Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Περιμένοντας τη Sandy με biscotti καλαμποκιού, φυστίκι και λευκή σοκολάτα

Η αναμονή με τρελλαίνει. Δε μ' αρέσει να περιμένω. Στις στάσεις τα λεωφορεία, έναν φίλο που άργησε, ένα τηλέφωνο που ήταν να γίνει στις 10 και πήγε 12, τον τεχνικό για την τηλεόραση που σού δίνει τετράωρη  ζώνη αναμονής κι έρχεται πέντε λεπτά πριν το τετράωρο .
Δύο "περιμένοντας" μόνο μ' άρεσαν στη ζωή μου:
Το ποιητικό "Περιμένοντας τους Βαρβάρους" του Καβάφη
                                 
και το θεατρικό "Περιμένοντας το Γκοντό" του Μπέκετ,
                                                       
γιατί η αναμονή δεν ήταν ρεαλιστική αλλά λογοτεχνία και θέατρο και γιατί εκεί δεν περίμενα εγώ.
Σήμερα Κυριακή, περιμένουμε τη Sandy, αλλά δεν ξέρουμε τι ώρα θα έρθει ακρβώς. Η Sandy δεν είναι μια λυγερόκορμη, γυμνασμένη Αμερικανίς. Είναι μια καταιγίδα που έρχεται ορμητική  και φέρνει μαζί της βροχή, αέρα και χιόνι. Οι τηλεοράσεις (που δε βλέπω αλλά μού λένε τα νέα) μέρες τώρα άρχισαν τα "φυλαχτείτε", "μαζέψτε νερό μην κοπεί", "πάρτε φακούς και κεριά μην κοπεί το ρεύμα",(τα ήπατα θα μάς κοπούν έτσι όπως πάτε αδέρφια) "κλείστε τα τρένα", "κλειστείτε μέσα",
(την τηλεόραση έκλεισα και καλά έκανα)"αδειάστε τα μπαλκόνια σας μην πετάξει καμιά πολυθρονα σε κανά κεφάλι" και γενικά μέχρι την Τρίτη, θα προβάλλεται στους κινηματογράφους της ΝΥ η ταινία "Ρομάντσο στα καταφύγια".
                                                  
Ρομαντικά κι εγώ αγόρασα φακό και μπαταρίες, έβγαλα εύκαιρα τα κεράκια μου και τι να την κάνω , τι να την κάνω τόση αναμονή; Έψησα. Τι πρωτότυπο! Ξέθαψα αυτά τα μπισκότα καλαμποκιού που μού μύρισαν με τη μία. Biscotti με μείξη δύο αλευριών, άσπρου για όλες τις χρήσεις και κίτρινου καλαμποκάλευρου που κάνει το μπισκότο πιο τριφτό.
Συνέχισα τη μείξη με φυστίκια αιγίνης και αμύγδαλα, παρόλο που μπορείτε να βάλετε είτε το ένα είτε το άλλο. Το φυστίκι ενώνεται ομαλότερα με το μείγμα, το αμύγδαλο κάνει πιο έντονη τη δάγκα. Και πρόσθεσα μικρές σταγόνες λευκής σοκολάτας που δίνουν μια "υγρασία" στη γεύση. Και μέσα στην αναμονή πρόλαβα και το δοκίμασα πριν σάς τα προτείνω. Τέλεια. Ισορροπημένα γλυκά, ισορροπημένα τραγανά, δε θέλουν τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Ιδού η συνταγή στα απομεινάρια των μπισκότων  .
Αναμένοντας τη Sandy με βλέπω να ξαναγεμίζω τα ταψιά !

Biscotti καλαμποκάλευρου με φυστίκι αιγίνης και σταγόνες λευκής σοκολάτας
3/4 φλυτζανιού βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου (173 γρ. βούτυρο)
1/2 φλυτζάνι άσπρη ζάχαρη (100γρ)
1 κουταλάκι μπέκιν πάουντερ
1 αυγό
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
1 φλυτζάνι καλαμποκάλευρο (γύρω στα 130 γρ)
1 1/2 φλυτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις (195γρ)
1 1/2 φλυτζάνι φυστίκι αιγίνης (ή αμύγδαλα ή και τα δύο, όπως έκανα εγώ)
100 γρ. σταγόνες λευκής σοκολάτας (που μπορείτε να παραλείψετε αν δεν την έχετε)

Ε(χ)τέλεση (απλούστατη)
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F. Χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη και το μπέκιν πάουντερ. Προσθέτουμε το αυγό και το εκχύλισμα βανίλιας και ανακατεύουμε. Ρίχνουμε τα αλεύρια, τους ξηρούς καρπούς και τελευταια τα κομματάκια της σοκολάτας.
Πλάθουμε σε ένα μπαστούνι (ή δύο μικρά) και ψήνουμε σε ταψί που έχουμε στρώσει με αντικολλητικό χαρτί για 20-25 λεπτά περίπου. Το βγάζουμε. Το αφήσουμε να κρυώσει κανένα μισάωρο για να μπορούμε να το κόψουμε. Κόβουμε με ένα μυτερό μαχαιράκι λεπτές φέτες (Αυτό στην περίπτωσή μου δεν έγινε έτσι ακριβώς. Το'κοψα πριν καλοκρυώσει και επειδή μου τρίβονταν , έκοψα μεγαλύτερες φέτες και πιο χορταστικές ). Τις ξαπλώνουμε να ψηθούν άλλα 8-10 λεπτά , τους γυρίζουμε κι από την άλλη και τις ψήνουμε άλλα 8-10 λεπτά. Έτοιμα.
Αν πάλι θέλετε extra γεύση και extra θερμίδες, μπορείτε να λιώσετε άλλα 100 γρ. λευκή σοκολάτα, να τρίψετε 100 γρ. φυστίκι, και να βουτήξετε την άκρη των μπισκότων πρώτα στη λευκή σοκολάτα και μετά στο φυστίκι.
Εν αναμονή της Sandy καλημέρα σας.
Αν η αναμονή παρατραβήξει, θα ξαναψήσω και θα ξαναγράψω σάς το λέω.
Αναμείνατε στο ακουστικό σας!

