Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Πέντε καλοκαίρια που θυμάμαι και γλυκό με κέηκ λεμονιού, κρέμα mascarpone και σάλτσα από μύρτιλα

Ξέρω πως το παιχνίδι που με κάλεσαν να παίξω η Τζένη και η Βαγγελιώ έχει τίτλο "Πέντε πράγματα που μ' αρέσουν το καλοκαίρι" αλλά εγώ λέω να το τροποποιήσω κομματάκι και να μιλήσω για 
"Πέντε καλοκαίρια που θυμάμαι"


                                                          Οικογενειακές διακοπές, στον Άη Στράτη, ετών έξι ή εφτά
Δεν ξέρω γιατί, αλλά φορτώνουμε στο καράβι κασόνια με φαγητά . Θυμάμαι μόνο τα ατομικά  Νουνού ζαχαρούχα, για τα οποία τρελλαίνομαι. Καταλαβαίνω το λόγο όταν κατεβαίνουμε στον Αγιοστράτη (όπως τον λέμε εμείς) και δε βρίσκω ΕΒΓΑ ν' αγοράσω παγωτό, ούτε Μίκυ Μάους. Παγωτό μάς κάνει η θεία Βαγγελία (έτσι λέμε μια παιδική φίλη της μαμάς) και τα περιοδικά τα κάνουμε παραγγελία με το καράβι απ' τη Λήμνο. 
Στον Αγιοστράτη όμως έπιανα ψάρια με τρομακτική ευκολία. 
Μάς πήγαινε ο θείος Κώστας με την αδερφή μου σε κάτι βράχια, μάς έδινε από ένα καλάμι,κι ώσπου να πεις κίμινο μου'ρχόσαντε τα ψάρια στο πρόσωπο. Τα πηγαίναμε καλαθιές στο σπίτι να τα τηγανίσουν οι γυναίκες κι εγώ ζήταγα πάντα και πατάτες τηγανιτές. 
Κάθε πρωί με στέλνανε στην παραλία να μαζέψω πεταλίδες .
Εκεί, μαζί με τις πεταλίδeς, έμαθα να βγάζω αχινούς και να τους ρουφάω . 
Ρουφώντας αχινούς, μάθαινα γαλλικά τραγουδάκια απ' το κοριτσάκι που έμενε στο απέναντι σπίτι, και πιάνο με τα δάχτυλα στον αέρα, στο ρυθμό του "κάτω στο γιαλό,κάτω στο περιγιάλι
ως "ντο ρε μι φα μι, ντο φα μι ρε ντο μι ντο"
Τα μεσημέρια που οι άλλοι κοιμόντουσαν, έκανα εξάσκηση σε γαλλικά και πιάνο, ρουφώντας καβουροπόδαρα στην αυλή.
Στον Αγιοστράτη ανέβηκα πρώτη φορά σε γαϊδούρι στ΄αλωνάκι, αλλά ήταν ξεσέλωτο και το θυμαμαι ακόμη.
Στον Αγιοστράτη είδα να γδέρνουν πρόβατο κρεμασμένο απ' το δέντρο και τρέχω ακόμη.
Στον Αγιοστράτη έφαγα άπειρα μυδοπίλαφα απ' τα μύδια που μάζευε ο μπαμπάς.
Στον Αγιοστράτη μού' πε ένας πιτσιρίκος στην παραλία "αγοράκι, παραβγαίνουμε στο τρέξιμο", κι από τότε φοράω και τα δυο κομμάτια του μαγιό μου και δεν κρύβω τα μαλλιά μου σε λαστιχένια σκουφιά με λουλουδάκια.


