Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Γλυκά γενέθλια, τρία γλυκά κι ένα γλυκό νέο

Είναι μια περίεργη μέρα η σημερινή με μια ακυρωμένη πτήση και πολλή νύστα!
Όμως είναι η μέρα των γενεθλίων μου και δεν μπορεί παρά να έχει μεγάλη γλύκα!
Ως εκ τούτου θα σας τρατάρω τρία γλυκά-γλυκά και ένα γλυκό νέο!

Για πρώτο γλυκό θα βγάλουμε τσιζκέηκ με μυζήθρα, συνταγή Παρλιάρου και θα το στολίσουμε με γλυκό του κουταλιού σταφύλι που φτιάξαμε από την Χρυσαυγή από εδώ!

ΤΣΗΖΚΕΗΚ ΜΕ ΜΥΖΗΘΡΑ ΚΑΙ ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ ΣΤΑΦΥΛΙ
Για τη βάση
200 γρ. μπισκότα digestive τριμμένα
100γρ. βούτυρο αγελάδος λιωμένο (και λίγο ακόμη για τη φόρμα)

Για την κρέμα
1 κιλό γλυκειά μυζήθρα
4 αυγά
170γρ. ζάχαρη
1 κ.σ εκχύλισμα βανίλιας
35γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
65γρ. κρέμα γάλακτος (35% λιπαρά)
ξύσμα από 2 πορτοκάλια
Ε(χ)τέλεση

Για τη βάση
Ανακατεύουμε το λιωμένο βούτυρο με τα τριμμένα μπισκότα και απλώνουμε το υγρό μείγμα στον πάτο μιας φόρμας με αποσπώμενο πάτο διαμέτρου 24εκ. Βάζουμε στο ψυγείο.

Για την κρέμα
Προθερμαίνουμε το φούρνο σους 160C/320F
Χτυπάμε τη μυζήθρα στο μίξερ μέχρι να γίνει κρέμα. Τη μεταφέρουμε σε μπωλ.
Χτυπάμε στο μίξερ τα αυγά με τη ζάχαρη να αφρατέψουν. Αδειάζουμε το μείγμα μέσα στο μπωλ με τη μυζήθρα και ανακατεύουμε. Ενσωματώνουμε και τα υπόλοιπα υλικά. Απλώνουμε την κρέμα πάνω απ' τη βάση. Ψήνουμε το τσηζκέηκ για 1 ώρα. Το βγάζουμε και το αφήνουμε να κρυώσει μια ώρα. Το βάζουμε στο ψυγείο να σφίξει. Την ώρα του σερβιρίσματος απλώνουμε πάνω απ' την κρέμα το γλυκό σταφύλι.


...Για τη συνέχεια έχουμε μία μηλόπιτα της Smitten kitchen που έχουμε ξαναφτιάξει εδώ

...κι εδώ θα σερβίρουμε και το γλυκό μας νέο:

Στις 3 και 4 Νοεμβρίου θα ανέβει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στα πλαίσια "Μουσικό Θέατρο" η παράσταση "Εκεί που δεν ταξίδεψα ποτέ" σε ποίηση Ε.Ε.Κάμμινγκς, μουσική του βαρύτονου Τάση Χριστογιαννόπουλου και σκηνοθεσία του Αργύρη Ξάφη. Θα είμαι κι εγώ στη σκηνή του "Εκεί που δεν ταξίδεψα ποτέ", κι ας έχω ξανακάνει τη διαδρομή ΝΥ-Αθήνα.
Κάθε παράσταση είναι κι ένα νέο ταξίδι.
Αθήνα, σου'ρχομαι!

Και μετά το γλυκό νέο και με διάθεση πυραυλάτη, θα κλείσουμε με έναν πύραυλο γλυκειάς σοκολάτας με πορτοκάλι της Αθηνάς από εδώ.
Θα βάλουμε ένα κεράκι -0-, θα μηδενίσουμε το χρόνο και θ' αρχίσουμε να μετράμε απ' την αρχή!

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

"Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες"

