Με το καλησπέρα σας, να πω σχωράτε με που απουσίαζα ένα μήνα και πως γι' αυτό θα γράψω κάτι για την απουσία! Στο σχολείο δεν υπήρξα ποτέ απουσιολόγος αλλά όμως δεν απουσίαζα σχεδόν ποτέ.
Ήμουνα πάντοτε παιδί της παρουσίας, της εργασίας και του καθήκοντος.
Τώρα απουσιάζω πιο συχνά. Απουσιάζω απ' το σπίτι, απ' την Ελλάδα, κατά διαστήματα απουσιάζω κι απ' το θέατρο. Μόλις η παρουσία πάει να με πνίξει...την κάνω.
Θα πω όμως τώρα για την απουσία όχι με την έννοια της αποχής αλλά με την έννοια της λαχτάρας και της στέρησης. Γι' αυτή που λείπει και σού λείπει, γι' αυτή που όταν δεν είναι εκεί πονάς, αυτή που θές να είναι εκεί αλλά δεν είναι...Δεν είναι πια, δεν είναι ακόμη, δεν την έχεις βρει, αυτή που σού αφήνει μία τρύπα στην ψυχή και ένα μπούκωμα. Αυτή που έχει όνομα, το ξέρεις αλλά δεν το λες. Γιατί αν το πεις πονάει παραπάνω. Αυτή που σκάει μπροστά σου ξαφνικά σ' ένα τραγούδι, μια ρεκλάμα, μία διαφήμιση, σε βρίσκει χαλαρή και σε ρωτά: "Πόσον καιρό θα λείπω ακόμη; Δεν κουράστηκες ακόμη απ' την απουσία μου;"
"Καλά τα λες. Λοιπόν; Τι λες;"
(Το'πα εγώ. Σκάει μπροστά σου απροειδοποίητα... )
"Τι να πω; Εγώ μιλάω για την απουσία γενικά..."
"Στο -γενικά κι αόριστα- και στο -άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε- διακρίνω μια υπεκφυγή;"
"Δεν αφήνεις τώρα την ψυχανάλυση να μ' αφήσεις να μιλήσω ;"
"Σ' αφήνω. Μίλα. Τί θα πεις;"
"Για την απουσία. Για ...σένα."
"Αν πεις για μένα, θα πεις και για σένα. Είσαι έτοιμη γι' αυτό ή θα γράψεις πάλι δοκίμιο;"
"Τι δοκίμιο ρε παιδί μου; Τι λες;"
"Λέω ό,τι δε λες εσύ. Λέω να πεις για τη δική σου απουσία κι όχι του κόσμου όλου. Να πεις γι' αυτό που λείπει Σ' ΕΣΕΝΑ. Μίλα για σένα, λέω."
"Τι' ναι αυτό με σένα ρε παιδάκι μου; Μη με δεις να πάρω θέση γραψίματος! Έρχεσαι και μου κατσικώνεσαι."
"Σού κάθομαι στο σβέρκο δηλαδή;"
"Παντού μου κάθεσαι. Στο σβέρκο, στο στομάχι, στην καρδιά..."
"Αποφάσισε λοιπόν τι θέλεις. Την απουσία και τη στέρηση ή την παρουσία και την πληρότητα;"
"Το δεύτερο. Αν και καμιά φορά έχει και τα ευχάριστά της η απουσία."
"Ποια είναι αυτά;"
"Να...Δεν έχεις κανέναν να σε ρωτάει πού, και πώς, και με ποιον,δεν έχεις κανέναν να σου περιορίζει την ελευθερία σου"
"Από πού έρχεται η πεποίθηση πως η παρουσία κάποιου σημαίνει απουσία της ελευθερίας σου;"
"Μπορώ να πάρω τη βοήθεια του κοινού;"
"Πήγαινε να πιεις λίγο νερό και έλα πάλι. "
"Yes sir!"
"Madame!"
"Ό,τι πεις!"
Μόνο νερό δεν ήπια. Μπουκώθηκα δυο χούφτες φουντούκια, τρία τυροπιτάκια και ένα παγωτό. Weight watchers. Μάλλον θα κάνω ανάρτηση περί παρουσίας λίπους και απουσίας δίαιτας.
"Καλύτερα;"
"Ε;"
"Λέω...Είσαι καλύτερα μετά τα φουντούκια και τα παγωτά;"
"Ένα παγωτάκι έφαγα.Weight watchers."
"Πείναγες;"
"Όχι. Αλλά όταν αγχώνομαι τρώω"
"Μπουκώνεσαι δηλαδή για να μη νιώθεις το κενό της απουσίας!"
"Θα το πιάσουμε από κει που το αφήσαμε;
"Από πού να το πιάσουμε;"
"Να σου πω: εγώ απουσίαζα ένα μήνα απ' τη στήλη και ήθελα να γράψω κάτι σχετικά μ' αυτό!"
