Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

...and a happy New year!

Κοντεύει η ώρα να ευχηθούμε να πάει στο καλό ο πρώην και να'ρθει ο επόμενος.
Όχι ο γκόμενος καλέ, ο νέος χρόνος. Ο δύο χιλιάδες δέκατος τέταρτος, μεγάλη η χάρη του. Και πού να πήγαν άραγε οι 2013 προηγούμενοι; Πού πάει οτιδήποτε περνάει και χάνεται; Όλες οι στιγμές του παρελθόντος μας πού πάνε; Πού πάνε οι μνήμες μας; Πού πάνε τα παλιά τα όνειρά μας; Πού πάνε οι άνθρωποι που φεύγουνε για αλλού; Για άλλους πλανήτες; Για άλλους γαλαξίες; Που είναι αυτό που πια δεν είναι ορατό, δεν είναι τωρινό, δεν είναι απτό; Πού είναι αυτό που πια δεν είναι εδώ;

Άγιε μου Βασίλη,
εσύ που είσαι άγιος κι αιώνιος,
κι ακούς σ' όλες τις γλώσσες κι είσαι πάντα και παντού,
χάρη σού ζητώ, μάθε με σε παρακαλώ να δέχομαι και να αγαπώ όσα είναι και δεν είναι. Μάθε με να μ' αγαπώ για όσα είμαι και δεν είμαι. Μάθε με στην αγάπη δίχως φόβο.

Έτσι όπως μετράν τα τελευταία λεπτά ενός κύκλου 365 ημερών και κάνω προς τα μέσα μου να δω ποια είμαι και τι κάνω, βλέπω πως όταν σχετίζομαι εξ αποστάσεως  νιώθω ασφαλής. Δείχνω άνετη, χαλαρή και "βολεμένη". Έχω τη δύναμη και τον έλεγχο της απόστασης. Μα μόλις η απόσταση γεφυρωθεί, κι η σχέση γίνει σύνδεση, εκεί να δεις το πανηγύρι των φόβων που στήνω εντός μου! Αρχίζουνε τα χτυποκάρδια, οι εκνευρισμοί, γίνομαι μια σταλιά μικρή κι αδύναμη, ένα κουβάρι γίνομαι που μπερδεύεται, ανακατεύεται, χάνει τον έλεγχο, και δεν πιστεύει τίποτε. Για όλα αμφιβάλλω εκτός απ' την αναμονή του τέλους: "Τώρα θα μου'ρθει, τώρα θα μου'ρθει...τώρα. Δε θα κρατήσει για πολύ, δε γίνεται. Θα γίνω γκρινιάρα, φωνακλού, πιεστική κι οι άλλοι φυσικά θα κουραστούν, θα βαρεθούν, κάτι καλύτερο θα βρουν, κάτι πιο ήσυχο και πιο νορμάλ και θα την κάνουνε. Κι εγώ θα μείνω μόνη μου να κλαίω."

Κι έτσι επιλέγω να ανοίγω τις βαλβίδες ασφαλείας μου και να κλείνω τις σχέσεις μου. Επελέγω να κλαίω μόνη μου όχι γι' αυτό που έχασα, αλλά γι' αυτό που δεν υπάρχει. Να κλαίω για ένα ιδανικό, για ένα όνειρο, για μια απουσία. Όχι για μια απόρριψη. Είναι αυτό αγάπη;
Πριν από δεκαέξι χρόνια είδα ένα όνειρο.
Ήμασταν, λέει, σε αγώνα δρόμου, εγώ κι η αδερφή μου, με τέρμα ένα άσπρο σπίτι, και το έπαθλο ήταν ένας άντρας που μας περίμενε στο σπίτι αυτό.
Και φτάνω πρώτη εγώ. Λαχανιασμένη, αποκαμωμένη γυρίζω το πόμολο και μπαίνω στο άδειο σπίτι, κλείνω την πόρτα πίσω μου και προχωρώ."Τα κατάφερα"!
Μπαίνω σε ένα δωμάτιο να βρω τον άντρα και τον βρίσκω ξαπλωμένο με τα μάτια κλειστά. Είναι νεκρός. Κοκκαλώνω. "Νεκρός; Τόσος αγώνας γιατί; Για ποιον έτρεχα εγώ τόση ώρα; Και τώρα;"
Τώρα δεν έχει νόημα να συνεχίσω να ζω, σκέφτομαι. Θα ξαπλώσω δίπλα του να πεθάνω.
Και κάνω δίπλα του να δω, και βλέπω το παιδικό μου κρεβατάκι με τα άσπρα καγκελάκια. Μπαίνω μέσα να ξαπλώσω, κι είμαι πια γριά στα μαύρα, με ζαρωμένο πρόσωπο. Κι όπως σηκώνω το χέρι να σβήσω το φως..."Όχι ακόμη", λέω και σηκώνομαι. "Όχι ακόμη. Θα έρθει κόσμος. Θα δει. Πρέπει να ξέρει τι έγινε και γιατί."
Και πιάνω ένα χαρτί να γράψω. Και γράφω, και κλαίω, κι όπως πέφτουνε τα δάκρυα στο χαρτί, σβήνει γραμμή γραμμή όλο το γράμμα, όλα τα "γιατί" αυτών που έγιναν. Όλα εκτός από το τελευταίο. "Για να μάθω να αγαπώ!" γράφω στο τέλος , κι αυτό μένει καθαρό.
Ακουμπώ το χαρτί στο στήθος του άντρα και κάνω να ξαπλώσω τον ύπνο του θανάτου.
Και ξυπνώ.

