Giveaway ένα ημερολόγιο "Γλυκά και Ιστορίες 2013" και μπισκοτάκια σοκολάτας σαν brownies

Και πολύ άργησα, έτσι τουλάχιστον μού φάνηκε. Είδες τι είναι να συνηθίζεις αυτή την επικοινωνία; Μού κακοφαίνεται μετά, άμα περνάει μια βδομάδα ακουβέντιαστη, αμαγείρευτη και ασχολίαστη!
Να'μαι λοιπόν που επέστρεψα με μια μπανάνα στο χέρι. (Μπανάνα τρώω τώρα που μιλάμε, τι να κάνω;)

Στις 25 του μηνού παρουσιάστηκε επιτυχώς καταπώς λέμε  το ημερολόγιο "Γλυκά και Ιστορίες 2013", μέσα σε ένα κλίμα γλυκό κι αγαπησιάρικο. Βάλαμε τα καλά μας, φτιάξαμε τα γλυκά μας,

 

ανοίξαμε το θέατρο του Πολιτιστικού που συνήθως παίζουμε τα θεατρικά μας και δεχτήκαμε κόσμο για τα ημερολογιακά μας!

Κι έγινε γιορτή. Με τους ηθοποιούς να κερδίζουν τον κόσμο παίζοντας κωμικά το σκετσάκι "Το Δόλωμα" έτσι όπως είχα προσαρμόσει για τη σκηνή την ιστορία που έγραψα για τις "Νανέϊμο μπάρες" (θυμάσαι νονούλα Πηνελόπη;) του Καναδά, με το Φύτο να τραγουδάει παπίστικα τον "Κορνήλιο Ροστμπήφ", το παπί που ήθελε να φοράει βρακί, μ' εμένα να μιλάω στον κόσμο για τη σχέση μου με το γράψιμο, που ξεκίνησε με φόβο και κατέληξε στο πρώτο μου ημερολόγιο, την Αλεξάνδρα να την πιάνει ζάχαρο τραγουδώντας το "Ζαχαρένιο Σπιτάκι", κι ύστερα χτυπήσαμε το real ζάχαρο δοκιμάζοντας τα γλυκά που είχα φτιάξει. κάτω για γλυκά. Ως γνήσια μωρή παρθένα που ο νους μου ήταν στην (παγκόσμια χε,χε) πρώτη του ημερολογίου, δεν θυμήθηκα να τραβήξω ούτε μια φωτογραφία. Μόνο ο κόσμος με τράβαγε από δω κι από κει, κι εγώ ήμουν τόσο χαρούμενη να βλέπω γνωστά και άγνωστα πρόσωπα ολόγυρα που απ' τη μωράδα μου δε θυμήθηκα ούτε καν να πω σε κάποιον άλλον να τραβήξει. Δεν πειράζει όμως, κάποια εφημερίδα έβαλε,

Εντυπωσίασε η παρουσίαση του Γευστικού Ημερολογίου

                           

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ/ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΗ
H συγγραφέας του βιβλίου Μάρθα Τομπουλίδου.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η Μάρθα Τομπουλίδου, η οποία είναι γνωστή στο αναγνωστικό κοινό του «Ε.Κ.» για το εκπαιδευτικό και σκηνοθετικό της έργο, την Κυριακή εξέπληξε ευχάριστα το κοινό με την παρουσίαση του βιβλίου της «Γλυκά και Ιστορίες 2013», το οποίο είναι ένα γευστικό ημερολόγιο με ζωγραφισμένες συνταγές και πρωτότυπες ιστορίες.)

κάποια θα ξαναβάλει,
κάποιοι θεατές μού έστειλαν τι τράβηξαν,

κάτι θα μού μείνει στο τέλος για το αρχείο μου.

Απ' τα γλυκάκια πάντως δεν κράτησα τίποτε.
Πάνε τα μελομακαρονάκια, τα αμυγδαλωτά με μαρμελάδα, τα κούκις με σοκολάτα, τα μπισκότα λεμονιού, τα τρουφάκια με την καρύδα και το κακάο (thank you Χρυσαυγή), τα fudge σοκολάτας (thank you Αθηνά), τα fudge με λευκή σοκολάτα και oreo cookies (thank you Ερμιόνη) . Εγώ δεν πρόλαβα να πιω ούτε καφέ, ούτε ρακή που πέρασε κάποια στιγμή κάτω απ' τη μύτη μου.
Δεν πειράζει. Μια χαρά πέρασα και άνευ ροφήματος.

Και θα ξαναπεράσω δηλαδή γιατί ή γορτινή  βραδιά θα επαναληφθεί σε Μανχαττανικό έδαφος, στις 9 Δεκεμβρίου στις 7.30μμ στο Κυπριακό Προξενείο που θα μας φιλοξενήσει ανοίγοντας τις πόρτες του σ' αυτούς που η Αστόρια τους έπεσε μακριά ή που είχαν κάτι άλλο να κάνουνε της αγίας Αικατερίνης που έπεσε η πρώτη παρουσίαση. (Ελπίζω να μην γιορτάζουν πολλές Άννες γιατί η δεύτερη βραδιά πέφτει της αγίας Άννης. Όλο γυναικείες προστάτιδες έχει αυτό το ημερολόγιο.

Σκέφτηκα πολύ αν θα βάλω το ημερολόγιο στο www.etsy.com για όλους εσάς που ενδιαφερθήκατε και για όλους όσους θα ενδιαφερθούν να το παραγγείλουν, αλλά κατόπιν παιδέματος του νου, αποφάσισα να μην το κάνω γιατί θα σας στοίχιζε επιπλέον χρήματα για τα ποσοστά που θα κρατήσει η ιστοσελίδα, plus όλη τη γραφειοκρατία, η οποία δεν είναι καθόλου φιλική προς το περιβάλλον, δηλαδή προς εμένα.
Όσοι λοιπόν θέλετε ή θα θελήσετε να πάρετε το ημερολόγιο, είτε το μεγάλο κρεμαστό του τοίχου

είτε το μικρό βιβλίο,

θα μού αφήσετε μήνυμα εδώ με τη διεύθυνσή σας, ή θα μού γράψετε ένα  email στο marthayork88@yahoo.com

κι εγώ θα αναλάβω να σας το στείλω και θα σας ενημερώσω ακριβώς για τα έξοδα αποστολής εντός ή εκτός Αμερικής.

Η τιμή του μεγάλου ημερολογίου (ελληνικό ή αγγλικό) είναι 25 δολλάρια, ή 19 ευρώ,
και του μικρού βιβλίου (ελληνικού ή αγγλικού) είναι 20 δολλάρια ή 15 ευρώ  (χωρίς τα έξοδα αποστολής). Όσοι πιστοί, ειδοποιείστε!

