Κλασσική κοτόπιτα εμπιστοσύνης

Μπορεί να σημειώνω τακτικές απουσίες στις γραφές και στις αναρτήσεις αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν το πονάω αυτό το σπιτικό και πως δεν τιμώ και την κουζίνα σας και τη δικιά μου. Ένεκα όμως πάνω κάτω αλλαγές, μετακομίσεις, πρόβες επί προβών θεατρικές τε και τραγουδιστικές, μαθήματα επί μαθημάτων, ελληνικών τε και θεατρικών, ο νους μου και ο χρόνος μου, μού βάζανε καθημερνά άλλη προτεραιότητα για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα τρέχοντα κι έτσι οι κουζινικές μου αναρτήσεις και αναζητήσεις έμελλαν να παραμένουνε στον πάγκο.
Και κόντεψε να τελέψει ο χρόνος...Τι έμεινε; Δύο μερούλες έμειναν. Κι εγώ που έμεινα τώρα λίγο πιο ήσυχη απ' τα τρεχάματα προβών τε και των μαθημάτων...ένιωσα σφόδρα την ανάγκη να ανοίξω το κουζινοπαράθυρο του blog να γράψω, αφού πρώτα άνοιξα σφόδρα τα μάτια του κουζινοφούρνου μου να ψήσω. Καιρό φλερτάρω με λαχτάρα μία κοτόπιτα ή μία κιμαδόπιτα. Ή...ή...Κι επειδή αυτές τις τελευταίας μέρες του χρόνου οι πρωτοχρονιάτικες κρεατόπιτες δίνουν και παίρνουν, με ή άνευ φλουριού, είπα, κοίτα να δεις, θα κάνω και ανάρτηση επίκαιρη.

Εμπιστεύομαι λοιπόν την επικαιρότητα της συνταγής, εμπιστεύομαι όμως και την μαγείρισσα που την υπογράφει. Άλλωστε χωρίς εμπιστοσύνη πού πας τη σήμερον ημέρα; Πού τολμάς να πάς; Πώς τολμάς να πάς;
(Ή αλλιώς: ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΠΑΣ;;;)
Η έννοια της εμπιστοσύνης, εξ-από-αν-έκαθεν με κέρδιζε,αλλά τελευταία ανέβηκε πολύ ψηλά στην αξιακή μου λίστα. Εμπιστεύομαι (σχεδόν πάντα)το ένστικτό μου που αποδεικνύεται αλάνθαστο και φωνάζει, εμπιστεύομαι (σχεδόν πάντα) τη μύτη μου που μυρίζει το νόστιμο από μακριά, εμπιστεύομαι (σχεδόν πάντα) το στομάχι μου που χοροπηδάει γι' αυτά που του αρέσουν εντελώς και σφίγγεται γι' αυτά που δεν γουστάρει παντελώς, εμπιστεύομαι (πάντα) τους Φίλους μου και αν κάποιος χάσει την εμπιστοσύνη μου, πρώτα μού καίει τα σωθικά κι ύστερα πέφτει και τσακίζεται γκρεμίζει την εμπιστοσύνη μου, γκρεμίζεται στα μάτια μου και χάνεται απ' τα μάτια μου ΒΕΒΑΙΩΣ. Τη χρειάζομαι σα διάολος την εμπιστοσύνη. Την εκτιμώ πολύ σ' αυτούς που την κερδίζουνε με το σπαθί τους και δε θέλω να μου την πειράξουνε ΒΕΒΑΙΩΣ. Κι όταν μου την πειράξουνε και μου την γκρεμίσουνε, εγώ στενοχωριέμαι πιο πολύ, γιατί εγώ την ήθελα φαίνεται πιο πολύ απ' αυτούς που την πειράξανε και με πειράξανε και πέσαν και γκρεμίστηκαν στα μάτια μου κι από τα μάτια μου... ΒΕΒΑΙΩΣ.