Άγιε μου Βασίλη,
εφέτος ένα δώρο θέλω μόνο, αλλά με αλκαλική μπαταρία διάρκειας ζωής!
Βόηθα με να μάθω να αγαπώ και κέρασμά σου όλη η βασιλόπιτα κι άλλες τόσες!
Βασιλόπιτα
από το Στέλιο Παρλιάρο

Μια βασιλόπιτα  που φούσκωσε, θέριεψε και σπόρπισε στο σπίτι μυρωδιές κι αρώματα που αδύνατον να αποτυπώσω στο χαρτί

260 γρ. πορτοκάλι πούλπα
250 γρ. λιωμένο βούτυρο
400 γρ. ζάχαρη
500 γρ. αλεύρι
5 αυγά
13 γρ. μπέκιν πάουντερ
1/2 κ.γ κανέλλα
1/4 κ.γ γαρύφαλλο

Ε(χ)τέλεση
Παίρνουμε 2-3 πορτοκάλια, τα πλένουμε και τα βράζουμε για μία ώρα. Τα κόβουμε σε κομμάτια, αφαιρούμε τα κουκούτσια και τα πολτοποιούμε πολύ καλά. Χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη, προσθέτουμε ένα ένα τα αυγά, ύστερα ρίχνουμε τη ζυγισμένη πούλπα του πορτοκαλιού και τελευταίο προσθέτουμε το αλεύρι, το μπέκιν, την κανέλα και το γαρύφαλο. Αδειάζουμε το μείγμα σε ένα βουτυρωμένο και αλευρωμένο τσέρκι 20 εκ., και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180C/ 350F, μία ώρα περίπου. (Εμένα μου πήρε λίγο παραπάνω). Αφήνουμε τη βασιλόπιτα να κρυώσει και είτε πασπαλίζουμε με άχνη, είτε περνάμε λίγη μαρμελάδα (περγαμόντο έβαλα εγώ) αραιωμένη σε λίγο νεράκι, και κολλάμε επάνω σπόρους ροδιού.
Και του χρόνου με πολλή αγάπη!

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικος μπουφές και καλά μπερεκέτια

Χριστούλη μου, πέρασε κι όλας ένας μήνας!
Τον κατάλαβα, δεν μπορώ να πω, αλλά το τρέξιμο των ημερών ήταν παλαβό.
Πέρασε κι ένας χρόνος!
Κι αυτόν τον κατάλαβα δεν μπορώ να πω, με πέρα δώθε μαθήματα, δώθε κείθε γραψίματα, ψησίματα, μετακομίσεις και πρόβες.

Και δυο μέρες πριν απ' τα Χριστούγεννα, βρίσκω το χρόνο να κάτσω. Έξω βρέχει! Το θερμόμετρο χτύπησε χτες 22C, αύριο πέφτει στους -4C κι εμείς δεν ξέρουμε αν τα Χριστούγεννα πέφτουνε άνοιξη ή χειμώνα. Είναι όμως απίστευτα ωραία η αίσθηση να κάθεσαι χωρίς να κουδουνίζουνε τηλέφωνα, δίχως να αγωνιάς να προλάβεις 42 πράγματα σε 2 ώρες και χωρίς να ξεχειλίζει η to do list σου στα πολύχρωμα χαρτάκια που κρέμονται απ' το γραφείο σου. Να βάζεις ένα ποτήρι κρασί, να κάθεσαι κοντά στο παράθυρο να ακούς τη βροχή, και να μιλάς μετά από καιρό σε αγαπημένους ανθρώπους.

Το μήνα της απουσίας μου έγιναν πολλά, αλλά κεντρική θέση είχε το ανέβασμα της "Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας" του Ντίκενς στις 8 Δεκεμβρίου στο Πολιτιστικό Κέντρο της ΝΥ. Έκανα τη θεατρική διασκευή του έργου κι έγραψα τους στίχους των τραγουδιών πριν από χρόνια αλλά αυτή τη φορά ήθελα να το παρουσιάσω σε μια συντομευμένη μορφή, με μένα αφηγητή και μια διαδρομή στο έργο ζωντανεμένο από 7 ηθοποιούς που θα ζωντάνευαν τους ρόλους και τα τραγούδια της παράστασης.
Στις 8 Δεκεμβρίου γέμισε η αίθουσα μικρούς και μεγάλους που πολύ χάρηκαν το μουσικοθεατρικό ανέβασμα της μεταμόρφωσης του μίζερου Σκρουτζ σε έναν φιλεύσπαχνο Λονδρέζο! Στο τέλος της παράστασης κατέβηκαν οι ηθοποιοί στο κοινό και με καλαθάκια στα χέρια μοίρασαν σπιτικά καλούδια απ' τα χεράκια μου (ξεπατώθηκα είναι η αλήθεια αλλά πολύ το φχαριστήθηκα). Κι όταν στο τέλος ανοίξαμε την πόρτα να φύγουμε, είδαμε να χιονίζει κι όλοι νιώσαμε Χριστούγεννα. Ήρθε και η αγαπημένη Τζενούλα από το my-kitchen-diary.blogspot.com κι ήταν σαν να'φερε μαζί της όλη την παρέα των bloggers.
Κανά δυο μέρες μετά την παράσταση μου έφτασε πεσκέσι απ' τη Ζάκυνθο. Η γλυκειά μου Χαρά από το kantomagapi.blogspot.com μου έστειλε δώρα και κάρτες που φυσικά τα έκανε με αγάπη, και σακκούλια με ζακυνθινά παξιμάδια που μοσχοβόλαγαν Ελλάδα και κανέλλα. Να'σαι καλά βρε Χαρά για τη χριστουγεννιάτικη χαρά που μου έδωσες!

