Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Γλυκό με γεμιστά μπισκότα και..ό,τι κάνεις, κα'ντο με αγάπη και στο φως!

Κάποτε γνώρισα έναν make up artist που έβαφε τους καλλιτέχνες στο Μέγαρο Μουσικής πριν από την παράσταση. Τον έλεγαν Μανώλη αλλά εγώ τον φώναζα Μανόλο. Όσο με έβαφε, χαμογελούσε και δε βιαζότανε καθόλου. Άπλωνε τις σκιές, διόρθωνε τις γραμμές με πολύ μαλακές και λεπτές κινήσεις σαν να μην έβαζε καθόλου χρώμα και σαν να μην περίμενε άλλος κανείς να βαφτεί. Όταν τέλειωνε, με έβρισκα πάντα πολύ όμορφη .«Πώς το κάνεις αυτό βρε Μανόλο;» τον ρώταγα. «Με αγάπη», μού έλεγε ο Μανόλο και χαμογελούσε .«Εγώ δεν μπορώ να με βάψω έτσι», γκρίνιαζα.«Κάντο με αγάπη», απαντούσε ο Μανόλο με το χαμόγελο. «Όταν παντρευτώ, θα με βάψεις εσύ;» τον ρώτησα ένα βράδυ κι εκείνος ένευσε «ναι» και χαμογέλασε.
                             
Κάποτε διάβασα στο βιβλίο της θεραπεύτριας Ιωάννας Γκολφινοπούλου «Προφητεία από το μπλε φως» τη φράση του Γιόνα, ενός πνευματικού δασκάλου που μιλάει μέσα από το διάμεσο Χάσκα Χάρισον: «Ό,τι κάνεις, κα’ ντο στο φως»

Ο Γιόνα είναι φως, ο Μανόλο έχει πάει στο φως και δεν με έβαψε ποτέ εκτός Μεγάρου. Αλλά όταν φοβάμαι και κρύβομαι, θυμάμαι το Γιόνα και λέω δυνατά: «Ό,τι κάνεις, κα’ ντο στο φως». Κι όταν η ζωή με ξεπερνάει, όταν με βρίσκω μικρή κι αδύναμη και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, θυμάμαι το Μανόλο και λέω: «Ό,τι κάνεις, κά’ντο με αγάπη».
Και φεύγουν τα σκοτάδια, ξαναβρίσκω το χαμόγελο και στέκομαι όρθια.
Γλυκό με γεμιστά μπισκότα
Βασισμένο σε συνταγή του Στέλιου Παρλιάρου

120γρ. βούτυρο
50 γρ. ζάχαρη άχνη
400 γρ γεμιστά μπισκότα oreo (ή σοκολάτα)
100 γρ. κρέμα γάλακτος
60 γρ. φυστίκι αιγίνης
340 γρ. λευκή σοκολάτα
Ε(χ)τέλεση
Χτυπάμε το βούτυρο με την άχνη. Προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος και ανακατεύουμε. Στη συνέχεια ρίχνουμε μέσα τη λιωμένη λευκή σοκολάτα (σε μπεν μαρί), ύστερα διπλώνουμε μέσα τα μπισκότα που έχουμε σπάσει σε κομμάτια και τα φυστίκια ολόκληρα. Αδειάζουμε το μείγμα σε φόρμα που έχουμε στρώσει με αντικολλητικό χαρτί. Σκεπάζουμε και αφήνουμε στο ψυγείο. Στολίζουμε με μισά γεμιστά μπισκότα όποιας γεύσης μας αρέσει. Εγώ έβαλα τα αγαπημένα μου λεμόνια.
Κόβουμε σε φέτες και...αλλελούϊα!!!
                              
Καλημέρα με αγάπη και στο φως!

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Σοκολατένια μπισκότα για την απουσία

Με το καλησπέρα σας, να πω σχωράτε με που απουσίαζα ένα μήνα και πως γι' αυτό θα γράψω κάτι για την απουσία! Στο σχολείο δεν υπήρξα ποτέ απουσιολόγος αλλά όμως δεν απουσίαζα σχεδόν ποτέ.
Ήμουνα πάντοτε παιδί της παρουσίας, της εργασίας και του καθήκοντος.
Τώρα απουσιάζω πιο συχνά. Απουσιάζω απ' το σπίτι, απ' την Ελλάδα, κατά διαστήματα απουσιάζω κι απ' το θέατρο. Μόλις η παρουσία πάει να με πνίξει...την κάνω.