Δε θα μπορούσα φυσικά να μην κληρώσω εδώ ένα ημερολόγιο,

πράγμα που κάνω αμέσως τώρα, για κάποιον ή κάποια τυχερή απ' αυτούς που θ' αφήσουν ένα μικρό γλυκό λογάκι * μέχρι να τελειώσει ο Νοέμβρης, δηλαδή μέχρι και αύριο στις 12 τα μεσάνυχτα δική μου, 7πμ ώρα Ελλάδος, αφού θα κεραστούνε πρώτα ένα μικρό γλυκό μπισκοτάκι απ' αυτά που ακολουθούν.
Ο/Η τυχερός/-ή θα ανακοινωθεί στο επόμενο post, θα του ταχυδρομηθεί δωρεάν το ημερολόγιο και με γειά του (της) και χαρά του (της).

Βάζω διπλή φουρνιά σήμερα για να το γιορτάσουμε, από τ' αφρατούλικα μπισκοτάκια σαν brownies που τσίμπησα στο περσινό χριστουγεννιάτικο τεύχος e-taste που έβγαλαν τα ιντερνετικά κορίτσια Βασιλική,Royal και τη Φοίβη,Cookaine, μπισκοτάκια που τείνουν να ανακηρυχτούν winners κάθε φορά που τα δοκιμάζει κάποιος.

Θα κοπιάρω τη συνταγή όπως τη βρήκα στο περιοδικό και θα τα κεράσω σε σας και σ' ένα κοριτσάκι που θα χορέψει αύριο στο Carnegie Hall.

Μπισκοτάκια σοκολάτας με άχνη, μαλακά σαν brownies
Για 30 κομμάτια περίπου

200 γρ. κουβερτούρα
100γρ. βούτυρο
2 αυγά
200γρ. ζάχαρη
40ml κρύο καφέ εσπρέσο ή φίλτρου( έβαλα 1 κουταλάκι καφέ διαλυμένο σε μετρημένο νερό)
200γρ. αλεύρι
1 κουταλιά σούπας κακάο
1 κουταλάκι γλυκού baking powder
Λίγη άχνη για το ρολάρισμα

Ε(χ)τέλεση
Λιώνουμε τη μισή σοκολάτα μαζί με το βούτυρο σε μπεν μαρί (δηλαδή σε ένα μικρό κατσαρολάκι που μπαίνει πάνω από άλλο κατσαρολάκι με ζεστό νερό που σιγοβράζει). Χτυπάμε τα αυγά με τη ζάχαρη, κι όταν αφρατέψουν, προσθέτουμε τον καφέ, και προσεχτικά ανακατεύουμε το αλεύρι όπου έχουμε ήδη προσθέσει το κακάο και το baking powder. Κατόπιν προσθέτουμε στο μείγμα τη λιωμένη κουβερτούρα και τελευταία την υπόλοιπη κουβερτούρα κομμένη σε κομματάκια.

Βάζουμε το μείγμα στο ψυγείο να σταθεί τουλάχιστον τέσσερις ώρες (το δικό μου μείγμα έκανε ολονυχτία).

Πλάθουμε μικρά μπαλλάκια απ' το μείγμα, τα ρολλάρουμε στην άχνη, τινάζουμε να φύγει η πολλή άχνη και τα στρώνουμε σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί.
Τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180C/350F για 10-12 λεπτά.
                                                  
Είναι μαλακά κι αφράτα, τα προσφέρεις, κι ακούς στο τέλος ένα "μμμμ".
Μμμμ! Είναι που μού τέλειωσε η μπανάνα και μού προσφέρθηκα ένα μπισκοτο-brownie κι εγώ!!!
                                                            
Ευχαριστω πολύ το tetradiosyntagon.blogspot.com
για το βραβείο και θα το χαρίσω με τη σειρά μου σε πέντε bloggers που οι αναγνώστες τους είναι κάτω των 200, εν ευθέτω χρόνω! (Να κάνω την έρευνά μου πρώτα)
                                                       

"Ένα αλλιώτικο αυγό" and God bless us everyone

                    
Σήμερα είναι η μέρα που δίνουμε ευχαριστίες, που αναγνωρίζουμε τα "καλά και τ' αγαθά" που απολαμβάνουμε, και εκτιμούμε τους ανθρώπους που κάνουν τη ζωή μας, με το μερτικό τους,
εύ-κολη, ευ-χάριστη και ευ-λογημένη.

Σήμερα , θα "ανεβάσω" μια ιστορία από το ημερολόγιό μου "Γλυκά και Ιστορίες 2013", ως preview ας πούμε. Είναι η ιστορία ενός αλλιώτικου αυγού, που συμμετείχε στα chocolate chip cookies του Αη Βασίλη, και ήτανε τόσο ευγνώμων γι' αυτό. Τη συνταγή για τα κουλουράκια την έξω ξαναβάλει στην ανάρτηση "101 chocolate chip cookies". Σήμερα είναι η ώρα για την ιστορία τους.

ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΑΥΓΟ

Ήταν ένα αλλιώτικο αυγό. Στριμωγμένο σε μια χάρτινη θήκη με άλλα 29 ολόϊδια αυγουλάκια, αγωνιζότανε να αναδείξει τη μοναδικότητά του. Ένα πρωί, φορτώθηκε σ΄ένα container και ξεφορτώθηκε, στρογγυλό και άσπαστο, σε μια μεγάλη υπεραγορά τροφίμων. Μπήκε σ' ένα μακρύ, θεόρατο ψυγείο, πλακώθηκε από καμιά διακοσαριά χάρτινα πακέτα αυγών κι έμεινε εκεί, στο κρύο, να περιμένει τη στιγμή του. Δυο μέρες μετά ήταν ακόμα εκεί, περιμένοντας. Τρεις μέρες μετά, κρυώνοντας, περίμενε ακόμα. Χέρια ανοιγοκλείνανε την πόρτα του ψυγείου, τραβούσανε τα πάνω χαρτόκουτα, ξαλάφρωνε λιγάκι το αυγό απ' το βάρος που το πλάκωνε, ανάσαινε, και συνέχιζε να παραμένει στη θέση του και να περιμένει. Ήτανε ένα μικρό αυγουλάκι που κατείχε τη χάρη της υπομονής.
Την τέταρτη μέρα κατά τας γραφάς, η πόρτα του ψυγείου ανοιγόκλεινε με μεγάλη ταχύτητα. Φωνές έφταναν στ' αυτιά του που δεν προλάβαιναν ν’ αποσώσουν τη φράση τους κι η πόρτα ξανάκλεινε με βρόντο στα μούτρα του. "Μέρες που'ναι θα χρειαστώ..." μπαμ η πόρτα, "Δεν παίρνεις άλλη μια δωδεκάδα;..." μπουμ, "Σιγά μην πάρω έτοιμη βασιλόπ..."σμπαμ! Και με τα σμπαμ και με τα σμπουμ αδειάσανε τα πάνω ράφια και το μικρό αυγό ανέπνευσε επιτέλους τον αέρα της κορυφής. Ξαφνικά οι φωνές σταμάτησαν, κλείσαν τα φώτα, η πόρτα του ψυγείου έκλεισε και το αυγό κοιμήθηκε να ξαποστάσει απ' την αναμονή κι από την αγωνία του.
Το πρωί της πέμπτης ημέρας, ήξερε πως ήρθε η στιγμή. Όταν άνοιξε η πόρτα, αφέθηκε σε κάτι ελαφριά χέρια που το σήκωσαν (γυναικεία του φάνταξαν), μπήκε σε ένα καρότσι που τσούλαγε σε ρόδες και βγήκε βόλτα σε διαδρόμους με πολλή φασαρία. Κόσμος πολύς από γύρω, τού πέταξαν κάτι δεκάκιλα αλεύρια και το πλάκωσαν, του'ρθε σκοτοδίνη! Αγωνιζόταν να μη σπάσει, να μείνει έτσι στρογγυλό κι ακέριο, ολόκληρο, να μη διαλυθεί και χαθούν οι υψηλοί του στόχοι! Μια ζάλη του' ρθε τού μικρού αυγού έτσι όπως το τρέχαν και το στρίβαν σε κείνους τους ατέλειωτους διαδρόμους. Κάποια στιγμή σταμάτησε το τρεχοβολητό, το γλύστρησαν πάνω σε μια κορδέλα, σαν τσουλήθρα τού' μοιασε,ύ στερα μπήκε σ' ένα κουτί, μόνο από πάνω έμπαινε το φως, κι ύστερα πετάχτηκε με το κουτί σ' ένα άλλο πράγμα με ρόδες που έτρεχε και κόρναγε και έστριβε και τρανταζότανε σε κάτι τρύπες...Παναγιά μου να μη σπάσει, να προλάβει, να προλάβει να φτάσει...ώσπου, Ανάσταση! Ήρθε κι ακούμπησε σ' έναν πάγκο ολόκληρο, σώο και αβλαβές!
"Εγώ θα κάνω φέτος τα μπισκότα για τον Αη Βασίλη." Ήταν μια φωνή παιδική. Φωνή αγοριού.
Μια άλλη φωνή, φωνή μαμάς είπε "Πώς θα τα κάνεις βρε Βασίλη μου; Αφού δεν ξέρεις." "Ξέρω.Τα είδα στον ύπνο μου. Είναι στρογγυλά, φουσκωτά, έχουν κομματάκια από σοκολάτες κι ένα αυγό",είπε αποφασιστικά η φωνή που την έλεγαν Βασίλη. Η καρδιά τού αυγού άρχισε να χτυπάει μές στον κρόκο του. Αυτό θα ήταν το ένα, το μοναδικό αυγό που θα' μπαινε στα μπισκότα του Αη Βασίλη!
Έκλεισε τα μάτια του κι έκανε μιαν ευχή. "Να’μαι εγώ το αυγό στα μπισκότα του Αη Βασίλη. Να είμαι εγώ, να είμαι εγώ, να είμαι..." Δεν πρόλαβε να πει άλλο ένα "εγώ". Τα χεράκια του μικρού Βασίλη το έπιασαν προσεκτικά, το γύμνωσαν μαλακά και το βούτηξαν σε μια λεκάνη σαν πισίνα να κολυμπήσει μαζί με σοκολάτες, ζάχαρες, καρύδια κι αλευράκια. Έπαιζε το αυγό μες στη χαρά, τσαλαβουτούσε μες στη λεκανοπισίνα, ανακατεύονταν με τ' άλλα τα υγρά, ανακατεύονταν μέχρι που πήραν όλα στερεή μορφή, πήρανε σχήμα φουσκωτό σαν κουλουράκια. Μπήκαν τα κουλουράκια - ζυμαράκια στο ταψί, πατήθηκαν να γίνουνε δισκάκια κι ύστερα ακουμπήσαν μαλακά το σώμα τους σ' ένα φούρνο ζεστό.
Ο μικρός Βασίλης περίμενε με το πρόσωπo κολλημένο στο τζάμι του φούρνου δεκαπέντε λεπτά, όπως τού' πε η μαμά του. Μην και καούν τα κουλουράκια του. Στα δεκαπέντε λεπτά ακριβώς τα' βγαλε, τ' ακούμπησε στον πάγκο της κουζίνας, κι όσο κρυώνανε, εκείνος έκατσε να γράψει το γράμμα στον Αη Βασίλη. Πήρε το μπλε μαρκαδόρο του κι έγραψε:
"Αγαπημένε μου Αη Βασίλη,

με λένε κι εμένα Βασίλη και σού έφτιαξα αυτά τα κουλουράκια που τα είδα στον ύπνο μου, για τη γιορτή σου. Φάε όσα θέλεις και τ' άλλα πάρ' τα μαζί σου γιατί έχεις μεγάλο δρόμο και θα πεινάσεις.
Τού χρόνου θα σού φτιάξω άλλα.
Σ' αγαπώ πολύ,
Βασίλης
Υ.Γ Η μαμά λέει πως η γιαγιά που έχει χοληστερίνη δεν κάνει να τρώει κουλούρια γιατί έχουν πολλά αυγά. Μην ανησυχείς. Tα δικά σου έχουν μόνο ένα ."
Δίπλωσε καλά το γράμμα του, έβαλε τα κουλουράκια σ' ένα πιάτο, πήρε κι ένα ποτήρι γάλα και τ' ακούμπησε στο στρογγυλό πατάκι της εξώπορτας να υποδεχτούν τον Αη Βασίλη του.
"Καληνύχτα" είπε ο Βασίλης στα κουλουράκια του. "Καληνύχτα" είπε και το μικρό αυγό, μέσα στην περηφάνια.
Με το πρώτο ξημέρωμα, ο Βασίλης έτρεξε ξυπόλυτος στην εξώπορτα του σπιτιού του. Βρήκε άδειο το ποτήρι με το γάλα, άδειο και το πιατάκι με τα κουλουράκια του. Δίπλα στο πιάτο ήταν ένα γράμμα, όχι το δικό του. Αυτό ήταν γραμμένο με κόκκινο μαρκαδόρο:
"Αγαπημένε μου Βασίλη,

τα μπισκότα σου ήταν τα πιο νόστιμα μπισκότα που έφαγα ποτέ. Τού χρόνου να μού κάνεις τα ίδια.
Ευχαριστώ.
Αη Βασίλης
Υ.Γ Πώς ήξερες ότι έχω χοληστερίνη;»

 

                         

 Να είμαστε όλοι ευτυχείς που ζούμε υγιείς, να μην προσπερνάμε ως δεδομένη τη ζωή μας και να αναγνωρίζουμε τα "μικρά" και τα "καθημερινά" μας ως μεγάλα, ιδιαίτερα και πολύ σημαντικά.