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Με ύψος 1.68 κι ένα γλυκό διαιτητικό

 

Είμαι 1.68μ.
Όσο και να τεντώνω τα πόδια μου, παραπάνω δε γίνομαι.
Και με τα τακούνια δεν είμαι εγώ.
Εγώ, μόνη μου, από δάχτυλα ποδιού σε κεφαλή είμαι 1.68, that's it.
Μπορώ να το παίξω δίμετρη;
Μπορώ να με φανταστώ σε καριέρα μπασκετμπολλίστα;
Μπορώ να μπω σε extra large φουστάνι;
ΟΧΙ!
Οι προδιαγραφές μου είναι 1.68 και μ' αυτές κινούμαι, αυτές ακολουθώ και αυτές με καθορίζουν.
Αν κάτσω στο σινεμά πίσω από ένα δίμετρο δε θα δω την ταινία, πάει και τελείωσε.
Κι αν πάω να φιλήσω μια δίμετρη θα σηκωθώ στις μύτες των ποδιών μου, κι αααν τη φτάσω .
Υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να το παίζω κάτι άλλο απ' αυτό που είμαι;
Δεν είναι ωραία να τεντώνω τα ποδαράκια μου μέχρι εκεί που φτάνει η κουβερτούλα μου;
Αφού αν τα βγάλω παραέξω, θα ξυλιάσουν τα δαχτυλάκια μου κι εγώ με το κρύο, τά' παμε, δεν είμαι φίλος.
.
Δεν είμαστε τυχαία αυτό που είμαστε.
Δεν έχουμε στην τύχη αυτή τη φτιαξιά, αυτή την κατασκευή, αυτή τη φωνή, αυτά τα τα μάτια, αυτά τα ταλέντα, αυτές τις δυνατότητες, αυτές τις αγάπες κι αυτές τις απέχθειες.
Με όλα αυτά πορευόμαστε και όλα αυτά μάς "δείχνουν" τις επιλογές που είναι να κάνουμε στη ζωή.
Chiang Mai, Thailand
Μού λέγανε από μικρή "Τι ωραία φωνή που έχεις!"
Στην αρχή το άκουγα άκρως κολακευμένη, αλλά μετά κατάλαβα πως όντως η φωνή μου έχει μια ωραία χροιά, πως αρέσει, και άρα είναι να το χρησιμοποιήσω αυτό το εργαλείο που δεν μού ήρθε για να μείνει στο ράφι. Και το χρησιμοποίησα. Και στην τάξη και στο θέατρο.  Κι όταν μιλάω, είμαι χαρούμενη.
                                                             Tibetan Tribal girl - Photo by Tim Buckley
Η φτιάξη μας είναι μοναδική κι είναι για να την αγαπήσουμε και να την αναδείξουμε!
Κι αυτό γίνεται δουλεύοντας ο καθένας τη δικιά του φτιάξη και όχι "κλέβοντας" τού γείτονα.
Γιατί ο "γείτονας" δημιουργεί με τα δικά του εργαλεία.
Ο γλύπτης με τον πηλό κι ο ζωγράφος με το πινέλο.
                                                            gioia...
Δε γίνεται να θέλεις να σκαλίσεις το μάρμαρο κλέβοντας το πινέλο του ζωγράφου, που μπορεί να είναι θαυματουργό στα χέρια του αλλά δεν μπορεί να κάνει εσένα ταλαντούχο γλύπτη αν δεν είσαι.
Είμαστε...μέχρι εκεί που φτάνουν τα χέρια και το ύψος μας.
Και στην περίπτωσή μου, μέχρι το 1.68!

                                          Γλυκό με ξηρούς καρπούς, φρούτα και βρώμη χωρίς ζάχαρη
Μού  παραγγείλανε ένα γλυκό για μια κυρία που δεν τρώει ζάχαρη, κι εγώ έκανα δύο, γιατί η πληθωρικότητα είναι στη φύση μου.
Σ' αυτό που δείχνω σήμερα, (το άλλο άλλη φορά) έβαλα μία μπανάνα, ένα μήλο, ένα αχλάδι, βρώμη, ξηρούς καρπούς, κολοκυθόσπορο κι όταν βγήκε απ' το φούρνο, έριξα από πάνω λίγο μέλι!
Το λιμπίστηκα κι εγώ που αγαπώ τη ζάχαρη!

                                                                                                     Υλικά
                                                                                           6 ασπράδια
                                                                                           2 κρόκους
                                                                                 150γρ. βρώμη (κουάκερ)
                                       100 γρ. χοντροκομμένους ξηρούς καρπούς (αμύγδαλα, φουντούκια, καρύδια)
                                                                                  3 κουταλιές κολοκυθόσπορο
                                                                          3 φρούτα (έβαλα μπανάνα, μήλο, αχλάδι)
                                                                                1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
                                                                                    1/2 κουταλάκι κανέλα
                                                                               1 κουταλάκι μπέκιν πάουντερ
                                                                                       4 κουταλιές μέλι

Ε(χ)τέλεση
Ανακατεύουμε σε ένα μπωλ τους ξηρούς καρπούς με τη βρώμη και τον κολοκυθόσπορο.
Πολτοποιούμε στο blender τα φρούτα.
Χτυπάμε τα ασπράδια με τους κρόκους, τη βανίλια και την κανέλα.
Και ύστερα τα ενώνουμε όλα μαζί ριχνοντας και το μπέκιν πάουντερ.
Απλώνουμε το μείγμα σε ένα πυρέξ , (εγώ το άπλωσα σε στρογγυλό ταψάκι) στρώνοντας στον πάτο αντικολλητικό χαρτί.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο 200C/400F για 50 λεπτά περίπου.
Όταν το βγάλουμε τού ρίχνουμε από πάνω τέσσερις κουταλιές μέλι.
                                        
                                            Κι αν θέλουμε, πασπαλίζουμε και με κανέλα!
                                    
Μπορούμε να το φυλάξουμε στο ψυγείο και να κόβουμε και να τρώμε, να κόβουμε και να τρώμε!
 