Θα πω όμως τώρα για την απουσία όχι με την έννοια της αποχής αλλά με την έννοια της λαχτάρας και της στέρησης. Γι' αυτή που λείπει και σού λείπει, γι' αυτή που όταν δεν είναι εκεί πονάς, αυτή που θές να είναι εκεί αλλά δεν είναι...Δεν είναι πια, δεν είναι ακόμη, δεν την έχεις βρει, αυτή που σού αφήνει μία τρύπα στην ψυχή και ένα μπούκωμα. Αυτή που έχει όνομα, το ξέρεις αλλά δεν το λες. Γιατί αν το πεις πονάει παραπάνω. Αυτή που σκάει μπροστά σου ξαφνικά σ' ένα τραγούδι, μια ρεκλάμα, μία διαφήμιση, σε βρίσκει χαλαρή και σε ρωτά: "Πόσον καιρό θα λείπω ακόμη; Δεν κουράστηκες ακόμη απ' την απουσία μου;"
"Καλά τα λες. Λοιπόν; Τι λες;"
(Το'πα εγώ. Σκάει μπροστά σου απροειδοποίητα... )
"Τι να πω; Εγώ μιλάω για την απουσία γενικά..."
"Στο -γενικά κι αόριστα- και στο -άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε- διακρίνω μια υπεκφυγή;"
"Δεν αφήνεις τώρα την ψυχανάλυση να μ' αφήσεις να μιλήσω ;"
"Σ' αφήνω. Μίλα. Τί θα πεις;"
"Για την απουσία. Για ...σένα."
"Αν πεις για μένα, θα πεις και για σένα. Είσαι έτοιμη γι' αυτό ή θα γράψεις πάλι δοκίμιο;"
"Τι δοκίμιο ρε παιδί μου; Τι λες;"
"Λέω ό,τι δε λες εσύ. Λέω να πεις για τη δική σου απουσία κι όχι του κόσμου όλου. Να πεις γι' αυτό που λείπει Σ' ΕΣΕΝΑ. Μίλα για σένα, λέω."
"Τι' ναι αυτό με σένα ρε παιδάκι μου; Μη με δεις να πάρω θέση γραψίματος! Έρχεσαι και μου κατσικώνεσαι."
"Σού κάθομαι στο σβέρκο δηλαδή;"
"Παντού μου κάθεσαι. Στο σβέρκο, στο στομάχι, στην καρδιά..."
"Αποφάσισε λοιπόν τι θέλεις. Την απουσία και τη στέρηση ή την παρουσία και την πληρότητα;"
"Το δεύτερο. Αν και καμιά φορά έχει και τα ευχάριστά της η απουσία."
"Ποια είναι αυτά;"
"Να...Δεν έχεις κανέναν να σε ρωτάει πού, και πώς, και με ποιον,δεν έχεις κανέναν να σου περιορίζει την ελευθερία σου"
"Από πού έρχεται η πεποίθηση πως η παρουσία κάποιου σημαίνει απουσία της ελευθερίας σου;"
"Μπορώ να πάρω τη βοήθεια του κοινού;"
"Πήγαινε να πιεις λίγο νερό και έλα πάλι. "
"Yes sir!"
"Madame!"
"Ό,τι πεις!"
Μόνο νερό δεν ήπια. Μπουκώθηκα δυο χούφτες φουντούκια, τρία τυροπιτάκια και ένα παγωτό. Weight watchers. Μάλλον θα κάνω ανάρτηση περί παρουσίας λίπους και απουσίας δίαιτας.
"Καλύτερα;"
"Ε;"
"Λέω...Είσαι καλύτερα μετά τα φουντούκια και τα παγωτά;"
"Ένα παγωτάκι έφαγα.Weight watchers."
"Πείναγες;"
"Όχι. Αλλά όταν αγχώνομαι τρώω"
"Μπουκώνεσαι δηλαδή για να μη νιώθεις το κενό της απουσίας!"
"Θα το πιάσουμε από κει που το αφήσαμε;
"Από πού να το πιάσουμε;"
"Να σου πω: εγώ απουσίαζα ένα μήνα απ' τη στήλη και ήθελα να γράψω κάτι σχετικά μ' αυτό!"
"Αυτό κάνουμε."
"Ναι, αλλά εσύ με σπρώχνεις να μιλήσω προσωπικά."
"Δε σε σπρώχνω. Αλλά μόνο όταν μιλάς προσωπικά έχει ουσία αυτό που λες. Η έλλειψη ουσίας σημαίνει απουσία."
"Να πάω μια βόλτα και να ξανάρθω;"
"Καλά να περάσεις."
............................
...........................
...........................
Ωραία είναι να περπατάς στα χιόνια. Πας λίγο αργά αλλά μέσα σε ωραίο τοπίο.
Χώνεψα και μερικά φουντουκάκια και επέστρεψα.
............................
Μμμμ....Ας βράσω ένα ...ελαφρύ ψαράκι.
...Ωραία!...Να βάλω και λίγο κρασάκι...Τώρα νιώθω  πολύ καλύτερα.