Περί εμπιστοσύνης ο λόγος όμως ή περί κοτόπιτας η ανάρτηση, δύο μερούλες πριν λήξει κι αυτό το έτος;
Ένα και το αυτό ΒΕΒΑΙΩΣ, διότι την κοτόπιτα αυτή την υπέγραψε μια κυρία που εμπιστεύομαι. Και την εμπιστεύομαι διότι το κέρδισε με συνέπεια και σεβασμό απέναντι στην κουζίνα της και στη δική μας κουζίνα.
Κυρίες και κύριοι, ήρθε η ώρα για την κλασσική κοτόπιτα της Εύης Βουτσινά

ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΚΟΤΟΠΙΤΑ
(για ταψί Νο 32-34)

2 χωριάτικα φύλλα
100 ml ελαιόλαδο

Για τη γέμιση
1 μέτριο κοτόπουλο (αλλιώς 2 μπούτια και 2 στήθη)
6 μεγάλα ξερά κρεμμύδια
4 κ.σ ελαιόλαδο
200 ml γάλα
2 κ.σ σιμιγδάλι ψιλό
αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι
λίγο τριμμένο μοσχοκάρυδο
4 αυγά ελαφρώς χτυπημένα
1 φλ.τσαγιού ψιλοκομμένο μαϊντανό
1 φλ. τσαγιού κεφαλογραβιέρα (ή πεκορίνο) τριμμένη

Ε(χ)τέλεση
Βράζουμε το κοτόπουλο . Μόλις αρχίζει ν' αφρίζει, το ξαφρίζουμε, ρίχνουμε 1κ.γ αλάτι και 1 ολόκληρο κρεμμύδι όπου έχουμε καρφώσει 4-5 καρφάκια γαρίφαλλο και συνεχίζουμε το βράσιμο σε μέτρια φωτιά με ξεσκέπαστη κατσαρόλα. Όταν είναι έτοιμο το βγάζουμε απ' τη φωτιά, σουρώνουμε το ζωμό και κρατάμε 400 ml για τη συνταγή μας (τον υπόλοιπο ζωμό τον μοιράζουμε σε ναϋλον σακκουλάκια και τον φυλάμε στην κατάψυξη για μελλοντικές χρήσεις). Ξεψαχνίζουμε το κοτόπουλο και το αφήνουμε στην άκρη. Σε μια ρηχή κατσαρόλα ζεσταίνουμε τις 4.σ ελαιόλαδο και σωτάρουμε τα υπόλοιπα κρεμμύδια κομμένα σε φετάκια, για 3-4 λεπτά σε μέτρια φωτιά ώσπου να μαλακώσουν. Αποσύρουμε από τη φωτιά και αφήνουμε να κρυώσουν. Σε άλλη ευρύχωρη κατσαρόλα, ζεσταίνουμε το γάλα με τα  400 ml ζωμό κοτόπουλου, και μόλις πάρουν μια βράση ρίχνουμε το σιμιγδάλι πασπαλιστά, χαμηλώνουμε τη φωτιά και αρχίζουμε αμέσως να ανακατεύουμε με το σύρμα μέχρι το μείγμα να δέσει και να μοιάζει σχετικά με αραιή κρέμα. Ρίχνουμε αλάτι, πιπέρι και μοσχοκάρυδο και αποσύρουμε από τη φωτιά. Αφήνουμε την κρέμα να γίνει χλιαρή. Αλατοπιπερώνουμε το κομματιασμένο ψαχνό του κοτόπουλου και το αδειάζουμε στην κρέμα. Προσθέτουμε τα κρεμμύδια, τα αυγά και ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά. Ρίχνουμε το μαϊντανό και το τριμμένο τυρί και ανακατεύουμε.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F. Αλείφουμε το ταψί με ελαιόλαδο και απλώνουμε το κάτω φύλλο, αφήνοντας τις άκρες του να εξέχουν από το ταψί. Στρώνουμε τη γέμιση και σκεπάζουμε με το δεύτερο φύλλο κόβοντας τα περισσεύματα. Πιέζουμε απαλά με το χέρι μας το πάνω φύλλο προς τα κάτω στα τοιχώματα του ταψιού, ενώ ταυτόχρονα κλείνουμε με τα δάχτυλα τα περισσεύματα του κάτω φύλλου προς τα μέσα, κλείνοντας την πίτα. Αλείφουμε την επιφάνεια με λάδι και ψήνουμε για περίπου 40-45 λεπτά.

Εμπιστευτείτε κι εσείς πρώτα το ένστικτό σας, μετά τη μύτη σας, ύστερα το στομάχι σας και τελευταία και τελικά την κλασσική αυτή κοτόπιτα της Εύης Βουτσινά και δεν θα χάσετε!
Καλή χρονιά, χαρούμενη η χρυσή κοτο-Πρωτο-χρονιά ΒΕΒΑΙΩΣ!!!