Άντε γεια σας τώρα και...
"Be yourself. Everyone else is taken" Oscar Wilde

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Γλυκό με αχλάδια διαφορετικό


Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πήγε!
Ή αλλιώς, "όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι Θεοί γελούν".
Δεν είχα διάθεση ούτε για φιλοσοφίες, ούτε και για αμπελοφιλοσοφίες.
Μόνο διάθεση για γλυκάκι είχα, ως συνήθως.
Και ως συνήθως τα γλυκάκια περνάνε σαν τρένα μπροστά στα μάτια του μυαλού μου, κι όποιο μ' αρέσει πιο πολύ το παίρνω και φεύγω.  Τώρα, αύριο, σ' ένα μήνα; Δεν έχει σημασία. Αυτά τα τρένα είναι δωρεάν και έχουν ανοιχτό εισιτήριο κι ανοιχτό προορισμό.
Δυο τρεις μέρες τώρα περνάει από μπροστά μου το τρένο που λέγεται "peach cobbler" ή αλλιώς "γλυκό με ροδάκινα". Ανέβηκα στο τρένο και αποφάσισα πως θα αλλάξω το όνομα του βαγονιού μου σε "pear cobbler" ή αλλιώς "γλυκό με αχλάδια". Στο τρένο μού σερβίρανε το γλυκό με κανέλα, εγώ ζήτησα extra τζίντζερ, κι επειδή ήταν μεγάλες οι ποσότητες που μού πρότειναν τα γκαρσόνια, είπα "Τη βάση παρακαλώ μειώστε τη στο 1/3. Το υπόλοιπο αφείστε το ως έχει. "
Όταν βγήκα απ' το βαγόνι "Γλυκό με αχλάδια σε οικονομική βάση" βρέθηκα μπροστά σ' ένα στεφάνι. Δεν μού πρότειναν  "στεφάνι με αχλάδια" στο τρένο. Το αχλαδοστεφάνι που μού προέκυψε απ' την παραγγελιά ήταν διαφορετικό από το "peach cobbler " κι από το "pear cobbler" , αλλά δεν πειράζει. Είχε μια ζουμερή βάση από αχλάδια, μπόλικη γέμιση ξηρών καρπών και ένα αφράτο ζυμαράκι να τους περιβάλλει.
Δεν έχει τίποτε το επιλήψιμο να είσαι διαφορετικός.
Δεν σε κάνει να είσαι λιγότερος, μικρότερος ή κατώτερος . Σε κάνει μόνο να είσαι αλλιώτικα νόστιμος!

Η σκιουρίνα που ακολουθεί είναι αλλιώτικη  γιατί ζει σε ένα δάσος όπου όλα παίζουν στις αποχρώσεις του πράσινου κι αυτή είναι καφέ. Εξομολογείται τον πόνο της στο Λαέρτη, ένα φανταστικό τηε φίλο. Ο Λαέρτης μπορεί να είστε κι εσείς!

Μια σκιουρίνα καφέ σ' ένα δάσος πράσινο
Είμαι καφέ και βλέπω πράσινα,
Ζω σ’ένα δάσος με δαμάσκηνα.
Ψάχνω φουντούκια,βρίσκω μύγδαλα,
Ψάχνω για ταίρι, βρίσκω σούργελα.

Τα δόντια μου είναι δυό και τοσοδούλικα,
Τα μάτια μου μικρά μα νοστιμούλικα,
Η ουρίτσα μου είναι φουντωτή και καφετίζουσα,
Είμαι σκιουρίνα ζουμπουρλή και νεανίζουσα.

Θέλω να πώ το ντέρτι και τον πόνο μου,
Γιατί θα σκάσω έτσι που’ μαι μόνο μου.
Θέλω να πω τον πόνο και το ντέρτι μου,
Κι εσύ θα με συντρέξεις βρε Λαέρτη μου.

Μέσα σε τόσο πράσινο που έμπλεξα,
Πες μου να καταλάβω σε τί έφταιξα.
Εγώ είμαι καφέ ψυχή και σώματι,
Κι εδώ δεν με κοιτάζουν, είν’ αόμματοι.

Πράσινοι βάτραχοι βαλτώνουν στα νεράκια,
Πράσινες σαύρες σκαρφαλώνουν στα δεντράκια,
Σκουλήκια πράσινα, πράσινοι ιπποπόταμοι,
Πράσινες κάμπιες , πρασινοσκαθαρόνταυροι.

Τα καφετιά ζωάκια είναι τσαχπίνικα,
Είναι χαριτωμένα κι αεικίνητα,
Μα μέσα εδώ στον πράσινο το συρφετό,
Το καφετί το ταίρι μου πού θα το βρω ;
 
Γλυκό με αχλάδια (σε ενδυμασία στεφανιού)
Για 12 μερίδες

Για τη βάση με τα αχλάδια
8 φλυτζάνια κομμένα αχλάδια
1 φλυτζάνι ζάχαρη
1 φλυτζάνι κρύο νερό
2 Κουτάλια κορν φλάουρ
1 Κουτάλι κανέλλα
Λίγο τζίντζερ

Για τη γέμιση με τα καρύδια
3/4 φλυτζανιού καστανή ζάχαρη
1/4 φλυτζανιού λιωμένο βούτυρο
1 1/2 φλυτζάνι χοντροκομμένα καρύδια πεκάν (εγώ έβαλα ανάμεικτα πεκάν και καρύδια)

Για τη ζύμη
3/4 φλυτζανιού γάλα
2 Κουταλιές χυμό λεμονιού
2 1/4 φλυτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 Κουτάλια καστανή ζάχαρη
2 Κουτάλια μπέκιν πάουντερ
1/2 Κουτάλι μπέκιν σόδα
1/2 Κουτάλι σόδα
1/2 φλυτζάνι βούτυρο

Ε(χ)τέλεση

Για τη βάση με τα αχλάδια
Κόβουμε τα αχλάδια σε φέτες. Σε ένα κατσαρολάκι βάζουμε τη ζάχαρη, το νερό, το κορν φλάουρ, την κανέλλα και το τζίντζερ και ανακατεύουμε να διαλυθούν η ζάχαρη και το κορ φλάουρ. Βάζουμε σε μέτρια φωτιά και ρίχνουμε και τα αχλάδια. Ανακατεύουμε να σκεπαστούν από το υγρό. Ανακατεύουμε μέχρι να πήξει και να δημιουργηθούν φουσκάλες.
Κατεβάζουμε απ' τη φωτιά και τα διατηρούμε ζεστά, σκεπασμένα.

Για τη γέμιση με τα καρύδια
Ρίχνουμε τη ζάχαρη στο λιωμένο βούτυρο και ανακατεύουμε καλά. Ρίχνουμε και τα καρύδια και ενσωματώνουμε.

