού και το τρίβουμε ελαφρά με τα δάχτυλά μας να βγει η υγρασία του λεμονιού και να νοτίσει τη ζάχαρη. Προσθέτουμε το κρημ τσηζ και ανακατεύουμε καλά. Στη συνέχεια ρίχνουμε το χυμό λεμονιού και τη βανίλια. Κατόπιν διπλώνουμε προσεχτικά στο μείγμα τη σαντιγύ και τελευταία ρίχνουμε τα λιωμένα βατόμουρα.

Μοιράζουμε την κρέμα στα ποτήρια , τα σκεπάζουμε και τα βάζουμε σκεπασμένα στο ψυγείο τουλάχιστον 2 ώρες πριν τα σερβίρουμε. Την ώρα που θα τα σερβίρουμε στολίζουμε με φρέσκα βατόμουρα και αν θέλουμε με φυλλαράκια δυόσμου.

* Αν θέλετε ακολουθείτε τις οδηγίες της κρέμας αλλά αντί για βατόμουρο, βάλτε μύρτιλα ή φράουλες. Εγώ την πρώτη φορά τα έκανα και τα τρία και ήταν πεντανόστιμα, με τη φραουλένια εκδοχή να γλυκίζει περισσότερο απ' όλες, την εκδοχή με τα βατόμουρα να είναι η πιο λεμονάτη και αυτή με τα μύρτιλα η πιο ουδέτερη .


Σήμερα τροποποίησα το παραπάνω, και έφτιαξα ένα γλυκό χωρίς βάση μπισκότου, αλλά με δάχτυλα κυριών, ladies fingers. Τα βουτούσα λίγο στην κρέμα και τα έστηνα γύρω γύρω, μισό μισό σε μια φόρμα με αποσπώμενα τοιχώματα.

Έριξα μέσα την κρέμα και από πάνω την περιέχυσα με έτοιμη κομπόστα κεράσι .
Τα σχόλια που πήρε η τελευταία εκδοχή ήταν άπαιχτα. Ελαφρύ στη γεύση, υπόξινο και "εκνευριστικά" ευχάριστο και εύγεστο ("Εκνευριστικά" γιατί σου έσπαγε τα νεύρα που μπορούσες να το φας όλο στην καθισιά)


Άντε καληνύχτες τώρα, κι αν δω στον ύπνο μου κι άλλες παραλλαγές, θα σας τις γράψω εν καιρώ.
Κι αφού περί παραλλαγών ο λόγος, ιδού!

Υ.Γ 1 Κοτσίδες σε παραλλαγή

Υ.Γ 2 Πιπεριές σε παραλλαγή

Υ.Γ Πορτοφολάκια σε παραλλαγή

Υ.Γ ...ακόμα και άνθρωποι σε παραλλαγή
...και μη χειρότερα!

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Γλυκό χωρίς ψήσιμο με μπισκότα Ορέο

Αυτό δεν είναι άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες, δεν είναι καλοκαίρι. Αυτό είναι φθινόπωρο καραμπινάτο με καρεκλόβροχα που δεν σ' αφήνουνε να ξεμυτίσεις χωρίς ομπρέλλα. Μας τσάκισες, μας ρήμαξες Νέα Υόρκη με τον τρελόκαιρό σου, που μέρα χαρά Θεού δε λες να ξημερώσεις. Ή που θα κολλάμε του θανατά από την αποπνικτική ζέστη με υγρασία και θα ψάχνουμε ένα τετραγωνικό σκιά στο πεζοδρόμιο, ή που θα μουλιάζουν οι σαγιονάρες μας στις νερολακκούβες γιατί δεν προνοήσαμε να ρίξουμε το πρωί κι ένα ζευγάρι μπότες στην τσάντα δια παν ενδεχόμενο. Και το "δια παν ενδεχόμενο" εδώ, είναι "δια παν δεδόμενο". ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΒΡΕΧΕΙ πάει και τελείωσε!!! Έλεος πια! Λίγο καλοκαιράκι δεν θα μυρίσει και σ' αυτόν τον τόπο;
Καλοκαιράκι δε μυρίζει, αλλά τα μπισκοτο-γλυκάκια που έβαλα στο ψυγείο καλομυρίσανε.
Κι επειδή η αφέντρα εγώ