Και η καλή μου η νονούλα, η πολυτάλαντη Πηνελόπη απ' το aromavanillias.blogspot.com πάντα θυμάται το βαφτιστήρι της και μού στέλνει τις καλύτερες ευχές.
Ευχαριστώ κι όλους εσάς για τα μηνύματα και τις ευχές που μου αφήσατε στο blogόσπιτο. Είναι μεγάλη χαρά να ξέρεις πως υπάρχει κόσμος που σε σκέφτεται, σε νοιάζεται και περιμένει να σ'ακούσει!

Προχτές έκανα ένα χριστουγεννιάτικο κάλεσμα φίλων και βρήκα την ευκαιρία να ανοίξω κατσαρόλες, να φορτώσω και να ξεφορτώσω το καρότσι μου  με ψώνια καμιά δεκαριά φορές και να πακετάρω άλλες τόσες φορές δωράκια για τα φιλαράκια μου.
Πήρα μικρά φυτά για τον καθένα, τα τύλιξα όμορφα όμορφα και τους τα πρόσφερα μαζί με ένα βαζάκι χαλαρωτικά βότανα για ρόφημα που δυστυχώς δεν φωτογράφησα.

Φέτος για πρώτη φορά δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να στολίσω χριστουγεννιάτικο δέντρο, ήθελα να βρω καραβάκι να του βάλω φωτάκια. Βρήκα καραβάκι στο διαδίκτυο, κι ας μην ήτανε ελληνικό, το παρήγγειλα, ήρθε μία μέρα πριν το κάλεσμα και να'το:
Τελικά ο χρόνος μου πέφτει πάντα ένα- δύο νούμερα στενότερος των προγραμματισμών μου κι όταν φτάνει η μέρα της γιορτής εγώ έχω τον πανικό της σβούρας που τρέχει να αποτελειώσει το άναμμα των κεριών, το dressing στις σαλάτες, το τηγάνισμα των πατατοκροκέτων που καθόλου δεν θέλω να το κάνω και το φορτώνω στην πρώτη καλεσμένη και φίλη μου. Όμως τέλος καλό όλα καλά και ιδού το μενού που σκαρφίστηκα και προσέφερα στους καλεσμένους μου για την ημέρα:

- Dip παντζαριού (αχτύπητο, υπέροχο πολίτικο) με κριτσίνια. Ακολουθεί η συνταγή

- Πατατοκροκέτες με φασκόμηλο και ταραμά (εγώ δεν πρόλαβα ούτε να τις τηγανίσω, τις τηγάνισε η φίλη μου, ούτε να τις δοκιμάσω, ούτε και να τις φωτογραφήσω)

- Μπαλλίτσες με ελιά και παρμεζάνα (δια πολλών επαίνων Χρυσαυγής από το Food for Thought εδώ)


- Κιμαδόπιτα πολίτικη (πρόλαβα να φάω κάτι ψίχουλα γέμισης και φύλλου). Ακολουθεί η συνταγή

- Σπανακόπιτα (της φίλης που τηγάνισε τις πατατοκροκέτες αλλά δεν πήρα ούτε μυρωδιά)

- Μικρά κοτοπουλάκια ψημένα πάνω σε φύλλα μανταρινιών μαριναρισμένα σε χυμό πορτοκαλιών (έλιωναν στο στόμα)

- Μανιτάρια φρικασέ (της αλησμόνητης, υπέροχης Εύης Βουτσινά που τα έκανα αφενός για να συνοδέψω τα πουλερικά και αφετέρου για να τιμήσω την μνήμη της)

- Πλιγούρι με κουκουνάρια, κάστανα και σταφίδες (κιμπάρικο και πολίτικο επίσης)
- Και πολλά σοκολατάκια,
κουραμπιεδάκια,

και χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια από την Κική μας της Μικρής Κουζίνας εδώ
για τον επιδόρπιο μπουφέ .

Κι εδώ θα σας μοιραστώ δύο μικρασιάτικες συνταγές του μπουφέ μου που βρήκα σε παλιότερα και νεότερα τεύχη του Γαστρονόμου.