Για τη ζύμη
Σ' ένα μπωλάκι ενώνουμε το γάλα με το λεμόνι.
Σε άλλο μπωλ ενώνουμε το αλεύρι με τη ζάχαρη, το αλάτι, το μπέκιν πάουντερ και τη σόδα.
Ρίχνουμε στο αλεύρι το βούτυρο κρύο, κομμένο σε κομματάκια και ενώνουμε με το αλεύρι να μοιάσει σαν σβώλοι. Ρίχνουμε στο κέντρο του αλευριού το γάλα και ενοποιούμε.
Μεταφέρουμε τη ζύμη σε αλευρωμένη επιφάνεια και ζυμώνουμε.
Ανοίγουμε σε ορθογώνιο. Απλώνουμε επάνω τη γέμιση με την πραλίνα των καρυδιών αφήνοντας ένα περιθώριο στα πλάγια.
Ρολλάρουμε από τη μεγάλη πλευρά και σχηματίζουμε ρολό. Κόβουμε σε φετούλες 2,5 εκατοστών περίπου. Απλώνουμε σε ταψάκι (χωρίς να βουτυρώσουμε) το μείγμα των αχλαδιών και από πάνω βάζουμε τις ροδέλες με την πραλίνα των καρυδιών, με το κλείσιμο προς τα κάτω.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο 200C/400F για 25 περίπου λεπτά, μέχρι να χρυσίσει από πάνω και νά έχει καλοψηθεί η ζύμη.
Κι αν το γλυκό σας βγει στεφάνι, καραμούζα ή τρένο, μην το μαλώσετε.
Η διαφορετικότητα είναι θέμα επιλογής και θέλει υποστήριξη.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Όταν δεν έχω τι να πω, σωπαίνω και ...carrot cake στα μουγγά

Όταν δεν έχω τι να πω, σωπαίνω.
Μα η σιωπή δε σταματά.Είναι παρούσα.
Δίνει στο νου χώρο να εργαστεί, στην καρδιά να κινηθεί και στο υποσυνείδητο να θυμηθεί ή να ξυπνήσει .Κλείνει το στόμα , μέχρι να βρει τις λέξεις τις σωστές να πει .

Σε καιρό αφωνίας, ανακάλυψα τη δύναμη της σιωπής, κι ύστερα ανακάλυψα τη δύναμη της φωνής μου.
1995: Είμαστε σε περιοδεία της παράστασης "Γυναικών Πάθη". Γεμάτη μουσική η παράσταση, με χορικά του Ευριπίδη που τα σηκώναμε στην πλάτη μας, λόγο κίνηση και τραγούδι 20 γυναίκες, με κορυφαία τη Μαρινέλλα.
Όλο το καλοκαίρι γυρίζουμε από πόλη σε πόλη με μικρά ενδιάμεσα κενά, με τον καιρό να αλλάζει, κι εμάς, σε κάθε θέατρο ανοιχτού χώρου, να ξελαρυγγιαζόμαστε. Κι έκλεισα ! Γιατί ήμουνα κουρασμένη και δεν είχα και καλή τεχνική να στηρίξω τη φωνή. Κι είμαστε κοντά στην παράσταση της Πάτρας που ανακαλύπτω πως δεν έχω φωνή. Δυο τρείς μέρες πριν την παράσταση αποφασίζω να το ράψω και να κάνω ολική αφωνία, όπως λένε κι οι φωνίατροι στους καλλιτέχνες. Αρχίζω να συνενοούμαι με νοήματα και με γραψίματα. Η Μαρινέλλα μού προτείνει να κάνω κορτιζόνη αλλά εγώ, πάλι με νοήματα, τής λέω πως θα το παλέψω με φυσικό τρόπο.
Στην αρχή δυσκολεύτηκα, αλλά μετά το τι το απόλαυσα, δε λέγεται. Παρήγγειλα καφέ στα μουγγά, έγραφα σε χαρτοπετσέτες , δεν απαντούσα στα τηλέφωνα, κατέβασα ρολά, έκλεισα το στόμα και μπήκα στη σπηλιά. Ησυχία! Επιτέλους ησυχία! Μετά από τόση φλυαρία, τόσο σκόρπισμα, τόση μπουρμπουρο-σπατάλη ...σιωπή! Κι έρχεται η μέρα να παίξουμε στην Πάτρα. Εγώ ακόμη είμαι η "Μαρία της σιωπής" και πίνω το αμίλητο νεράκι. Δεν δοκιμάζω τη φωνή μου πριν την παράσταση. Θέλω να είναι έκπληξη εκείνη η στιγμή. Και τη θυμάμαι σαν και τώρα τη στιγμή που ήρθε η ώρα να μιλήσω και τρόμαξα απ' την πυκνότητα , τη δύναμη και την καθαρότητα του ήχου που βγήκε από το στόμα μου κρυστάλλινος. Κι είπα από τότε "κλείνε το κάπου κάπου Μαρθούλα και ξεκουράσου. Ξεκουράσου, ησύχαζε και σιώπα!"
Γι' αυτό, άμα δεν έχω τι να πω, σωπαίνω!
"Γιατί όταν μιλάς, οι λέξεις πρέπει να είναι καλύτερες από την σιωπή."Τολστόϊ.

                                                                                       Carrot cake
Κι έτσι, δε θα μιλήσω εγώ την ώρα της συνταγής. Θ' αφήσω να μιλήσει η κα Νίκη Λαμπρινού.
Γιατί εκείνη πρότεινε αυτό το καταπληκτικό carrot cake με τη διακριτική γεύση από ινδοκάρυδο.
http://www.sugarflowerscreations.com/2011/10/carrot-cake-cake.html
Την ακολούθησα στη μισή δόση, έβγαλα τις σταφίδες και έβαλα light cream cheese στο frosting.
Δια στόματος Νίκης Λαμπρινού , εγώ σιωπώ και εκτελώ.
Καλό βράδυ σιωπηλά! Σσσσς...η πόλη κοιμάται!

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Της εβδομάδας το στιχούργημα στη φύση

Έδωσα λόγο στον εαυτό μου να γράφω πιο συχνά, δεσμεύτηκα να κινώ τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο καθημερινά και να δουλεύω σε ωράριο. Και ξέθαψα ένα "στιχούργημα" απ' τα παλιά,
"Της εβδομάδας το στιχούργημα" , και σάς το αφιερώνω σήμερα κι ας μην είναι αρχή εβδομάδος, η εβδομάδα ακόμη δεν τέλειωσε.