1. τεμπέλιασα
2. δεν ήθελα να χαλάσει κι άλλο μπουκάλι γάλα και να το πετάξω
3. είχα στο ντουλάπι μια συσκευασία extra προσφορά (17 cents το cup βγήκε, να μην το πάρω;;;)
4. ρίχνει ΠΑΛΙ καρέκλες και δε βγαίνω να ψωνίσω,
ιδού το ετοιματζίδικο δροσερό γλυκό σε μορφή cup, ό,τι πρέπει για τους μπόμπιρές σας που θα το λατρέψουν. Αλλά για να σας γλυκάνω διπλά, θα σας δώσω και την αυθεντική version για να το κάνετε  με τα προκομμένα χεράκια σας.

Γλυκό σε στρώσεις χωρίς ψήσιμο με μπισκότα Ορέο (και πολύ ωραίο)

Η φωτογραφία και η συνταγή από εδώ

430 γρ. μπισκότα Ορέο
115 γρ. βούτυρο
2 φακελάκια κρέμα σοκολάτα Γιώτης
452 γρ. σαντιγύ
226 γρ. κρημ τσηζ
115 γρ. ζάχαρη άχνη
Απλή Ε(χ)τέλεση
Θρυμματίζουμε τα μπισκότα και κρατάμε στην άκρη 1/2 φλυτζάνι να πασπαλίσουμε στο τέλος το γλυκό. Λιώνουμε το βούτυρο και το ανακατεύουμε με τα θρυμματισμένα μπισκότα. Στρώνουμε το μείγμα μπισκότο- βούτυρ σε ένα ταψάκι 33x23 . Φτιάχνουμε την κρέμα σοκολάτα και την αφήνουμε να κρυώσει στο ψυγείο.
Σε ένα μπωλ χτυπάμε το κρημ τσηζ να αφρατέψει και προσθέτουμε τη ζάχαρη άχνη. Χτυπάμε καλά και μετά ρίχνουμε μέσα και ανακατεύουμε μαλακά τη μισή σαντιγύ (226γρ). Ρίχνουμε πάνω από τη βάση του μπισκότου το μείγμα του κρημ τσηζ, μετά την κρέμα σοκολάτα που έχει κρυώσει, από πάνω την υπόλοιπη σαντιγύ (226γρ) και στο τέλος πασπαλίζουμε με τα κομματάκια μπισκότου που έχουμε φυλάξει. Το σκεπάζουμε και το φυλάμε στο ψυγείο.
* Αν θέλετε, μειώνετε τη δόση στη μισή και φτιάχνετε ατομικά cups σε χάρτινες θήκες (περίπου 10)

* Αν είστε απ' τους τυχερούς της παραλίας, χαρείτε καλοκαιράκι (Γκρρρρ)

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Το οδοιπορικό μιας γιορτής και μπουρεκάκια με κιμά και ρύζι

Ειδοποιώ τους υποψήφιους αναγνώστες πως αυτό που θα ακολουθήσει δεν είναι μια συνηθισμένη ανάρτηση, αλλά ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΙΑΣ ΓΙΟΡΤΗΣ. Αυτό σημαίνει μάκρος, φάρδος και έκταση στη γραφή. Όσοι λοιπόν βρίσκεστε σε φάση διακοπών, ανάπαυλας, μεσημεριανής σιέστας και έχετε 2-3 ώρες να διαθέσετε, παρακαλώ συνεχίστε. Όσοι είστε σε κατάσταση εκνευρισμού, διάλειμμα τσιγάρου, μαλλιοτράβηγμα με τον σύζυξ ή σε επεισόδιο νευρικής ανορεξίας, παρακαλώ προσπεράστε. Όσοι είστε σε κατάσταση νηφάλιας νιρβάνα διάρκειας 15 λεπτών, δείτε μόνο τα highlights και προσπεράστε.
ΜΗΝ ΠΕΙΤΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΑ,
ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΩ ΜΕΤΑ ΣΧΟΛΙΑ (και σχολιανά) ΓΙΑ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑ, εντάξει;;;;