Happy Thanksgiving everyone
and "God bless as all" ("Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" Κ. Ντίκενς)

Μέσα μπανάνες, καρύδια και καφές, έξω μόκα frosting και πάνω καραμελωμένα φυστίκια

Στη ζωή μου, το' χω να το λέω, έχω ευλογηθεί από καλούς φίλους. Ποτέ δεν βρέθηκα μόνη και αβοήθητη. Υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει γύρω μου ένας πολύτιμος κύκλος ανθρώπων έτοιμος να τρέξει, να υποστηρίξει, να συμπάσχει μαζί μου. Και στα εύκολα, και στα δύσκολα, και στα πάνω μου και στα κάτω μου. Πολλές φορές σκέφτηκα "Έχουμε κάνει συμβόλαιο πριν έρθουμε εδώ, να έχω τόσους βοηθούς ; Και γιατί; Γιατί δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου ή γιατί είναι καλό να έχουμε βοήθεια; Μήπως έτσι είναι τα πράγματα, αυτός είναι ο νόμος του σύμπαντος και δεν ισχύει μόνο στη δική μου περίπτωση;"

Η Βασιλική που μπήκε πρόσφατα στον κύκλο των φίλων, είχε χτες γενέθλια, γιόρταζε την προαγωγή της σε διευθύντρια της Lufthansa και τη χαιρετούσαμε στην καινούρια βάση της στη Philadelphia. Και φυσικά , μαζεύτηκε πολύς κόσμος να τη γιορτάσει γιατί η Bασιλική είναι για πολλούς καλή φίλη, καλός άνθρωπος, καλό μυαλό, έξυπνη, χαρισματική και Πόντια. Δηλαδή ανοιχτόκαρδη, δοτική και φιλόξενη.

Γι' αυτήν έφτιαξα, για πρώτη μου φορά ένα γλυκό που βρήκα απ' τον David Lebovitz, με βάση κέηκ από μπανάνες, καφέ και καρύδια, frosting μόκα, στολισμένο με τραγανά καραμελωμένα φυστίκια. Μόνο όταν είδα την πιτσιρικαρία να πλακώνει για να σβήσει μαζί με τη Βασιλική τα κεριά και να φάει "σοκολάτα, σοκολάτα θέλω" θυμήθηκα τον καφέ που είχε μέσα η σοκολάτα, μα ήταν αργά. Είχε ήδη λυθεί το κορδελάκι και τα ατίθασα δαχτυλάκια έβαζαν απολαυστικά το frosting στο στόμα. Ε, το πολύ πολύ να κοιμήθηκαν στις 3μμ! (Ώρε βρίσιμο που έφαγα απ' τις μαμάδες)

Γλυκό μέσα με μπανάνες και καφέ, έξω μόκα frosting και πάνω καραμελωμένα φυστίκια
Βασισμένο στη συνταγή του David Lebovitz

Για το κέηκ
2 1/2 φλυτζάνια (350γρ) αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 1/2 κουταλάκι κανέλλα
1 1/2 κουταλάκι μπέκιν πάουντερ
3/4 κουταλάκι μπέκιν σόδα
1/2 κουταλάκι αλάτι
1 φλυτζάνι (230γρ.) ανάλατο βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
1 1/2 φλυτζάνι (300γρ) ζάχαρη
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
1 κουταλιά της σούπας εσπρέσο καφέ ή καφέ φίλτρου (σε σκόνη)
2 μεγάλα αυγά σε θερμοκρασία δωματίου
6 κουταλιές της σούπας (90 ml) ξυνόγαλα, ή γιαούρτι ή sour cream (εγώ έβαλα γιαούρτι)
2 φλυτζάνια (500ml) πουρέ μπανάνας (3-4 ώριμες μπανάνες λιωμένες)
1 1/4 φλυτζάνια (125γρ) καρύδια ή πεκάν χοντροκομμένα και αν θέλετε καβουρδισμένα

Για το frosting
280γρ. σοκολάτα κουβερτούρα, κομμένα σε κομμάτια
1/2 φλυτζάνι (125ml) δυνατό καφέ εσπρέσο ή φίλτρου (σε ρόφημα)
140γρ. βούτυρο (αλατισμένο είτε ανάλατο) κομμένο σε κομμάτια σε θερμοκρασία δωματίου

Ε(χ)τέλεση

Για το κέηκ
Ανάβουμε το φούρνο να ζεσταίνει στους 180C/350F.
Βουτυρώνουμε δύο ταψάκια 23 εκατοστών και τα καλύπτουμε με αντικολλητικό χαρτί.
Σε ένα μπωλ ανακατεύουμε αλεύρι, κανέλα, μπέκιν πάουντερ, μπέκιν σόδα και αλάτι.
Χτυπάμε στο μίξερ το βούτυρο με τη ζάχαρη να αφρατέψουν, προσθέτουμε τη βανίλια, τον καφέ,

 ύστερα τα αυγά ένα ένα, το μισό αλεύρι στο μπωλ, το ξινόγαλα (ή γιαούρτι ή sour cream), τον πουρέ της μπανάνας , το υπόλοιπο μισό μείγμα αλευριού και τέλος τα καρύδια (ή πεκάν). Δεν το πολυζαλίζουμε στο ανακάτεμα.
Μοιράζουμε το μείγμα στα δύο ταψάκια και ψήνουμε για περίπου 40 λεπτά, δοκιμάζοντας πάντα με μια οδοντογλυφίδα, να βγει καθαρή.

Τα βγάζουμε απ' το φούρνο και τα αφήνουμε να κρυώσουν εντελώς.

Για το frosting
Σε μπεν μαρί (κατσαρολάκι πάνω από άλλη κατσαρόλα με λίγο ζεστό νερό που σιγοβράζει), ρίχνουμε τα κομματάκια της σοκολάτας και τον καφέ και ανακατεύουμε συνεχώς να διαλυθεί η σοκολάτα και να γίνει λείο το μείγμα. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και ρίχνουμε και τα κομματάκια του βούτυρου. Ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει το βούτυρο και να γυαλίσει το frosting. Εγώ το έβαλα και λίγο στο ψυγείο να σφίξει για καλύτερα αποτελέσματα.

Για τη συναρμολόγηση
Όταν κρυώσουν τα κέηκς, και με τη βοήθεια ενός μαχαιριού, γύρω γύρω, τα βγάζουμε από τις φόρμες τους. Βάζουμε το ένα κέηκ σε δίσκο σερβιρίσματος και απλώνουμε επάνω περίπου το μισό frosting.

