Είχα αρχίσει να σκέφτομαι τις ερωτήσεις για να παραλάβω το βραβείο που μου'στειλε η Ξανθή από τις "Συνταγές της Ασπρούλας" http://asproylas.blogspot.com, όταν η Σοφία από τη "Γελαστή Κλωστή" http://e-velona.blogspot.com/ μου'στειλε πακέτο ένα δεύτερο.
Διέκοψα τις πρώτες σκέψεις για να δώσω χώρο στις δεύτερες, κι ενώ σκεφτόμουνα, με βρήκε η τρίτη σκέψη "τι θα τρατάρω τους καλεσμένους μου την ώρα που θα διαβάζουν τις απαντήσεις μου που μπορεί και να μην τους ενδιαφέρουν καθόλου;" Εκεί με χτύπησε η σκέψη-θύμηση μιας ζουμερής σοκολατόπιτας που έφαγα το καλοκαίρι στο Βόλο.
Δεν έχει νόημα να τρέχετε μες στους δαιδάλους του μυαλού μου, πίσω απ'τις σκέψεις, τις ιδέες και τους συνειρμούς μου, γι' αυτό σας λέω ευθέως πως θα σας τρατάρω μία νοστιμότατη σοκολατένια μους, που γίνεται με δυο μονάχα υλικά για να μού λύσει τα χέρια και να τα χρησιμοποιήσω έτσι ελεύθερα στο γράψιμο.
Παραλαμβάνοντας το βραβείο της Ξανθής, θα ευχαριστήσω τη μαμά μου, το μπαμπά μου και τους φίλους μου, και θα δώσω τις απαντήσεις μου που ισχύουν μόνο για σήμερα, Κυριακή 27 Οκτώβρη και ώρα 4:58μμ Νέας Υόρκης. Αν ερωτηθώ μιαν άλλη μέρα και σε άλλον τόπο, οι απαντήσεις μου θα είναι διαφορετικές, αφού κι εγώ δε θα'μαι πια η ίδια.
- Αγαπημένο φαγητό, οι λαχανοντολμάδες. Όμως σκεφτείτε πόσο δοτική μ' έκανε η μάνα μου, που χτες που βρέθηκε μια κατσαρόλα από δαύτους κάτω από τη μύτη μου, έφαγα μόνο έναν για να προλάβουνε να φάνε κι όλοι οι φίλοι μου (που ήτανε καμπόσοι). Αυτό αποτελεί απάντηση εκτός θέματος ερωτηματολόγιου, αλλά εντός θέματος λαχανοντολμάδων.
- Δε μου αρέσει καθόλου στους ανθρώπους η βία και η επιδειξιομανία. Στο δεύτερο γυρίζω την πλάτη μου, ενώ στο πρώτο θέλω να βαρέσω την πλάτη (και όχι μόνο) αυτουνού που βαράει κι έτσι να γίνω βίαιη κι εγώ.
- Μου αρέσει με τους ανθρώπους που κάνω παρέα να γελάω σαν να γαργαλιέμαι και να γαργαλιέται κι ο εγκέφαλός μου απ' την ευχαρίστηση της σπιρτάδας του χιούμορ και της ευφυίας τους.
- Με ηρεμεί να πασπατεύω κουτάλες και να σκαρώνω γλυκά και ιστορίες.
- Αγαπώ...τα παιδιά, τα σκυλιά, τα ταξίδια, τις παραστάσεις, τα ψησίματα, τα γραψίματα, τα τραπεζώματα, τους φίλους μου, το βαφτιστήρι μου...και γενικά αγαπώ!!!