2/6/2013, δύο μέρες πριν τη γιορτή μου:

* Ετοιμάζω τυρο-κασεροπιτάκια που μου βγάλαν τα ματάκια απ' το blog της Ερμιόνης http://theonewithallthetastes.blogspot.com/2013/05/41.html
Η Ερμιόνη παίρνει έτοιμα "φύλλα κουρού", εγώ προθυμοποιούμαι να τα φτιάξω μόνη μου.
Κουρου-κουράστηκα είναι η αλήθεια, και μπάφιασα για να καταλάβω πόσο αλεύρι είναι αυτό το "όσο πάρει" για να σταματήσω να ρίχνω. Στο τέλος, κάνω τα πιτάκια, τα γεμίζω, φτιάχνω με το πηρούνι δοντάκια, και τ΄ακουμπώ στην  κατάψυξη. Γλείφω το κουτάλι της γέμισης πριν το πετάξω στο νεροχύτη! (Μου'πεσε μπόλικο το μοσχοκάρυδο, γαμώτο!)

* "Δεν κάνω και τα πιτσάκια; " (Της Ερμιόνης, μάλιστα. Δε με καλούσες ρε Ερμιόνη και αυτοπροσώπως να'παιρνα κι ένα μεζέ;) Τα κάνω. Παίρνω έτοιμες βάσεις για πίτσες αλλά επειδή δε μου φαίνονται και πολύ straight (λείες εννοώ καλέ), και αφού μού περισσεύει ζυμάρι από τα μπουρεκάκια της μαμάς (ακολουθούν  σε λίγο), ανοίγω το περισσευάμενο ζυμάρι σε πίτσα, βάζω τα υπεδέλοιπα υλικά από πάνω κατά γράμμα (σχεδόν) και μπαίνουν κι αυτά ακολούθως στην κατάψυξη. (Η κατάψυξη αρχίζει και μπουκώνει)

* Τα μπουρεκάκια της μαμάς ήταν η μεγάλη επιτυχία των σχολικών μας παζαριών, τότε που πουλούσαμε σπιτικά καλούδια, μαζεύαμε λεφτά και πηγαίναμε εκδρομές. Ξεπούλαγαν τα μπουρεκάκια με τον κιμά στο πιτς φυτίλι. Με το κουτί τα παίρνανε οι άλλες μαμάδες, όχι με το κομμάτι. Παίρνω τηλέφωνο τη μαμά, περνώ τον ύφαλο των οδηγιών της "στα κουτουρού" , "με το μάτι" ,"με τη χούφτα", αντιγράφω  τις ακριβείς αναλογίες της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου που βάζει τα ίδια υλικά με τη μαμά στο φύλλο της (για παν ενδεχόμενο βρε αδερφέ), τα φτιάχνω και μοσχοβολάει  ο τόπος. Μού βγαίνουν άλλα σε μέγεθος extra large, άλλα extra small (λεπτομέρειες τώρα) τα τακτοποιώ (στριμώχνω) στην κατάψυξη και λέω "τέλος τα ζυμάρια"! (Καλά, μην ορκίζεσαι κι όλας)

* Διαλέγω τραπεζομάντηλο, τυλίγω τα μαχαιροπήρουνα σε άσπρες χαρτοπετσέτες, δένω με κόκκινες κορδελίτσες, γράφω σε ετικέτες το μενού, ψιλο-καταλήγω στο μενού (;)

* Γεμίζω το ψυγείο stella artois και αναψυκτικά. Παίρνω βατόμουρα, μύρτιλα και φράουλες για τα cheesecakes που αποφασίζω να τα βάλω σε ποτήρια και να τα παρουσιάσω σε σχήμα  Μ προς τιμήν της Μεγαλειότατης αφεντιάς μου!