Dip (Ή Πουρές) παντζαριού με καρύδια
της Νίκης Χρυσανθίδου

6-7 παντζάρια τους βολβούς πλυμένους με τη φλούδα
250 γρ. γιαούρτι στραγγιστό
150 γρ. μαγιονέζα
100 γρ. καρύδια τριμμένα σε σκόνη και λίγα χοντροσπασμένα για το στόλισμα
1/2 ματσάκι άνηθος, όχι τα κοτσάνια
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
3 κ. σ ξύδι (όποια γεύση μας αρέσει)
αλάτι, πιπέρι
Ε(χ)τέλεση
Σε μια κατσαρόλα βράζουμε τα παντζάρια σε άφθονο αλατισμένο νερό για περίπου 40 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν. Τα σουρώνουμε, τα καθαρίζουμε και τα πολτοποιούμε στο μπλέντερ. Προσθέτουμε και όλα τα υπόλοιπα υλικά και ανακατεύουμε καλά με ένα κουτάλι. Βάζουμε τον πουρέ σε ένα μπολ, πασπαλίζουμε με λίγο extra άνηθο και χοντροσπασμένα καρύδια και σερβίρουμε συνοδευμένα με κριτσίνια.

Κιμαδόπιτα σμυρνέϊκη
από τη Νένα Ισμυρνόγλου

2 χωριάτικα φύλλα για πίτα, το ένα ελαφρώς μεγαλύτερο από το άλλο
100 γρ. ελαιόλαδο
1 κ. σ μαυροκούκι
1 κ.σ σουσάμι απλό

Για τη γέμιση
1 κιλό κιμάς μοσχαρίσιος
2 δαφνόφυλλα
2 μέτρια ξερά κρεμμύδια κομμένα σε ψιλά καρεδάκια
70 ml ελαιόλαδο
1 κ.γ αλάτι
φρεσκοτριμμένο πιπέρι
1 κ.γ τριμμένο μπαχάρι
1/2 κ.γ τριμμένο μοσχοκάρυδο
1/4 κ.γ τριμμένο γαρύφαλλο
1 κ.γ κόλιανδρο
1/4 κ.γ κακουλέ
3 αυγά χτυπημένα
τα φύλλα από ένα ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένα

Ε(χ)τέλεση
Για τη γέμιση: Ζεσταίνουμε χωρίς καμία λιπαρή ουσία μια μεγάλη και φαρδειά κατσαρόλα σε δυνατή φωτιά μέχρι να κάψει. Ρίχνουμε τον κιμά με τα φύλλα δάφνης και τα κρεμμύδια και τον καβουρδίζουμε με ξύλινη κουτάλα για 7-8 λεπτά να γίνει σπυρωτός. Ύστερα ρίχνουμε το ελαιόλαδο και συνεχίζουμε το σωτάρισμα για άλλα 3 λεπτά πάντα σε δυνατή φωτιά  ανακατεύοντας δυνατά. Προσθέτουμε ένα νεροπότηρο χλιαρό νερό, χαμηλώνουμε τη φωτιά σε μέτρια ένταση, μισοσκεπάζουμε την κατσαρόλα και σιγομαγειρεύουμε για 20 λεπτά μέχρι να μείνει ο κιμάς με ελάχιστο υγρό. Προσθέτουμε όλα τα μπαχαρικά, ρίχνουμε αλάτι και πιπέρι και ανακατεύουμε για 1 λεπτό. Τέλος ρίχνουμε τον ψιλοκομμένο μαϊντανό, ανακατεύουμε και αποσύρουμε από τη φωτιά. Όταν το μείγμα του κιμά γίνει χλιαρό ρίχνουμε και τα αυγά και ανακατεύουμε.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 160C/325F . Στρώνουμε το μεγαλύτερο φύλλο στον πυθμένα ενός λαδωμένου ταψιού κι από πάνω στρώνουμε το μείγμα της γέμισης. Σκεπάζουμε με το δεύτερο φύλλο χωρίς να χαράξουμε για να διατηρήσουμε τη γέμιση ζουμερή. Πασπαλίζουμε την πίτα με τα δύο είδη σουσαμιού και ψήνουμε για 45-55 λεπτά μέχρι να ροδίσει.

Άντε και "Καλά Μπερεκέτια", όπως εύχονται στην Πόλη για αφθονία και πλουσιοπάροχη ζωή!
Και από μένα πολλές ευχές για χρόνια πολλά, καλά κι ευλογημένα με πολλή αγάπη, άκρατη υγεία και ειρήνη εντός εκτός κι επί τ' αυτά! Ευφραίνεσθε κι αγάλλεσθε!

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Απουσιάζουμε μέχρι να ανέβει η "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" και επανερχόμαστε