                                                                              Παρείστικες διακοπές στη Ζάκυνθο
 Φοιτήτρια φιλολογίας, ετών είκοσι, τρία ζευγαράκια σχεδιάζουμε διακοπές ρουφώντας φραπέ στην πλατεία της Χαριλάου στη Σαλονίκη. Εγώ τότε τα είχα με το Ντίνο, υπόδειγμα καλού παιδιού   με μπαμπά παπά.  Πάω σπίτι κι ανακοινώνω στη μαμά πως θα πάμε στη Ζάκυνθο. 
"Είσαι λογοδοσμένη; Είσαι αρραβωνιασμένη; Πώς θα πάς διακοπές με το Ντίνο;"
Πάω στο Ντίνο :"Ντίνο, μπορείς να'ρθείς το Σάββατο να με ζητήσεις γιατί οι δικοί μου δε μ' αφήνουνε να πάμε στη Ζάκυνθο;"
Καμιά αντίρρηση ο Ντίνος.
Το Σάββατο αρραβωνιάστηκα με παπά στο σπίτι, και λίγες μέρες μετά έφτανα στη Ζάκυνθο.
Και το μόνο που θυμάμαι, είναι ένα πολύ προχωρημένο βράδυ να'μαστε η παρέα στην πλατεία του Σολωμού (ήταν το άγαλμά του εκεί ) και να κάνουνε βόλτες, και τα κορίτσια και τ' αγόρια , γύρω γύρω στην πλατεία με τα νοικιασμένα παπάκια .
Ζήλεψα. Όλοι να ξέρουν κι εγώ να μην μπορώ; Ρωτάω, μού λένε,"αυτό είναι το γκάζι, αυτό είναι το φρένο". Πανεύκολο. Καβαλάω το παπί και τα πατάω και τα δυο μαζί  "και το φρένο και το γκάζι". Μαρσάρει το παπάκι κι εγώ κατευθύνομαι ντουγρού στα παγκάκια απέναντι. Ούτε να στρίψω μπορώ, έχω παγώσει. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτομαι :"Τι θα πούνε στη μαμά;" κι αρχίζω να βλέπω τη ζωή μου σε ταινιάκι. Αμέσως μετά ακούω μέσα μου "πήδα" και την ώρα που το μηχανάκι κάνει "γκουπ" στο παγκάκι και πέφτει δεξιά, εγώ πηδάω  στ' αριστερά και προσγειώνομαι μαλακά σε κάτι παρτέρια.
Δεν ξαναπήγα στη Ζάκυνθο, δεν ξανακαβάλλησα παπάκι ούτε το Ντίνο τον παντρεύτηκα ποτέ.


                                              Το πρώτο μου καλοκαίρι ως εργαζόμενη ηθοποιός στην Επίδαυρο
Είναι η πρώτη μου συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο .
"Μήδεια" του Ευριπίδη με την Αντιγόνη Βαλάκου και τον Αντώνη Θεοδωρακόπουλο. 
Πρεμιέρα στην Επίδαυρο. Κατεβαίνουμε στο χώρο μια βδομάδα πριν για γενικές δοκιμές. 
Οποία χαρά, οποία ευτυχία! Παίρνουμε μισθό, παίρνουμε κι εκτός έδρας. 
Κλείνουμε δωμάτια στο Λυγουριό και κάθε απόγευμα πάμε για πρόβα στο θέατρο. 
Σ' αυτόν τον ιερό χώρο της πέτρας που ακούς τα τζιτζίκια να σε συνοδεύουν ακόμα και την ώρα που εσύ άδεις τα χορικά . Που ψιθυρίζεις μια λέξη απ' την ορχήστρα και ακούγεσαι στο πάνω διάζωμα. Που φοράς το κοστούμι που σχεδίασε ο Μετζικώφ , πας βήμα βήμα τη χορογραφία που σε δίδαξε η Μαρία Χορς κι ύστερα περιμένεις να πεις μια φράση μόνο: "Όμως εγώ θα πω" και νιώθεις πλήρης.
Και ξυπνάς κάθε πρωί και παίρνεις πρωϊνό στου "Λεωνίδα", φέτες με βούτυρο και μέλι , το βράδυ σπιτικό φαί απ' τις κατσαρόλες της κυρίας Κάτιας, της γυναίκας τού Λεωνίδα που λένε πως τη δίδαξε η ίδια η Παξινού, κι ύστερα  ζεστό χαμομήλι με μέλι στην "παραλία", κοινώς στο μπροστινό πεζοδρόμιο. Μετά την παράσταση, έχεις ήδη κλεισμένο τραπέζι στου "Λεωνίδα" γιατί αλλιώς, αποκλείεται να βρεις, και ύστερα κλασσικά για χορό στη ντίσκο "Καπάκι".
Ακολούθησαν πολλά τέτοια καλοκαίρια με περιοδείες στην Ελλάδα , ύστερα στον κόσμο, αλλά το καλοκαίρι στην Επίδαυρο έχει πάντα ήχο από τζιτζίκι και μυρωδιά απ' τις κατσαρόλες της κας Κάτιας.


