Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Σιροπιαστό κέηκ πορτοκάλι

...και κουβεντολόϊ με το Θεούλη


Είναι κάτι μέρες από κείνες που σού πάνε όλα στραβά, και λες:
"Γιατί ρε Θεούλη μου, τι έκανα; Έβρισα κανέναν; Όχι. Μόνο τον από πάνω λέω - γούρουνο- γιατί όταν περπατάει φέρνει μαζί του το Γ' Ράϊχ. 
Αλλά την καλή του δεν τη λέω γουρούνα όταν την πιάνουν οι καθαριότητες στις 7 το πρωί και σέρνει τα τραπέζια, τη λέω; Δεν τη λέω.
Γιατί σήμερα μού τα'φερες όλα στραβά;
Μια χαρά δεν έβαλα το ξυπνητήρι μου στις 7;
Μια χαρά χαρούλα δε σηκώθηκα μες στη χαρά να κάνω τις δουλειές μου;
Δε σιχτίρισα, δε στραβομουτσούνιασα, δε μπαϊλντισα ούτε με το γούρουνο (σχώρα με Θεούλη δε θα το ξαναπώ) ούτε με τους 40 βαθμούς που βράζει ο τόπος. Σιχτίρισα; Όχι. Δούλευα μες στην προκοπή.


Κι εκεί που ετοίμαζα  τα κατά παραγγελία chocolate chip cookies , μου σώνεται το βούτυρο.
Ε, μα για το Θεό βρε Θεούλη μου!
Μα τώρα; Έπρεπε τώρα; Πού να τρέχω εγώ τώρα έξω στους 40 βαθμούς που σκάει ο τζίτζικας κι η πλάση όλη;
Άντε καλά, εντάξει, "χρειαζότανε να προνοήσω" όπως λες και "να'χω καβάτζα βούτυρο". 
Οκ.
Καταπίνω την ευθύνη μου και βγαίνω, Θεούλη.
Αλλά, κοίτα, θα πάω στο κοντινό supermarket, εντάξει; Να τελειώνω τσάκατις τσούκατις.


Και πάω χοροπηδηχτή, κι από πεζούλα σε πεζούλα, κι από σκιούλα σε σκιούλα, και δε βρίσκω τα βούτυρα που θέλω. Αυτά που βρίσκω, τα έχουν τρεις φορές πάνω. Και κάτι άλλα, δε μού πολυγεμίζουν το μάτι. 
"Ε, εντάξει μωρέ", λέω, "σιγά τώρα, βούτυρο το ένα βούτυρο και τ' άλλο"
Και παίρνω το φτηνό το άλλο, και ξαναγυρίζω από πεζούλα την πεζούλα, και κάθομαι στο σπίτι να πάρω μιαν ανάσα. Ανοίγω το facebook και βρίσκω τη Λουκία, μια φίλη απ' τα παλιά, που μού λαχτάρησε το κέηκ μου το σοροπιαστό με το πορτοκάλι που τους το τράταρα όταν έμενα ακόμη στην Αθήνα με το σκύλο μου τον Ευριπίδη.
Ε, να τής το κάνω της Λουκίας! Τι στην ευχή; Τόσα σιάτσου μου'κανε εκείνη! Δεν αξίζει ένα κεκάκι; Και με την ευκαιρία να το ποστάρω και στο blog μου, να το δούν και τ'άλλα τα παιδάκια, σκέφτομαι.


Και σηκώνομαι η καλή σου, "με το χαμόγεμο στα χείλη, παν οι φαντάροι μας μπροστά" και αρχίζω να βγάζω βούτυρα και ζάχαρες και ξύσματα και κρέμα γάλακτος...Μωρέ κάτσε να τη μυρίσω πριν τη βάλω στο γλυκό...Πουφου, τι σκ...έληξε; Διαβάζω,λέει "λήξη 18 Ιουλίου" και σήμερα είναι 21 Ιουνίου μόλις. Μωρέ ποιος μού είπε πως άμα την ανοίξεις πρέπει και να την καταναλώσεις μέσα σε δέκα μέρες;
Α, ρε Λουκία, δε σε ήθελε σήμερα. Άσε γι' άλλη μέρα τα σορόπια.


Εντωμεταξύ,κάτσε να πλάσω εκείνα τα κουλουράκια της παραγγελιάς για να τελειώνω . 
Δεν κάνω λίγα στην αρχή να δώ πώς είναι το καινούριο βούτυρο;
Και κάνω έξι. Τα βγάζω. Τ' αφήνω να κρυώσουν. Τσιμπάω ένα, δοκιμάζω , στραβώνω και τραγουδώ τη συνέχεια του τραγουδιού της Βέμπο,
"Γινήκαν οι Ιταλοί ρεζίλι" 
Άει σιχτίρι μου δηλαδή με το παλιοβούτυρο που αγόρασα!
Και τώρα τι; Πάλι έξω;


Α, ρε Θεούλη , γιατί; Γιατί όλα σήμερα; 
Άντε να ξαναπαπουτσωθώ, άντε να ξαναπάω στο supermarket .
Αυτή τη φορά θα πάω στους Κινέζους.
Που "τα' χουν όόόλα και συμφέέέρουν". 
Ευκαιρία να πάρω και κρέμα γάλακτος να κάνω το κεκάκι της Λουκίας.