Βάζουμε από πάνω το δεύτερο κέηκ και σκεπάζουμε την επιφάνεια και τα πλαϊνά με το υπόλοιπο frosting. Στολίζουμε την επιφάνεια του γλυκού με καραμελωμένα φυστίκια που αγοράζουμε έτοιμα (αυτό έκανε η αφεντιά μου) ή κάνετε μόνοι σας αν δε βαριέστε. (Ουφ!)

Σε περίπτωση που το πάρτυ σας έχει παιδιά και το θυμηθείτε εγκαίρως, αντικαταστείστε τον κανονικό καφέ με αντικαφεϊνέ, αν δε θέλετε να μετράτε προβατάκια με τα παιδιά σας μέχρι τις 3μμ.

Φιλιά σας!

Υ.Γ: Δευτέρα σήμερα. Μετράει το γλυκό για κέηκ της Δευτέρας;

Παραμονές του ημερολόγιου, τρώω ιρλανδέζικο κολκανόν

Οι μέρες πλησιάζουν για το περίφημο γεγονό-το της παρουσίασης του πρώτου μου ημερολόγιου με δικές μου, κατάδικές μου ιστορίες. Δεν νιώθω πανικό, όχι, περιμένω όμως πώς και τί την ώρα και τη στιγμή που θα το πιάσω τυπωμένο στα χέρια μου, να το μυρίσω, να το βάλω δίπλα στο κρεβάτι μου, σαν τα παιδάκια στο χωριό που παίρνουνε πρώτη φορά κόκκινα λουστρινένια παπουτσάκια και τα φορούν στον ύπνο τους, τουλάχιστον την πρώτη βραδιά.

Περιμένω να τυπωθούνε και τα δύο, και του τοίχου και της τσάντας προς τα τέλη της εβδομάδας και θα φροντίσω μετά να μπούνε στο διαδίκτυο στο www.etsy.com για όποιον τα λαχταρήσει. Την ερχόμενη Κυριακή στις 25, πρώτη Κυριακή μετά τη μέρα των Ευχαριστιών θα 'ρθουνε φίλοι και γνωστοί να με υποστηρίξουνε να το περπατήσουμε προς τα έξω και να το συστήσουμε στον κόσμο.

Όσο έγραφα, δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, και γενικότερα, όταν γράφω, σπάνια έχω ΚΑΤΙ στο μυαλό μου, αλλά υπάρχει πάντα μια φωνή που με κατευθύνει, κι αυτή η φωνή δε φωνάζει, δεν διατάζει, βγαίνει σιγά σιγά ακολουθώντας με σε κάθε σειρά που γράφω, έρχεται σαν ιδέα πίσω από μια λέξη, σα διόρθωση πίσω από μια δεύτερη ανάγνωση, περπατάει δίπλα μου και γίνεται σιγά σιγά σαφής και συγκεκριμένη.

Ακολουθώντας αυτή την κατευθυντήρια γραμμή έγραψα δώδεκα ιστορίες. Άλλη πήρε τη μορφή επιστολής, άλλη τη μορφή ημερολογίου, κάποια βγήκε σαν παιδικό τραγουδάκι, άλλη σαν θεατρικό σκετσάκι και πάει λέγοντας. Τη χάρηκα αυτή την ποικιλλομορφία όπως προέκυπτε, όπως χάρηκα και το γεγονός πως οι δώδεκα φιλοτεχνημένες συνταγές του κόσμου δεν είναι μιας και μόνης τεχνοτροπίας, αλλά υπάρχουν πίνακες από illustrators, από ζωγράφους , από ανθρώπους που κάνουν paper art. Σ' αυτό το έργο που γεννήθηκε στο κεφάλι μου, συνεργαστήκαμε Έλληνες της Νέας Υόρκης, Έλληνες στην Αθήνα, στην Κρήτη, Αμερικανοί, μια Γιαπωνέζα , και τελικά, όλοι μαζί, με τηλέφωνα, emails, με καφέδες, με άγχη, με χαρές και με φωνές, φτάσαμε στο τέλος.
Κι είναι μεγάλη χαρά να βλέπω την ιδέα μου να γίνεται έργο.

Λένε πως μια ιδέα, μια σκέψη είναι κάτι που έχει ήδη πραγματοποιηθεί σε μια άλλη διάσταση και σού υπενθυμίζει να την "κατεβάσεις" ως πραγματικότητα και σ' αυτή τη διάσταση που ζεις  τώρα.
Εγώ την "κατέβασα".
Στη γιορτή που θα στηθεί την Κυριακή 25 Νοεμβρίου για τα βαφτίσια αυτού του πνευματικού μου παιδιού , θα' ρθουν πολλοί "νονοί": Τέσσερις ηθοποιοί, η Ιωάννα Κατσαρού, η Θεοδώρα Λουκά, ο Δημήτρης Μποζίνης και ο Χρήστος Αλεξανδρίδης θα ζωντανέψουν στη σκηνή "Το Δόλωμα", μία ιστορία που έγραψα ως σκετσάκι, και συνόδεψα μ' αυτήν τις Nanaimo Bars για τον Kαναδά.
Η σοπράνο Αλεξάνδρα Σκένδρου θα τραγουδήσει το παιδικό "Ζαχαρένιο Σπιτάκι" που μελοποιήθηκε από το διεθνή βαρύτονο της όπερας Τάση Χριστογιαννόπουλο, και ο Κύπριος πιανίστας και τραγουδιστής Νεόφυτος Στράτης θα παίξει πιάνο και θα τραγουδήσει μια εκτός ημερολογίου μελοποιημένη παραμυθοϊστορία μου, τον "Κορνήλιο Ροστμπήφ", γραμμένη για ένα περίφημο παπί που φοράει ροζ βρακί.
                                               
Θα διαβάσω κι εγώ μια ιστορία, την "Άννα των Κύκνων" με αφορμή την τούρτα πάβλοβα που πήρε τ' όνομά της τιμώντας την άλλη μεγάλη μπαλλαρίνα Άννα Πάβλοβα.
                                  
Κι ύστερα , θα κατεβούμε να φάμε τα γλυκάκια που θα'χω εντωμεταξύ ετοιμάσει και στολίσει κι έχω αρχίσει να τα σκέφτομαι και να παίρνω υλικά, και μετά σκέφτομα κι άλλα γλυκά, και ξαναπαίρνω υλικά και πάει λέγοντας. Κάποιες στιγμές ξεχνώ πως η βραδιά είναι για το ημεορλόγιο και νομίζω πως ετοιμάζω χριστουγεννιάτικο παζάρι .