Οι μέρες τον τελευταίο καιρό είναι ανοιξιάτικες , οι θερμοκρασίες ζητούν ένα ζακετάκι, ο ήλιος ξεγελιέται και βγαίνει, ξεγελιόμαστε κι εμείς και ξεχνάμε πως ξημερώνει Νοέμβρης.
Τέτοιες μέρες,οι εξορμήσεις στη φύση είναι θεραπευτικές. Βρέθηκα στο Κοννέκτικατ, στο σπίτι μιας φίλης με μια φίλη κι ανοιξε η ψυχή μου και το μάτι μου.
Χάρηκα την άπλα, το πράσινο, τα ξερά φύλλα που τα πάταγα με τρέλλα, τα ατέλειωτα σπίτια, τα ποτάμια. Ένα μειονέκτημα έχει μόνο για μένα εκεί: Δεν οδηγώ και πώς θα πηγαινοέρχομαι η χριστιανή που οι αποστάσεις είναι απέραντες; Αλλιώς , τα μπογαλάκια μου και έξω από την πόλη.

Της εβδομάδος το (χιουμοριστικό) στιχούργημα

Η Περσεφόνη η Πατέρα
Μια Δευτέρα
Μπήκε στο Internet
Να πει μια καλημέρα

Κι όταν ξημέρωσε στην Οίτη
Μία Τρίτη
Πήγε το σκύλο της μια βόλτα
Τον αλήτη

Μύρισε η Άνοιξη του Μάρτη
Μια Τετάρτη
Κι αυτή καβάλησε το τζιπ της
Για τη Σπάρτη

Κι όπως ανέβαινε στα Τέμπη
Μια Πέμπτη
Βρήκε τους δρόμους όλους μπρος της
Να΄ναι empty

Ν’ ανάψει πήγε ένα κερί,
Παρασκευή
Κι ευθύς στα γόνατα έπεσε
Για να προσευχηθεί

Κανόνα έγραψε απαράβατο
Ένα Σάββατο
Να περπατήσει δρόμο απάτητο
Κι αδιάβατο

Κι έφτασε η ώρα να χαρεί
Μια Κυριακή
Όταν η αγάπη την προσκάλεσε
Nα τη δεχτεί.
Καλό υπόλοιπο εβδομάδας, παίδες!

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Ο καιρός της ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ


Πώς λέμε "Ο καιρός των τσιγγάνων"; Έτσι λέμε και "Ο καιρός της κολοκύθας"
Μόνο που αυτό που μου'φεραν δεν είναι κολοκύθα, είναι το ρόπαλο του Νέαντερταλ.
Πόσα γλυκά, πόσα φαγιά, πόσες σαλάτες να κάνω πια;
Άντε και να καταψύξω!
Δεν περνάτε καμιά βόλτα να κόψω συσσίτιο;

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

"Μήλο μου κόκκινο, ρόϊδο βαμμένο" όνομα και πράγμα

  
Όταν είδα τη φωτογραφία αυτού του κέηκ, σε συνταγή πρωτοδημοσιευμένη στο Jew and the Carrot, τρελλάθηκα. Κόκκινοι σπόροι ροδιού να στεφανώνουν ένα ζουμερό κέηκ με μυρωδιά μήλου και  σιρόπι ροδιού. Παναγία μου! Κι άρχισα: "Σήμερα θα προλάβω να το κάνω;", "άσε αύριο, που το πρωϊνό μου αδειάζει", "μωρέ σκοτείνιασε,πώς θα τραβήξω φωτογραφίες;" " μωρέ βράδιασε. Πώς θα βροντάω μίξερ και κατσαρόλες που ο κόσμος κοιμάται;".
Περάσαν τα σήμερα γίνανε αύριο, τα αύριο μεθαύριο, πέρασε ο καιρός κι όλο έλεγα΄"ύστερα", και "ύστερα", θυμήθηκα το τραγούδι "κι ύστερα, κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα, κλείσαν ξανά τα σίδερα κι όλα τελειώνουν σήμερα", είπα δυνατά "κι όλα τελειώνουν σήμερα" κι εκεί σηκώθηκα κι έβαλα την ποδιά.
Μπορεί να' ναι Οκτώβρης κι όχι παραμονή Πρωτοχρονιάς για να σπάσω ρόδι στο κατώφλι μου, αλλά εγώ το'σπασα κι η αφθονία των σπόρων κι η ευωδιά τους πλημμύρισαν τη χούφτα μου, το σπιτικό και την καρδιά μου. Πολύ γούρι θα μού πάει αν το γούρι ακολουθεί τη μυρωδιά. Γιατί η μυρωδιά του μήλου και του ροδιού είναι αχτύπητη.
Και το σιρόπι έδεσε έτσι που "όλα μπερδεύονται γλυκά" και ανυπομονώ να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου . Αργότερα, μέχρι να τελειώσω τη γραφή θα'χω πάρει και  μυρωδιά και μπούκα.
Όπως ετοίμαζα στο μυαλό μου τη συνταγή απ' τα χτες, μου'ρθε στο στόμα το τραγουδάκι "Μήλο μου κόκκινο ρόϊδο βαμμένο" και μ' έπιασε ένα γέλιο έτσι καθώς πήγαινα στο τρένο. Είπα "έ, όχι, ήξερε τη συνταγή αυτή η δασκάλα μου στο Δημοτικό;" You never know!
Καλέστε τις αισθήσεις σας, όραση, όσφρηση, γεύση κι απολαύστε αυτό το αφράτο, μυρωδάτο, ντελικάτο και γευστικότατο κέηκ τραγουδώντας  "Μήλο μου κόκκινο, ρόϊδο βαμμένο", ή παίζοντας αν προτιμάτε "ανέβα μήλο, κατέβα ρόδι, να σε ρωτήσω πόσα θα πιάσω, πόσα θ' αφήσω".
Κέηκ μήλου με σιρόπι ροδιού

2 1/2 φλυτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κουταλάκια μαγειρική σόδα
1/2 κουταλάκι μπέκιν πάουντερ
3/4 από ένα κουταλάκι αλάτι
1/2 κουταλάκι κανέλλα
1/8 κουταλάκι γαρύφαλλο σε σκόνη
1 1/2 φλυτζάνι καστανή ζάχαρη
1/2 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
1/4 φλυτζάνι μέλι
2/3 φλυτζανιού αραβοσιτέλαιο
2 μεγάλα αυγά
1 1/2 φλυτζάνι άγλυκη σάλτσα μήλου (applesauce)

Για το σιρόπι ροδιού
1/2 φλυτζάνι χυμό ρόδι
1/4 φλυτζάνι ζάχαρη
Το χυμό μισού λεμονιού
3/4 φλυτζανιού σπόρους ροδιού