Παίρνω βαθειά αναπνοή και ξαναβγαίνω στους 40 βαθμούς με "το δισάκι μου στον ώμο (στην πλάτη) για το δρόόόμο, για το δρόόόμο".Σε δεκαπέντε λεπτά μπουκάρω στο aircondition των Κινέζων.
"Κρέμα γάλακτος, σαρδέλες, βούτυρο και λάδι" , "κρέμα γάλακτος, σαρδέλες, βούτυρο και λάδι" λέω και ξαναλέω παραλλάσσοντας το "ψωμί, γάλα, ρύζι, Καμπά", "ψωμί, γάλα, ρύζι, Καμπά" της παμπάλαιης εκείνης διαφήμισης.
Πήρα κρέμα γαλακτος, σαρδέλες, βούτυρο (κανονικό) και λάδι, πλήρωσα (ανθρωπινά) και επέστρεψα στην οικία μου χοροπηδηχτή ως τζιτζίκι άνευ κιθάρας (βλ. Αίσωπος)
Ζύμωσα απ' την αρχή chocolate chip cookies, με κανονικό βούτυρο
"αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε"
και ύστερα έπιασα το κεκάκι της Λουκίας .


Ήταν μια παλιά συνταγή που κατέγραψα στο μπλοκάκι μου κάτι Χριστούγεννα, όταν την αποκάλυψε ο Βάρσος, το διάσημο ζαχαροπλαστείο της Κηφισιάς.
Τα'κανα όλα με το νι και με το σίγμα.
Και μάλιστα με περισσή επιμέλεια και ζήλο.
Μέτρημα ακριβείας με τη ζυγαριά.
Χτύπημα στο χέρι.Το ζάλισα το μείγμα, το σβούρισα καμπόσες φορές με την κουτάλα μου δώθε κείθε και το'βαλα στο φούρνο.
Και κοίταγα την ώρα ανελλιπώς για να ξεπικρίσω τα πορτοκάλια και να ετοιμάσω το σορόπι.
Και στα τριάντα λεπτά έριξα μια ματιά στο τζαμάκι της κουζίνας μου να δω πώς πάει το λαχταριστό κεκάκι μου, και...
Αμάν , λαχτάρα μου. Είχε κάτσει.
Εκεί στη μέση είχε κάτσει. Σα λωρίδα διάβασης ήτανε.
Ω, συμφορά μου!
Γιατί μού το'κανες αυτό Θεούλη μου; Γιατί μού το'κανες αυτό κεκάκι μου;


Τι'πες Θεούλη; Συγγνώμη; Για repeat!!! 
"Δε MOY το έκανες αυτό ούτε εσύ ούτε το κεκάκι,  και να μην το παίρνω προσωπικά;"
Καλά  ρε Θεούλη, είναι ώρα τώρα αυτή να μού θυμίσεις τους νόμους του σύμπαντος;
Εντάξει, εντάξει, πώς το θες; Αλλάζω τη διατύπωση: 
"Γιατί το έκανες αυτό κεκάκι μου;;;;;;;;"
Θεούλη, πολύ ευδιάθετο σε βρίσκω σήμερα και πολύ συζητήσιμο.
Τι θα πει "εγώ το έκανα;" Πώς το έκανα εγώ; Τι φταίω εγώ;
"Έτσι λέει κι όλη η Ελλάδα;"
Ωραία, παραδίνομαι. Πες μου πού έφταιξα.
"Δε θέλει πολύ ανακάτεμα το αλεύρι, αλλά να το προσθέτω στο μείγμα μαλακά;
Κι εγώ το ζάλισα;"
Ρε Θεούλη!!!!Πού τα'μαθες εσύ αυτά;;;; 


Κέηκ πορτοκάλι με σιρόπι
Του ζαχαροπλαστείου  Βάρσος

1/2 φλυτζάνι βούτυρο φρέσκο
1 φλυτζάνι αλεύρι σκληρό
1 φλυτζάνι ζάχαρη
3 αυγά
1/2 φλυτζάνι κρέμα γάλακτος
2 κουταλάκια baking powder
Ξύσμα ενός πορτοκαλιού
Χυμό ενός πορτοκαλιού
1 πρέζα αλάτι
1 φλυτζανάκι του καφέ κονιάκ

Για το σιρόπι
1 φλυτζάνι νερό
1 φλυτζάνι ζάχαρη
μερικές σταγόνες λεμονιού
1 πορτοκάλι κομμένο σε λεπτές φέτες

Ε(χ)τέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 170C.
Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μια μακρόστενη μικρή φόρμα.
Χτυπάμε καλά το βούτυρο με τη ζάχαρη .
Προσθέτουμε ένα ένα τα αυγά, την κρέμα γάλακτος, το ξύσμα ενός πορτοκαλιού.
Κοσκινίζουμε το αλεύρι με το baking powder και το αλάτι.
Προσθέτουμε στο μείγμα εναλλάξ το κονιάκ, το χυμό του πορτοκαλιού και το αλεύρι, αφήνοντας τελευταίο το αλεύρι (και προσθέτοντάς το μαλακά )
Αδειάζουμε το μείγμα στη φόρμα και ψήνουμε για 40 λεπτά περίπου.