* Ακούω αγαπημένα τραγούδια. Με γιορτάζω προεόρτια. Γιατί δηλαδή;
Τα Χριστούγεννα πώς έχω έναν ολόκληρο Δεκέμβρη να χαίρομαι;
Για τη γιορτή μου να μην έχω ένα ταπεινό τριήμερο εορταστικών εκδηλώσεων;

"Θεέ μου μεγαλοδύναμε" ή αλλιώς "Η προσευχή του μάγκα"
Δεν είμαι μάγκας , δεν έχω σχέση με ντουμάνια και με τσιγαριές, κι όμως...Αυτό το τραγούδι με αγγίζει πολύ, με συγκινεί, με ακουμπάει. Ώπα, λέω!

* Χαζεύω στο διαδίκτυο τα περί του ονόματος μου ακούγοντας μουσική (ώπα, ξαναλέω)
Τι έκανε λέει ;;; Η αγία Μάρθα είναι πολιούχος των γυναικών που επιθυμούν να έχουν τον έλεγχο; Τον έλεγχο; Γι' αυτό με λένε control freak; Αμάν!

* Κλείνω το computer! Φτάνει! Ώρα για ύπνο!
(Βλέπω στον ύπνο μου πως πιάνουμε κουβέντα στα ελληνικά με τον Brad Pitt και του λέω πόσο με συγκινεί η αγάπη του στην Αντζελίνα...Άβυσσος το υποσυνείδητο του ανθρώπου)

3/6/2013, μία μέρα πριν τη γιορτή μου: 

* Γιατι φωτάει μες στον ύπνο μου; Σηκώνομαι νυσταγμένη. Τα φώτα της ράμπας (της νύχτας) ήτανε  αστραπές και γίνανε  βροχή της μέρας. Κάνω στα γρήγορα καφέ, ανάβω το computer και παίρνω θέση. Στις 8.00πμ έχω skype με τη θεραπεύτρια Ιωάννα Γκολφινοπούλου, που έχει τη θαυμαστή ικανότητα, εκεί που νυστάζεις και σκέφτεσαι πως δεν έχεις και τίποτε σπουδαίο να πεις, να βρίσκει τα "κουμπιά" σου, να τα πατάει, κι εσύ (λέγε με Μήτσο για να μην καταλάβουν πως με λένε Μάρθα), να βρίσκεσαι να ρουφάς μύτες και δάκρυα γιατί έπεσες πάλι (πάλι;;;μα πάλι;;;) σ' ένα  κομμάτι που θέλει στοργή και proderm.

* Σκουπίζω μάτια και πιάνω να ζυμώνω για το natural market της γειτονιάς που μου'κανε παραγγελία πέντ' έξι είδη απ' τα μπισκότα που φτιάχνω να τα πουλήσει.(Θα μπω στο αλατόνερο να καθαρίσω απ' το κλάμα μετά το ζύμωμα)

* Το εορταστικό τριήμερο συνεχίζεται τιμώντας το όνομα "Μάρθα" . Δημιουργώ μία σύνθεση από Μάρθες, Ελληνίδες και Αμερικανίδες: Martha Graham στο χορό, Martha Stewart στη μαγειρική αλλά στα νειάτα της ως μοντέλα, Μάρθα Βούρτση, Μάρθα Καραγιάνη και η αφεντιά μου:
Η Μάρθα Φριτζήλα (φωνάρα) τραγουδάει "Άνοιξε γιατί δεν αντέχω"
http://www.youtube.com/watch?v=uk4KJ1pcrgk

Ο Λουτσιάνο Παβαρόττι (φωνάρα) τραγουδάει από την όπερα "Martha" του Friedrich von Flotow
http://www.youtube.com/watch?v=lnQCD1_pj7w



* Συμβουλεύομαι "πώς να στρώσεις το τραπέζι για μπουφέ σύμφωνα με το φεγκ σούϊ". Αρχίζω να κρύβω κάτω απ' το τραπεζομάντηλο ντάνες με βιβλία και δημιουργώ  διαφορετικά επίπεδα για να ακουμπήσω πάνω τις πιατέλες. (διαβαστερό και κουλτουριάρικο φεγκ σούι βρήκα)

* Στην αγορά με την ψυχο-μάνα μου (έτσι την έχω βαφτίσει) για λαχανικά, σκορδάκια, λεμονάκια. Ψιλοβρέχει.

