"Ό,τι κι ό,τι" με ζύμη μουστοκούλουρου και μαρμελάδα

Όταν βιάζεσαι μπορεί και να μη σκοντάφτεις σε κοτρόνες, αλλά στα υπόλοιπα του ψυγείου σου και να αυτοσχεδιάζεις μ' αυτά.
Και κάνεις ό,τι βάζει ο νους σου, ό,τι κατεβάζει η κούτρα σου, ό,τι προστάζει η στιγμή σου, κι ύστερα βάζεις ό,τι βρεις μπροστά σου.

Ένα τέτοιο "ό,τι κι ό,τι" έπαιξα κι έπραξα χτες, που θα μπορούσε να τελειοποιηθεί δια της προνοητικότητας στο μέλλον. (Αν και το ζώδιό μου δεν διακρίνεται για προνοητικότητα αλλά για αυθορμητισμό. Κοινώς "ό,τι κι ό,τι".)
Είχα λοιπόν τυλιγμένη-φυλαγμένη-ξεχασμένη στο ψυγείο μια δόση ζύμη για μουστοκούλουρα , την πήρε το μάτι μου, την πήρε το χέρι μου, την άπλωσε σε ένα ταψί κι από πάνω έριξε μαρμελάδα σε στυλ "πάστα φλώρα".
"Δε ρίχνω και λίγο καβουρδισμένο αμυγδαλάκι;" είπε ο νους μου και έριξε το χέρι μου.
"Δεν το βάζω στο φούρνο να το ψήσω και ένα μισαωράκι στους 180C;" ξαναείπε ο νους μου , έβαλε το χέρι μου και έψησε ο φούρνος μου.

Κι ύστερα πήραν τα χέρια μου το γλυκό το πήγανε πεσκέσι και το καλοφάγαμε.
Αν θα το ξανάκανα επί τούτου, θα έβαζα αφενός λιγότερη μαρμελάδα, "τόσο όσο" που λένε, ή μια μαρμελάδα να μη γλυκίζει πολύ, πορτοκάλι ή λεμόνι ας πούμε ή ό,τι άλλο.
Τελικά "ό,τι κι ό,τι"  ή "ό,τι πρέπει" ;