                                                                        Ιεράπετρα, ακολουθώντας το δάχτυλο στο χάρτη
 Το καλοκαίρι πριν φύγω για Αμερική, έντεκα χρόνια πίσω. 
Περιμένω τ' αποτελέσματα για την υποτροφία Fulbright , κι επειδή δεν αντέχω την αγωνία, λέω να φύγω. Έχω 50.000 δραχμές κι ένα σακίδιο στην πλάτη. Βάζω το χέρι στο χάρτη και δείχνει  Ιεράπετρα. Παίρνω καμπίνα με το βραδινό πλοίο της γραμμής και φτάνω έξι το πρωί στην Ιεράπετρα.Τα καφέ δεν έχουν ανοίξει ακόμη στην παραλία. Κάθομαι σ' ένα απ' αυτά και περιμένω. Στις οχτώ πίνω έναν διπλό ελληνικό και μαθαίνω απ'  το σερβιτόρο κατά πού πέφτουν τα ξενοδοχεία. Παρκάρω  τα πράγματά μου σ' ένα δωμάτιο και το κλείνω για μια βδομάδα . Κάθε πρωί κατεβαίνω στην παραλία έχοντας παραμάσχαλα το βιβλίο "Θεραπεύοντας την Άλισον Γκρέυ" της Σαββίνας Γιαννάτου (Ακόμα βρίσκω άμμο στις σελίδες του) Περνούν τρεις μέρες ανάμεσα στην παραλία και στο ξενοδοχείο χωρίς να γίνεται τίποτε το συγκλονιστικό. Αρχίζώ ν' αμφισβητώ το δάχτυλο που έδειξε Ιεράπετρα. 
Ένα πρωί στην παραλία πιάνουμε κουβέντα με ένα χορευτή της ομάδας Εδάφους.
 "Καλά τι κάνεις στην Ιεράπετρα;" με ρωτάει. "Είπα να δοκιμάσω", του λέω. "Καλά έκανες," μού λέει, "αλλά δεν έχει τίποτε εδώ. Απέναντι πρέπει να πας. Στη Χρυσή. Το λένε και Γαϊδουρονήσι. Κάθε πρωί έχει βάρκα που παίρνει τους τουρίστες , τους αφήνει για μπάνιο και τούς φέρνει πίσω το απόγευμα. Εσύ μη γυρίσεις. Πάνε να βρεις τους φίλους μου που μένουν εκεί, είναι ντόπιοι,και πες τους να σού δείξουν τη σκηνή μου.Εγώ δε θα ξαναπάω."
Άφησα τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο, τύλιξα ένα παρεό γύρω μου, έκανα κοτσίδες τα μαλιά μου, έβαλα στη σάκα ένα γκαζάκι , ένα πακέτο καφέ και σταρένια παξιμάδια και μπήκα στη βάρκα.
Ο φίλος της παραλίας μου' πε πως θα συναντήσω στην παραλία έναν καφενέ(όντως) κι εκεί να ρωτήσω πώς θα προχωρήσω. Προχώρησα σε μια ονειρεμένα ψιλή άμμο, μπήκα μέσα στους κέδρους και χωρίς να ρωτήσω. όταν άκουσα κρητικές ομιλίες, σταμάτησα.Είπα την ιστορία μου και βρέθηκα μέσα σε αιώρες, σε απίστευτο φαγητό και σε βαρέλια με ρακή.
Λες και με περίμεναν χρόνια. Άφησα το μικρό μου σάκο στη στημένη σκηνή του φίλου της παραλίας, βγήκα στην παρέα και δεν ξεμύτισα από κει τις επόμενες τέσσερις μέρες. Χωρίς νερό, χωρίς φως, ψαρεύοντας με τις βάρκες οι άντρες, ψήνοντας οι γυναίκες, με ξενύχτια παίζοντας μπουζούκια, τραγουδώντας και αδειάζοντας ρακή.
Έστειλα ένα μήνυμα στο κινητό σους φίλους μου :"Βρίσκομαι στον παράδεισο. Είναι καλό ν'ακολουθείς την καρδιά σου" κι έκλεισα το τηλέφωνο.