* Κόβω σε μπουκιές τα κοτοπουλο-στηθάκια, τα πανάρω (Και παναρισμένες κοτομπουκιές; Α ρε Ερμιόνη, την τιμητική σου θα έχεις αύριο). Τις  βάζω στο ψυγείο.

* Γεμίζω τα ποτήρια λεμονάτο cheesecake σε παραλλαγές: βατόμουρο, φράουλα, μύρτιλα.
Θα τα στολίσω με φρούτα και δυόσμο αύριο. Έξω ρίχνει καρέκλες, cats and dogs και τα συμπαρομαρτούντα.

* Πεινάω. Δεν έφαγα τίποτε και είναι απόγευμα. Σηκώνω το κεφάλι. Η βροχή σταμάτησε. Ο σκίουρος (Γρηγοράκης) είναι ανεβασμένος στο δέντρο μπροστά στο παράθυρο και με κοιτάζει. Τι κοιτάς ρε φίλε; Αφού σου άφησα φουντούκι στο περβάζι χτες. Πέρνα να το φας. Σκύβω στο περβάζι. Φουντουκάκι απόν. Πότε ανέβηκες ρε Γρηγόρη μπαγάσα και το πήρες; Θα εισηγηθώ να σε προσλάβουνε στο Τσίρκο του Ήλιου! (Κάτσε να φάω πρώτα και μετά)

* Δε βρέχει. Πάω να ανοίξω το τραπέζι, πρέπει να του προσθέσω μία τάβλα. Τα-τα-τάβλα!
Η αφεντιά μου  τραγουδάει "Καροτσέρη τράβα, να πάμε στα Τατάβλααα!" (Σήκω Μάρθα, άντε!!!)

*Κοντεύει μία, λέω να ξαπλώνω σιγά σιγά.
Ξέχασα τον ανεμιστήρα ανοιχτό. Βρίζω μια φορά, ανάβω φώτα, σηκώνομαι και τον κλείνω.
Ξαναξαπλώνω.
Έχω αφήσει τα παράθυρα και τις σίτες ανοιχτές.
Βρίζω πέντε φορές, ανάβω φώτα, κατεβάζω σίτες, ξαναξαπλώνω.
Μου κάνουν επίθεση τα κουνούπια. Γυρίζω τριανταοχτώ φορές, βρίζω 238, γεμίζω κοκκινίλες. Σηκώνομαι και πάω στο computer...Google search...και μελετώ τα "φυσικά αντικουνουπικά"
Μετά τη μελέτη πάω στο ψυγείο, μαδώ το δυόσμο και τον τρίβομαι από πάνω ως κάτω. Ύστερα με περνώ μια στρώση μυλόξυδο από πάνω ως κάτω (είμαι μια μοσχοβολιά από πάνω ως κάτω). Κόβω φέτες λεμονιού, τις βάζω σε πιατάκι κοντά μου γιατί ο Γούγλης λέει πως θα τραβήξουν τα κουνούπια.
Άντε να τα τραβήξουν γιατί φτάνει όσα τράβηξα εγώ. Καληνύχτα τώρα!

4/6/2013, ανήμερα της γιορτής μου

* Mε την τσίμπλα στο μάτι, και με μυρωδιά μηλόξυδου μπαίνω στο facebook και διαβάζω ευχές. Ωραία καλημέρα! Έξω έχει δροσιά!