Ξέρω ότι έχω χαθεί, ξέρω ότι μου λείπετε και μού λείπει που έχω χαθεί αλλά ξέρω επίσης πως αν η μέρα είχε 40 ώρες θα τα προλάβαινα καλύτερα. Ποτέ μου δε ζήλεψα το ωράριο 9-5, πάντα ήθελα να κάνω διάφορα και δημιουργικά. Κι αυτά κάνω και αυτά μου δίνουν χαρά. Αλλά απ' την άλλη μεριά με όλα αυτά τα γραψίματα-ψησίματα-διαβάσματα-παιξίματα δε μου μένει πάντα καιρός για όλα. Κάτι βγαίνει μπροστά, κάτι μένει πίσω και περιμένει.
Σας σκέφτομαι όμως και θα επανέλθω λίαν συντόμως αφού ανέβει με το καλό "Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία". Είναι η κλασσική ιστορία του γερο Σκρουτζ γραμμένη από τον Ντίκενς το 1840. Είναι πολυαγαπημένη, τη βλέπω κάθε Χριστούγεννο σε όλες τις εκδοχές, και όταν πριν χρόνια τέτοιες μέρες μου ζητήθηκε να ανβάσω μια παράσταση για παιδιά  αυτό έκανα. Τη διασκεύασα στο πιο μουσικό, την διασκέδασα και την ανέβασα στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης. Κάποια άλλα Χριστούγεννα, κανά δυο χρόνια αργότερα ανέβηκε σε μορφή αφήγησης με χορωδία ενηλίκων, παιδική χορωδία και την ορχήστρα της ΕΡΤ στο Μέγαρο Μουσικής από τη φωνή του βαρύτονου Τάση Χριστογιαννόπουλου που είναι και ο συνθέτης της παράστασης. Μπορείτε να τη δείτε εδώ

Και τώρα να'μαστε πάλι να την ανεβάζουμε στις 8 Δεκέμβρη στο Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο, με αφηγητή την αφεντιά μου και τους ρόλους-τραγούδια μοιρασμένους στους  ηθοποιούς-τραγουδιστές: Δημ. Μπονάρο, Άλκη Σαραντινό, Νεόφυτο Στράτη, Στέλλα Παπαθεοδώρου, Κατερίνα Visnjic, Βαλλασία Μακρίδου και τη μικρούλα Αλεξάνδρα Garcia, με συνοδεία στο πιάνο του Γλαύκου Κοντομενιώτη.
Πολύ θα ήθελα να σας είχα κι εσάς τους μακρινούς φίλους και φίλες κοντά μου εκείνη τη μέρα,
να φάμε και σπιτικά καλούδια που θα μοιράσουμε στον κόσμο να ευχηθούμε "Καλές γιορτές" αλλά τι να κάνουμε; Ένεκα η απόσταση θα περιμένουμε μέχρι να στήσουμε κάτι και στον Ελλαδικό χώρο

Σας φιλώ, πάω να τρέξω στα διάφορα οργανωτικο-προβικά κι εδώ είμαστε πάλι.
Σμακ!!!


Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Κάθε μέρα δεν είναι ίδια και ...ένα αλλιώτικο cake γλυκειάς κολοκύθας

Δευτέρα μεσημέρι.
Φεύγω απ' το Queens να πάω στο Connecticut να διδάξω ελληνικά.
Θέλω δύο ώρες να πάω και δύο να γυρίσω, γιατί δεν οδηγώ.
Έχει λιακάδα και με εμπνέει.
Ενώ περπατώ, βγάζω απ' την τσέπη το κινητό και κάνω το πρώτο κλικ στο δρόμο...


                                                   ...ύστερα άλλο ένα πάνω στα δέντρα..

...κι ένα ψηλότερα στον ουρανό...

Μπαίνω στο λεωφορείο. Σε πέντε λεπτά φτάνω στη στάση του της κίτρινης γραμμής.Τρένο για το Grand Central κι από κει άλλο ένα για Connecticut. Φτάνω νωρίς. Έχω χρόνο να χαζέψω στην αγορά. Σταματώ μπροστά σε έναν πάγκο με meringue shells και μένω. Αυτές τις μαρέγκες υπόσχομαι μια μέρα να τις κάνω σε πολλές δόσεις.

Πόση ώρα τις λιγουρεύομαι; Κοιτάζω το ρολόϊ. Σχεδόν 2:31μμ. Το τρένο φεύγει σε τρία λεπτά. Τρέχω. Ευτυχώς, έχω το εισιτήριο στην τσέπη. Το πρόλαβα.

                            Τώρα τρέχει το τρένο κι εγώ ξαναπατώ το κλικ πάνω στα δέντρα...

                                                                    ...και στο νερό...


Φτάνουν τα κλικ. Έφτασα. Ώρα για μάθημα. Μία ώρα, δύο τρεις...Αρκετά.
Έλα να μη χάσουμε τα τρένα, τα λεωφορεία, το περπάτημα, το σπίτι.
Τρέχω και ...δύο ώρες μετά πέφτω ξερή.

Το πρωί δε βλέπω να μπαίνει καθόλου φως απ' το παράθυρο.
Σηκώνομαι κι ανεβάζω τα ρολά.
Κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο.
Τίποτε δεν είναι πια το ίδιο
Σκοτείνιασε. Φυσάει. Βρέχει. Πέσαν τα φύλλα τα πολύχρωμα.


Κλικ!
Πάω στην κουζίνα. Κάνω καφέ.
Θα κάνω κι ένα κέηκ. Κανονικά είναι κέηκ καρότου.
Σήμερα όμως στη θέση τού καρότου θα βάλω κολοκύθα.
Και δεν θα είναι πια το ίδιο.


Το προηγούμενο κέηκ καρότου μου το βλέπετε εδώ
Το αρχικό, που το έκανε η Νίκη Λαμπρινού, το βλέπετε εδώ

Και το σημερινό αλλιώτικο δικό μου εδώ,

                                                                       κι εδώ επίσης!

                                                         Γιατί κάθε μέρα δεν είναι ίδια.
                                                                    Ούτε κάθε γλυκό!