                                                                                                 Τουρίστας στην Αριζόνα
Είχα μάθει πια να βάζω το δάχτυλο στο χάρτη και να το ακολουθώ. Έτσι, κανά χρόνο αφού ήρθα στη ΝΥ, είμαι ακόμη στη σχολή , στο HB studio και παίρνω μαθήματα, όταν μούρχεται να πάω μια βόλτα στην Αριζόνα.
"Ξέρω κανέναν στην Αριζόνα;" σκέφτομαι και θυμάμαι πως κάποιο άλλο καλοκαίρι γνώρισα τη φίλη μιας φίλης μου, που μένει εκεί. Τη Ζέφη τη θεραπεύτρια. Βρήκα το email της, τής έγραψα πως θέλω να πάω στην Tuscon κι αν ξέρει να μου πει πέντε πράγματα "Καλά, έλα από δω στη Σεντόνα να σε φιλοξενήσω, κι άμα θέλεις μετά πας και στην Tuscon".
"Ξέρεις να οδηγείς;" με ρώτησε o Mathew, ένας Καναδός συμμαθητής μου απ'τη σχολή "Όχι", του λέω "Μάρθα είσαι τρελλή; Πώς πας στην Αριζόνα χωρίς να οδηγείς;
Χαμογέλασα και μπήκα στο αεροπλάνο με ανταπόκριση στο Phoenix και ύστερα πουλμανάκι για τη Σεντόνα.
Έφτασα περασμένα μεσάνυχτα κι ήμουν ξελιγωμένη στην πείνα. Στο σπίτι είχαν πάρτυ που μόλις είχε τελειώσει αλλά είχε άπλετο φαγητό και σαμπάνιες. "Πάλι με περιμένανε" σκέφτηκα, και μετά το λουκούλειο δείπνο έπεσα ξερή. Το πρωί, έτρεξα στο μεγάλο καθιστικό και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Γύρω γύρω είχε τζαμαρίες και απέξω ήταν τα κόκκινα βουνά. Ήμουνα περικυκλωμένη από  κόκκινα βουνά.Τα περπάτησα με τη Ζέφη, ξαπλωσα πάνω τους κι έκανα χαλάρωση, έφαγα σε πολλά barbecues, ήπια Μαργαρίτες με ζάχαρη κι όχι με αλάτι, πήγα σε ινδιάνικους καταυλισμούς, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους.
Δεν πήγα ποτέ στην Tuscon, επέστρεψα πανευτυχής κι ακόμα δεν έχω βγάλει δίπλωμα οδήγησης. 


                    Γλυκό με κέηκ λεμονιού, κρέμα mascarpone και σάλτσα από μύρτιλα
Το παρακάτω γλυκάκι που θα συνοδέψει την αφήγηση,καθώς και τη γιορτή της 4ης Ιουλίου που ξημερώνει, θα το πάω στο αυριανό barbecue στο Norwalk, Connecticut, όπου θα'ναι μαζεμένοι ίσαμε 150 άνθρωποι. Θα φάμε, θα πιούμε, θα πλατσουρίσουμε στην πισίνα και το βράδυ θα ρίξουμε πολλά βεγγαλικά.
Η αρχική ιδέα ήταν για trifles με pound cake , κρέμα mascarpone και σάλτσα από μύρτιλα σε στρώσεις μέσα σε ατομικά μπωλ .
Σκέφτηκα να το αλλάξω και instead να φτιάξω ένα ωραιότατο κέηκ λεμονιού με τα χεράκια μου , πολύ αγαπημένο, να το κόψω στη μέση, να το γεμίσω με την κρέμα mascarpone, να το σκεπάσω με τη δεύτερη φέτα κέηκ, να το καλύψω με την υπόλοιπη κρέμα mascarpone και να ρίξω από πάνω τη σάλτσα από μύρτιλα. Για να το κάνω πιο εντυπωσιακό.Θα δω αύριο που θα το προσφέρω "τι απίδια πιάνει ο σάκκος"..