- Νευριάζω με τη φασαρία και τους θορύβους που μπαίνουν αδιάκριτα στο ευαίσθητο αυτί μου: με την εκκωφαντική μουσική των γειτόνων (πρώην ευτυχώς ), των τζόβενων οδηγών (νυν και ελπίζω όχι και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων)που σεργιανούν με κατεβασμένο τζάμι και κάνουν πάρτυ στο δρόμο, των νεαρών στα τρένα που ακούνε με ακουστικά σε ήχο πολλών ντεσιμπέλ που διαπερνάει το τύμπανό τους και τρυπάει το δικό μου. Νευριάζω όταν περιμένω στη στάση των λεωφορείων και βλέπω τα λεωφορεία να κινούνται μόνο στο αντίθετο ρεύμα. Όταν περιμένω σε ουρά ταμείου σε σούπερ μάρκετ και βλέπω να προχωρούν όλες οι άλλες ουρές όλων των άλλων ταμείων. Όταν περιμένω τους φίλους που μ' έστησαν και βλέπω τους δείκτες του ρολογιού να μετρούν τα λεπτά στην αιωνιότητα. Νευριάζω γενικά στην αναμονή γιατί είμαι γενικά ανυπόμονη!
- Δεν αποχωρίζομαι ένα τετράδιο και πολλά μολύβια απ' την τσάντα μου. Φοβάμαι μην ξυπνήσει ο εν δυνάμει συγγραφέας μέσα μου και δεν με βρει εκεί.
- 'Οταν ήμουνα μικρή δε χάζευα συστηματικά αφίσες. Σήμερα όμως χαζεύω με μεγάλη ευχαρίστηση όλες τις vintage αφίσες που με γυρίζουν πίσω, τότε που ήμουνα μικρή ("Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" λέγεται αυτό;)
Εδώ κάντε ένα break. Παρ'τε μια σοκολατένια μους να γλυκαθείτε, πιείτε κι ένα νεράκι να δροσιστείτε και όσοι έχετε όρεξη και χρόνο για συνέχεια, ανασκουμπωθείτε και πάμε στο ερωτηματολόγιο του δεύτερου βραβείου:
1. Τι με ενέπνευσε και τι σημαίνει για μένα το όνομα του blog μου;
Ήταν πριν από ενάμισυ χρόνο περίπου που ο Δήμος Αθηναίων οργάνωσε εδώ στη ΝΥ μια βραδιά για να τιμήσει τους λογοτέχνες της Διασποράς. Μετά το πέρας της βραδιάς θα πρόσφεραν το κατιτίς τους και μου ζήτησαν να φτιάξω εγώ τα "κατιτίς" βουτήματα. Δέχτηκα αλλά στην ερώτηση "και ποιος θα γράψουμε ότι τα προσφέρει;" εγώ δεν ήθελα να βάλω το "Μάρθα Τομπουλίδου" που πιθανά να ήξεραν από το θέατρο. Στην αναζήτηση, έσκασε μπρος στα μάτια μου η λ. kitchenette και μου΄κλεισε μόρτικα το μάτι. Το κουζινάκι-kitchenette μπήκε μπροστά εκείνη τη βραδιά, κι εκείνη την ίδια βραδιά, με το ίδιο όνομα απέκτησα το blog μου. Βαφτίστηκα!
2. Αν δεν ήμουν άνθρωπος τι θα ήθελα να είμαι;
Σε μια έκθεση της δευτέρας γυμνασίου με το ίδιο θέμα, απάντησα εύκολα "γλάρος". Τώρα δεν θα ξανάλεγα το ίδιο ούτε θα απαντούσα εύκολα. Αγαπώ βέβαια τους σκύλους αλλά επειδή τελευταία πέφτει μεγάλη κακοποίηση, θα το κάνω πιο συγκεκριμένο και θα πω: θα'θελα να' μουν ένα κανισάκι που γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει στο σπίτι μιας φιλόζωης οικογένειας με πολλά παιδιά, και εισπράττει πολλή αγάπη, πολλη παρέα, πολύ φαγάκι, πολλά ταξίδια και πολλά παιχνίδια .
3. Ποιο στοιχείο βρίσκω γοητευτικό και συνεχίζω να γράφω;
Μα το ίδιο το γράψιμο!!! Πολλές φορές γράφω γιατί έτσι ξεσπώ, ξεδίνω και ψυχοθεραπεύομαι.