                                                                          Ευτυχείτε!

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Σοκολατένια chocolate chip muffins και ...the unpaixtable game

H καλύτερή μου να παίζω, να γράφω και να ψήνω.
Είμαι ηθοποιός- φιλόλογος και ψήστρα.
Και τώρα η ψήστρα φιλόλογος θα παίξει μια παράσταση αλήθειας.

M' έκανε cast η καλή μας η Νοτούλα από το http://mafiaisblogging.blogspot.com/
και επειδή με το ρόλο αυτό παίρνεις αμέσως το βραβείο σου και γίνεσαι διεθνής, 
δέχτηκα μετά χαράς και να'μαι:

Διάβασα πως πρέπει να απαντήσω σε έξι ερωτήσεις και να δημιουργήσω μία έβδομη για τους επόμενους 5 bloggers τους οποίους θα προτείνω.

Intro (όνομα, τοποθεσία, ζώδιο, blog platform)

Κατά καιρούς με φωνάζουνε Μάνη, Θουλίτσα ή Θουλίτσο, Μαρθού και Κλασόν αλλά όταν με βουτήξαν σε μια κρύα κολυμπήθρα ένα κρύο πρωϊνό του Μάρτη κι έκλαιγα, μου δώσανε το όνομα Μάρθα.
Είμαι Ζυγός και τα ζυγίζω όλα εκτός απ'τα κιλά μου.
Μετά τη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκα, και την Αθήνα όπου μετακόμισα, τώρα διαμένω εις τας μακρινάς Νέας Υόρκας αλλά αύριο...κανείς δεν ξέρει. Ούτε κι εγώ!
Είμαι blogger, είμαι καλά και το αυτό επιθυμώ και δι' υμάς που με διαβάζετε.

Ποιο είναι το moto του blog σου; Αν δεν έχεις σκέψου ένα τώρα!

Ευτυχείτε! 
Δεν το σκέφτηκα εγώ, το σκέφτηκε ο Άλκης Στέας αλλά σκέφτεστε εσείς τίποτε καλύτερο;

Αν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι, ποιο θα ήταν και γιατί;

"Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς..."
Για όλες εμάς τις Μαρίες, τις Μαρθούλες, τις Σούλες και τις Κούλες που περνάμε και γυρνάμε στα γύρω σπιτικά, και χωρατεύουμε, και κολατσίζουμε, πίνουμε έναν καφεδάκι, τσιμπάμε ένα γλυκάκι και ύστερα γυρίζουμε στο σπίτι μας, κι αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή να σουλατσάρει ο κόσμος.

Όταν γίνω διάσημη blogger θα... (συμπλήρωσε τη φράση)

...θα έχω μια τέλεια φωτογραφική μηχανή, θα έχω σπουδάσει food styling and photography, θα μιλάω με περισσότερα παιδάκια, θα ψήνω περισσότερα γλυκάκια και θα παίζω σε άπειρα παιχνιδάκια ...

Κάνε φίρμα την λιγότερο δημοφιλή ανάρτηση σου

Τις σοκολατένιες λάβες γιατί το αξίζουνε!
Γιατί όταν τις έκανα για μια γιορτή της μητέρας, τα σχόλια όσων τα δοκίμασαν ήταν γεμάτα επιφωνήματα.
Και γιατί ως συνταγή και ως ανάρτηση, πιστεύω πως αξίζουνε μια δεύτερη ματιά.

Ποια κατηγορία ιστολογίων, θα ήθελες να αφανίσεις από την μπλογκόσφαιρα και γιατί;

H αλήθεια είναι πως πέραν των bakers-cooks-food stylists and photographers δεν γνωρίζω από άλλους bloggers, οπότε δεν έχω και το μένος να εξαφανίσω κανένα.
Η extra ερώτηση που παρέλαβα από τη Νοτούλα είναι:
Αν βγάζαμε ένα βιβλίο όλοι οι food bloggers και ο καθένας έπρεπε να βάλει μία συνταγή μέσα, ποια θα διαλέγατε;

Θα διάλεγα τις μπάρες με βατόμουρα και λεμόνι γιατί είναι τσαχπίνικες, έχουν χρώμα και δροσιά, έρχονται σε συσκευασία μπουκιάς που σε γλυκαίνουνε μεν, δεν σε ξελιγώνουνε δε(ν).

Εδώ δίνω εγώ πάσα στην επόμενη πεντάδα, την εξής ερώτηση:

Αν ήτανε να τρως για τον επόμενο χρόνο μόνο ένα γλυκό, ποιο θα διάλεγες;

Κοίτα ερώτηση που "κατέβασα" εγώ η αναποφάσιστη. 
Λέω λοιπόν,σκεφτόμενη πονηρά πως θα διάλεγα lemon pie, αλλά θα την έκανα βάση για διάφορες παραλλαγές: κι έτσι κάθε μέρα θα της έβαζα απάνω ό,τι δεν θα μου επέτρεπαν να φάω. Και θα την έκανα αγνώριστη την αρχική lemon (κι εμένα επίσης μετά από τόσο φαί)

Kαι μια που μίλησα για παραλλαγές, ήρθε η ώρα να περάσω στην τετράδα των, όχι παραλλαγμένων, αλλά διαφορετικών cupcakes που φιλοξένησε η κουζίνα μου τις τελευταίες μέρες. Μπήκανε σε κουτί και προσφερθήκανε, αλλά κάτι πρόλαβα πάνω στη βιάση μου να φωτογραφήσω κι εγώ, και σίγουρα κατι πρόλαβα να καταγράψω για να σας δώσω να το έχετε.

