Μια τουρτίτσα, χωρίς λόγο!

                                       

Μπορεί ναχουν περάσει και δύο χρόνια από την τελευταία μου ανάρτηση. Τι λέω καλέ; Γράψε λάθος καταμέτρηση (χαχα)! Αφού είναι ήδη τρία χρόνια και, που γύρισα από Νέα Υόρκη, και ανάρτηση δεν έκανα, άρα, έχω τουλάχιστον τέσσερα χρόνια να γράψω. Τόσο πολύ, που ξέχασα από πού μπαίνουν. Νατανε σπίτι, θα σκαρφάλωνα απ' το παράθυρο. Σκαρφάλωσα πάντως και μπήκα, γιατί οι συνήθειες, όχι οι κακές, αλλά οι αγαπημένες, δεν κόβονται. Και δεν πρέπει να κόβονται κι όλας. 

Μπήκα λοιπόν να πω ένα γεια, χωρίς να έχω συγκεκριμένη συνταγή να σας μοιραστώ, ούτε ιστορία να σας ιστορήσω. Έτσι για να σας χαιρετήσω μόνο, να πω "είμαι εδώ, είμαι καλά, εσείς πώς είστε; την παλεύετε; θέλετε να τα λέμε;" Τέτοια κι άλλα πολλά.

Άλλωστε δεν χρειαζόμαστε συγκεκριμένο λόγο για να χτυπήσουμε μια πόρτα και να πούμε "γεια". Τα πράγματα γίνονται και χωρίς λόγο. Μπορεί να θυμηθούμε κάποιον ξεχασμένο φίλο να τον πάρουμε τηλέφωνο. Ή να μας πιάσει η όρεξη να φτιάξουμε μια τούρτα, κι ας μην έχουμε να την προσφέρουμε πουθενά. Θα την φάμε στην υγειά μας.

Αυτό μ' έπιασε τις προάλλες. Είναι γιατί  βλέπω διάφορες συνταγές κατά καιρούς και κάποιες μου κολλάνε στο κεφάλι και περιμένουνε. Αυτή τη φορά μου κόλλησε μια συνταγή της Αθηνάς Πάνου, μια όμορφη τουρτίτσα, που όλο την γυρνόφερνα και την καθυστερούσα, αλλά τελικά της παραδόθηκα και υπέκυψα και πολύ κρατήθηκα δηλαδή. Η συνταγή της Αθηνούλας  εδώ

Βέβαια η τουρτίτσα ήτανε χωρίς γλουτένη και με γιαούρτι καρύδας, κι εγώ δεν είχα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Την έκανα όμως με ό,τι είχα και το καταφχαριστήθηκα! Εντάξει, έγινε πιο σφιχτό το παντεσπάνι, οκ, την άλλη φορά θα ξέρω. Κατά τ' άλλα όμως δεν παίζεται!

Κι εδώ, σας στέλνω την καλημέρα μου, κι εύχομαι να είμαστε όλοι καλά και να βρίσκουμε πάντα έναν δικό μας λόγο να είμαστε χαρούμενοι και δημιουργικοί!

Φιλώ σας, 

Μαρθουλίτα στη μεγάλη επιστροφή