Ήμουν κουρασμένη, νύσταζα, με χτύπαγε το καινούριο πέδιλο κι ύστερα ...ήρθαν οι μέλισσες.
Ενικός αριθμός!
"Κι ύστερα ήρθε η μέλισσα"
Μία ήταν αλλά έκανε για σμάρι!
Μου' γινε τσιμπούρι.
Μού κόλλησε με το που βγήκα απ' το super market.
Μιλάμε για επιθετικό φλερτ αφού προσπαθούσε με τσαμπουκά να μπει στην κοιλιά μου μέσα απ' το άνοιγμα 5ου και 6ου κουμπιού του πουκαμίσου μου. Με τέσσερις σακκούλες εγώ στα χέρια, δυο από κάθε πλευρά, ήταν αδύνατον να κουνήσω χέρι να τη διώξω. Άσε που θυμήθηκα ότι λένε πως πρέπει να μείνω ακίνητη. Και που το θυμήθηκα τι έγινε; Σε τρία δεύτερα άρχισα να κουνώ τη μέση μου στο ρυθμό του χούλα χουπ, στα δύο επόμενα σαβούρδισα τις σακκούλες, κι αμέσως μετά άρχισα να κουνώ τα χέρια σε σχήμα ελεύθερο, ακριβώς δίπλα σε ένα παγκάκι όπου καθόταν μια γριά που κοιτούσε ατάραχη μπροστά της.
Η μέλισσα συνέχισε τον αγώνα να μπει μέσα απ' το άνοιγμα 5ου και 6ου κουμπιού του πουκαμίσου μου. "Δεν το πιστεύω" είπα δυνατά (και αγγλικά) μπας και "ξυπνήσω" τη γριά και κάνει κάτι να με βοηθήσει. Βράχος ηρεμίας η γριά, συνέχισε να κοιτάζει μπροστά της. Κάποια στιγμή που η μέλισσα έκανε πως φεύγει, έσκυψα να πάρω τις σακκούλες (να την κάνω κι εγώ) κι ήταν τότε που βούτηξε στη σακκούλα με το ανθότυρο (Η μέλισσα, όχι η γριά. Εκείνη παρέμεινε Βούδας) .
"Αυτό δε γίνεται" φώναξα. Το είπα στη μέλισσα; στο σύμπαν; στη γριά;
Όπου κι αν το'πα πάντως, εγώ το είπα, εγώ το άκουσα.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Σήκωσα τα μάτια με απελπισία στον ουρανό. Κι ήταν τότε που γύρισε η γριά και με κοίταξε. Σε πλάνο αργό, Αγγελόπουλου!
"Μία μέλισσα δε μ' αφήνει να φύγω" βιάστηκα να της πω με φωνή που ζήταγε  βοήθεια.
"Πού είναι;" με ρωτάει χαμογελαστή η γριά, και θέλω να ουρλιάξω "ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΣΟΥ!!!!". Συγκρατιέμαι και λέω  "Μές στη σακκούλα με το ανθότυρο".
Και η γριά ξαναγυρνάει μπροστά της.

Δεν το πιστεύω αυτό που ζω!!! Τι έχω πάθει Παναγίτσα μου 7 η ώρα το απόγευμα που είμαι κουρασμένη και νυστάζω και με χτυπάει το πέδιλο και θέλω να πάω σπίτι να πιω καφέ και ν' αρχίσω να ψήνω και δεν μπορώ να φύγω γιατί ΜΙΑ ΜΕΛΙΣΣΑ ΔΕ Μ' ΑΦΗΝΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΡΙΑ- ΒΟΥΔΑΣ ΔΕ ΜΕ ΒΟΗΘΑ !!!
Σκέφτομαι ν' αδειάσω σιγά σιγά το περιεχόμενο της μυρωδάτης σακκούλας μέσα στις άλλες και ν' αφήσω εκεί τη μέλισσα να παίζει με τις μυρωδιές. Βγάζω μαλακά το γιαούρτι, το βάζω σε άλλη σακκούλα, καλά πάμε μέχρι εδώ, βγάζω τα λουκάνικα, μπράβο Μαρθούλα,τα καταφέρνεις και χωρίς τη γριά, μένει η μαρμελάδα...Απλώνω το χέρι κι η μέλισσα πηδάει απ' το άνοιγμα της σακκούλας στο άνοιγμα 5ου και 6ου κουμπιού του πουκαμίσου μου.

Πετώ τη μαρμελάδα, ακούω ένα "ΑΑΑΑΑΑ" (η φωνή μου ήταν αυτή) και ένα "ΚΡΑΚ" (η μαρμελάδα ήταν αυτή ).Αν έσπασα τη μαρμελάδα θα σπάσω στο ξύλο τη γριά που καίγεται ο κώλος μας κι αυτή το παίζει Γιόγκι!

Μα λίγο πριν τη δείρω, η μέλισσα κάνει ένα "σβουμ" και πάει και κάθεται πίσω απ' το παγκάκι της γριάς. "Υπάρχει και Θεός!!!" σκέφτομαι. Σηκώνω τις σακκούλες, περνώ μπροστά απ' το παγκάκι...την κοιτώ. "Πού είναι;" με ρωτάει πάλι η γριά (Τι διάλο; Μόνο αυτό έμαθε να λέει;;;) "Πίσω σου " απαντώ και φεύγω χαμογελώντας.

Στο σπίτι έψησα μελομακάρονα.
Δεν έφταιγε η μέλισσα γι' αυτό.
Ήταν προγραμματισμένο.
Αλλά αφού μπήκε στη ζωή μου μία μέλισσα εκτός προγράμματος, ήρθε και έδεσε γλυκό και ιστορία!
Καληνύχτα σας!

Υ.Γ Η συνταγή για τα μελομάκάρονα είναι της Βίκυς Κουμάντου και μπορείτε να τη βρείτε
εδώ και το τραγούδι "Μέλισσες" από τη Φωτεινή Βελεσιώτου εδώ 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...