Τώρα που τα ανακάλυψα νομίζω πως θα παίζω μαζί τους συνέχεια.

Στην τετράδα του σημερινού cast πρωταγωνιστούν οι:
Α:              Vanilla Cupcakes with Cream Cheese Frosting
Μπε:          Chocolate Cupcakes with Chocolate Frosting
Μπα:          Red Velvet Cupcakes with Cream Cheese Frosting  
Μπλομ:       Chocolate Muffins 

Και πάμε να δούμε ποιος θα κληρωθεί νικητής σήμερα:

Α-Μπε-Μπα- Μπλομ
Του Κι- Θε- Μπλομ (αυτούς θα τους κάνω cast σε επόμενη παραγωγή)
Α- Μπε- Μπα- Μπλομ
Του- Κι- Θε- Μπλομ
Μπλιμ (κι αυτός θα περιμένει)- Μπλομ

Βγήκε ο Μπλομ, άρα σημερινός νικητής είναι τα Chocolate Chip Muffins.

Και πώς όχι; Τα Vanilla τα παρουσιάσουμε εδώ και τα καλοφάγαμε!
Τα Chocolate Cupcakes with Chocolate Frosting μπορείτε να τα διαβάσετε από την http://foodjunkie.eu , εδώ

Τα Red Velvet μπορείτε να τα διαβάσετε από την Αθηνά , εδώ
Και τα γλυκύτατα και όχι επιβαρυμένα με βουτυρόκρεμες και γλάσα , σοκολατένια μαφινάκια μπορείτε να τα διαβάσετε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!

Σοκολατένια chocolate chip muffins

1 και 3/4 φλυτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2  φλυτζάνι καστανή ζάχαρη
1/4 φλυτζανιού άγλυκο κακάο
1 κ.τ μπέκιν πάουντερ (baking powder)
1κ.τ μαγειρική σόδα (baking soda)
1/4 κ.τ αλάτι
1 φλυτζάνι χλιαρό νερό
1/4 φλυτζανιού ηλιέλαιο
1 κ.σ κόκκινο ξύδι
1 κ.τ εκχύλισμα βανίλιας
1 μεγάλο αυγό ελαφρά χτυπημένο
1/2 φλυτζάνι κομματάκια σοκολάτας υγείας

Ε(χ)τέλεση
- Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200C/400F
- Ανακατεύουμε το αλεύρι με τα πέντε πρώτα υλικά. Κάνουμε μία τρύπα στη μέση
- Ανακατεύουμε το χλιαρό νερό με τα τέσσερα επόμενα υλικά. Ρίχνουμε μέσα τα μισά κομματάκια σοκολάτας και στη συνέχεια αδειάζουμε το μείγμα αυτό μέσα στο μείγμα με το αλεύρι.
- Ρίχνουμε τελεαυταίο το λάδι και ομογενοποιούμε.
- Βάζουμε 12 χαρτάκια για cupcakes στο ειδικό ταψί και μοιράζουμε όμοια το μείγμα, μέχρι τα 3/4 κάθε θήκης. Σκορπίζουμε πάνω σε κάθε muffin τα υπόλοιπα κομματάκια σοκολάτας και ψήνουμε για 15 περίπου λεπτά, πάντα δοκιμάζοντας με μια ξύλινη οδοντογλυφίδα να δούμε αν βγαίνει καθαρή.
- Tα αφήνουμε να κρυώσουν πριν τα ματσακωνίσουνε οι "μασελίτσες" μας.
Και τώρα που κρέμασα  κι εγώ το βραβείο της un-paiχt-able blogger, 
πετώ  με τη σειρά μου το γάντι στους ακόλουθους unpaixtable fantastic five:

- στη νονά μου
- στη Μάγδα
- στη yours Jennoula
- στη Σοφία και 
- στο Γιώργο 

Και σε όλους όσους αγαπούνε να παίζουν όπως εγώ!

Μην ξεχάσετε  κάτω από την εικόνα με το σήμα του βραβείου να βάλετε link που οδηγεί στην ανάρτηση (http://www.all4blogs.gr/arthra/unpaixtable-blogger-award) Όταν το κάνεις... give a shout to all4blogs διότι θα σε προσθέσει στην λίστα με τους συμμετέχοντες (link back)

Σύντομα κοντά σας!
Ευτυχείτε!