Κέηκ λεμόνι

3 φλυτζάνια αλεύρι
Λίγο αλάτι
½ κουταλάκια μπέκιν πάουντερ
½ μπέκιν σόδα
1 φλυτζάνι βούτυρο
2 ¼ φλυτζάνια ζάχαρη
4 αυγά
1/3 φλυτζανιού χυμό πορτοκάλι
Ξύσμα από ένα πορτοκάλι
Ξύσμα από ένα λεμόνι
¾ του φλυτζανιού άπαχο γιαούρτι

Ε(χ)τέλεση
Ζεσταίνουμε το φούρνο στους 180C /350F
Ανακατεύουμε σε ένα μπωλ το αλεύρι με το αλάτι, τη σόδα και το μπέκιν πάουντερ.
Χτυπάμε σε άλλο μπωλ το βούτυρο με τη ζάχαρη. Όταν αφρατέψει, ρίχνουμε ένα ένα τα αυγά. Μετά προσθέτουμε τα ξύσματα και τελευταία ρίχνουμε το μείγμα του αλευριού εναλλασόμενα με το χυμό πορτοκάλι και το γιαούρτι, τελειώνοντας με το αλεύρι
Βουτυρώνουμε  και αλευρώνουμε ένα ταψάκι.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για καμιά ώρα περίπου.

Κρέμα mascarpone
Για περίπου 4 trifles (εγώ διπλασίασα τη δόση για το κέηκ, αλλά μάλλον ήταν πολύ)

1/4 φλυτζάνι ζάχαρη
Ξύσμα από ένα μέτριο λεμόνι
227 γρ.τυρί  mascarpone
3/4 φλυτζάνι κρέμα γάλακτος
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
4 φέτες ενός απλού κέηκ κομμένες σε κύβους (εγώ όπως είπα έβαλα όλο το κέηκ)

Ε(χ)τέλεση

Σε ένα μικρό μπωλ, ανακατεύουμε με τα δάχτυλα τη ζάχαρη με το ξύσμα λεμονιού, μέχρι να γίνει η ζάχαρη νωπή.

Σε ένα άλλο μπωλ, ανακατεύουμε το mascarpone, την κρέμα γάλακτος, τη βανίλια, και το μείγμα της ζάχαρης με το ξύσμα. Τα χτυπάμε καλά στο χέρι ή με ένα ηλεκτρικό μίξερ.
Αν κάνουμε τα trifles: Βάζουμε μια στρώση κρέμας σε γυάλα, μετά προσθέτουμε τέσσερις κύβους κέηκ, από πάνω σάλτσα από μύρτιλα και συνεχίζουμε με άλλη μία στρώση κρέμα, κέηκ,σάλτσα από μύρτιλα.
(H παραπάνω φωτογραφία από το mybakingaddiction.com)

Αν κάνουμε το κέηκ: Το κόβουμε στη μέση και ρίχνουμε κρέμα mascarpone μέσα και έξω, κι από πάνω σάλτσα από μύρτιλα.
Σάλτσα από μύρτιλα
Για 8 μερίδες (τόση δόση έκανα)

2 φλυτζάνια φρέσκα ή κατεψυγμένα μύρτιλα
1/2 φλυτζάνι νερό
1/2 φλυτζάνι ζάχαρη

2 κουταλιές της σούπας κόρν φλάουρ ανακατεμένο με 2 κουταλιές της σούπας νερό

2 κουταλιές της σούπας χυμό λεμονιού

1/2 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας

Ξύσμα ενός λεμονιού

Ε(χ)τέλεση
Σ' ένα κατσαρολάκι πάνω από μέτρια φωτιά, ενώνουμε τα μύρτιλα με το νερό, τη ζάχαρη και το χυμό λεμονιού. Ανακατεύουμε συνέχεια και κατεβάζουμε στη χαμηλή βαθμίδα τη φωτιά.
Σ' ένα άλλο μπωλ, διαλύουμε το κορν φλάουρ με το νερό.
Αργά ρίχνουμε το κορν φλάουρ στο μείγμα της σάλτσας προσέχοντας να μη διαλύσουμε τα μύρτιλα.Ανακατεύουμε μέχρι να πήξει η σάλτσα,περίπου πέντε λεπτά.
Κατεβάζουμε απ' τη φωτιά και ρίχνουμε τη βανίλια και το ξύσμα λεμονιού.
"Να μάς έχει ο Θεός γερούς,
πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε, βρε
με χορούς κυκλωτικούς,
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς"
Υ.Γ: Βαγγελιώ, ευχαριστώ πολύ γι' αυτό το ωραίο γαλανό βραβειάκι. 
Είναι το πρώτο μου και θα το μοστράρω φάτσα κάρτα εδώ. 