* Πιάνω να καθαρίζω το σπίτι. Μιλάω στο τηλέφωνο. Ψωνίζω λουλούδια να γεμίσω τα βάζα. Μιλάω στο τηλέφωνο. Αρχίζω να ψήνω. Η μαμά στο τηλέφωνο.
"Χρόνια πολλά να σε χαιρόμαστε."
"Να με χαιρόσαστε μαμά."
"Έκανες τα μπουρεκάκια;"
"Ναι, μόλις τα'βγαλα απ' την κατάψυξη να μαλακώσουν να τα τηγανίσω"
"Έβαλες τα μπουρεκάκια στην κατάψυξη; Πέτρα θα' γινε το ρύζι"
Κοντεύω να λιποθυμήσω. Δηλαδή δε βάζουν στην κατάψυξη μπουρεκάκια με ρύζι;
"Έλα ρε μαμά, αφού όλοι στο internet λένε πως φτιάχνουνε τις πίτες μέρες πριν και τις βγάζουν να τις ψήσουν την ίδια μέρα."
"Όχι αυτές με το ρύζι"
(Γκντουπ !Λιποθυμώ)

*Ψήνω τα κασεροπιτάκια της Ερμιόνης. Το μυαλό μου είναι στο παγωμένο ρύζι της γέμισης και παγώνει εκεί. Τα κασεροπιτάκια όμως δείχνουν πολύ όμορφα. "Έχω αρκετά; Να δοκιμάσω ένα μικρούλι;" Δοκιμάζω. Τέλειο!Yeah!!! Και το φύλλο κουρού που έκανα, πεντανόστιμο. Ξανά yeah πανηγυρισμού!

* Τηγανίζω τα μπουρεκάκια και κάνω το σταυρό μου. Τα βλέπω να τσιτσιρίζονται μεσα στο τηγάνι και τσιτσιρίζομαι κι εγώ από φόβο. "Πέτρα το ρύζι" ; Κάνω πέτρα την καρδιά μου και περιμένω.

* Τηλεφωνάει η ψυχομάνα. "Έκανα ιμάμ και ντολμαδάκια και σου φέρνω. Έρχομαι νωρίτερα μη με πιάσει η κίνηση"(Δύο ώρες νωρίτερα....Εγώ είμαι ακόμη στα τηγάνια. Δεν πειράζει, θα της δώσω να δοκιμάσει μπουρεκάκι αφού δεν κοτάω να δοκιμάσω εγώ). Έρχεται. Δοκιμάζει μπουρεκάκι. "Συνήθως δε ζητάω συνταγές, αλλά τώρα θα σου ζητήσω", μου λέει, κι εγώ ουρλιάζω απ' τη χαρά μου! Ά ρε μάνα, το'κανες πάλι το θαύμα σου! Πάλι θα ξεπουλήσεις! Μ' ακούτε εκεί έξω; Μύθος το ρύζι στην κατάψυξη. (Τουλάχιστον στα μπουρεκάκια.)

*Και για μουσική επένδυση "Ένα μύθο θα σας πω" από τη Νάνα Μούσχουρη και τους Les Atheniens

* Κάνω μπάνιο, φορώ κόκκινο φουστάνι και κόκκινα παπούτσια, αρχίζω και βάζω τις πιατέλες στο τραπέζι, καρφώνω ταμπελίτσες με ονόματα φαγητών, αλλάζω θέση στα βάζα πεντ- έξι φορές, ανάβω ανεμιστήρα, κλείνω, ανάβω air condition, 6.45μμ ακούγεται το πρώτο θυροτηλέφωνο. Από πότε έρχονται νωρίς οι Έλληνες; Το call ήτανε για τις 7μμ( Ήταν η Σοφία που πέτυχε νωρίς το λεωφορείο. Όλοι οι υπόλοιποι σκάσανε μύτη από τις 8 μέχρι τις 9.30μμ. Είπα κι εγώ...)

* Σουξέ τα μπουρεκάκια της μαμάς ( all time classic) και τα κασεροπιτάκια της Ερμιόνης (θα επαναληφθούν).