"Αυτό κάνουμε."
"Ναι, αλλά εσύ με σπρώχνεις να μιλήσω προσωπικά."
"Δε σε σπρώχνω. Αλλά μόνο όταν μιλάς προσωπικά έχει ουσία αυτό που λες. Η έλλειψη ουσίας σημαίνει απουσία."
"Να πάω μια βόλτα και να ξανάρθω;"
"Καλά να περάσεις."
............................
...........................
...........................
Ωραία είναι να περπατάς στα χιόνια. Πας λίγο αργά αλλά μέσα σε ωραίο τοπίο.
Χώνεψα και μερικά φουντουκάκια και επέστρεψα.
............................
Μμμμ....Ας βράσω ένα ...ελαφρύ ψαράκι.
...Ωραία!...Να βάλω και λίγο κρασάκι...Τώρα νιώθω πολύ καλύτερα.
Μωρέ...παραπέρασε η ώρα...να μη σας κουράσω άλλο!!!
Να σας χαιρετήσω σιγά σιγά ...κι αν άφησα στη μέση μια κουβέντα, συγχωράτε με! Μήπως δεν είναι έτσι κι η ζωή; Ένα κεφάλαιο ανοιχτό. Γράφουμε, διακόπτουμε, μετά από μήνες επιστρέφουμε, ούτε θυμόμαστε πια πού μείναμε, βάζουμε άλλες δυο γραμμές, κάνουμε τρεις μουτζούρες, πετάμε το στυλό, παίρνουμε ένα κόκκινο και συνεχίζουμε ...αναλόγως τη διάθεση. Αλλάζει ο καιρός, αλλάζει η γραφή, ο χαρακτήρας, η παρέα μας, ο τόπος μας, και το κεφάλαιο της ζωής αλλάζει και αυτό. Μπορεί να γράφεται σε τρίτο πρόσωπο, σε πρώτο, μπορεί σε α' πληθυντικό.
Μπορεί κι εγώ να είπα άλλα απ' αυτά που ήτανε να πω.
Μπορεί κι η συνταγή να΄πρεπε να'χει κάποια απουσία:
Βουτύρου ας πούμε για να'ναι νηστίσιμη
Ή αλεύρου για να'ναι gluten free
Ή σοκολάτας για να'ναι καλή για τους απεξαρτημένους chocoholics
Το θέμα "απουσία" δεν τελείωσε, το ξέρω. Και ξέρω πως η εν λόγω madame θα μού τη σκάσει πάλι ξαφνικά μέχρι να πω τα δικά μου τα κρυμμένα και τ' ανείπωτα. Aν με ακούει πάντως, της λέω πως προτιμώ τη συνεδρία να την κάνουμε στον ύπνο μου. Εκεί που θάβρει το υποσυνείδητό μου ν΄αγρυπνά και το μυαλό μου
(ευτυχώς Θεέ μου) να κοιμάται. Γιατί δεν υποφέρεται με τέτοιον έλεγχο που μου ασκεί σε όλα.
"Over!"
Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά!
Πάρτε και μερικά μπισκότα σοκολάτας (με απουσία σοκολάτας, για να υποστηρίξουμε το θέμα μας)
κι άντε γεια!
Σοκολατένια Μπισκότα
Για δύο ντουζίνες
Βασισμένη σε συνταγή της sprinklebakes.com
228γρ. βούτυρο (μαλακωμένο)
1 κούπα ζάχαρη και δύο κουταλιές της σούπας ακόμη
1 αυγό
1 κουταλάκι του τσαγιού εκχύλισμα βανίλιας
2 φλυτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις και 1 κουτάλι της σούπας ακόμη
1 κοφτό φλυτζάνι σούπας κακάο (περίπου 80 γρ)
Λίγο αλάτι
Ε(χ)τέλεση
Χτυπάμε στο μίξερ το βούτυρο με τη ζάχαρη. Όταν αφρατέψει, προσθέτουμε το αυγό και το εκχύλισμα βανίλιας. Έχουμε εντωμεταξύ ανακατέψει σε ένα μπωλ το αλεύρι με το κακάο και το αλάτι. Το αδειάζουμε κι αυτό στο μείγμα με το βούτυρο. Το απλώνουμε σε λαδόκολλα, του δίνουμε το σχήμα μπαστουνιού και το βάζουμε καμιά ώρα στο ψυγείο. Το βγάζουμε, κόβουμε φέτες, τις απλώνουμε σε ταψί στρωμένο με λαδόκολλα και τις ξαναβάζουμε στο ψυγείο άλλο ένα μισάωρο. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F και ψήνουμε γύρω στα 18 λεπτά. Αφήνουμε να κρυώσουν σε σχάρα.
Τα γλασάρετε κατά βούληση αλλά και σκέτα είναι μπουκιά και συχώριο!