Ε(χ)τέλεση

Για το κέηκ
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 350F/180C.
Κοσκινίζουμε μαζί σε ένα λεκανάκι το αλεύρι , το αλάτι, τη σόδα, το μπέκιν πάουντερ, την κανέλα και το γαρύφαλλο. Σε άλλο λεκανάκι χτυπάμε μαζί την καστανή ζάχαρη, το εκχύλισμα βανίλιας και το λάδι να ενωθούν καλά. Προσθέτουμε το μέλι και ανακατεύουμε, ύστερα ένα ένα τα αυγά και ανακατεύουμε, κατόπιν τη σάλτσα μήλου κι ανακατεύουμε,
και τελευταίο το μείγμα του αλευριού με τις σκόνες σε τρεις δόσεις
και σιγά σιγά ενώνουμε όλα τα υλικά σε ένα μοσχοβολιστό μείγμα. Αδειάζουμε το μείγμα σε μια βουτυρωμένη φόρμα του κέηκ, βάζουμε τη σχάρα στη μεσαία θέση του φούρνου και ψήνουμε για περίπου 40-60 λεπτά. Εμένα μού πήρε 50 λεπτά και φυσικά δοκίμασα βάζοντας οδοντογλυφίδα στο κέντρο του κέηκ. Το βγάζουμε και το αφήνουμε να κρυώσει. Εντωμεταξύ ετοιμάζουμε το σιρόπι ροδιού
Για το σιρόπι
Βάζουμε σε μικρό κατσαρολάκι το χυμό του ροδιού, τη ζάχαρη και το χυμό λεμονιού και το βάζουμε στη φωτιά σε μεσαία θερμοκρασία. Μόλις πάρει βράση κατεβάζουμε σε χαμηλή θερμοκρασία και σιγοβράζουμε ανακατεύοντας τακτικά για 15 περίπου λεπτά ώσπου να μείνει περίπου το μισό υγρό και η υφή του να θυμίζει σιρόπι. Τότε κατεβάζουμε από τη φωτιά, ρίχνουμε μέσα τους σπόρους του ροδιού, ανακατεύουμε καλά.
Έχουμε εντωμεταξύ ξεφορμάρει το κέηκ μας σε μια πιατέλα και με το κουτάλι το περιχύνουμε με κουταλιές από το σιρόπι ροδιού με τα ρόδια.
Και μέχρι να τελειώσει η γραφή, εγώ το'χω φάει κι ένα έχω να πω γιατί η απόλαυση δε θέλει πολλά λόγια:
"Ροδ- όνειρο!!!"

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Πρωτιά 14χρονου Έλληνα σε παγκόσμιο διαγωνισμό έκθεσης

Έχω μεγάλη αγάπη στη γραφή, και μεγάλη ευαισθησία στα παιδιά.
Και τα παιδιά που αγαπούν τα βιβλία, έχουν σκεπτόμενο νου, γράφουν και μιλούν τη γλώσσα , με συγκινούν ιδιαίτερα. Τι να πω λοιπόν γι' αυτό το παιδί που έγραψε ιστορία μέσα απ' τη διάκρισή του σ' αυτόν τον παγκόσμιο διαγωνισμό έκθεσης , όπου ξεχώρισε μέσα από 1,000,000 νέους απ' όλο τον κόσμο.
Μπράβο, Μάριε και μπράβο σε όλους όσους βοήθησαν στη διάπλαση του Μάριου.
Ακολουθούν η είδηση της βράβευσης και η έκθεση του Μάριου που τού χάρισε το βραβείο.
Αξίζει να διαθέσουμε πέντε λεπτά απ' το χρόνο μας να τη διαβάσουμε.

"Έλληνας μαθητής της Β’ Γυμνασίου, από τα Γιαννιτσά ήταν ο νικητής του διεθνούς διαγωνισμού έκθεσης της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ένωσης (UPU). Το θέμα του φετινού διαγωνισμού ήταν «Γράψτε μια επιστολή σε έναν αθλητή ή μια μορφή του αθλητισμού που θαυμάζετε, για να εξηγήσετε τι σημαίνουν για εσάς οι Ολυμπιακοί Αγώνες». Στο διαγωνισμό πήραν μέρος πάνω από ..
1 εκατομμύριο νέοι από 55 χώρες, μέσω των ταχυδρομείων τους και νικητής αναδείχτηκε ο 14χρονος Έλληνας.
«Η σύνθεση είναι πρωτότυπη, πολύ προσωπική και δημιουργική, ενώ αναδεικνύονται έντονα οι Ολυμπιακές αξίες», αναφέρει η διεθνής κριτική επιτροπή επισημαίνοντας τον απλό και δημιουργικό τρόπο γραφής του Μάριου Χατζηδήμου.
Ο νικητής θα βραβευθεί την Παγκόσμια Ημέρα Ταχυδρομείου, δηλ. στις 9 Οκτωβρίου 2012, στην Ντόχα του Κατάρ, στο πλαίσιο του 25ου Παγκόσμιου Συνεδρίου της ΠΤΕ που θα διεξαχθεί με τη συμμετοχή 149 χωρών.
Τον Απρίλιο ο 14χρονος είχε αναδειχτεί νικητής στον αντίστοιχο πανελλήνιο διαγωνισμό και η έκθεση διαβιβάστηκε στο διεθνές γραφείο της Π.Τ.Ε μέσω των ΕΛ.ΤΑ, όπου και έγινε η τελική κρίση των εκθέσεων των μαθητών από όλες τις χώρες.
Ακολουθεί η έκθεση του Μάριου Χατζηδήμου:

«Γιαννιτσά, 25/01/12
Κύριο Ρότζερ Φεντερερ,
Tennis sport club of Bussel,
Switzerland.
Αγαπητέ Ρότζερ Φέντερερ,
Είμαι ο Μάριος, ένας από τους χιλιάδες, φαντάζομαι θαυμαστές σου. Ένας μικρός, ασήμαντος Μάριος, μπροστά σ’ έναν γίγαντα του αθλητισμού. Κι ο λόγος που σου γράφω; Για να σ’ ευχαριστήσω… να σ’ ευχαριστήσω, που ξύπνησες μέσα μου την αγάπη για τον αθλητισμό και το τένις!
Χρόνια παρακολουθώ τους αγώνες και τις προσπάθειές σου στα γήπεδα, χειροκροτώ τις νίκες σου και θαυμάζω την επιμονή σου στις δύσκολες στιγμές. Το ανέβασμα σου όμως στο βάθρο του νικητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ήταν το «σερβίς», για την δική μου είσοδο στο άθλημα.
Άρπαξα την παρατημένη ρακέτα του αδελφού μου και αποφασιστικά μπήκα στο γήπεδο, έτοιμος να νικήσω. Τότε συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικό είναι, να βλέπεις την ρακέτα στα χέρια του Φέντερερ από το να προσπαθείς να την κουμαντάρεις στα δικά σου χέρια. Παιδεύτηκα, ίδρωσα, άκουσα δικαιολογημένα τις φωνές του προπονητή μου, όμως δεν τα παράτησα. Η μορφή σου στο βάθρο του Ολυμπιονίκη, με κρατούσε εκεί και συνέχιζα…
Συνέχιζα και ονειρευόμουνα… Κάποια μέρα, κτυπώντας το μπαλάκι, εκ σφενδονίστηκε μαζί και η φαντασία μου, μακριά, πολύ μακριά στον χρόνο και στον τόπο. Βρέθηκα, λέει, εκεί, στην Αρχαία Ολυμπία, στην μεγάλη γιορτή του αθλητισμού, στους πρώτους επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες. 776 π.Χ.- οι κήρυκες γυρνούν όλη την Ελλάδα και αναγγέλλουν το γεγονός. Οι πόλεμοι σταματούν, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και συμφιλιώνει τους ανθρώπους, έτσι τουλάχιστον ήταν τότε! Νέοι από κάθε άκρη της χώρας, καταφθάνουν εκεί με λεβέντικη ψυχή και σώμα, για ν’ αγωνισθούν τον «καλόν αγώνα», το «Ευ αγωνίζεσθαι». Τι υπέροχες λέξεις, τι φανταστική ατμόσφαιρα!
Ήσουν κι εσύ, λέει, εκεί. Οι ιστορικές μου γνώσεις σε απορρίπτουν, όμως η φαντασία μου σε θέλει εκεί. Ν’ αγωνίζεσαι και να στεφανώνεσαι με την αγριελιά. Να ποτίζεις με τον ιδρώτα σου, το χώμα της αρχαίας Ολυμπίας και να δοξάζεσαι μαζί με τον Διαγόρα της Ρόδου, τον Πολυδάμα, τον Θεαγένη.
Ναι, είμαι περήφανος, που η δική μου πατρίδα, η Ελλάδα, έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου αθλητισμού. Το αθλητικό πνεύμα, σαρκώθηκε και μορφοποιήθηκε στους αγώνες της αρχαιότητας. Η Ολυμπιακή φλόγα, λαμπρυνόμενη με τις άξιες του Ελληνικού πολιτισμού, φώτισε την οικουμένη. Η αγωνιστικότητα, η ευγενής άμιλλα, ο αυτοέλεγχος, η συνεργασία, μέσ’ από τον αθλητισμό, εμπλούτισαν και όλη την στάση του ανθρώπου απέναντι στην ζωή…
…Στεκόσουν εκεί, στεφανωμένος, ακτινοβολώντας την χαρά της νίκης, όταν σε πλησίασα ντροπ αλά, σου έπιασα το χέρι, σε κοίταξα στα μάτια και σε ρώτησα:
- Πως νοιώθεις, Ρότζερ; Τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά;
- Άκου μικρέ μου, μου απάντησες με μια φωνή κρυστάλλινη, που ακόμα αντηχεί στ’ αυτιά μου. «Αγωνίζομαι» σημαίνει «νικώ», να το θυμάσαι αυτό. Η συμμετοχή, ο αγώνας, είναι ήδη μια μεγάλη νίκη, ανεξάρτητα απ’ το τρόπαιο. Νίκη ενάντια στους φόβους, τις ανασφάλειες και τις δυσκολίες του εαυτού σου, ενάντια στον εγωισμό και την φιλαυτία σου. Νίκη υπέρβασης του εαυτού σου. Και κάτι ακόμα: «Νικώ» σημαίνει «Αγαπώ». Αγαπώ τον συναγωνιστή μου, που μου έδωσε την ευκαιρία ν’ αγωνιστώ, τον προπονητή μου, που μου έμαθε τον τρόπω ν’ αγωνίζομαι και να νικώ, τον κόσμο που με στηρίζει στην προσπάθεια και στον δρόμο προς τη νίκη, τον Θεό, που μου χαρίζει την δυνατότητα ν’ αγωνίζομαι και να νικώ!
- Άουτ! Μάριε, συγκεντρώσου επιτέλους στο παιχνίδι! Ήταν η φωνή του προπονητή μου, που με έβγαλε ξαφνικά από την ονειροπόλησή μου. Όμως όχι, εκείνη την ημέρα, δεν ήταν δυνατόν να συγκεντρωθώ σε κανένα παιχνίδι. Ήθελα να διηγηθώ, όλα αυτά που έζησα, στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες. Όλοι μαζί, ο προπονητής και οι συμπαίκτες μου, γίναμε μια συντροφιά κι αναβαπτισθήκαμε στο πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων. Μιλήσαμε για το περίφημο «Ευ αγωνίζεσθαι», αυτό που οι σύγχρονοι άνθρωποι, μπορούν τέλεια να ερμηνεύσουν ετυμολογικά, όσον όμως αφορά την πράξη, δυσκολεύονται απ ό λίγο έως τραγικά! Στοχεύοντας αποκλειστικά στον πρωταθλητισμό, λούζονται στα βρώμικα κι επικίνδυνα νερά των αναβολικών, θυσιάζοντας στον βωμό της εφήμερης δόξας, την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος. Η εξόντωση του αθλητή και η δυσφήμιση των αγώνων, είναι το μόνο αντίτιμο που εισπράττει κανείς από τέτοιες ενέργειες.
Ε, λοιπόν για μένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σημαίνουν, ούτε αναβολικά, ούτε πρωταθλητισμό, ούτε οικονομικά συμφέροντα, οικονομική κρίση, αντιζηλίες και μίση. Σημαίνουν χαρά για την συμμετοχή, «ευ αγωνίζεσθαι», φιλία, ειρήνη και σ’ αυτό το πνεύμα εύχομαι να σταθούν οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες.
Σταματώ εδώ την φλυαρία μου, που ίσως σε κούρασε και σου εύχομαι μέσα απ’ την ψυχή μου, σε όλη σου την ζωή, ν’ αγωνίζεσαι, να νικάς και ν’ αγαπάς, όπως ακριβώς εσύ μου δίδαξες. Σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά και σε περιμένω, εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε… Στην αρχαία Ολυμπία, στην Ελλάδα, στην πατρίδα του πολιτισμού και του αθλητισμού. Στην πανέμορφη και πολυαγαπημένη μου πατρίδα, που όσες δυσκολίες και τρικυμίες κι αν περνά τώρα, « δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά», γιατ’ «έχει στο κατάρτι της βιγλάτορα, παντοτινό, τον Ήλιο, τον Ηλιάτορα»!
Με αγάπη και θαυμασμό,
Μάριος Α. Χατζηδήμου»