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Πανάλαφρα cupcakes βανίλιας με cream cheese frosting

Με το τσάϊ τα πάω καλά και ως ιδέα και ως ρόφημα.
Με τα κεκάκια που χωρούν στα φλυτζανάκια του τσαγιού (cupcakes) δεν θυμάμαι να είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση.
Xτες όμως  άρχισα ένα ιντερνετικό σουλάτσο στα περίφημα και τόσο διαφορετικά σε ποικιλλία, χρώματα και  γεύσεις κεκάκια, και σήμερα φόρεσα τη χρωματιστή ποδίτσα μου, πήρα τις μονόχρωμες κουτάλες μου κι απ' το πρωί παίζω τον εν δυνάμει cupcake-ο-πλάστη.
Έφτιαξα απλά muffins σοκολάτας με chocolate chips, που θα σας τα δείξω σε άλλη ανάρτηση για να'χουμε να λέμε, ψήνω τώρα κεκάκια με σοκολάτα και καφέ και κρυώνω την γκανάς σε μέρος δροσερό να τα γλασάρω αργότερα, και στο ψυγείο μου ξεκουράζονται αυτά που έφτιαξα πρώτα πρώτα κι αυτά που μου'κλεψαν τη ματιά πρώτα πρώτα : λαχταριστά cupcakes βανίλιας με βουτυρόκρεμα από κρημ τσηζ, μ' ένα βασιλικό βατόμουρο στην κορυφή τους.
Πανάλαφρα, αέρινα και παν- νόστιμα τα ευλογημένα, νά'ναι καλά.
Μέχρι σήμερα είχα μεγαλη φοβία στο χωνί που στολίζουνε τα cupcakes, και απλώς άπλωνα τη βουτυρόκρεμα. Μα σαν καλή και υπάκουη μαθήτρια που είμαι, παρακολούθησα τα ανάλογα σεμινάρια συναρομολόγησης και χρήσης στο youtube και ΝΑΙ!!! Τα κατάφερα!
Στο εξής θα καθιερώσω τα χαριτωμένα αυτά μικρούλικα και αφρατούλικα κεκάκια που χωρούν σε φλυτζανάκια, σε πιατάκια, σε κουτάκια και σε στοματάκια και θα τα φτιάχνω σε άσπρες-καφέ-κόκκινες αποχρώσεις, όσες και όποιες θα μού κλέβουν τη ματιά, θα τις γλασάρω όπως μού τραβάει η ορεξούλα μου, θα τρώω, θα μοιράζω και θα σας μοιράζομαι και σας σε φωτογραφικό ρεπορτάζ όσα και όποια φαίνονται ικανά να εκτεθούν σε κοινή θέα! Voila!

Πανάλαφρα cupcakes βανίλιας με cream cheese βουτυρόκρεμα
Για 15
1 1/4 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 1/4 κ.τ baking powder
1/2 κ.τ. baking soda
1/2 κ.τ αλάτι
2 μεγάλα αυγά
3/4 κούπας ζάχαρη
1 1/2 κ.τ εκχύλισμα βανίλιας
1/2 φλυτζάνι τσαγιού καλαμποκέλαιο (ή άλλο φυτικό λάδι)
1/2 φλυτζάνι τσαγιού ξινόγαλα (buttermilk)

Για τη βουτυρόκρεμα cream cheese
226 γρ. cream cheese σε θερμοκρασία δωματίου
1,5 φλυτζάνι τσαγιού ζάχαρη άχνη
1,5 φλυτζάνι του τσαγιού κρύα σαντιγύ
1/2 κ.τ εκχύλισμα βανίλιας

(όπου: κ.τ = κουταλάκι τσαγιού, κ.σ = κουταλί σούπας)
Ε(χ)τέλεση

Για τα cupcakes
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/ 350F.
Βάζουμε τις χάρτινες θήκες στο ταψί για τα cupcakes.
Σε ένα μπωλ ανακατεύουμε το αλεύρι με το baking powder, soda και αλάτι.
Χτυπάμε στο μίξερ για λίγο τα αυγά , προσθέτουμε τη ζάχαρη και συνεχίζουμε το χτύπημα.
Στη συνέχεια προσθέτουμε το εκχύλισμα βανίλιας και το λάδι και ενσωματώνουμε.
Ρίχνουμε εναλλάξ το αλεύρι με το ξινόγαλα (buttermilk).
Μοιράζουμε το μείγμα στις χάρτινες θήκες ως τη μέση τους και ψήνουμε για 14 περίπου λεπτά.
Πριν τα βγαλουμε δοκιμάζουμε τρυπώντας μαλακά με μια ξύλινη οδοντογλυφίδα.
Τα αφήνουμε να κρυώσουν εντελώς πριν τα περάσουμε με τη βουτυρόκρεμα.

Για τη βουτυρόκρεμα με cream cheese
Για καλύτερα αποτελέσματα συνιστάται να αφήσουμε τη σαντιγύ στο ψυγείο μέχρι την ώρα που θα τη χρησιμοποιήσουμε. Επίσης μπορούμε να αφήσουμε στην κατάψυξη για 10 λεπτά το μπωλ και τους αναδευτήρες όπου θα χτυπήσουμε τη βουτυρόκρεμα.
- Χτυπάμε 1-2 λεπτά τη σαντιγύ να αφρατέψει.
- Χτυπάμε το μαλακωμενο cream cheese με τη ζάχαρη άχνη.
- Ρίχνουμε τη βανίλια και ανακατεύουμε
- Τελευταία διπλώνουμε μέσα τη σαντιγύ και ανακατεύουμε απαλά.
Στολίζουμε τα κρύα cupcakes με τη βουτυρόκρεμα και στολίζουμε όπως αγαπάμε.
Εμείς αγαπάμε βατόμουρα. Κι αυτά βάλαμε!
Υγιαίνεσθε!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...