Ουφ, δεν μπορούσα να μην σας τα πω, θα' σκαγα να μιλάω για άλλα κι άλλα, ενώ αυτή τη στιγμή το μυαλό μου είναι κατοικημένο από "Γλυκά και Ιστορίες 2013"

Τώρα όμως που σας τα' πα και ησύχασα, μπροώ να σας πω και τι φαί έφαγα σήμερα, που το βρήκα τυχαία, αλλά επειδή οπως λέω εγώ, τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή, το φαγητό είναι ιρλανδέζικο, κι εγώ τελευταία έχω μια σύνδεση με τη χώρα και ποιος ξέρει πότε θα βρεθώ εκεί;

Το λένε κολκανόν /colcannon και είναι μια ιρλανδέζικη συνταγή παραδοσιακή για το Halloween.
Ε, εντάξει λίγες μέρες είναι που πέρασε, δε βαριέσαι.
Γίνεται από πουρέ πατάτας, με λάχανο και χοιρινό, λίγο γάλα, αρκετό βουτυράκι που το αυξομειώνεις ανάλογα και φρέσκα κρεμμυδάκια. Να, τι έκανα.

Ιρλανδέζικο Κολκανόν/ Colcannon

4 πατάτες
Λίγο άσπρο λάχανο τριμμένο
3 κρεμμυδάκια φρέσκα ψιλοκομμένα
115 γρ. βούτυρο
3/4 κούπας γάλα
Αλάτι
Πιπέρι
250γρ. καπνιστό χοιρινό (μπορείτε να χρησιμοποιήσετε απλό χοιρινό ή μπέικον)
Λίγο άνηθο ή μαϊντανό από πάνω

Ε(χ)τέλεση
Έπλυνα καλά τις πατάτες και τις έβρασα μέχρι που να τρυπιούνται.
Τις καθάρισα, τις έκανα πουρέ και έριξα γύρω στα 80 γραμμάρια βούτυρο που είχα λιώσει. Τις ανακάτεψα. ύστερα ζέστανα λίγο το γάλα, έβαλα μέσα αλάτι και πιπέρι και τα έριξα κι αυτά να διαλυθούν στο μείγμα του πουρέ.
Εντωμεταξύ είχα έτοιμο το τριμμένο λάχανο και το πέρασα στο τηγάνι με το υπόλοιπα 35γρ. βούτυρο, το έφερα βόλτες 3-4 λεπτά και ύστερα μπήκε κι αυτό στο μείγμα του πουρέ. Είχα κόψει το έτοιμο χοιρινό σε κύβους, και τα κρεμμυδάκια ψιλά ψιλά και τα πρόσθεσα κι αυτά. Στο τέλος έριξα λίγο άνηθο αλλά μπορείτε φυσικότατα να παίξετε και με μαϊντανό. Οι Ιρλανδοί σερβίρουν το κολκανόν σε μπωλάκια σούπας , κάνουν ένα κέντρο στη μέση, λιώνουν extra βούτυρο και το ρίχνουν μέσα στην τρύπα . Εγώ απέφυγα τις extra θερμίδες και ήταν εξίσου απολαυστικό.

Το καλόφαγα και να'ταν κι άλλο!
Θα επανέλθω γιατί έχω πολλά στο κεφάλι μου και πρέπει να τ' αδειάσω!!!

Ό,τι είναι να σού τύχει, θα συμβεί

Πέρσι τέτοιον καιρό έψαχνα να βρω στην αγορά τους τυχερούληδες των παιδικών μου χρόνων.
Τότε τους είχα σε χρωματική συλλογή, θυμάμαι όμως έντονα τον κίτρινο και τον γαλάζιο. Η πρώην μωρουδιακή μου κούνια είχε γίνει αποθήκη παιχνιδιών κι είχε χωθεί στο αριστερό αποθηκάκι (το δεξί είχε τα μπουκαλάκια με τα λικέρ βύσσινο της μαμάς που τα' βαζε στο πιο ψηλό ράφι και νόμιζε πως δεν θα τα φτάνω. Χεχε! Επλανάτο πλάνην οικτράν. Χικ!!!). Έμπαινα λοιπόν στο αριστερό αποθηκάκι (πριν ή μετά το δεξί), έχωνα το κεφάλι μέσα στην άσπρη κούνια, ψάρευα έναν τυχερούλη και τον σουρομάδαγα στο "πιάσε" και στο "ζούπα". Διάβαζα με τον τυχερούλη στο χέρι, κοιμόμουνα με τον τυχερούλη, χαλάρωνα παίζοντας με τις μπιλίτσες στην κοιλιά του, χτενίζοντας την ξανθή τουφίτσα των μαλλιών του που έσκαγε κάτω απ'το σκουφί, τού μίλαγα χαζεύοντας τα μεγάλα γαλάζια μάτια του με τις μαύρες βλεφαρίδες. Πέρυσι, τέτοιον καιρό, πλησίαζε να μπει το 2012, τον θυμήθηκα, τον λαχτάρησα και άρχισα να τον ψάχνω online. Ήθελα ένα τυχερούλη πάει και τελείωσε. Αλλά...τζίφος.

Πριν δυο τρεις μέρες, μεγάλο "παιδί" πια, και έχοντας ξεπεράσει τη λαχτάρα μου για τον τυχερούλη "πάει και τελείωσε", είδα στον ύπνο μου πως ένα περιοδικό έκανε αφιέρωμα στις food bloggers, και πως γυρνώντας τις σελίδες έπεσα πάνω στο αφιέρωμα για τη blogger  spirtokoyto.blogspot.com  με την οποία δεν είμαστε "φίλες" που λένε. Τη βλέπω λοιπόν ξαπλωτή στο νερό, πάνω σε ένα στρωματάκι , σκούρα όχι από ηλιοθεραπεία άλλά από φυσικό, με τατουάζ, ένα τουρμπάνι στα μαλλιά, να λέει πως ήρθε απ' την Κένυα αλλά να μιλάει άπταιστα ελληνικά .
Τέλειωσε η ονειροφαντασιά, ξύπνησα και πίνοντας τον πρωϊνό καφέ, χαζεύοντας τα διάφορα blogs, μπαίνω στη σελίδα του spirtokoyto να της πω το όνειρο κι ας μην τη ξέρω τη γυναίκα. Βρίσκω την ανακοίνωσή της για την κλήρωση που κάνει η φίλη της blogger Μαίρη/Ginger www.lifebookmarks.net/2012/11/MascotitsesGourlidikes σε 12 μασκωτίτσες. Τις βλέπω, και μπαίνω σούμπιτη στο blog της Μαίρης/Ginger , που περιγράφει τις μασκωτίτσες ως "μικρούλες, τσαχπινούλες, τυχερούλες". Με το μπαρδόν αλά είπε "τυχερούλες";;; ΤΥΧΕΡΟΥΛΕΣ;;;;
                                