Εντωμεταξύ βάζουμε τις ροδέλες του δεύτερου πορτοκαλιού σε κατσαρολάκι με νερό και τις βράζουμε ,αδειάζοντας δύο φορές το νερό για να ξεπικρίσει.
Ύστερα προσθέτουμε τις ροδέλες στο σιρόπι και βράζουμε για 15 λεπτά περίπου σε μέτρια θερμοκρασία.
Όταν βγάλουμε το κέηκ απ' το φούρνο ρίχνουμε κουταλιά κουταλιά το σιρόπι για να μη χαλάσει η επιφάνειά του και ύστερα στολίζουμε επάνω τις ροδέλες του πορτοκαλιού.


* Οι φωτογραφίες είναι από το ακάθιστο κεκάκι που είχα κάνει τα Χριστούγεννα και πρόλαβε και το φωτογράφησε η φίλη μου η Ανθούλα Λελεκίδου.
** Η γεύση του σημερινού καθισμένου είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΕΞΑΙΡΕΤΗ!!!
***Άμα το κάνετε, δώστε βάση στα σχόλια του Θεούλη. Ξέρει Αυτός τι λέει!!!

10 σχόλια:

  1. Είσαι απίθανη! Το πορτοκάλι μοσχομύρισε μέχρι εδώ και το κείμενό σου ήταν ό,τι καλύτερο για πρώτο ανάγνωσμα της μέρας μου!
    Φιλιά από Κρήτη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλά πολλά ευχαριστώ, και πολύ πολύ χαίρομαι που ξεκίνησες τη μέρα σου με την παρέα μου !
      Φιλιά πολλά κι από ΝΥ!

      Διαγραφή
  2. Τι όμορφη κουβέντα είχες με το Θεούλη!!! Γέλασα πολύ με τις περιπέτειές σου!
    Το ακάθιστο κεκάκι είναι μούρλια. Το ψηφίζω ασυζητητή!!

    Φιλιά και καλημέρες !
    Καλό ΣΚ σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Χρυσαυγή μου. Και το ακάθιστο και το καθισμένο κεκάκι είναι πολύ αφράτα και τέλεια στη μυρωδιά και στη γεύση! Όσο για το Θεούλη, τα λέμε εμείς συχνά!!!

      Διαγραφή
  3. Όλα καλά...όλα ανθηρά...και ο καλός Θεούλης ήξερε πολύ καλά αυτό που σου έλεγε!!!
    Μην το παραζαλίζεις το αλεύρι Μαρθούλα μας μέσα στον χυλό :-)))

    Αλλά τις σαρδέλες καρδιά μου, που θα τις έβαζες έτσι που το πήγαινες με τον διάλογό σου προς το Ύψιστο σήμερα;; Έμεινα μωρέ με την απορία :-00
    Καλό ΣΚ και με αεράκι να φυσήξει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι σαρδέλες, Πηνελόπη μου,ήταν άσχετες με τη συνταγή και σχετικές με το φαγάκι της ημέρας. Θυμήθηκα πως πρέπει να τρώμε λαδερά ψαράκια 2-3 φορές την εβδομάδα και αγόρασα σαρδέλες. Και δεν τις καλοέφαγα κι όλας, γιατί δεν μπορώ αυτά τα κοκκαλάκια σαν τριχάκια μες στο στόμα μου!!!
      Το αεράκι ακόμα δε λέει να φυσήξει...

      Διαγραφή
  4. Πολύπαθο αυτό το σιροπιαστό κεκάκι, αλλά έτσι όπως το βλέπω μάλλον άξιζε τον κόπο! Μ' αρέσει η κρέμα γάλακτος, δίνει πολύ ωραία υφή και το άρωμα του κονιάκ του πάει πολύ!
    Ελπίζω να πήρες μπόλικο βούτυρο, να μην ξεμείνεις πάλι την επόμενη φορά!!
    Φιλιά Μάρθα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πήρα πολλά πακέτα, Ερμιόνη μου, για να μην έχω τις ίδιες συστάσεις απ' το Θεούλη την επόμενη φορά!Γιατί το δις εξαμαρτείν...

      Διαγραφή
  5. Γελάω με το μονόλογο...Μα να μην προνοήσει ο Θεός για..βούτυρο; Αίσχος! χαχαχα! Πολύ ωραίο φαίνεται το πορτοκαλένιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μωρ' και φαίνεται και είναι. Άσ'τα! Μ' αυτό το blog... φτιάξε, φωτογράφησε, δοκίμασε...στο τέλος δε με βλέπω να βγαίνω στις παραλίες!!!

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...