Όμως, ακόμη και μέσα στην ψυχοθεραπεία, χαίρομαι αφάνταστα που μ' αυτό τον τρόπο επικοινωνώ με τους ανθρώπους που διαβάζουν τη γραφή μου και στέλνουν πίσω τη δική τους, όχι κλεισμένη σε μπουκάλι αλλά ανοιχτή και ξάστερη να τη διαβάσω να χαρώ κι εγώ.
4. Ποια φωτογραφία θα έβαζα για τη ζωή;
Γιατί η ζωή είναι γεμάτη από αντίθετα κι από ανάποδα και γιατί και στα δυο χρειάζεται να γελάμε.
5. Αγαπημένη λέξη;
"Καλά", σε όλες τις δυνατές φράσεις: Να'μαστε καλά, όλα καλά, αύριο θα'ναι όλα καλύτερα!
6. Αν με σταματούσα απ' το BLOGTV και με ρωτούσαν ποιο είναι το χαρακτηριστικό μου γνώρισμα σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων τι θα έλεγα;
ΕΝΑ γνώρισμά μου σύμφωνα με τα λεγόμενα ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ; Μού βάζετε δύσκολα ρε παιδιά. Νομίζω θα'λεγαν "ανυπόμονη" που το' πα και παραπάνω και control freak γιατί έχω τη μανία να περνάνε όλα απ' το μάτι κι απ' το χέρι μου. Μη με δουλεύετε, το δουλεύω.
Και τώρα ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω την πο-λυ-σύν-θε-τη συνταγή αυτής της φοβερής μους σοκολάτας που μόλις δοκιμάσατε. Ή μήπως πέρασε ήδη μια ώρα;
Μους σοκολά
(κατά την ταινία: Chocolat με τη Ζυλιέτ Μπινός)
265 γρ. σοκολάτα κουβερτούρα, σε περεκτικότητα κακάου 70%
(η δική μου ήταν 55% και πάλι τη ζήταγε τη ζαχαρίτσα της όπως θα δέιτε παρακάτω)
240 ml νερό
4 κ.σ ζάχαρη (προαιρετικά, αλλά βάλτε τη αν είστε του γλυκού)
1 κ.σ λικέρ της αρεσκείας σας (προαιρετικά επίσης, εγώ έβαλα κονιάκ)
Σε ένα κατσαρολάκι πάνω από χαμηλή φωτιά ρίχνουμε τα κομματάκια της σοκολάτας με το νερό, το λικέρ και τη ζάχαρη αν βάλουμε, και ανακατεύουμε μαλακά να λιώσουν.
Έχουμε εντωμεταξύ γεμίσει μια μικρή κατσαρολίτσα με κρύο νερό και παγάκια και από πάνω βάζουμε μια μεγαλύτερη κατσαρόλα που ο πάτος της ακουμπάει στα παγάκια. Μόλις λιώσει η σοκολάτα, τη ρίχνουμε μέσα στη μεγάλη κατσαρολίτσα και χτυπάμε με το μεταλλικό σύρμα μέχρι να δέσει η σοκολάτα. Αδειάζουμε στα ποτήρια και βάζουμε στο ψυγείο.
Όταν την έβαλα στο ψυγείο δεν ήταν εντελώς σφιχτή. Την άφησα ένα μισάωρο, την έβγαλα, την ξαναχτύπησα και την άφησα πάλι να σφίξει αφού έτριψα πάνω της λίγο μπισκότο.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, προσφέρεται και σε γιορτινή συσκευασία ως χριστουγεννιάτικο δώρο: κρέμα σοκολάτα σε βαζάκι! Με φουντούκι γίνεται νουτέλλα! Πολλές καληνύχτες σας!
Υ.Γ Για να μη δώσω τη σκυτάλη μόνο σε κάποιους και αποκλεισω καποιους άλλους, καλώ να παίξουν με τα ερωτηματολόγια όλοι όσοι έχουν διάθεση παιχνιδιού