Αφήνω το σχόλιό μου, κάνω follow στο blog της, φουσκώνω τα φτερά μου από χαρά κι ελπίδα και λίγο μετά διαβάζω το σχόλιο της Μαίρης  πως "δεν είναι δίκαιο να "παραγκωνίσει" τους παλιούς αναγνώστες της υπέρ αυτών που μπήκαν τώρα μόνο για την κλήρωση".
"Το δίκιο δίκιο" λέω, "oh, well" λέω, μαζεύω τα φτεράκια μου και αφήνω το 24ωρο να περάσει.
Επόμενος πρωϊνός καφές, επόμενη μέρα, καλημέρα σας, "χάζεμα" και πάλι στα blogs και η Μαίρη/Ginger ανακοινώνει την τυχερή της πρώτης μασκωτίτσας. Δεν είμαι εγώ έτσι κι αλλιώς, πάω να κλείσω τη σελίδα και το μάτι μου πιάνει στην επόμενη σειρά να λέει:
"Πέρα από τις 12 καθορισμένες μασκωτίτσες, θα δώσω και μία 13η extra, για τον 200ο αναγνώστη μου που είναι η Μάρθα"
Παρακαλώ; Ορίστε; Πώς είπατε; Φτεράκια στους ώμους ξανά και βουρ στη Μαίρη να γράψω "ευχαριστώ" και να βεβαιωθώ πως είμαι εγώ  η Μάρθα της 13ης μασκωτίτσας και όχι άλλη.
Και ναι, και βέβαια,  και φυσικά, εγώ ήμουνα η τυχερή, το νούμερο 13 για το 2013, αυτή που θα πάρει μια μασκωτίτσα κατά παραγγελία, με κόκκινα ρούχα που είναι τα αγαπημένα μου.
Γιατί αυτή την τυχερούλα  μασκωτίτσα τη θέλησα. Τη ζήτησα. Κι αυτό που είναι να σού τύχει, θα συμβεί.

Ζυμωτά λουλουδάκια με άχνη και μαστίχα
Το γιόρτασα με λουλούδια.
Όχι αληθινά αλλά ζυμωτά. Όπως ο τυχερούλης έρχεται απ' τα παιδικά μου χρόνια, έτσι και τα λουλούδια αυτά τα έφτιαχνε η μαμά μου στα μικράτα μου και τα θυμάμαι πασπαλισμένα με τις άχνες, να μού κάνουν άσπρα μουστάκια στο πασαλειμμένο στόμα μου.
Τηλέφωνο στη μαμά:
"Μαμά, μού δίνεις τη συνταγή για τα λουλούδια;"(Λίγος χρόνος να καταλάβουμε "τι", "ποια" και...)
"Ουουου, πού να τη θυμάμαι; Την έκανα στα κουτουρού"
"Πόσο κουτουρού ρε μαμά; Τι έβαζες μέσα;"
"Αλεύρι και αυγά έβαζε η γιαγιά μου"
"Μόνο;"
"Μόνο. Νομίζω 3 αυγά για κάθε φύλλο που άνοιγε και αλεύρι στα..."
"Στα κουτουρού, ξέρω. Μόνο αυτά;"
"Ναι. Μετά ανοίγεις το φύλο, όχι πολύ λεπτό, όχι πολύ χοντρό, παίρνεις το ροδάκι για την πίτσα και κόβεις λωρίδες και κάνεις λουλουδάκια."
"Πώς; Τα τυλίγεις;"
"Ε, πρέπει να'σαι εδώ να με δεις."
(Μου πέφτεις λίγο μακριά ρε μαμά, Νέα Υόρκη Θεσσαλονίκη για ένα μπουκέτο λουλούδια)
"Κάνε σχεδιάκια, γίνονται πολύ ωραία. Κι άμα τα πασπαλίσεις, βάλε στην άχνη και λίγη μαστίχα. Θα μοσχοβολήσουν."
Κλείνω το τηλέφωνο, σκέφτομαι, ξαναπαίρνω.
"Μαγιά να βάλω;"
"Όχι μόνο "μπέκιν"
(Μ' αρέσει που σε ρώτησα "μόνο αυτά;")
Κλικ του τηλεφώνου, αλεύρι στα κουτουρού (περί τα δύο φλυτζάνια και ένα κουταλάκι μπέκιν) και 3 αυγά, άνοιγμα φύλου με πλάστη, ρόδα της πίτσας για τις λωρίδες, οι λωρίδες κάνουν λουλουδάκια, τα λουλουδάκια βουτάνε στο τηγάνι  με μπόλικο σπορέλαιο, τηγανίζονται 3-4 λεπτά από κάθε πλευρά,

στραγγίζουν σε απορροφητικό χαρτί και πασπαλίζονται με άχνη και βανίλια (αφού δεν είχα μαστίχα τι να'κανα;)

Καθώς τρώω, σκέφτομαι "Πόσο λες να κάνει να έρθει η μασκωτίτσα μου από την Ουγγαρία; Ε, κατά τις γιορτές θα είναι εδώ. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, θα το προλάβει το 2013."
Ντριν, τηλέφωνο, η μαμά: "Τα λουλούδια τα κάνουμε την Πρωτοχρονιά"
Εμ πες το χριστιανή! Μαζί με τη μασκωτίτσα.
Αφού ό,τι είναι να σού τύχει, θα συμβεί!

Φ-λυαρώντας φ-τιάχνω κουμπάκια φ-υστικοβούτυρου

Όταν είμαι στην κουζίνα κι ανοίγω ντουλάπια, μου'ρχεται στο νου μία γραμμή, όχι ευθεία ούτε κεκλιμμένη, μία γραμμή - πρόταση, που μού σιέται, μου κουνιέται και με κάνει να πω:
"Μμμμ! Ωραία γραμμή για αρχή της επόμενης ανάρτησης". Ύστερα κλείνω τα ντουλάπια, κάθομαι απέναντι στο λευκό χαρτί και κλείνουν αυτόματα όλες οι γραμμές της μνήμης μου.
Αέρας γίνονται και την κοπαπάνε απ' τα ντουλάπια του μυαλού μου.
Ναι, καλά, φοβήθηκα εγώ τώρα!!! Πφφφ! Φοβάμαι εγώ το άδειο το λευκό; Δεν το φοβάμαι.
Εμένα μ' αρέσει το λευκό.