* Και τώρα, στο τέλος του οδοιπορικού, ήρθε η ώρα να σας μοιραστώ τα φοβερά μπουρεκάκια της μαμάς με κιμά και ρύζι (Και βάλτε τα από πριν στην κατάψυξη, μην τα φοβηθείτε)

Μπουρεκάκια με κιμά και ρύζι 

Για 4 φύλλα
750 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 ποτήρι κρασιού ελαιόλαδο
2 κ.σ.ξύδι
περίπου 1½ ποτήρι νερού χλιαρό νερό (μου πήρε λιγότερο)
1 κ.γλ. κοφτό αλάτι
αλεύρι για τα φύλλα

Σε λεκάνη ή μίξερ ρίχνουμε το αλεύρι κοσκινισμένο. Προσθέτουμε το ξίδι, αλάτι, ελαιόλαδο, ανακατεύουμε και λίγο λίγο προσθέτουμε το νερό ζυμώνοντας, μέχρι να έχουμε μία ζύμη που δεν κολλάει στα χέρια, με απαλή υφή. Τη σκεπάζουμε και την αφήνουμε να σταθεί το λιγότερο για 30΄. Τη χωρίζουμε στα 4 και ανοίγουμε σε αλευρωμένο πάγκο λεπτά φύλλα.

Για τη γέμιση 
1/2 κιλό κιμά  (εγώ έβαλα ανάμεικτο χοιρινό και μοσχαρίσιο)
2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
2 χουφτίτσες (οδηγία της μαμάς) ρύζι
αλάτι και πιπέρι

Ε(χ)τέλεση
Σε λίγο ελαιόλαδο ψιλοτσιγαρίζουμε τα κρεμμύδια, ρίχνουμε τον κιμά, τον περνάμε μερικές βόλτες και τελευταίο ρίχνουμε το μισοβρασμένο ρύζι. Μετά από άλλες δυο γυροβολιές το βγάζουμε, ρίχνουμε αλάτι και πιπέρι και η γέμιση είναι έτοιμη.

Αλευρώνουμε τον πάγκο και ανοίγουμε κάθε κομμάτι ζύμη σε φύλλο.
Παίρνουμε κουταλιές από τη γέμιση και την απλώνουμε κατά μήκος του φύλλου. Τυλίγουμε τη ζύμη γύρω από τη γέμιση σε μπαστουνάκι και σχηματίζουμε με κάθε μπαστουνάκι ένα μπουρεκάκι.Τα βάζουμε στην  άκρη.

Όταν τελειώσουμε, τα τηγανίζουμε σε μέτρια φωτιά σε μπόλικο σπορέλαιο τέσσερα πέντε λεπτά από κάθε πλευρά να χρυσίσουν όμορφα και ομοιόμορφα.

Για τέσσερα φύλλα κάντε λίγο παραπάνω γέμιση, οπότε βάλτε παραπάνω κιμά και ρύζι.

Τα cheesecakes σε ποτήρι θα έρθουν σε άλλο επεισόδιο γιατί τα'παιξε ο γραφιάς, τα'παιξαν κι οι αναγνώστες και δεν είμαστε καλοκαιριάτικο για καρδιακά επεισόδια!

Kαληνύχτα σας και να'μαστε καλά να γιορτάζουμε!

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Giveaway closed!

Έφτασε η 12η μεσημεριανή ώρα εδώ εις τας Νέας Υόρκας,
και για να μην περιμένετε μέχρι να γραφτούν τα νέα της γιορτής,
σας λέω τα αποτελέσματα της κλήρωσης.
Η τυχερή είναι το Νο 3, η Λένια.
Συγχαρητήρια Λένια μου,
γράψε μου σε παρακαλώ τη διεύθυνσή σου στο email μου, marthayork88@yahoo.com, να σου το στείλω! Καλοδιάβαστο και καλοδοκιμασμένες οι συνταγές της άλλης Μάρθας!

Σε λίγο τα νεότερα της γιορτής και του μπουφέ.
Ciao!!!!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...