21 σχόλια:

  1. Μάρθα μου, τι όμορφες αναμνήσεις!! Ειλικρινά χαίρομαι πολύ που τις μοιράστηκες μαζί μας!
    Είσαι ένα απίστευτα γλυκό τρελοκομείο :) και ελπίζω να μην χάσεις ποτέ τον αυθορμητισμό και τη διάθεση για περιπέτεια!
    Μοιάζει να είναι μία από τις κινητήριες δυνάμεις στη ζωή σου και να σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο!
    Βρε αθεόφοβη όμως, είπες στον άνθρωπο να αρραβωνιαστείτε για να πάτε διακοπές;;; :) Εντάξει απίστευτο!!
    Όσο για το γλυκό σου, είμαι βέβαιη ότι θα πιάσει πάρα πολλά απίδια σήμερα!! Με τέτοιο συνδυασμό γεύσεων όλοι θα ξετρελαθούν και θα το απολαύσουν!!
    Καλά να περάσετε λοιπόν και να μας πεις εντυπώσεις!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε, Ερμιόνη μου, ήμουνα πραγματικά με τον άνθρωπο τότε, και ξέρεις, ήταν η σχέση που θέλανε οι γονείς με το "καλό παιδί" που θα προχωρήσει. Βρήκα κι εγώ τη Ζάκυνθο ως αφορμή για να πάμε παρακάτω. Αλλά μας έμεινε η Ζάκυνθος και όχι το παρακάτω. Έτσι για να μη μου βγει και τ' όνομα δηλαδή!!!
      Φιλιά της 4ης Ιουλίου!

      Διαγραφή
  2. Σε ακολούθησα στα καλοκαίρια σου, γεύτηκα τα καβουροπόδαρα και τους αχινούς, κινδύνεψα από την δέσμευση και το παπάκι, καθισμένη στο επάνω διάζωμα στην Επίδαυρο σε καμάρωσα με το κοστούμι που σχεδίασε ο Μετζικώφ, περικυκλώθηκα από κόκκινα βουνά, κοιμήθηκα στην σκηνή του χορευτή στο Γαϊδουρονήσι! Δεν μου μένει παρά να μάθω πια να βάζω το δάχτυλο στο χάρτη και να το ακολουθώ....
    Πολλά φιλιά από την απέναντι μεριά του Ωκεανού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρεις, Αγγελική μου,πόσο σωτήριο αποδεικνύεται το δάχτυλο στο χάρτη. Είναι σαν να ρίχνεις "κορόνα-γράμματα" σε διλήμματα. Πάντα ξέρεις με ποιο χαίρεσαι αν θα βγει, και με ποιο λυπάσαι, άρα ποιο θέλεις κατά βάθος.
      Να το δοκιμάσεις και δε θα χάσεις.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  3. Μάγδα εύχομαι πάντα να ακολουθείς τα βήματα που δείχνουν τα δάχτυλα σου στο χάρτη.
    Οι εμπειρίες σου με συγκίνησαν και ταξίδεψα νοερά μαζί σου.
    Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ, Ξανθή μου.
      Αυτό κάνω, όσο μπορώ.
      Βάζω το δάχτυλο στο χάρτη και το χέρι στην καρδιά.
      Δε με γελούν ποτέ!
      Καλημέρα!

      Διαγραφή
  4. Όμορφα καλοκαίρια!
    Η Ζάκυνθος φαίνεται τα έχει αυτά! Μιας και εγώ βρέθηκα μέσα σε μια πλακώστρη αυλή με νοικιασμένο Panda καμμιά 20αρια χρόνια πίσω!

    Να βάλω κι' εγώ το δάχτυλο στο χάρτη και να ρθω να με "φιλοξενήσεις" πριν αποφοιτήσεις καλή μου;

    Σου εύχομαι πολλά ακόμη τέτοια όμορφα καλοκαίρια, γλυκά και μυρωδάτα σαν το γλυκό σου.
    Να πέρασεις καλά στην επέτειο της 4ης Ιουλίου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ, και βέβαια να έρθεις!
      Και αποφοίτησα εδώ και χρόνια, να ξέρεις!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  5. 5 καλοκαίρια που σίγουρα σου έμειναν αλησμόνητα!!!
    Ομορφο να επιλέγεις με το δάχτυλο στον χάρτη και το χέρι στην καρδιά!
    Πάντα να περνάς τόσο όμορφα!
    Το γλυκάκι πολύ πολύ λαχταριστό!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ, Έλενά μου,
      καλά να περνάς και καλοφάγωτα και τα δικά σου ωραία γλυκάκια!