Μωρέ...παραπέρασε η ώρα...να μη σας κουράσω άλλο!!!
Να σας χαιρετήσω σιγά σιγά ...κι αν άφησα στη μέση μια κουβέντα, συγχωράτε με! Μήπως δεν είναι έτσι κι η ζωή; Ένα κεφάλαιο ανοιχτό. Γράφουμε, διακόπτουμε, μετά από μήνες επιστρέφουμε, ούτε θυμόμαστε πια πού μείναμε, βάζουμε άλλες δυο γραμμές, κάνουμε τρεις μουτζούρες, πετάμε το στυλό, παίρνουμε ένα κόκκινο και συνεχίζουμε ...αναλόγως τη διάθεση. Αλλάζει ο καιρός, αλλάζει η γραφή, ο χαρακτήρας, η παρέα μας, ο τόπος μας, και το κεφάλαιο της ζωής αλλάζει και αυτό. Μπορεί να γράφεται σε τρίτο πρόσωπο, σε πρώτο, μπορεί σε α' πληθυντικό.
Μπορεί κι εγώ να είπα άλλα απ' αυτά που ήτανε να πω.
Μπορεί κι η συνταγή να΄πρεπε να'χει κάποια απουσία:
Βουτύρου ας πούμε για να'ναι νηστίσιμη
Ή αλεύρου για να'ναι gluten free
Ή σοκολάτας για να'ναι καλή για τους απεξαρτημένους chocoholics
Το θέμα "απουσία" δεν τελείωσε, το ξέρω. Και ξέρω πως η εν λόγω madame θα μού τη σκάσει πάλι ξαφνικά μέχρι να πω τα δικά μου τα κρυμμένα και τ' ανείπωτα. Aν με ακούει πάντως, της λέω πως προτιμώ τη συνεδρία να την κάνουμε στον ύπνο μου. Εκεί που θάβρει το υποσυνείδητό μου ν΄αγρυπνά και το μυαλό μου (ευτυχώς Θεέ μου) να κοιμάται. Γιατί δεν υποφέρεται με τέτοιον έλεγχο που μου ασκεί σε όλα.
"Over!"

Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά!
Πάρτε και μερικά μπισκότα σοκολάτας (με απουσία σοκολάτας, για να υποστηρίξουμε το θέμα μας) 
κι άντε γεια!

Σοκολατένια Μπισκότα
Για δύο ντουζίνες
Βασισμένη σε συνταγή της sprinklebakes.com

228γρ. βούτυρο (μαλακωμένο)
1 κούπα ζάχαρη και δύο κουταλιές της σούπας ακόμη
1 αυγό
1 κουταλάκι του τσαγιού εκχύλισμα βανίλιας
2 φλυτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις και 1 κουτάλι της σούπας ακόμη
1 κοφτό φλυτζάνι σούπας κακάο (περίπου 80 γρ)
Λίγο αλάτι
Ε(χ)τέλεση
Χτυπάμε στο μίξερ το βούτυρο με τη ζάχαρη. Όταν αφρατέψει, προσθέτουμε το αυγό και το εκχύλισμα βανίλιας. Έχουμε εντωμεταξύ ανακατέψει σε ένα μπωλ το αλεύρι με το κακάο και το  αλάτι. Το αδειάζουμε κι αυτό στο μείγμα με το βούτυρο. Το απλώνουμε σε λαδόκολλα, του δίνουμε το σχήμα μπαστουνιού και το βάζουμε καμιά ώρα στο ψυγείο. Το βγάζουμε, κόβουμε φέτες, τις απλώνουμε σε ταψί στρωμένο με λαδόκολλα και τις ξαναβάζουμε στο ψυγείο άλλο ένα μισάωρο. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F και ψήνουμε γύρω στα 18 λεπτά. Αφήνουμε να κρυώσουν σε σχάρα. 
Τα γλασάρετε κατά βούληση αλλά και σκέτα είναι μπουκιά και συχώριο!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...