Τα δήθεν "λάθος" κουλουράκια

Εδώ και χρόνια δε χρησιμοποιώ τη λέξη «λάθος», μαθαίνοντας πως δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος», αλλά «χρήσιμο», «αναγκαίο», «λειτουργικό», «ευεργετικό», «ωφέλιμο» απ’ τη  μια πλευρά, ή «δυσλειτουργικό», «ανατρεπτικό», «αποκρουστικό», «ενάντιο», «μη απαραραίτητο» από την άλλη.

Η εμπέδωση του μαθήματος δεν είναι εύκολη ούτε στιγμιαία, αναγνωρίζω όμως πως όλα είναι θέμα επιλογής (σε επίπεδο συνειδητό ή ασυνείδητο, επιλογή μυαλού, καρδιάς ή δόνησης), και ο χαρακτηρισμός «σωστού» και «λάθους» έχει ως αφετηρία να κρίνει με το «εξ’ ιδίων τα αλλότρια» και να κατακρίνει (αναλόγως τη στιγμή,τον άνθρωπο, τις μαζικές πεποιθήσεις, την κοινωνική - θρησκευτική ηθική ή τα πολιτικά- κοινωνικά συμφέροντα), συμπεριφορές και ανθρώπους.

 Για όλα τις χυδαία, απάνθρωπα και βίαια εγκλήματα  που αυτόματα η καρδιά και το στόμα μας χαρακτηρίζουν «λάθος» , εγώ με  σφιγμένο το στομάχι μου και την καρδιά, τα λέω (κλαίγοντας πολλές φορές) «χυδαία», «απάνθρωπα», «βίαια», και σκέφτομαι τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί για να τα εξαλείψουμε, και να προστατευτούμε ενάντια στο έγκλημα, κι ενάντια στο φόβο που γεννάει αυτό.

Ωστόσο, μισή ώρα πριν, κι ενώ ετοίμαζα τα χιλιοδοκιμασμένα μου κούκις σοκολάτας, έριξα με απόλυτη βεβαιότητα και σίγουρο χέρι, 600 γραμμάρια αλεύρι (θεωρώντας πως αυτή είναι η «ορθή» αναλογία), αντί για 500 γρ., κι όταν το κατάλαβα είπα: «ας βάλω λίγο βουτυράκι παραπάνω να το διορθώσω», μετά το βουτυράκι είπα :«ας βάλω κι ένα αυγουλάκι να το διορθώσω» και μετά το αυγουλάκι «λίγη βανίλια », «και λίγα κομματάκια ροζ σοκολάτας» (γιατί αυτήν πήρε το μάτι μου στο ψυγείο).

Και όπως έπλαθα  άσπρο-ροζ κουλουράκια και  τα έψηνα, το μυαλό μου έδινε ήδη τίτλο στην καινούρια μου ανάρτηση (αφού το αποφάσισα να εκτεθώ και να ξεμπροστιαστώ) «Τα λάθος κουλουράκια».

Τα ΛΑΘΟΣ κουλουράκια; Ορίστε; Τι έγινε τώρα δηλαδή; Τζάμπα η εκπαίδευση τόσων χρόνων πάνω στη μή χρήση "σωστού" και "λάθους"; Δηλαδή εγώ μαθαίνω στο μυαλό μου την κατανόηση του καινούριου και το στόμα μου λαλεί (εκ παραδρομής;) το συνηθισμένο, το παραδοσιακά αποδεκτό και το μεμαθημένο;

Ε, όχι λοιπόν! Πιστή στο καινούριο, θα βαφτίσω τα κουλούρια μου "Τα δήθεν «λάθος» κουλούρια" .

Με σάτιρα και γέλιο ξορκίζω το παλιό, τού βγάζω τη γλώσσα και μού κλείνω το μάτι!

 

Τα δήθεν "λάθος" κουλούρια

Για μπόλικα

 

600 γρ, αλεύρι

200γρ. ζάχαρη

200γρ. βούτυρο (και λίγο παραπάνω)

3 αυγά

1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας

1 κουταλάκι γλυκού μαγειρική σόδα

Κομματάκια ρόζ σοκολάτα (ή candy ή φουντούκια ή ό,τι πάρει το μάτι σας)

 

Ε(χ)τέλεση

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C/350F.

Χτυπάμε το βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου με τη ζάχαρη κι όταν αφρατέψουν ρίχνουμε ένα ένα τ' αυγά και συνεχίζουμε το χτύπημα. Προσθέτουμε στο μείγμα τη βανίλια, και ύστερα το αλεύρι ανακατεμένο με τη σόδα. Στο τέλος προσθέτουμε τα κομματάκια ροζ σοκολάτας.

(ή ό,τι αποφασίσετε να βάλετε).

Πλάθουμε μπαλλίτσες και τις αραδιάζουμε στη λαμαρίνα, στρωμένη με αντικολλητικό χαρτί και ψήνουμε περίπου για 13-14 λεπτά (αν είναι μικρές οι μπαλλίτσες. Διαφορετικά προσθέστε κανά δυο λεπτά ψησίματος.

Καλή σας όρεξη στα αφράτα και νόστιμα , δήθεν "λάθος" κουλουράκια σας!