      Διαγραφή
  6. Τι να πω ρε παιδάκι μου, πραγματικά δεν έχω λόγια, άλλη μια υπέροχη ανάρτηση, τόσες υπέροχες αναμνήσεις, έπαιξες και στην Επίδαυρο συγχαρητήρια Μάρθα, η ζωή σου είναι εντυπωσιακή! Κόλλησα στον ΑηΣτράτη γιατι το έχω απωθημένο να πάω κάποια στιγμή και οι εικόνες που μου έφερες στο μυαλό μου θυμίζουν τα δικά μου παιδικά χρόνια. Στην χρυσή έμεινα παράνομα και εγώ ένα βράδυ, με τον σύζυγο στο ταξίδι του μέλιτος.. υπέροχες αναμνήσεις και απο εκεί..
    υπέροχο και το γλυκάκι σου!
    φιλιά Μάρθα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Α, ήσουν κι εσύ , κυρία μου, παράνομη στο Γαϊδουρονήσι! Τι καλά!
    Να βρείς μια ευκαιρία να πας στον Αη Στράτη, αξίζει τον κόσμο, Έρη μου!
    Φιλιά πολλά και πάω στο barbecue τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μάρθα μου πολύ ωραία ανάρτηση, φαντάζομαι πως και τα 5 καλοκαίρια σου έμειναν εννοείται αξέχαστα!Οι φωτογραφίες φοβερές, συγχαρητήρια που έπαιξες στην Επίδαυρο!Είσαι φοβερή!
    Όσο γιαυτό το θεικό γλυκό τι να πω, μπράβο σου, σίγουρα απολαυστικότατο!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ, Ελένη μου, ήταν πραγματικά πολύ ιδιαίτερα καλοκαίρια!
      Και το γλυκό που το δοκιμάσαμε σήμερα, έδενε πολύ ωραία με την κρέμα τυριού και τη σάλτσα με τα μύρτιλα.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  9. Πολύ όμορφη η ανάρτηση σου, ξεχωριστή! Και το γλυκάκι τέλειο:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γέλασα με την ιστορία στη Ζάκυνθο (με τράβηξε αφού μένω εδώ)! χαχα! Κι εγώ στα 20 μου είχα νοικιάσει παπί. Δεν έπεσα πάντως! χαχα! Το γλυκό τέλειο! Άτιμη δίαιτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σωστά την είπα την πλατεία Σολωμού ή λάθος θυμάμαι;
    Δεν ξέρω αν κάνεις δίαιτα, αλλά στις φωτογραφίες που σε βλέπω ,μια χαρά φαίνεσαι!
    Super!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. La crema está fantástica la doro,linda y muy buena receta,abrazos y abrazos.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γεια σου Μάρθα!
    Χαζεύοντας τα περιεχόμενα του μπλόγκ σου, έπεσα κατ ευθείαν πάνω στη σάλτσα με μύρτιλα που προτιμώ να μη τα μεταφράζω και να τα λέω blueberries και να γεμίζει το στόμα μου!!!χαχα... έχω ένα θέμα με αυτά!
    Τα πρωτοδοκίμασα στην αμερική όταν ήμουν 13χρ..
    Είχα έρθει για διακοπές στη θεία μου στο seattle και μου έφτιαχνε blueberry muffins kai pancakes...
    Από τότε τα βρήκα πρίν από 1 μήνα εδώ, σ'ένα σούπερ μάρκετ, κατεψυγμένα!
    Έστω κι έτσι...είμαι ευτυχισμένη!!!
    Σούπερ το γλυκάκι σου!!!!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Πέπη και καλώς ήρθες! Πραγματικά τα blueberries έχουν την τιμητική τους εδώ στη ΝΥ και υπάρχει μεγάλη ποικιλλία γλυκών! Αλλά να, που τα'χεις , έστω και κατεψυγμένα στην Ελλάδα κι είσαι ευτυχής! Φιλιά!

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...