Cupcakes με πουρέ κολοκύθας, cream cheese frosting και καρυδάκι

Είναι ο μήνας  λες, είναι η αγάπη μου στην κολοκύθα, είναι που δε φούσκωσαν τα τελευταία μου κουλουράκια, για πάσα λόγο και πάσα αιτία, εγώ επανέλαβα την επιχείρηση πορτοκαλί κολοκύθα, αλά αυτή τη φορά, την έψησα και την έλιωσα πρώτα και επίσης τη μετασχημάτισα σε cupcakes με cream cheese frosting και καρυδάκι τριμμένο στην κορφή.
Δείχνουν τόσο όμορφα. μυρίζουν τόσο προκλητικά, εγώ αντιστέκομαι (ακόμη) να μη φάω, αλλά το cream cheese frosting που περίσσεψε, το'γλειψα μέχρι που έλαμψε το μπωλ.
Cupcakes από κολοκύθα με cream cheese frosting και καρυδάκι.
Για 12 cupcakes

195 γρ. αλεύρι (1 1/2 φλυτζάνι)
1 κουταλάκι μπέκιν πάουντερ
1/2 κουταλάκι σόδα
1 κουταλάκι κανέλλα
1/4 κουταλάκι τζίντζερ
1/4 κουταλάκι τριμμένο γαρύφαλλο
1/2 κουταλάκι αλάτι
113 γρ. βούτυρο (1/2 φλυτζάνι)
200 γρ. ζάχαρη (1 φλυτζάνι)
2 αυγά
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλλιας
180γρ. πουρέ κολοκύθας (3/4 φλυτζανιού)
Για το cream cheese frosting
113 γρ. τυρί Φιλαδέλφεια σε θερμοκρασία δωματίου
30 γρ. βούτυρο (2 κουταλιές)
1/2 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
175 γρ. ζάχαρη άχνη (1 1/2 φλυτζάνι)

Καρύδι τριμμένο για τη διακόσμηση

Ε)χ)τέλεση
Για τον πουρέ κολοκύθας
Κόψτε κανά δυο φέτες κολοκύθας, καθαρίστε τις απ' τα σπόρια (μην τα πετάξετε , μπορούμε να τα ψήσουμε και είναι μούρλια με μπυρίτσα ή μέσα στο γιαούρτι) και ψήστε τις με τη φλούδα σε λαμαρίνα στρωμμένη με αντικολλητική χαρτί, σε προθερμασμένο φούρνο στους 180C/ 350F για 45 λεπτά περίπου μέχρι να τρυπιούνται οι κολοκύθες με πηρούνι.Βγάλτε τις, θα δείτε πως οι φλούδες βγαίνουν πολύ εύκολα. Κι ύστερα λιώστε τις ή με το μαχαίρι ή σε blender να γίνουν πουρές.

Για τα cupcakes
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/ 350F.
Γεμίζουμε το ταψί για τα cupcakes με τις ειδικές χάρτινες θήκες, ή απλώς βουτυρώνουμε ελαφρά τις θήκες του ταψιού.
Βάζουμε σε μπωλ το αλεύρι με όλες τις σκόνες (αλάτι, κανέλα, γαρύφαλλο, τζίντζερ, σόδα, μπέκιν)και τα κοσκινίζουμε.
Χτυπάμε στο χέρι ή στο μίξερ τη ζάχαρη με το βούτυρο. Μόλις αφρατέψουν προσθέτουμε ένα ένα τα αυγά και ύστερα ρίχνουμε το εκχύλισμα βανίλιας.
Στη συνέχεια προσθέτουμε το μείγμα του αλευριού με τον πουρέ της κολοκύθας εναλλάξ, αρχίζοντας και τελειώνοντας με το αλεύρι.
Γεμίζουμε κάθε θήκη για cupcake με δύο γεμάτες κουταλιές από το μείγμα που μάς έχει σπάσει εντωμεταξύ ήδη τη μύτη.
Ψήνουμε για περίπου 20 λεπτά, μπορεί και λίγο παραπάνω, μέχρι να βγει καθαρή η οδοντογλυφίδα που θα δοκιμάσουμε στο κέντρο κάθε cupcake.
Βγάζουμε και αφήνουμε να κρυώσουν εντελώς και τότε ετοιμάζουμε το cream cheese frosting.

Για το cream cheese frosting
Στο χέρι ή στο ηλεκτρικό μίξερ χτυπάμε πρώτα το cream cheese να αφρατέψει. ύστερα προσθέτουμε το βούτυρο και τα χτυπάμε παρέα. Μετά ακολουθεί η βανίλια, και συνεχίζουμε το χτύπημα. Στο τέλος προσθέτουμε τη ζάχαρη και χτυπάμε άλλα δύο τρία λεπτά να γίνει αφράτο.
Με ένα μαχαιράκι αλείφουμε κάθε cupcake με frosting και πασπαλίζουμε με λίγο τριμμένο καρυδάκι, ή όποιο άλλο ξηρό καρπό τραβάει η όρεξή σας.
Αν θέλετε να βάλετε το frosting με το ειδικό pipe τότε να υπολογίσετε διπλή ποσότητα frosting.
Τα βλέπω και τα λιμπίζομαι, το λέω και αμαρτίαν ουκ έχω!
Γιαμ!Το'φαγα και τώρα μπορώ να πω πως για λίγο καιρό δε θα σας ζαλίσω άλλο με τις κολοκύθες. Πέτυχαν όλα.
Το κέηκ είναι εξαιρετικά αφράτο, σούρχονται στη μύτη μυρωδιές κι αρώματα από κανελογαρύφαλλα και τζίντζερ και το frosting δένει τόσο γλυκά, άλλο πράγμα να σάς το λέω κι άλλο να το δοκιμάζετε!
Άξια η προσπάθεις, άξια η κολοκύθα άξια κι εγώ.
Γιατί αν δε βλογήσουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...