Μ' αρέσουν τα άσπρα απάτητα χιόνια, τα άσπρα λινά ρούχα, τα άσπρα εσώρουχα, τα άσπρα κολλαριστά σεντόνια, οι άσπροι καναπέδες σε εξοχικό... θα σκιαχτώ τώρα μπροστά σε μια άσπρη σελίδα χωρίς γραμμές; Σιγά!!!
Θα φτιάξω άλλες γραμμές απ' την αρχή. Πάμε:
--------------------------------------------------"Χιονίζει"
(Γραμμή  σχολικής έκθεσης)
--------------------------------------------------"Σαν να παράφαγα μου φαίνεται."
(Γραμμή απ' "Το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς")
--------------------------------------------------"Ξέβαψε η βαφή των μαλλιών στα νύχια μου."
(Βρώμικη γραμμή)
---------------------------------------------------"Πέρασε μισή ώρα πού έβαλα τη ζύμη στο ψυγείο;"
(Αποπροσανατολιστική γραμμή:Να σηκωθώ να δω τη ζύμη και ν'αφήσω κατά μέρους την αναζήτηση γραμμής.)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κάτσε εντωμεταξύ να ξύσω το αυτί μου, να κοιτάξω για τριακοστή φορά το χιόνι απ' το παράθυρο, να παίξω με τα νύχια μου, να φάω τα πετσάκια απ' το κάτω χείλος μου, να σουφρώσω το στόμα μου, να φταρνιστώ, να χασμουρηθώ, να πατήσω μια στιγμή στο weather.com να δω τον καιρό για αύριο, μμμ, πάλι χιόνια, πρέπει να πάω τις μπότες στον τσαγκάρη γιατί μπάζουν νερά, μισό λεπτό να τις βάλω στην τσάντα γιατί θα το ξεχάσω αύριο, μωρέ πόση ώρα πέρασε χωρίς να τσεκάρω τα emails μου, μπορεί να'χω τίποτε επείγον, αμάν, με ψάχνουν απ' το τυπογραφείο να κάνω approve τα αρχεία για το ημερολόγιο, κάτσε να τα κοιτάξω να τελειώνω... πέντε ώρες σκυμμένη στην καρέκλα, πάει η μέση, πρέπει οπωσδήποτε να σηκωθώ, ωχ, τα'παιξε ο μηνίσκος τόση ώρα σε αγκύλωση...τι είπε ο φυσικοθεραπευτής...ποδήλατο...ας ρίξω μερικές ορθοπεταλιές στο πάτωμα...μία, δύο, τρεις...είκοσι, φτάνει, είναι που είναι βρώμικα να κυλιέσαι στα πατώματα , αλλιώς δε με νοιάζει να κάνω εκατό ορθοπεταλιές, ας κάνω κι ένα μπανάκι εντωμεταξύ να ξεβρωμιστώ, να  σκουπιστώ, να αρωματιστώ, να χασμουρηθώ, να δω το Living της άλλης Marthas που'κανε εκατό χρόνια να μου' ρθει , πρώτη σελίδα βλέπω, μμμ, δεύτερη σελίδα βλέπω, μμμ, τρίτη σελίδα βλέπω, ζζζζζζζ, και...
ΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ 
Μπαίνω στον κήπο των ονείρων κι εκεί να δεις γραμμές που φτιάχνω. Πολύχρωμες! Τις καβαλάει ο μικρός μου εαυτός που φοράει κόκκινο παλτουδάκι, πλισέ σκωτζέζικη φουστίτσα και ροζ τριανταφυλλάκι στα μαλλιά και κάνει βόλτα, χορεύει κουτσό κι άντε να τη μαζέψεις να' ρθει πίσω στις 8 το πρωί. Τι θέλω και την τραβάω τώρα μέσα στα λίγα τετραγωνικά του τσιμεντοσπιτιού μου; Μια χαρά δεν περνάει αυτή στο "Chocolate factory" των ονείρων της;
Έλα, έλα, θα σού κάνω σοκολάτα ζεστή κι έναν διπλό ελληνικό για μένα, κάτσε εσύ να χαζέψεις το χιόνι να κάτσω εγώ στο computer. Είναι ανοιχτό; Γιατί είναι ανοιχτό; Click και βρίσκομαι μπροστά σε μια πρώην άσπρη - απάτητη σελίδα που'χε σκοπό να φτιάξει τη γραμμή
-α- (αριστούργημα), αλλά μπλέχτηκε στη γραμμή -φ- (φλυαρία). Ε, καλά! Όλα Καλά! Δηλαδή "οκ". Εκεί θα κολλήσουμε τώρα;
Το μικρό  -φ- της "φλυαρίας" μπορεί να γεννήσει κάποτε το μεγάλο -Φ- της "Φιλοσοφίας" ή τής "Φιλολογίας".
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μαθαίνω το "Φφ" σε μικρά παιδιά με πλιέ σκωτσέζικες φούστες
"Ο Φώτης κι η Φανή
μια Κυριακή πρωί,
πηγαίνουν στη Φωφώ,
να φάνε φαγητό.
Ο Φώτης τρώει φακή,
φασόλια η Φανή,
και για γλυκό η Φωφώ,
φράουλα παγωτό.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Κι αφού τα παιδιά μάθουν το γράμμα Φ τραγουδώντας, πρέπει απαραιτήτως να το βουτήξουν σε ζεστή σοκολάτα να μουλιάσει μην και στεγνώσει στην ξηρασία της σκέτης παπαγαλίστικης γνώσης.  Έτσι φτιάχνουμε κουμπάκια από  "Φυστικοβούτυρο" που τα είδαμε τις προάλλες στο Φατσοβιβλίο ή Facebook όπως τα' δειχνε η φίλη Έφη (Μάνα του Λόχου) που το είδε κι εκείνη κάπου αλλού.
Η μικρή μου άρπαξε το κόκκινο παλτό της και το στριφογυρνάει στον αέρα.
Καλέ, άσε κάτω το παλτό! Δε θα τα ράψουμε τα κουμπάκια. Θα τα φάμε.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κουμπάκια φυστικοβούτυρου
Για 15 κουμπάκια κι άλλα τόσα παιδάκια

1 φλυτζάνι φυστικοβούτυρο
1/2 φλυτζάνι ζάχαρη
1 αυγό

Ανάβουμε το φούρνο στους 160C/ 320F.
Aνακατεύουμε φυστικοβούτυρο, ζάχαρη και αυγό, βάζουμε το μείγμα μισή ώρα στο ψυγείο να σφίξει, φτιάχνουμε μικρές μπαλλίτσες που τις απλώνουμε σχετικά αραιά σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί και τα ψήνουμε για 18-20 λεπτά.

Τα βγάζουμε και όπως είναι ζεστά τα πατάμε με ένα καπάκι (της κόκα κόλας αν είστε του junk, του κονιάκ αν είστε πότες ή τού μηλόξιδου αν είστε γκουρμέ).

 Κι ύστερα με καλαμάκι του φραπέ ή για σουβλάκι, ανοίγουμε τις τρυπούλες πάνω και κάτω να μοιάζουν με κουμπιά.

Κι έτσι, μαθαίνοντας το γράμμα -φ- , φτιάξαμε χαριτωμένα κουμπάκια φ- υστικοβούτυρου

ενώ κρυφός μας πόθος ήταν να μάθουμε το γράμμα -α- που θα άρχιζε μια ά- ριστη γραμμή σε μια ανάρτηση -α-ριστούργημα.
                                           
Δεν πειράζει. Κι αύριο μέρα είναι. Έχω κι άλλα γράμματα υπόψιν μου!